ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1801

อวิ๋นเหลิงซีหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ฉันบอกว่า คุณเองก็เหมือนแสงอาทิตย์"

ทันทีที่พูดจบ เธอก็รู้สึกว่าคำพูดนั้นอาจฟังดูแปลกไปหน่อยจึงรีบอธิบายอย่างลนลาน "ฉัน... ฉันหมายถึงชื่อของคุณน่ะ"

"ซูอวิ๋นเจา ชื่อของคุณก็แปลว่าเช้าและแสงอาทิตย์อยู่แล้วนี่..."

ซูอวิ๋นเจายิ้มกว้าง พลางพยักหน้า "ขอบคุณนะ"

เธอไม่ค่อยพูดมากนัก แต่สำหรับเขา คำพูดประโยคนี้ของเธอกลับฟังดูไพเราะมาก

เป็นคำพูดที่ไพเราะที่สุดในบรรดาทุกสิ่งที่เธอเคยพูดมา ซูอวิ๋นเจารู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ไปกันเถอะ เราไปหาที่พักกัน"

ซูอวิ๋นเจาเดินสำรวจรอบๆ สุดท้ายก็เลือกบ้านไม้หลังเล็กที่ถูกล้อมรอบไปด้วยดอกไฮเดรนเยีย

มันเป็น "บ้านพัก" ที่ดำเนินกิจการโดยคู่สามีภรรยาสูงวัย พวกเขาสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาเอง

บ้านหลังนี้เล็กมาก ด้วยข้อจำกัดหลายอย่างในด้านความสามารถ ทำให้ภายในบ้านมีเพียงสองห้องนอน

ไม่เพียงแค่ห้องเล็ก แต่สองห้องนี้ยังอยู่ติดกันมาก ถ้าไม่มีม่านพลังล่ะก็อีกห้องอาจได้ยินเสียงคุยกันได้

เมื่อเห็นซูอวิ๋นเจาเข้ามาขอพัก สองสามีภรรยาก็ดีใจมาก

"เชิญเข้ามาเลยค่ะ!" หญิงชรากล่าว "มีห้องว่างค่ะ มีแน่นอนค่ะ"

ชายชรารีบเก็บกวาดพร้อมกับพูดว่า “แต่บ้านของเรามันอาจจะเล็กไปหน่อยเท่านั้นเอง…”

ซูอวิ๋นเจายิ้มเอ่ย "ไม่เป็นไรครับ ขอแค่มีที่พักก็พอ"

คนชราสองคนช่วยกันเก็บกวาดไปพลางพูดคุยไม่หยุด ซูอวิ๋นเจาถึงได้เข้าใจว่าบ้านไม้หลังเล็กนี้แทบไม่มีคนมาพักอยู่เลย

"ทำไมล่ะ?" ซูอวิ๋นเจ้ารู้สึกแปลกใจ "ที่นี่สวยมาก"

คนชรายิ้มพลางพูดว่า “พวกท่านผีบำเพ็ญมักไม่สนใจสิ่งเหล่านี้หรอก พวกเขาชอบพื้นที่กว้างขวางและเป็นส่วนตัวมากกว่า”

ในสายตาของผีธรรมดา ผีบำเพ็ญมีระดับที่สูงกว่า เวลาอันมีค่าของพวกเขาย่อมไม่มีวันเสียไปกับการชมดอกไม้ใดๆ

“มีแต่ดอกไม้ที่มีประโยชน์เท่านั้นที่พวกเขาจะดู!” หญิงชราหัวเราะ “พวกเราผีธรรมดาๆ ก็คงเป็นแบบนี้ เก็บสะสมแต้มบุญบารมีไว้ให้ลูกหลาน หวังเพียงว่าจะมีโอกาสได้กลับไปเกิดใหม่ พวกเราถ้าได้บำเพ็ญเพียรบ้างก็คงไม่มีอารมณ์มาดูดอกไม้พวกนี้เหมือนกัน”

แต่เมื่อพวกเราหลุดออกจากเมืองเฟิงตูและกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน วันเดือนปีที่ยาวนานเช่นนี้ก็ต้องหากิจกรรมทำบ้าง ถึงได้ปลูกดอกไฮเดรนเยียเหล่านี้เอาไว้มากมาย

ซูอวิ๋นเจาถอนหายใจ “อย่างนั้นเองหรือ? แต่หากผีบำเพ็ญเอาแต่มุ่งบำเพ็ญเพียรเพียงอย่างเดียว ชีวิตก็ดูจะไร้ความหมายเกินไป”

“ข้าว่ากระท่อมเล็กๆ ของเจ้าดูงดงามทีเดียว ดอกไม้พวกนี้ก็ดูแลได้ดีมาก วันหน้าข้าว่างๆ คงจะสร้างกระท่อมแบบนี้บ้าง”

ชายชราหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ท่านอยากทำอย่างนั้นจริงๆ รึ?”

ซูอวิ๋นเจา “แน่นอนสิ”

ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มอบอุ่น ขณะที่นั่งอยู่บนม้านั่งเล็กๆ สนทนากับสองผู้เฒ่าด้วยเรื่องราวต่างๆ อย่างสนุกสนาน

ขณะเดียวกัน อวิ๋นเหลิงซีก็ครุ่นคิดเงียบๆ อยู่ในท่อนไม้ หากเป็นผีบำเพ็ญอื่นเห็นเข้า คงคิดว่าซูอวิ๋นเจานี่ช่างไร้สาระสิ้นดี

ขณะนั้นเอง ผีบำเพ็ญตาเดียวที่พักอยู่ในบ้านใกล้ๆ ก็กำลังแอบจับตาดูทุกความเคลื่อนไหว

บ้านทั้งสองอยู่ใกล้กัน เขาจึงพอได้ยินเสียงซูอวิ๋นเจากับสองผีเฒ่าคุยกันแว่วๆ

เขาฮึดฮัดเบาๆ พร้อมกับสบถออกมา “น่าเบื่อจริงๆ”