ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1795

เหยียนปู๋อ้าวยังไม่ยอมแพ้ เขาตะโกนเสียงดังว่า “ท่านจอมขมังเวท! ผมมีเรื่องสำคัญมากจะบอกท่าน! เกี่ยวกับการบำเพ็ญ!”

เมื่อได้ยินคำว่า “การบำเพ็ญ” เหยาหลิงเยว่ก็คิดถึงซูอีเฉินขึ้นมา

เธอยกมือขึ้นเพื่อให้หยุดการจุดไฟ

เหยียนปู๋อ้าวรีบพูดต่อทันทีว่า”เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ชนเผ่าแม่มดของพวกท่านน่าจะรู้แค่การสวดขอพรใช่ไหม? แต่ความจริงแล้วทั้งมนุษย์และวิญญาณต่างก็สามารถบำเพ็ญได้ทั้งนั้น”

“มนุษย์ที่ฝึกบำเพ็ญเรียกว่า ‘ผู้บำเพ็ญ’ ส่วนวิญญาณที่ฝึกบำเพ็ญเรียกว่า ‘ผีผู้บำเพ็ญ’...”

“ในบรรดาผีผู้บำเพ็ญ พวกมันสามารถพัฒนาจากผีธรรมดาเป็นผีร้าย พญาผี จนถึงพญายมได้…”

เหยาหลิงเยว่ "?"

ถูซานฉานและชาวชนเผ่าแม่มดคนอื่น ๆ "?"

นายกำลังพูดเรื่องอะไรกัน?

เหยาหลิงเยว่ฟังอย่างอดทนอยู่พักหนึ่งก็เข้าใจขึ้นมาว่าแท้จริงแล้วเหยียนปู๋อ้าวคิดว่าชนเผ่าแม่มดไม่รู้จักการบำเพ็ญเลย และคิดว่าพวกเขาเหมือนคนดึกดำบรรพ์...

เหยียนปู๋อ้าวเชื่อว่าหากยอมปล่อยเขา เขาก็จะสามารถสอนพวกเขาเกี่ยวกับการบำเพ็ญและช่วยให้พวกเขาใช้ประโยชน์จากข้อได้เปรียบตามธรรมชาติของแม่มดได้ดียิ่งขึ้น

แต่ปัญหาคือ ที่นี่มีใครบ้างที่ไม่รู้จักการบำเพ็ญ?

บรรยากาศเงียบงันราวกับความตาย เหยียนปู๋อ้าวคิดในใจว่าคำพูดของเขาน่าจะได้ผลแล้ว... ใช่ไหม?

เขากลืนน้ำลายอย่างประหม่า ก่อนจะรีบพูดต่อว่า

“ผมยังรู้ความลับอีกเรื่อง ผมเจอตำราลับในถ้ำใต้ดินแห่งหนึ่ง…”

เมื่อได้ยินคำว่า "ตำราลับ" เหยาหลิงเยว่ซึ่งกำลังจะระเบิดโทสะก็อดทนไว้ได้อีกครั้ง

เธอนึกถึงคัมภีร์ที่ซูจิ่นอวี้เคยมอบให้

ตอนนี้เหยียนปู๋อ้าวเริ่มรู้สึกหมดหวัง เขามองไปรอบ ๆ เห็นสายตาของทุกคนที่มองเขาอย่างกับมองคนโง่ โดยเฉพาะถูซานฉาน

จู่ๆ เขาก็ฉุกคิดได้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาถูซานฉานกับซูอีเฉินก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

ที่ถูซานฉานและซูอีเฉินได้รับการปฏิบัติอย่างดีเห็นได้ชัดว่าพวกเขาน่าจะบอกเรื่องการบำเพ็ญให้จอมขมังเวทรู้ก่อนหน้านี้แล้ว!

แต่ดีที่เขายังมีไม้ตายซ่อนไว้

“ผมพบคัมภีร์หินที่จารึกวิธีบำเพ็ญของชนเผ่าแม่มดในถ้ำของสัตว์ปีศาจโบราณตนหนึ่ง...”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นสายตาของจอมขมังเวทก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เหยียนปู๋อ้าวรีบพูดต่อว่า “พวกท่านปล่อยผมก่อน แล้วผมจะ...”

เหยาหลิงเยว่เอ่ยเพียงคำเดียวว่า “เผา!”

