ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1797

การบำเพ็ญของซูอีเฉินเริ่มเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้อง

ชีวิตในจิ่วโยวเริ่มกลับสู่ความสงบ เหยาหลิงเยว่ยังคงพาจี้เสียงและหรูอี้ออกล่าสัตว์ตามปกติ หลังจากนั้นก็กลับมาทำอาหาร

เมื่อมั่นใจแล้วว่าการฝึกบำเพ็ญของซูอีเฉินไม่มีปัญหา เหยาหลิงเยว่ก็ตัดสินใจถ่ายทอดวิธีการฝึกนี้ให้กับเผ่าแม่มดคนอื่น ๆ ด้วย

เธอเรียกชาวเผ่ามารวมตัวกัน

“พวกเราหลายคนในเผ่านี้ยังบำเพ็ญไม่เป็น หรือไม่ก็ฝึกได้เพียงแค่พละกำลังพื้นฐานเท่านั้น”

ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะฝึกเพื่อเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรง หรือใช้พลังเวทเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งแทบจะไม่พอในการรับมือกับสัตว์ปีศาจในจิ่วโยว

แม้แต่เหล่าผู้อาวุโสที่ฝึกบำเพ็ญจริง ๆ ก็สามารถใช้เพียงพลังเวทธรรมดาเกี่ยวกับฟ้าฝนและสายฟ้าเท่านั้น อย่างการขอฝนในช่วงแล้งหรือเรียกเสียงฟ้าร้องเพื่อข่มขู่สัตว์ปีศาจในระหว่างล่าสัตว์

“การบำเพ็ญนี้สรุปขึ้นมาโดยอาเฉิน”

เหยาหลิงเยว่พูดด้วยความภาคภูมิใจขณะที่มองไปยังซูอีเฉิน ก่อนจะให้เขาแสดงพลังให้ชาวเผ่าเห็น

ซูอีเฉินยกมือขึ้นเปล่งเสียงเบา ๆ ทันใดนั้นสายฟ้าสีม่วงพาดผ่านท้องฟ้าและฟาดลงมาพร้อมเสียงดังสนั่น!

กองฟืนที่กองอยู่กลางลานลุกไหม้โดยพลัน เปลวไฟส่องประกายสว่างไสวบนใบหน้าของทุกคน

ชาวเผ่าต่างตื่นเต้นดีใจ พร้อมร้องออกมาด้วยความทึ่ง “ว้าว! สุดยอดไปเลย!”

“ถ้าพวกเราสามารถควบคุมสายฟ้าได้เช่นนี้ ต่อไปการล่าสัตว์ก็ไม่ต้องกลัวสัตว์ปีศาจอีกแล้ว!”

ทุกคนต่างพากันล้อมรอบซูอีเฉินและเริ่มสอบถามถึงวิธีการฝึกบำเพ็ญของเขา

ซูอีเฉินมองมือของตัวเองแล้วแอบซ่อนความตื่นเต้นแบบเด็ก ๆ ไว้ในดวงตา

ในที่สุดเขาก็เหมือนกับซู่เป่าและคนอื่น ๆ แล้ว!

ตอนนี้เขาก็เป็นลุงที่บำเพ็ญได้แล้วเหมือนกัน!

ซูอีเฉินกลั้นความดีใจเอาไว้และตอบคำถามของชาวเผ่าทีละคน

พวกหนุ่ม ๆ ‘หน้าตาดี’ที่เคยหมั่นไส้เขาก็เริ่มออกปากประชดอีกครั้ง

“ผ่านไปแค่ไม่กี่วันบางคนกลับกลายเป็นเก่งขึ้นขนาดนี้แล้ว น่าชื่นชมจริง ๆ!”

“ฮึ! ก็แค่เพราะได้การสนับสนุนจากจอมขมังเวทไม่ใช่เหรอ? ถ้าข้าได้อยู่ข้างเธอ ข้าคงเก่งยิ่งกว่านี้!”

“บอกว่าเขาสรุปวิธีบำเพ็ญขึ้นมาเอง ข้าว่าตำราบำเพ็ญนั้นจอมขมังเวทเป็นคนมอบให้เขาเสียมากกว่า!”

