ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1798

ตอนที่เหยาหลิงเยว่พูดถึงหลุมยักษ์นั้นซูอีเฉินก็เคยแอบถามบรรพบุรุษตอนเขามาที่นี่ครั้งแรก

บรรพบุรุษบอกว่าหลุมนั้นอันตรายมากห้ามไปใกล้เด็ดขาดหากไม่จำเป็น

เขารู้ดีว่าพลังของตัวเองยังไม่เพียงพอ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไป แต่เขาไม่อยากให้เหยาหลิงเยว่ต้องไปเอง

เขาสัญญากับเธอว่าจะไปจับกุ้งตัวเล็กด้วยกัน

เขาจึงมุ่งมั่นฝึกฝนตนเองอย่างหนักจนในที่สุดก็มีพลังพอที่จะไปจับกุ้งตัวเล็กที่เธอชอบกินกับเธอได้

เหยาหลิงเยว่ลากเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ มานั่งข้างซูอีเฉิน เธอใช้มือประคองคางมองตามการเคลื่อนไหวของเขาอย่างตั้งใจ

ไม่นานเธอก็หัวเราะออกมา ซูอีเฉินถามอย่างสงสัย “คุณหัวเราะอะไร?”

เหยาหลิงเยว่ตอบ “ฉันหัวเราะคุณน่ะสิ ตอนอยู่ยมโลกคุณเป็นถึงมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุด แต่พอมาที่นี่กลับต้องมาถักอวนเอง”

“แล้วต่อไปพออวนขาด คุณก็จะต้องเอามันมาแขวนไว้เพื่อซ่อม”

ซูอีเฉินยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “นั่นก็ไม่เลวนี่?”

เขาเคยใช้ชีวิตเป็นเศรษฐีทั้งตอนมีชีวิตและหลังความตาย แต่พอมาที่จิ่วโยวก็ได้กลับมาใช้ชีวิตที่เรียบง่าย

อาหารธรรมดา ๆ บ้านเล็ก ๆ อวนจับปลาแผ่นหนึ่ง สวนผักเล็ก ๆ และ…บัญชีที่ยังมีเงินเก็บอยู่นับพันล้าน

แต่เงินเก็บนี้ไม่ใช่ในรูปแบบปกติ แต่เป็นทรัพยากรการบำเพ็ญที่ซู่เป่า ซืออี้หรัน มู่กุยฝาน และซูจิ่นอวี้มอบให้เขาอย่างลับ ๆ ก่อนที่เขาจะจากไป

รวมถึงของที่จี้ฉาง ผีขี้ขลาด และผีหลายใจมอบให้เขาด้วย

ผู้บำเพ็ญอื่น ๆ ต่างต้องกังวลว่าจะหาแหล่งพลังงานจากที่ไหนทุกวัน

แต่เขาไม่ต้องกังวลเลย...

ฝึกบำเพ็ญอย่างสบาย ๆ ล่าสัตว์บ้าง จับกุ้งบ้าง ใช้ชีวิตที่สงบสุขอย่างแท้จริง

ถึงอย่างไร วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล!

มือของซูอีเฉินไม่หยุดนิ่ง เขาเริ่มถักอวนจับปลาจากความชำนาญน้อยและค่อย ๆ เก่งขึ้นเรื่อย ๆ

มือเรียวยาวของเขาชูขึ้นลง ๆ และในเวลาเพียงครึ่งวันเขาก็ถักอวนได้เสร็จเรียบร้อย

“วันนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยไปกัน” ซูอีเฉินพูด “ถ้าพรุ่งนี้จับกุ้งตัวเล็กได้ผมจะผัดกุ้งกับกุยช่ายให้คุณกิน”

เหยาหลิงเยว่กลืนน้ำลาย “อื้ม ๆ!”

แค่ฟังก็น่าอร่อยแล้ว!

“แต่...เราจะหากุยช่ายจากที่ไหน?” เหยาหลิงเยว่ถามด้วยความสงสัย “ที่จิ่วโยวไม่มีนี่นา”

ซูอีเฉินพาเธอไปที่สวนผัก “มีสิ ซู่เป่าให้ผมมา ผมปลูกไว้แล้ว”

ในสวนเล็ก ๆ เมื่อพวกเขาเปิดดูใต้ต้นผักกาดขาวอันใหญ่อิ่มน้ำก็จะพบกับ

กุยช่ายที่เขียวชอุ่มกำลังเติบโตอยู่ข้างใต้

“คุณปลูกกุยช่ายได้ด้วยหรือ?” เหยาหลิงเยว่ถามอย่างประหลาดใจ

ซูอีเฉินพยักหน้า “ใช่”

เขาจูงมือเธอและเก็บผักกาดขาวสองหัวกลับไปที่บ้านหลังเล็ก ระหว่างทางเขาพูดว่า “ผมฟังภาษาสัตว์ได้ไม่ใช่เหรอ? แม้ว่าต้นไม้จะไม่พูดแต่ก็รู้สึกได้ว่าพวกมันต้องการอะไร”

ดังนั้นเขาจึงปลูกมันตามที่มันต้องการทีละนิดจนมันเติบโตขึ้นมา

เหยาหลิงเยว่มองดูสวนผักทุกต้นล้วนงอกงาม ใบผักขาวนวลเติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์

เหยาหลิงเยว่หัวเราะคิกคัก “แบบนี้พวกเราเรียกว่า ‘จับปลา 3 วัน ซ่อมอวน 2 วัน’ ใช่ไหม?”

ซูอีเฉินหัวเราะเบา ๆ ตามแล้วพูดว่า “อย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน”

บรรพบุรุษที่นั่งฟังอยู่บนบันไดหินทุบกล้องยาสูบของตัวเองเบา ๆ แล้วก็หัวเราะออกมา

ใช่แล้ว แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน

ท่านผู้เฒ่าใช้ชีวิตมานาน นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าการใช้ชีวิตในจิ่วโยวก็อยู่อย่างมีความสุขได้

เวลาผ่านไปอีกนาน ซูอีเฉินก็มีพลังแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่มีใครกล้าพูดจานินทาเขาลับหลังอีก

เขากับเหยาหลิงเยว่มักจะขึ้นเขาล่าสัตว์ ลงทะเลจับปลา และยังขนก้อนหินใหญ่มากลับมาด้วย

เขาสอนวิธีการตัดหินให้เรียบเสมอกันและหาวัสดุที่ใช้แทนปูนซีเมนต์ได้ให้กับชาวเผ่า

บ้านหินเก่า ๆ ของเผ่าแม่มดถูกสร้างขึ้นใหม่เป็นบ้านสไตล์วิลล่าเรียงรายกันไป

แต่ละหลังมีรูปแบบแตกต่างกันไป บางคนชอบสีชมพูก็ทำบ้านเป็นสีชมพู

บางคนชอบหัวกะโหลกก็ทำบ้านเป็นรูปหัวกะโหลก

บางคนชอบบ้านสูง ๆ ก็สร้างบ้านให้สูงขึ้นไปทีละชั้น

บางคนชอบบ้านที่ยาวเป็นแนวก็ต่อบ้านให้เป็นเหมือนทางเดินยาว...

วันเวลาในจิ่วโยวก็ค่อย ๆ ผ่านไปเหมือนกับบ้านที่แปลกตาแต่ก็น่ารักเหล่านั้น บ้านแต่ละหลังมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือภายในบ้านทุกหลังล้วนเต็มไปด้วยความสุขและความรักที่เป็นของพวกเขาเอง