ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 182

หลังจากที่ซู่เป่าและมู่กุยฝานจากไป ซ่างชิงเป่ยก็กลายเป็นคนที่ไม่ค่อยวุ่นวายไปเลย

ถามอะไรก็ตอบ ถึงเวลาก็กินข้าว สำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ

จนถึงวันที่เขาโดนปล่อยออกจากคุก เมื่อเห็นพ่อแม่มารับเขา ความโมโหที่เขาเก็บกดเอาไว้ในที่สุดก็ได้ระบายออกมา เขาเอ่ยโทษออกมาทันที “มาตอนนี้มีประโยชน์อะไรกัน!”

ถ้ามีเงินมีอำนาจก็พาเขาออกไปสิ ไม่ได้เรื่องเลย!

แม่ของซ่างชิงเป่ยเอ่ยออกมาอย่างข่มขืน “ชิงเป่ย กลับไปกับพ่อแม่เถอะ……”

ซ่างชิงเป่ยสะบัดมือของแม่ แล้วเอ่ยออกมาอย่างโมโห “กลับไปทำไมกัน พ่อกับแม่มีเงินเป็นร้อยล้านให้ผมไปสืบทอดต่อหรือเปล่าล่ะ?”

พ่อของซ่างชิงเป่ยโมโหเป็นอย่างมาก เขาด่าออกมา “ไป! ให้เขาไป! จากนี้ไปฉันถือว่าฉันไม่มีลูก! !”

ซ่างชิงเป่ยกำลังจะพูดอะไร อยู่ๆ ก็มีไอสีดำอะไรบางอย่างหลุดออกจากร่างไป ลอยไปทางที่จอดรถ…..

อยู่ๆ ซ่างชิงเป่ยก็ร้องไห้ออกมาทันที แล้วโผเข้าอ้อมกอดของพ่อ “พ่อครับๆ ๆ!”

พ่อแม่ของซ่างชิงเป่ยที่กำลังโมโห และกำลังเขาไล่ไป “???”

เขาเห็นซ่างชิงเป่ยร้องไห้งอแง ดวงตาเหม่อลอย ขี้มูกไหลลงมาถึงปากก็ไม่รู้จัดเช็ดออก

พ่อแม่ของซ่างชิงเป่ยอึ้งไป คนอยู่ดีๆ จะเอ๋อก็เอ๋อไปเลย กระทันหันไปแล้ว

……

ที่จอดรถ

วิญญาณของซ่างชิงเป่ยลอยไปหาซู่เป่า ตอนนี้เขาพึ่งเข้าใจ เขาทั้งกลัวและไม่พอใจ

“ไม่ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันพึ่งรู้เคล็ดลับการเพิ่มยอดคนติดตามแท้ๆ…..” ซ่างชิงเป่ยพยายามที่จะขัดขืน

ครั้งนี้เขารวยได้เลย เขาจะทำอย่างระวัง ไม่ให้ใครเจอตัวได้!

จี้ฉางทำการบันทึกลงสมุด ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงเย็น “อย่าขัดขืนเลย ต่อให้นายจะเป็นคน แต่ตอนนี้ก็กลายเป็นผีแล้ว เอาไว้ไม่ได้!”

ซ่างชิงเป่ยโวยวายออกมา “พวกนายมีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน! มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินฉัน!”

จี้ฉางปิดสมุดลง ใบหน้าที่ขาวซีดไร้ซึ่งอารมณ์ใด เขาพูดเพียงว่า “ฉันเป็นผู้พิพากษา นายว่าฉันมีสิทธิ์ไหม”

ซ่างชิงเป่ย “……”

ผู้พิพากษา…..?!

ซ่างชิงเป่ยรู้สึกเสียใจ อีกทั้งก็ไม่พอใจด้วย บนโลกใบนี้มีคนที่พยายาสร้างกระแสมากมาย ทำไมเขาต้องโดนผู้พิพากษาจ้องเล่นงานด้วย!

ทำไมเขาถึงซวยขนาดนี้!

จนถึงตอนนี้แล้ว ซ่างชิงเป่ยยังไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ทุกคนต่างก็ชอบเงิน เขาผิดอะไรกัน?

เขาไม่ได้ขโมยหรือวิ่งราวใคร ใช้ความฉลาดของตัวเองเอามา!

