ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 194

ผีสาวเจียวๆ ถูกสับจนมีควันดำพวยพุ่งออกมาจากร่าง ทันใดนั้นก็ตื่นตกใจกลัวเป็นอย่างมาก เสี่ยวซู่เป่าคนนี้ สับเธอได้จริงๆ เหรอ!

เธอหันหลังแล้ววิ่งในทันที!

“อย่าหนีนะ!” ซู่เป่าคว้ากระบี่ไม้ท้อเล่มน้อยเอาไว้ ทำท่าอย่างเด็กน้อยโกรธ

ซูลั่วรีบตามไปทันที “ซู่เป่า!”

พอเสี่ยวอู่เห็นก็โอ้โห บรรพบุรุษตัวน้อยเผ่นไปแล้ว!

“รอฉันด้วย รอฉันด้วย!” เสี่ยวอู่กระพรือปีกพึ่บพั่บบินขึ้นมา ตามอยู่ข้างหลัง

ในที่สุดเจ้าเต่าก็โผล่หัวออกมา มองแล้วเดินตามอย่างช้าๆ

นอกห้องพักผ่อน ถังเถียนเถียนกำลังกำชับให้คนเตรียมชายามบ่ายอะไรสักอย่าง ระวัง...

สุดท้ายก็เห็นเสี่ยวซู่เป่าวิ่งเท้าเปล่า ถือกระบี่ไม้เล่มเล็กเล่มหนึ่ง ปากตะโกนหึๆ ฮ่าๆ วิ่งตึงตังๆๆ ผ่านไป

ถังเถียนเถียนยังไม่ทันได้เรียกเธอ ก็เห็นซูลั่ววิ่งตามมาติดๆ อยู่ข้างหลังซู่เป่า

ข้างหลังซูลั่วคือนกแก้วตัวหนึ่ง

ถังเถียนเถียนชะเง้อชะแง้มองข้างหลังทีหนึ่งตามสัญชาตญาณ เห็นเพียงแต่ปลายทางเดินไกลๆ ไม่นึกเลยว่ายังมีเต่าอีกตัวหนึ่งเดินตามมาด้วย

“???”

หันมาอีกที ก็เห็นเพียงแต่บรรพบุรุษตัวน้อยถือกระบี่ไม้ท้อเล่มน้อยเล่นอย่างสนุกสนาน แถมปากยังตะโกนว่า “ออกไปๆๆ!”

นกแก้วตามมาผสมโรงด้วย กระพรือปีกพึ่บพั่บ บินว่อนไปทั่ว

พนักงานในออฟฟิศสองสามคนรีบลุกขึ้นมาแล้วมองไปที่ซู่เป่าอย่างตกใจ “นี่ เจ้าหนูน้อย นี่ๆๆ จะมาเล่นตรงนี้ไม่ได้นะ...”

ซู่เป่ากระหืดหระหอบยกใหญ่ พูดขอโทษอย่างเสียงอ่อนเสียงหวาน “ขอโทษค่ะ! เดี๋ยวหนูจะจัดการให้เรียบร้อยแน่นอนค่ะ...”

ถังเถียนเถียนเห็นท่าทางนี้ ไม่รู้ทำไมขนหลังถึงเสียวสันหลังวาบ

นี่คงไม่ใช่ว่า...กำลังจับผีอยู่หรอกนะ!

เขาให้คนในออฟฟิศออกไปทั้งหมดอย่างไม่ลังเล ให้หยุดงานครึ่งวันไปเลย

เหล่าพนักงานส่งเสียงดีใจดังกันกึกก้อง ถูกความเซอร์ไพรส์แสนปุบปับนี้ทำให้เป็นลมไปแล้ว ต่างหยิบกระเป๋า โทรศัพท์อะไรต่างๆ ของตัวเองขึ้นมาแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

ผีสาวถูกฟันไปหลายที อ่อนกำลังลงเรื่อยๆ แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงสลัดซู่เป่าออกไปไม่ได้สักที

“ตามฉันมาทำไม!” เธอกระหืดกระหอบ

ซู่เป่ายังไม่ทันได้ตอบ เสี่ยวอู่ก็ตะเบ็งเสียงพูดตอบกลับไปประโยคหนึ่ง “เพราะเธอมีจือถังเจียงไง!”

ผีสาว “...”

ซู่เป่า “...”

ซูลั่ว “...”

ท้ายที่สุด หลังซู่เป่าฟันไปยี่สิบสามสิบครั้ง ผีสาวก็เคลื่อนไหวไม่ได้แล้ว เธอนอนอยู่บนพื้นราวกับแอ่งโคลน อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาออกมา

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย...

เพื่อจะได้ตามซูลั่วได้ทั้งวันทั้งคืน เธอไม่คิดเสียดายเลยที่กระโดดตึกฆ่าตัวตาย

หากถูกจี้ฉางคนนั้นจับก็แล้วไป แต่ดันถูกเจ้าเด็กน้อยยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมในชุดนักเรียนสยบเสียอย่างนั้น

เธอไม่ยินยอมจริงๆ คับแค้นใจเอามากๆ!

“ปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ” ผีสาวเจียวเจียวพูดอย่างอ่อนแรง “ฉันรับรองว่าจะไม่ทำร้ายพี่แล้ว โอเคไหม ฉันแค่อยากตามไปอยู่ข้างกายเขาก็พอแล้ว...”

“จริงๆ นะ แค่ฉันได้เห็นพี่ทุกวันก็พอแล้ว...”

เจียวเจียวร้องไห้ เธอไม่อยากทำให้ซูลั่วอีกแล้ว เธอแค่อยากได้เห็นเขาทุกวัน ดูว่าตอนเช้าเขาตื่นกี่โมง ตื่นนอนแล้วแปรงฟันก่อนหรือว่าเข้าส้วมก่อน...กินข้าวเยอะไหม ตอนนอนใส่ชุดอะไร ตอนกลางคืนถ้าฝันแล้วจะละเมอพูดไหม...

ความต้องการของเธอไม่มากเลยจริงๆ!

ซู่เป่าส่ายหน้า ปฏิเสธไปทันที “ไม่ได้”

ผีมาตามอยู่ข้างกายคน มีแต่จะเป็นภัยต่อผู้คนและไม่มีประโยชน์

ถ้าเจียวเจียวมาคอยตามติดอยู่ข้างกายลุงสี่จริงๆ นานวันร่างกายลุงสี่ก็จะอ่อนแอ ชี่พร่อง เคราะห์ร้ายรัดตัว กระทั่งชะตาชีวิตขาดเป็นแน่

“เอ่อ หนูถามพี่หน่อย ผีร้ายที่มากับพี่ตนนั้น เขาเป็นใครเหรอคะ” ซู่เป่าถามขึ้น

นัยน์ตาของผีสาวเจียวเจียวเป็นประกายเล็กน้อย จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “ฉันบอกแล้วเธอจะปล่อยฉันไปเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่มีทาง!”

เจียวเจียวหลับตาโดยพลัน “งั้นทำไมฉันต้องบอกด้วยล่ะ”

ซู่เป่ายกกระบี่ไม้ท้อขึ้นมา “ได้เลยๆ งั้นฉันจะลองอีกวิชาที่อาจารย์สอนฉันดู”