พวกเขาไม่ได้สังเกตว่าเหยาหรูอี้ยืนอยู่ด้านหลัง

เหยาหรูอี้ถึงกับกลอกตาพูดขึ้นว่า”ยอมรับว่าคนอื่นเก่งมันยากมากเลยใช่ไหม?!”

ทันทีที่พวกนั้นเห็นว่าเป็นเหยาหรูอี้ก็ถึงกับพูดไม่ออกกันไป

ขณะเดียวกันถูซานฉานก็ยืนกอดอกพร้อมกับหัวเราะเยาะ “ใช่แล้ว ๆ ทั้งหมดนี้ก็เพราะเขาพึ่งพาจอมขมังเวท ถ้าพวกนายได้อยู่ข้างเธอก็คงเก่งเหมือนกัน!”

“โอ้โห ๆ พี่ชายช่างเก่งจริง ๆ ไม่เหมือนฉัน ฉันบำเพ็ญไม่เป็นเลย!”

“อืม ใช่ ๆ ตำราทั้งหมดเป็นของจอมขมังเวท แต่ทำไมเธอถึงเลือกให้เขาแต่ไม่ให้พวกนายล่ะ?”

“รู้ไหมว่าทำไมจอมขมังเวทถึงไม่ชอบพวกนาย? เพราะพวกนายทำตัวเหมือนหญิงสาวที่ชอบนินทาลับหลังไงล่ะ!แน่นอนว่าจอมขมังเวทย่อมไม่ชอบพวกที่ทำตัวเป็นหญิงสาวขี้นินทาแบบนี้หรอก!"

ครู่หนึ่ง ถูซานฉานก็สะบัดผมอย่างมั่นใจ”แน่นอนว่าฉันไม่เหมือนพวกนาย ฉันน่ะเป็นหญิงสาวที่มหาจอมขมังเวทรักไงล่ะ”

บรรดาหนุ่ม ๆ ‘หน้าตาดี’ทั้งหลาย “…”

บางทีอาจจะเพราะเธอหลับลึกเกินไป หรือบางทีอาจจะเพราะสถานที่นี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมาก

ถูซานฉานที่กำลังหลับสนิทโดยไม่รู้ตัวเผยร่างจิ้งจอกเก้าหางออกมาโดยไม่ตั้งใจ

ใต้ต้นไม้โบราณที่ใบไม้พลิ้วไหวเบา ๆ มีจิ้งจอกตัวใหญ่ขนฟูนุ่มกำลังนอนเอาหัวซุกอยู่ในอุ้งเท้าของตัวเอง หางทั้งเก้าของมันหย่อนลงอย่างเกียจคร้านโดยมีหนึ่งหางปกคลุมจมูกไว้

ถูซานฉานเองก็ไม่รู้ตัวว่าจิ้งจอกเก้าหางในตำนานที่สูญหายไปในยุคโบราณได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในตัวเธอ…

**

"คุณมองอะไรอยู่?" ซูอีเฉินถามเมื่อเห็นเหยาหลิงเยว่เงยหน้ามองไปทางด้านหลังบ้านเขาจึงมองตาม

เหยาหลิงเยว่ยกมือชี้ "ดูสิ! จิ้งจอกเก้าหาง!"

ซูอีเฉินมองไปด้วยความประหลาดใจ ใต้ต้นไม้โบราณที่สูงใหญ่นั้นมีจิ้งจอกเก้าหางนอนอยู่ ขนของมันพลิ้วไหวตามลม…

ที่จริงแล้วในโลกนี้ยังมีจิ้งจอกเก้าหางอยู่จริง ๆ

**

"คุณทำอะไรอยู่?" คราวนี้เหยาหลิงเยว่ถามด้วยความสงสัย

ซูอีเฉินยังคงทำงานต่อไปและตอบว่า "ผมกำลังถักอวน คุณอยากไปจับกุ้งตัวเล็กไม่ใช่เหรอ?"

เหยาหลิงเยว่ร้องอย่างประหลาดใจ "คุณยังจำได้อีกหรือ!"

ซูอีเฉินยิ้มแล้วจุมพิตหน้าผากเธอด้วยสายตาที่อบอุ่น "ผมจำได้แน่นอน"

เขาจำมันมาโดยตลอด...