ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1799

ที่โลกหลังความตาย

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแบกท่อนไม้หนึ่งท่อนเข้ามาในโรงเตี๊ยม พลางเรียกพนักงานว่า "สวัสดีครับ ขอบะหมี่เนื้อวัวสองชาม ชามหนึ่งเผ็ด ชามหนึ่งไม่เผ็ดครับ"

เหล่าบรรดาผีที่อยู่รอบๆ ต่างมองเขาอย่างแปลกใจ กินเส้นหมี่สองชามคนเดียวเลยเหรอ?

บะหมี่เนื้อวัวหนึ่งชามนั้นมีปริมาณมาก และราคาก็ไม่ถูกนัก

ในมุมหนึ่งของร้าน ผีบำเพ็ญตาเดียวมองด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความระแวง จับจ้องชายหนุ่มที่แบกท่อนไม้ไว้บนหลัง

พื้นที่นี้เป็นเขตทุรกันดารที่แร้นแค้นในดินแดนไร้อารยะ แม้แต่เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ผู้มีชื่อเสียงอย่างซูอีเฉินและซูเหยียนซีก็ยังไม่เข้ามาพัฒนา

รอบๆ ก็มีแต่หมู่บ้านผีซึ่งยากจนและทรุดโทรมมากมาย แค่มีเนินดินหรือถ้ำอยู่ก็ถือว่าเป็นบ้านได้แล้ว

ถนนสายนี้เปรียบเสมือนเมืองชนบทในโลกมนุษย์ ผีจากหมู่บ้านใกล้เคียงที่ต้องการหาของซื้อของขายหรือพักผ่อนก็มักจะมารวมตัวกันที่นี่เพื่อสืบเสาะหาข่าวหรือทำการค้าขายทรัพยากรต่างๆ

ในบริบทเช่นนี้ คนที่สามารถมากินบะหมี่จากร้านที่ดีที่สุดในเมืองและสั่งทีเดียวถึงสองชาม แสดงว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องร่ำรวยมาก!

แถมยังชอบโอ้อวดอีกด้วย!

แต่ทำไมคนที่ชอบโอ้อวดเช่นนี้ถึงแบกเพียงท่อนไม้เก่าๆ มาด้วย?

ผีบำเพ็ญที่แอบมองอยู่ที่มุมร้านยังคงกินบะหมี่ต่อไปพร้อมกับจ้องมองท่อนไม้บนหลังของซูอวิ๋นเจา

ซูอวิ๋นเจาสังเกตเห็นผีบำเพ็ญตนนั้นแล้ว แต่ไม่แม้แต่จะเหลียวตามอง เพียงแค่แอบหัวเราะเบาๆในใจ

เมื่อบะหมี่สองชามถูกนำมาเสิร์ฟ ซูอวิ๋นเจาก็เป่าอาหารก่อนจะก้มหน้าก้มตากิน

เขาพูดเสียงต่ำว่า "บะหมี่ที่นี่อร่อยมาก ก่อนหน้านี้ผมเคยมาที่นี่กับท่านบรรพบุรุษ...เป็นอย่างไรบ้าง กลิ่นหอมใช่ไหม?"

อวิ๋นเหลิงซีที่อยู่ในท่อมไม้ “...”

ประกายในดวงตาของซูอวิ๋นเจาปรากฏรอยยิ้มทันที “อย่าเพิ่งด่าผมนะ ผมจะห่อกลับไปให้คุณทีหลัง”

อวิ๋นเหลิงซี ใคร ใครกันที่รีบ!

เธอทำเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆ ก่อนจะกล่าวว่า "ฉันไม่ชอบกิน"

ตอนนี้เธอยังคงฟื้นฟูวิญญาณอยู่ในท่อนไม้นั้น ซึ่งท่อนไม้ก็อยู่กับซูอวิ๋นเจาตลอดเวลา ทำให้เสียงของเธอมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน

เนื่องจากอยู่ใกล้กันมาก อวิ๋นเหลิงซีจึงได้กลิ่นหอมของบะหมี่เนื้อวัวในทันที

ไม่ใช่แค่กลิ่นที่หอมเท่านั้น แต่ซูอวิ๋นเจายังกินบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อยด้วย

หรืออาจจะเป็นเพราะก่อนตายเขาเคยเป็นนักรบมาก่อน การกินของเขาถึงได้รวดเร็วเช่นนี้?

