ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 187

ในโรงพัก ตำรวจเห็นหลินเสวี่ยอิงล้มลงพื้น พร้อมพ่นฟองขาวออกมาจากปาก ก็รีบติดต่อแพทย์ประจำโรงพักมาทันที

“ไม่มีปัญหาอะไร หัวใจปกติ ภาพซีทีสมองปกติ เลือดปกติ…ปกติทุกอย่าง”

แข็งแรงเสียจนไม่มีใครแข็งแรงไปกว่าเธอแล้ว

ทำไมจู่ๆ ถึงกรอกตาพ่นฟองขาวได้ล่ะ…

ตำรวจหลายคนมองหน้ากัน จากนั้นพวกเขาก็เข้าใจ

ตำรวจคนหนึ่งหัวเราะเสียงเย็นพร้อมกล่าว “ตั้งใจแกล้งบ้าและแกล้งโง่ เพราะต้องการหนีความรับผิดชอบอีกแล้วสินะ ครั้งที่แล้วฉันก็เคยจับคนแกล้งเสียความทรงจำได้เหมือนกัน”

แพทย์ตำรวจพยักหน้า หลังเห็นผลรายงานและปรึกษากันอย่างดุเดือด สุดท้ายพวกเขาจึงตัดสินว่านี่เป็นการแกล้งป่วยเพื่อหนีความรับผิดชอบ

แพทย์ตำรวจปลุกเธอขึ้นมาในทันที…จากนั้นตำรวจก็จับตัวเธอกลับไปคุมขังต่อ

ในใจหลินเสวี่ยอิงรู้สึกขมขื่น แต่เธอพูดไม่ออก ตอนนี้ปากและตาของเธอบิดเบี้ยว แต่พวกเขากลับคิดว่านี่เป็นเพียงการแกล้งทำของเธอ

ทำไมเธอถึงน่าสงสารขนาดนี้

ไม่มีใครเห็นว่าบนตัวของหลินเสวี่ยอิงมีผีผู้หญิงเกาะอยู่ เธออ้วกไปด้วยพร้อมกับสาปแช่งไปด้วย

“บ้าเอ้ย สมองคลั่งรัก น่าแขยงชะมัด!”

เป็นความซวยแปดชาติของเธอชัดๆ ถึงได้เจอคนอย่างหลินเสวี่ยอิง เธอถือเป็นของหายากในบรรดามนุษย์เลยล่ะ

ผีสาวทนความพะอืดพะอม ‘กิน’ ไอพิฆาตบนตัวหลินเสวี่ยอิงจนหมด เธอที่อุตส่าหลุดจากร่างของหลินเสวี่ยอิงได้ อ้วกไอพิฆาตที่เพิ่งกินไปเมื่อกี้ออกมาเป็นเสียง แหวะ

“หมายังไม่กิน!” ผีผู้หญิงเดินจากไปด้วยสีหน้าเฮงซวย

หลินเสวี่ยอิงถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำ อยู่ไม่ครบสามปีห้าปีเธอคงหนีออกไปไม่ได้แน่ เรือนจำชายและเรือนจำหญิงนั้นแยกออกจากกัน อย่างน้อยในระยะเวลาที่เธอติดคุกเธอคงไม่มีเป้าหมายและโอกาสให้จินตการอีกแล้วล่ะ

คนด้านในจะสอนให้เธออยู่เป็นเอง

หลินเสวี่ยอิงมองไปทางท้องฟ้าที่อยู่นอกกรงเหล็ก น้ำตาไหลรินลงมาอย่างไร้เสียง เธอรู้สึกว่าชะตานั่นไม่ยุติธรรม

เธอ เดิมทีเป็นนางเอกที่ทุกคนต่างรักใคร่ แต่เพราะไม่มีโอกาส เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เธอก็ยังไม่เจอรักแท้ของเธอ ประธานบริษัทที่รักเธอ ตามใจเธอ ยอมมอบให้เธอแม้กระทั่งชีวิต

หลายวันก่อน เธอไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน และได้ยินเข้าว่ามีคนกำลังตามหาตระกูลซูพอดี…

เธอที่ไม่มีหนทางจึงบอกที่อยู่ของคฤหาสน์ตระกูลซูให้กับพวกเขาไป เธอรับเงินมาเพียงไม่กี่ร้อย

เธอไม่ได้อยากขายที่อยู่ของคฤหาสน์ตระกูลซูจริงๆ อย่างมากเธอก็แค่มีน้ำใจช่วยเหลือผู้อื่น

ไม่คิดว่าจะมาถึงขั้นติดคุกได้

เธอเจ็บใจ…ฮรือๆๆๆ…

มีน้ำใจก็ผิดงั้นเหรอ ฮรือๆๆๆ

**

อีกด้าน เด็กสาวกระโดดตึกได้กลับไปที่ที่เธออาศัยแล้ว และกำลังโวยวายอย่างโกรธเคือง

“กลัวอะไรกัน เผยที่อยู่พวกมันบนอินเตอร์เน็ตสิ ให้ชาวเน็ตถล่มพวกมันให้ยับ”

“เรื่องนี้ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนพวกเราก็ไม่ใช่ฝ่ายเสียเปรียบ ลูกของเราฆ่าตัวตายเพราะดารานั่นจริงๆ หรือซูลั่วไม่ต้องรับผิดชอบจริงๆ งั้นเหรอ”

พ่อของเด็กสาวพยักหน้า รู้สึกมีเหตุผลมาก

แต่พอพูดถึงเรื่องใครจะเป็นคนเปิดเผยที่อยู่ ทุกคนกลับลังเล

พ่อของหญิงสาวลุกขึ้นด้วยดวงตาแดงก่ำพร้อมกล่าว “ฉันเอง!”

เขาจะกลัวทำไม

เขาเป็นคนที่เสียลูกสาวไป เขาเป็นฝ่ายที่น่าสงสาร ซูลั่วแล้วก็ตระกูลซูนั่น พวกมันเสียหายอะไรไปบ้าง

หรือคนรวยอย่างพวกมันสามารถรังแกคนอ่อนแอได้อย่างตามใจงั้นเหรอ

เวลานี้เอง มีคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามา พร้อมกล่าว “ดะ-ดะ-เดี๋ยวก่อน อย่าวู่วาม!”

เขากล่าวด้วยเสียงหอบหายใจอย่างหนัก “เมื่อกี้ฉันได้ยินมา ผู้หญิงที่ขายที่อยู่ให้เราเมื่อหลายวันก่อน พวกคุณยังจำได้ไหม”

พ่อของหญิงสาวพยักหน้า จำได้สิ จำได้แม่นเลย ผู้หญิงคนนั้นเหมือนสมองมีปัญหา แต่ที่อยู่ที่เธอให้กลับเป็นที่อยู่จริง

“ฉันได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนั้นถูกตระกูลซูฟ้องร้อง จนตอนนี้ยังอยู่ในคุกเลย…”

“เห็นบอกว่าเจ็ดปีน่ะ”

สิ้นเสียงประโยคนี้ พ่อของเด็กหญิงค่อยๆ ชักมือกลับมา บนหน้ากลับเต็มไปด้วยความโมโห