ถึงถามออกมาก็ไม่แน่ว่าจะมีประโยชน์อะไร

เหยียนปู๋อ้าวถึงกับตัวสั่นเมื่อเห็นท่าไม่ดีเขาก็พูดทุกอย่างที่รู้ออกมาราวกับปืนกล

“คัมภีร์หินเล่มนั้นบันทึกไว้ว่า มีวิธีบำเพ็ญสองแบบสำหรับชนเผ่าแม่มด หนึ่งคือวิธีที่สืบทอดกันมาในเผ่าของพวกท่าน ซึ่งเหมาะสำหรับคนที่มีสายเลือดของแม่มดโดยกำเนิด”

“อีกวิธีหนึ่งคือการบำเพ็ญที่สามารถใช้ได้กับคนที่ไม่ได้มีสายเลือดแม่มดโดยกำเนิด!”

“เนื่องจากคนที่ไม่มีสายเลือดแม่มดโดยกำเนิดไม่สามารถรับรู้พลังแห่งธรรมชาติได้ดีหรืออาจไม่สามารถรับรู้ได้เลย”

“การฝึกบำเพ็ญของพวกเขาจึงยากลำบากและขาดความสมดุลเป็นอย่างมาก!”

“การฝึกบำเพ็ญนั้นเป็นการฝึกทั้งร่างกาย แต่พวกเขาสามารถฝึกได้เพียงบางส่วนเท่านั้น”

“มีบางคนที่ฝึกไปจนสุดท้ายแข็งแกร่งแค่ท่อนบน แต่ท่อนล่างกลับกลายเป็นอัมพาต! ทั้งหมดนี้เป็นผลจากการฝึกที่ไม่สมดุล!”

คัมภีร์หินที่เหยียนปู๋อ้าวเจอบันทึกไว้ว่าจอมขมังเวทโบราณตนหนึ่งเคยตกหลุมรักหญิงสาวมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

เพื่อที่จะได้อยู่ร่วมกันตลอดไป จอมขมังเวทได้พยายามหาวิธีให้หญิงสาวธรรมดาคนนั้นสามารถบำเพ็ญได้

สุดท้ายเขาก็ค้นพบวิธีบำเพ็ญ และที่น่าแปลกใจยิ่งกว่านั้นคือ วิธีนี้กลับมีประสิทธิภาพยิ่งกว่าสำหรับเหล่าทายาทที่สืบต่อสายเลือดแม่มด

แม้กระทั่งทายาทที่มีสายเลือดอ่อนแอจนไม่สามารถบำเพ็ญได้ก็ยังสามารถใช้วิธีนี้เพื่อฝึกได้

“ผมรู้จักวิธีการฝึกบำเพ็ญนี้ ท่านจอมขมังเวทผมสังเกตเห็นว่าชนเผ่าของพวกท่านใช้เพียงกำลังในการล่าสัตว์ และดูเหมือนจะมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถบำเพ็ญได้ใช่หรือไม่?”

“บางทีนอกจากท่านแล้ว คนอื่นก็คงไม่ต่างจากพวกคนดึกดำบรรพ์!”

“ถ้าพวกท่านยอมปล่อยผม ผมจะบอกเคล็ดวิชานี้ให้ท่านรู้และชนเผ่าของท่านจะสามารถฝึกบำเพ็ญกันได้ทุกคน…”

ต้องยอมรับว่านี่เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมาก

เหยียนปู๋อ้าวรู้ดีว่าเขาเดิมพันถูกแล้ว

แต่ความจริงก็คือ เขาจำวิธีการฝึกบำเพ็ญนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำไป เพราะเขาเป็นผีบำเพ็ญเลยไม่ได้สนใจเรื่องวิชาของชนเผ่าแม่มดสักนิด...

ที่สำคัญที่สุดคือ ‘ตำราลับ’ที่เขาเจอเต็มไปด้วยเรื่องราวความรักระหว่างจอมขมังเวทกับหญิงสาวมนุษย์ธรรมดา มากกว่าจะเป็นเคล็ดลับบำเพ็ญ

เขาไม่ได้สนใจที่จะอ่านเรื่องรักใคร่ของจอมขมังเวทกับหญิงธรรมดาเลยสักนิด

ซูอีเฉินครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะถามขึ้นว่า “นายเจอคัมภีร์นั้นในที่ไหนของสัตว์ปีศาจโบราณ?”

ถ้าเป็นสัตว์ปีศาจ...แค่ถามซืออี้หรันก็ได้ไม่ใช่หรือ!

ในจิ่วโยวนี้ มีสัตว์อสูรตัวไหนที่ซืออี้หรันไม่รู้จักบ้าง?