ไม่นานนักซูอวิ๋นเจาก็กินบะหมี่หมดไปหนึ่งชาม

อวิ๋นเหลิงซีถึงกับอดชื่นชมไม่ได้ จริงๆ แล้วแม้ว่าเขาจะกินเร็วมาก แต่ท่าทางการกินกลับสุภาพและสง่างาม

ใครกันที่สามารถกินได้ทั้งเร็วและสง่างามขนาดนี้ อวิ๋นเหลิงซีแอบคิดเงียบๆ ในใจ

ซูอวิ๋นเจาถามขึ้นว่า “คุณอยากเพิ่มไข่นกกระทามั้ย?”

อวิ๋นเหลิงซีกำลังหลับตาฝึกบำเพ็ญ เมื่อได้ยินก็อดกลั้นไม่ตอบอะไร

แต่สุดท้ายเธอก็เปิดตาข้างหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วพูดด้วยท่าทีสุขุมและเยือกเย็นว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เพิ่มไข่ด้วยก็แล้วกัน”

รอยยิ้มในดวงตาของซูอวิ๋นเจายิ่งลึกซึ้งขึ้น เขาจึงสั่งเพิ่มไข่นกกระทาอีกชุดหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับบะหมี่

ผีบำเพ็ญตาเดียวที่แอบมองอยู่ตรงมุมร้านรีบลุกขึ้นทันที และแสร้งทำเป็นตามซูอวิ๋นเจาออกไปโดยไม่ให้ใครสงสัย

อวิ๋นเหลิงซีกินบะหมี่ไปแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเผลอกินเยอะเกินไปอีกแล้ว

เธอไอเบาๆ แล้วพูดว่า “บะหมี่อร่อยมาก”

ซูอวิ๋นเจายิ้มกว้างด้วยความยินดี “ผมบอกแล้วใช่ไหม! บะหมี่ร้านนี้อร่อยมาก คราวหน้าผมจะพาคุณมาอีก”

อวิ๋นเหลิงซีเงียบไป

เธอเริ่มรู้สึกเขินอายเลยเปลี่ยนเรื่องคุย “ผีบำเพ็ญตาเดียวนั่นตามคุณมาตลอดทางเลยนะ”

ใบหน้าของซูอวิ๋นเจายังคงสดใสราวกับคนที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “ผมรู้อยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

ผีบำเพ็ญตาเดียวนั่นมีพลังในระดับพญาผี

แต่ตอนนี้เขามีพลังอยู่ในระดับพญายมขั้นต้นแล้ว

ระดับพลังยังคงพร่ามัวอยู่ ครั้งก่อนที่พบกับซู่เป่า ซู่เป่าเคยบอกว่าภายใต้กฎแห่งวิถีสวรรค์ในปัจจุบัน หากเขาสามารถกดพลังของตัวเองลงได้ มันจะเป็นประโยชน์ต่อเขาในภายหลัง

ดังนั้นเขาจึงกดพลังเอาไว้ ตอนนี้ดูเหมือนจะอยู่ในระดับพญาผี แต่แท้จริงแล้วเขาแข็งแกร่งกว่านั้นมาก

เขาไม่เอาผีบำเพ็ญตาเดียวตัวนี้อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ!

“ไปกันเถอะ!” ซูอวิ๋นเจาเก็บกล่องอาหารพลางพูดว่า “เราจะไปยังจุดหมายต่อไป”

อวิ๋นเหลิงซีตอบรับ

แล้วก็ได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ไม่ต้องห่วง ผมจะปกป้องคุณให้ดีเอง!”

อวิ๋นเหลิงซี “...อืม”