ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1781

เหยีนปู๋อ้าวที่โดนตบหัวกระเด็นโมโหมาก

เขารีบเอาหัวกลับมาต่อไว้ที่คอ และทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขามองผีบำเพ็ญหญิงที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เฮ้อ แม่สาวน้อย เก่งดีนะ!"

ผีบำเพ็ญหญิงตบหัวที่เขาเพิ่งจะต่อเข้าไปเมื่อกี้กระเด็นออกไปอีกครั้งแล้วด่าทอว่า "สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือวรรณกรรมประเภทคนบ้าอำนาจ แล้วคุณยังมาหาพูดจาวางอำนาจใส่ฉันอีกเหรอ?!"

เหยียนปู๋อ้าวที่ถูกตบหัวกระเด็นเป็นครั้งที่สอง "... "

เขาต้องขายหน้าถึงสองครั้งติดต่อกัน เขาโมโหขึ้นสมอง "คุณ!"

ดวงตาราวจิ้งจอกของผีผู้หญิงจ้องเขาตาเขม็ง ราวกับกําลังพูดว่า: ลองพูดอีกสิ

เหยียนปู๋อ้าวโมโหแต่ไม่กล้าพูด

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผีผู้หญิงที่ดูเหมือนจะบำเพ็ญตบะอยู่ในระดับยมบาลตอนกลางถึงตบหัวของผู้ที่อยู่ในระดับยมบาลตอนปลายได้

เพื่อรักษาหน้าตาเขาเดินจากไปด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วทิ้งท้ายว่า “ยมบาลองค์นี้จะไม่ถือสาคุณหรอก!”

ผีบำเพ็ญผู้หญิงเยาะเย้ยว่า "ยังไม่ได้เป็นยมบาลสักหน่อย ตำแหน่งราชการอะไรก็ไม่มีสักอย่าง มีหน้ามาแทนตัวเองว่ายมบาลองค์นี้"

เหยียนปู๋อ้าวได้ยินแต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

เขารู้สึกอัดอั้นตันใจมาก นี่ถ้าเขาสู้ได้เขาคงฆ่าผีผู้หญิงตนนี้ไปแล้ว แม้ว่ามหาวิทยาลัยผีบำเพ็ญจะไม่อนุญาตให้ฆ่าใครตามอำเภอใจ แต่แล้วจะยังไงล่ะ?

เขาอยู่ในระดับยมบาลตอนปลายและน่าจะเป็นคนแรกที่จบจากมหาวิทยาลัยผีบำเพ็ญด้วยระดับจักรพรรดิ

นักธุรกิจแบบซูอีเฉินต้องอยากให้เขาเป็นพรีเซนเตอร์ให้มหาวิทยาลัยอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาย่อมต้องยอมมองเรื่องที่ข้ามเขาฆ่าผีผู้หญิง

เหยียนปู๋อ้าวเดินจากไปเห็นเพียงแต่เงาด้านหลังที่ดูดื้อรั้น

ถูซานฉานทำปากจู๋ จงใจตะโกนว่า “คาบเรียนของจักรพรรดิชิงหัวกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ทุกคนรีบกันไปเถอะ! ถ้าพลาดแล้วอย่าจะเสียใจนะ!"

เหยียนปู่อ้าวรู้ว่าเธอตั้งใจพูดให้เขาฟัง

เขาหัวเราะเยาะไม่หวั่นไหว

ปีนี้เขาจะไม่เข้าเรียน ใครอยากเรียนก็เรียนไป

คนที่อยู่ในระดับยมบาลตอนปลายอย่างเขาไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนแล้ว มีอะไรน่าเสียใจตรงไหน?

**

เมื่อเห็นว่าถูซานฉานสามารถตบหัวเหยียนปู๋อ้าวกระเด็นได้ ผีบำเพ็ญที่ประจบเหยียนปู๋อ้าวอยู่เมื่อกี้ก็หันมาประจบสอพลอถูซานฉานแทนทันที

"ว้าว! พี่เก่งจังเลย! พี่เท่มากเลย!" ผีบำเพ็ญชายคนหนึ่งจ้องถูซานฉานด้วยหน้าตาเพ้อฝัน

ผีบำเพ็ญอีกตนที่อยู่กับเขาก็พูดว่า "พวกเราไม่รู้เลยว่าพวกเรายังมีเพื่อนที่เก่งขนาดนี้ด้วย"

"ใช่ ๆ พวกเรามาจากมหาวิทยาลัยผีซีเหยียน พี่ก็คงมาจากที่เดียวกันใช่ไหม?"

ถูซานฉานเย้ยหยัน หันหลังให้แล้วเดินบิดเอวจากไป

ผีบำเพ็ญจอมประจบสอพลอย่อมไม่ยอมง่ายๆ พวกเขารีบตามไปพูดว่า “รุ่นพี่ เราเดินไปด้วยกันดีไหม?”

"รุ่นพี่ จะว่าไปแล้วพวกเราก็ถือว่ามีความสัมพันธ์กับผู้อํานวยการซูอีเฉินอยู่บ้างนะ พี่สนใจไปด้วยกันไหม?"

ถูซานฉานหยุดเดินและพูดอย่างสนอกสนใจว่า “โอ้ พวกคุณรู้จักซูอีเฉินด้วยเหรอ?"

ผีบำเพ็ญ ก. "แน่นอนสิ! ตอนที่เขาเพิ่งกลายเป็นผีใหม่ เราเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน..."

เหยาหลิงเยว่ตาเป็นประกาย

นี่เท่ากับว่าเห็นด้วยแล้วสินะ

ซู่เป่าหมายถึงว่าจะอยู่ในยมโลกต่ออีกสองวันนั้นคงเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่สามารถกลับไปยังโลกมนุษย์ได้

เหยาหลิงเยว่ไม่สนใจว่าโลกมนุษย์หรือยมโลก ขอแค่ได้อยู่กับซูอีเฉินเท่านั้นก็พอ

"ขอบคุณนะซู่เป่า!" เหยาหลิงเยว่มีความสุข

จู่ๆ เธอก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

ซู่เป่าพูดว่า "มีอะไรเหรอคะ?"

เหยาหลิงเยว่จ้องผีบำเพ็ญสองตนที่ลอยมาจากที่ไกลๆ พลางทำเสียงฮึดฮัด

เธอชี้ไปที่ผีสองตัวนั้นแล้วพูดว่า "เมื่อก่อนตอนที่อาเฉินเพิ่งลงมาใหม่ๆ เขาบอกว่าอยากซื้อบ้าน"

"แต่ตอนนั้นเขายังซื้อไม่ไหว"

"แล้วผีบำเพ็ญสองตัวนี้ก็หัวเราะเยาะเขา บอกว่าเขาไม่รู้จักเจียมตัว"

ผีที่อยู่ตรงที่ไม่ไกลนักคือถูซานฉานและผีบำเพ็ญสองตัวนั้น

แน่นอนว่าเมื่อเห็นถูซานฉานเก่งกาจ ก็มีผีกลุ่มหนึ่งมาล้อมรอบตัวเธอ ดูแล้วน่าจะมีผีราวเจ็ดแปดเก้าสิบตัวลอยมาด้วยกัน

ถูซานฉานเห็นซูอีเฉินมาแต่ไกลๆ ก็ตาลุกวาว

เธอกลอกตา แล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “เอ๊ะ เมื่อกี้พวกคุณบอกว่าพวกคุณมีรู้จักกับซูอีเฉินไม่ใช่เหรอ เขาอยู่ตรงนั้นไง พวกคุณสองคนจะไม่พาฉันไปทักทายเขาหน่อยเหรอ?"