ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 186

ทุกคนถูกตำรวจจับกุมไปราวกับกำลังอยู่ในความฝัน พวกเขาต่างโห่ร้องเสียงดัง แม่ของเด็กหญิงที่กระโดดตึกร้องห่มร้องไห้

“ตำรวจทำร้ายร่างกาย…” เธอตะโกน “ตำรวจคุกคาม ช่วยด้วย!”

หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงอีกต่อไป ดูท่าจะเป็นเพราะปากของเธอถูกอุดไว้ด้วยผ้าซะแล้ว

อาเนี่ยจับโบว์บนปกเสื้อพร้อมจัดทรงให้มัน จากนั้นก็ก้าวอย่างมั่นคงไปทางคฤหาสน์

สง่าราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เวลานี้โทรศัพท์ดังขึ้น เขารับสายฟังไปพักหนึ่ง จึงพูดอย่างตะลึง “เธองั้นเหรอ”

ในสาย ซูอีเฉินกล่าว “ฉันส่งเอกสารไปให้แล้ว”

อาเนี่ยกล่าว “ได้ครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับ”

หลังวางสาย อาเนี่ยเลื่อนดูโทรศัพท์ ระเอือมถึงที่สุด

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าที่อยู่ของคฤหาสน์ซูจะถูกเปิดเผยโดยผู้หญิงคนนั้น เพียงแค่ไล่เธอออกจากบ้านเมื่อตอนนั้นมันน้อยเกินไปสำหรับเธอจริงๆ

หลินเสวี่ยอิง!

ยัยผู้หญิงน่ารำคาญนั่นทำไมยังอยู่อีก

อาเนี่ยไม่อยากเห็นหน้าเธอแม้แต่นิด จึงรีบกดโทรออกในทันที

“ฮัลโหล…ช่วยฉันจัดการคนคนหนึ่ง ที่อยู่ส่งไปในโทรศัพท์ของคุณแล้ว ฆ่ามันยังไงเหรอ อย่ามาเหลวไหล ตระกูลซูเป็นตระกูลใสสะอาด จะทำเรื่องผิดกฏหมายเหล่านั้นได้อย่างไรกัน”

ต้องเคารพกฏหมาย!

หลังวางสาย อาเนี่ยพูดอุบอิบคำหนึ่ง “ผู้หญิงคนนี้ อย่างมากก็มีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ครึ่งตอน”

อยู่เกินตอนหนึ่งถือว่าเขาแพ้

**

หลังผีผู้หญิงออกจากตระกูลซู เธอยืนอยู่บนสะพานลอย มองดูรถยนตร์ที่ขวักไขว่ไปมา

ขอบตาของเธอแดงก่ำ เธอพูดสะอึกเสียงเบา “ฉันชอบพี่ขนาดนี้ ฉันยอมไปตายเพื่อเขา ทำไมเขาถึงไม่มองฉันบ้างล่ะ…”

ขณะที่เธอกำลังพูดบ่นคร่ำครวญ จู่ๆ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านข้างเธอ

ผู้หญิงคนนี้ถือถุงพลาสติกสีดำใบใหญ่ใบหนึ่ง ด้านในถุงใส่ผักไว้มากมาย ดูท่าเหมือนเธอเพิ่งซื้อมาจากร้านอาหารบางร้าน

เธอวางถุงพลาสติกสีดำไว้บนพื้น เช็ดเหงื่อ จากนั้นก็ยกมือปาดน้ำตา

“ฮรือ…หนักจัง เหนื่อยจัง…”

หลินเสวี่ยอิงรู้สึกว่าตนเองน่าสงสารเหลือเกิน หลังถูกแฟนเก่าไล่ออกจากบ้าน เธอก็เป็นได้แค่พนักงานบริการในโรงแรม

เดิมทีคิดว่าการเป็นพนักงานบริการในโรงแรม จะทำให้เธอได้เจอคนรวยมากหน้าหลายตา ไม่คิดว่าเธอกลับโดนรังแกอย่างสาหัส

เช่นวันนี้ หลังครัวขาดผักทำกับข้าวไปหนึ่งอย่าง พวกเขาจึงเอาเงินให้เธอไปซื้อผักหนึ่งร้อย

แต่เงินหนึ่งร้อยสามารถซื้ออะไรได้ แค่ค่ารถยังไม่พอเลย!

ในใจของหลินเสวี่ยอิงรู้สึกคับแค้นเป็นอย่างมาก เธอเช็ดน้ำตาและหยาดเหงื่อ รวบรวมความกล้าพร้อมให้กำลังใจตนเอง “เชอร์รี่น้อย อย่ายอมแพ้นะ เธอทำได้ สู้ๆ~”

ผีผู้หญิงอีกด้าน “……”

อ้วก…

เป็นผู้หญิงที่น่าขนลุกมาก เพียงแต่…ผู้หญิงตรงหน้าใต้ตาดำคล้ำ จิตวิญญาณอ่อนแอ…

ดูอย่างไรก็เป็นตัวเลือกที่ดีในการสิงร่าง

ผีผู้หญิงแม้จะเป็นผีร้าย ที่สามารถปรากฏตัวตอนกลางวัน แต่ผีต่างก็กลัวแสงแดดกันทั้งนั้น เธอที่ตากแดดไปครึ่งวันก็รู้สึกล้าแล้ว

ดังนั้นเธอจึงไปสิงบนร่างของหลินเสวี่ยอิง…

เวลานี้เธอคิดไม่ถึงแม้แต่นิด ว่าการตัดสินใจนี้จะทำเธอรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้!

หลินเสวี่ยอิงให้กำลังใจตนเองเสร็จ ก็ถือถุงพลาสติกใบใหญ่เดินลงสะพานลอยไป

ในที่สุดก็กลับถึงโรงแรม เธอพบกับผู้จัดการโรงแรมที่กำลังจะออกไปพอดี ผู้จัดการเห็นเธอ ก็ชะงักฝีก้าว

หลินเสวี่ยอิงทักทายอย่างเขินอาย “สวัสดีค่ะ ผู้จัดการหวัง”