ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1800

ซูอวิ๋นเจาแบกท่อนไม้ไว้บนหลัง ขณะพูดคุยกับอวิ๋นเหลิงซี

"เหลือแค่หาน้ำลายมังกรหยกให้เจอ คุณก็จะสร้างร่างขึ้นมาใหม่ได้แล้ว"

อวิ๋นเหลิงซีตอบรับเบาๆ

ซูอวิ๋นเจาพูดต่อ "งั้นเราจะไปตามแผนเดิม มุ่งหน้าไปที่เขตเทียนเชวียกันก่อน"

"น่าจะมีคนไปที่นั่นเยอะ ถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย เดี๋ยวผมจะเอาผ้ามาห่อคุณไว้ชั่วคราว"

อวิ๋นเหลิงซีตอบรับเบา ๆ อีกครั้ง

ซูอวิ๋นเจาพูดต่อ "ผมได้ยินมาว่ามีร้านขายไอศกรีมย่างอยู่แถวๆ นอกเขตเทียนเชวีย ว่ากันว่ามันอร่อยมาก เดี๋ยวผมจะพาคุณไปลอง"

"คุณเคยกินไอศกรีมย่างไหม? จริงๆ ผมเองก็ยังไม่เคยกินเลย"

อวิ๋นเหลิงซีชินกับการพูดมากของซูอวิ๋นเจาเสียแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ดูหล่อเท่ เวลาที่ไม่ยิ้มก็ดูเยือกเย็นซะขนาดนั้นจะชอบพูดมากขนาดนี้

สิ่งที่อวิ๋นเหลิงซีไม่รู้ก็คือซูอวิ๋นเจาเคยเป็นนักรบมาก่อน ตอนนั้นเขาแทบไม่มีเวลาได้พูดจาเลย

ยิ่งตอนที่ต้องทำหน้าที่เป็นสายลับ ทุกคำที่พูดต้องผ่านการคิดวิเคราะห์อย่างถี่ถ้วนว่าจะพูดยังไงและพูดอะไรได้บ้าง

การที่ไม่ต้องกังวลอะไร พูดอะไรก็พูดได้ตามใจแบบนี้ ซูอวิ๋นเจารู้สึกชอบมาก จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะพูดมาก

อวิ๋นเหลิงซีคิดในใจเงียบๆ เขาดูจะชอบพาเธอไปกินนั่นกินนี่อยู่เรื่อยเลย

เดิมทีเธอไม่ได้เป็นคนที่สนใจเรื่องอาหารการกินขนาดนั้น ด้วยความที่เธอเป็นผีจะกินหรือไม่กินก็เหมือนกัน

จะตายอีกก็ไม่ได้

แต่ตลอดหลายปีมานี้ สิ่งที่เขาชอบทำที่สุดก็คือพาเธอไปกินของอร่อยๆ อยู่เสมอ

จนตอนนี้เธอเองก็เริ่มอยากรู้แล้วว่าไอศกรีมย่างเป็นยังไง

อวิ๋นเหลิงซีพยายามอดกลั้นไม่ถามว่าไอศกรีมย่างคืออะไร เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะดูเหมือนพวกที่สนใจแต่เรื่องกิน สำหรับเธอแล้วมันน่าอายมาก

แต่ไม่ทันไร ซูอวิ๋นเจาก็เปลี่ยนเรื่องพูดอีก

"น้ำลายมังกรหยก...มันคืออะไรเหรอ?" ซูอวิ๋นเจาลูบคางแล้วก็ครุ่นคิด "หรือมันจะเป็นน้ำลายของมังกรจริงๆ?"

อวิ๋นเหลิงซี "..."

ซูอวิ๋นเจา "คุณต้องใช้น้ำลายมังกรหยกเพื่อสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่ งั้นก็เท่ากับว่าต้องกินน้ำลายมังกรงั้นเหรอ?"

น้ำลายมังกรมันก็คือน้ำลายนั่นแหละ!

อวิ๋นเหลิงซี "..."

ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวแล้วพูดขึ้นว่า "หยุดพูดได้แล้ว"

ซูอวิ๋นเจาตอบทันที "โอเค"

อวิ๋นเหลิงซีหมดความอดทนจริงๆ

บอกให้เขาหยุดพูด เขาก็หยุดจริงๆ แต่ก็แค่ไม่นาน...

ยังไม่ทันไร ซูอวิ๋นเจาก็เริ่มพูดเรื่องอื่นอีก

ซูอวิ๋นเจา “เอ๊ะ ตรงนี้มีหลุม ลองลงไปดูกันหน่อยไหม?”

อวิ๋นเหลิงซี “...”

(พวกเขาปีนลงไปดู แต่ก็ไม่เจอสมบัติอะไร จากนั้นก็ปีนกลับขึ้นมา)

ซูอวิ๋นเจาพูดขึ้นว่า "หลุมกลมขนาดนี้ ผมก็นึกว่าจะมีอะไรอยู่ข้างในซะอีก!"

"หนึ่งร้อยกิโลเมตรก็ไม่ไกล บินไปครึ่งชั่วโมงก็ถึง"

อวิ๋นเหลิงซีแทบอยากจะกรีดร้อง จะบินก็ไปเถอะพี่! ไม่ต้องมาบอกกันก็ได้!

ซูอวิ๋นเจาพูดมากเกินไป ส่วนอวิ๋นเหลิงซีเองก็เป็นคนที่ไม่ค่อยชอบพูด

แต่เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองเริ่มชินกับเสียงของเขาและคำพูดพึมพำไม่หยุดของเขาแล้ว...

อวิ๋นเหลิงซีแอบคิดในใจว่าถ้าเธอสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่ได้สำเร็จ สุดท้ายแล้วพวกเขาทั้งสองจะต้องแยกย้ายกันไปหรือเปล่า?

ถึงเวลานั้นแล้วเธอจะยังชินกับการที่ไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ หรือไม่?

**

"ถึงแล้ว" ซูอวิ๋นเจาพูดพลางจับท่อนไม้ที่พิงอยู่ข้างหลัง "หมู่บ้านนี้สวยดีนะ"

มันดูเหมือนหมู่บ้านในดินแดนอุดมคติเลย

ตอนแรกนึกว่าจะดูแห้งแล้ง แต่กลับพบว่าหมู่บ้านนี้เต็มไปด้วยดอกไฮเดรนเยีย

บางต้นสูงเท่าต้นไม้เล็กๆ บางกระถางเล็กจิ๋วแต่กลับออกดอกบานใหญ่เป็นช่อดอกไม้สวยงาม

มีเถาไม้เลื้อยไปจนถึงหลังคา

ยังมีเถาไม้ที่เลื้อยไปตามพื้นดิน และตามหน้าต่างของบ้านไม้...

"สวยจริงๆ!" ซูอวิ๋นเจาเอ่ย "ถ้ามีแสงอาทิตย์ส่องลงมาตรงนี้คงจะ..."

เขาหยุดชะงักแล้วหัวเราะเบาๆ "ลืมไป โลกหลังความตายไม่มีแสงอาทิตย์"

อวิ๋นเหลิงซีเงียบไปนาน ขณะที่กำลังเดินเข้าหมู่บ้าน จู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมาว่า "คุณเองก็เป็นเหมือนแสงอาทิตย์อยู่แล้ว"

ซูอวิ๋นเจ้าชะงักไปเล็กน้อย "หืม? อะไรนะ?"