จี้ฉางยกมือขึ้นโยก วิญญาณของซ่างชิงเป่ยร้องโหยหวน แล้วกลายเป็นไอโดนน้ำเต้าวิญญาณดูดเข้าไป

ซู่เป่าจ้องน้ำเต้าวิญญาณ เห็นการเปลี่ยนแปลงของน้ำเต้าวิญญาณอย่างเห็นได้ชัด

ท่านอาจารย์บอกว่าน้ำเต้าวิญญาณใช้เก็บสะสมวิญญาณ และนับความสำเร็จของเธอ แต่เธอคิดว่าน้ำเต้าวิญญาณนั้นเจ๋งมาก อย่างเช่นตอนนี้ เธอรู้สึกเหมือนน้ำเต้าวิญญาณกำลังมีความสุข ท่าทางเหมือนดีใจ

ซู่เป่าวางน้ำเต้าลง ก่อนที่จะมองพ่อแม่ของซ่างชิงเป่ยที่เดินออกไปไกลแล้ว “พ่อคะ ต้องดูแลลูกที่โตขนาดนี้ คุณลุงคุณป้าต้องเหนื่อยมากเลยใช่ไหม?”

มู่กุยฝานขับรถออกไปข้างนอก ก่อนที่จะเอ่ย “กรงเกวียนกรงกรรมเท่านั้นเอง”

หากว่าสั่งสอนให้ดีตั้งแต่เด็ก ผลก็คงไม่ออกมาเป็นแบบนี้

มีประโยคหนึ่งที่บอกว่า คนที่น่ารังเกียจจะมีจุดที่น่าสงสาร

ความขี้เกียจในอดีต จะต้องมีวันที่ย้อนกลับมาหาตัวเองสักวัน

**

เดือนพฤษภาคมผ่านไปอย่างรวดเร็ว ใกล้จะวันเทศกาลบ๊ะจ่างแล้ว วันนี้ซู่เป่ากินข้าวอิ่มนอนอยู่บนโซฟา แล้วโทรหาคุณลุง

“สวัสดีค่ะ…..ลุงสาม วันนี้ไปบินไหม? อ้อ กำลังจะบินเหรอคะ…..ถ้าอย่างนั้นเทศกาลไหวบ๊ะจ่างกลับมากินบ๊ะจ่างไหมคะ?”

ซูเยว่เฟยทำการทดสอบหลากหลายครั้งในช่วงเดือนที่ผ่านมานี้ ในที่สุดก็ได้กลับมาเป็นกัปตันอีกครั้ง ตอนนี้กำลังใส่ชุดยูนิฟอร์ม เตรียมที่จะไปบิน

เมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนที่ดังขึ้นปลายสาย เขาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ “กลับ”

ซู่เป่าดีใจเป็นอย่างมาก “โอเคค่ะ เกี่ยวนิ้วสัญญานะคะ! หนูกับคุณยายจะทำบ๊ะจ่าง ทำให้คุณลุงสิบอันเลยนะคะ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูเยว่เฟยจิดจางลงทันที “สิบอันเยอะไป เอาสองอันพอแล้ว”

ที่จริงแล้วเขานั้นไม่กินบ๊ะจ่าง เพียงแต่ว่าเด็กน้อยพูดขนาดนี้แล้ว ก็กินสักสองลูกแล้วกัน!

หลังวางโทรศัพท์ ซู่เป่าก็ติ๊กถูกลงในสมุด

ด้านบนนั้นมีภาพวาดของคนตัวเล็กๆ แปดคน คนที่หนึ่งถึงสามทำการติ๊กถูกเรียบร้อย

ซู่เป่ากดโทรออกอีกครั้ง

“ฮัลโหล ลุงสี่…..เทศกาลบ๊ะจ่างกลับมากินบ๊ะจ่างไหมคะ? หนูทำไว้ให้สิบอันนะ?”

ซูลั่วพึ่งถ่ายละครเสร็จ ตอนนี้สวมชุดคลุมอาบน้ำ กำลังใส่แว่นอยู่หน้ากระจกแล้วขยับไปมา

“สิบอันจะพอได้ยังไง? ของลุงต้องสิบเอ็ดอัน” เขาเลิกคิ้วขึ้น บนใบหน้าเหมือนจะมีรอยยิ้มปรากฎขึ้นมา

ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดเผยอเปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นอกที่มีกล้ามเนื้อแน่นชองเขา

ซู่เป่ารีบจดลงสมุดทันที “ได้เลย คุณลุงสี่จะกินบ๊ะจ่างสิบเอ็ดอัน!”

ซูลั่วหัวเราะเบาๆ “จำได้แล้วใช่ไหม?”

ซู่เป่า “อืมๆ!”

ตอนที่กำลังจะวางโทรศัพท์นั้น อยู่ๆ ซู่เป่าก็เอ่ยถามขึ้นมา “คุณลุงสี่ ตอนนี้อยู่ไหนคะ?”

ซูลั่วนั่งลงบนโซฟา เขาหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดดูข่าว ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “อยู่โรงแรม”

ซู่เป่าเอ่ย “คุณลุงสี่ ตอนกลางคืนเวลานอน นอนตรงกลางนะคะ”

ซูลั่ว “?”

“ทำไมล่ะ?” เขาถาม

ซู่เป่าเอ่ย “เพราะว่าจะมีคุณน้าสกปรกนอนด้านข้างไงคะ”

ซูลั่วมุมปากยกขึ้นทันที คิดว่าเขาเป็นคนยังไงกันเนี่ย?

แม้ว่าเขาจะแสดงร่วมกับนักแสดงหญิงมามากมาย แต่ว่าเขาก็เป็นคนดูแลตัวเองดีอยู่ ไม่ถึงขนาด…..หิวจนไม่เลือก ไปหาคุณน้าที่ ‘ไม่สะอาด’

“เป็นเด็กเป็นเล็กคิดเรื่องพวกนี้!” ซูลั่วบ่นออกมา “ใครสอนเธอเนี่ย?”

เสียงเล็กๆ ของซู่เป่าดังขึ้น “ท่านอาจารย์สอนหนูค่ะ! อาจารย์บอกว่า เวลาออกไปทำงานข้างนอกต้องนอนโรงแรม ต้องนอนให้เต็มเตียง ตรงไหนที่ไม่มีของก็อย่าให้มีพื้นที่มาก ไม่อย่างนั้นตอนกลางคืนจะมีผีมานอนด้วยนะคะ!”

ซูลั่วชะงักงัน ตอนนี้เองที่เขาพึ่งเข้าใจว่าคุณน้าไม่สะอาดนั้น หมายถึงผี

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา หัวเราะออกมาเสียงดังมาก มีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ฮ่า…..เด็กดีของลุงเริ่มจะเล่านิทานก่อนนอนให้ลุงฟังได้แล้วเหรอ?” ซูลั่วเอ่ย “เล่าได้เก่งมาก แต่ครั้งหน้าห้ามพูดถึงแล้วนะ”

ซู่เป่า “เรื่องจริงนะคะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้นซู่เป่าก็เริ่มที่จะร้อนใจแล้ว ซูลั่วรีบเอ่ยทันที “ได้…..ลุงสี่รู้แล้ว ขอบคุณซู่เป่ามาก”

ซู่เป่ากำชับอีกสามสี่คำว่าห้ามลืมทำอะไรบ้าง ก่อนที่จะวางสายไป

ซูลั่วนึกสนุก มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้ม

“เด็กคนนี้นี่……”

แล้วถ้าเกิดว่าเตียงใหญ่เกินไปล่ะ?

ถ้านอนตรงกลาง ด้านข้างทั้งสองข้างก็เหลือที่อีกเยอะเลยสิ งั้นก็ต้องมีผีสองตัวเลยน่ะสิ?

ถ้าอย่างนั้น นอนข้างใดข้างนึงไม่ดีกว่าเหรอ อย่างน้อยจะได้มีผีมาแค่ตัวเดียว

ซูลั่วไม่ได้ใส่ใจนัก เขาคิดว่ามันเป็นเหมือนนิทานหลอกเด็กเท่านั้น

ห้องในโรงแรม นาฬิกาบนผนังเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ดังติ๊กต่อกๆ จนเข็มชี้ไปยังเลข 12

ซูลั่ววางไอแพดลง ก่อนที่จะหยิบชุดคลุมนอนมาใส่ แล้วขึ้นเตียงพักผ่อน

โดยปกติแล้วเขาชินกับการนอนริมเตียง เพราะมันสะดวกในการหยิบโทรศัพท์ แล้วก็ปิดไฟ ตอนนี้เขาไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากล้มตัวนอนก็เบี่ยงตัวไปตรงกลางเล็กน้อย ไม่ได้เบี่ยงไปมากนัก

ตรงกลางเป๊ะ….เวลาใครนอนจะไปนั่งดูกันล่ะว่าตัวเองนอนตรงกลางเตียงเป๊ะไหม…..

เข้ากลางดึก ไม่นานก็มีเสียงกรนเบาๆ ดังขึ้น

ซูลั่วพลิกตัว หันหน้าไปทางว่างของเตียง

ในขณะที่หลับฝัน อยู่ๆ เขาก็รู้สึกหนาวขึ้นมา ไม่รู้มีอะไรบางอย่างมาโดนใบหน้าของเขา

เขาขมวดคิ้วมุ่น ก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาขึ้น…..