ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 196

ซูเหอเวิ่นจ้องมองไปทีหนึ่ง เห็นท่าทางน่ากลัวที่เด็กผู้หญิงตายอย่างอนาถพอดี เขาตกใจจนขนพองลุกซู่ราวกับแมว

“เวรเอ้ย! น้องช่วยด้วย...” ซูเหอเวิ่นกระโดดขึ้นมา ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง พออ้าปากก็สบถออกมา

คุณท่านซูที่อ่านหนังสือพิมพ์ไปพลางกินบ๊ะจ่างไปขมวดคิ้ว ตำหนิด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ขยับไม่ขยับก็สบถออกมา แกไม่ได้ถูกอบรมสั่งสอนหรือไง”

ซูเหอเวิ่นตกใจจนผละโทรศัพท์ออกไปไกลๆ แล้วพูดขึ้นว่า “คุณปู่ครับ ก็...ก็ผมตกใจนี่ครับ ฮือๆ”

สีหน้าของคุณท่านซูเคร่งขรึม น้ำเสียงยังคงขึงขังเช่นเดิม “ลูกผู้ชายอกสามศอก จะตกใจเพราะวิดีโอเดียวเนี่ยนะ”

เขายังไม่เห็นวิดีโอ แต่ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ้าวบางส่วนในโทรศัพท์ จึงตัดสินได้ว่าเป็นวิดีโอหนึ่ง

ซูเหอเวิ่นร้องไห้ “คุณปู่ครับ วิดีโอนี้มันไม่เหมือนกันนะครับ!”

คุณท่านซูเอื้อมมือออกไป “เอามา ขอฉันดูหน่อยว่ามันต่างกันตรงไหน”

นายท่านผู้สง่างาม...

“！”

เด็กผู้หญิงในวิดีโอนี้...น่ากลัวเกินไปนิดหน่อยจริงๆ!

นิ้วของคุณท่านซูสั่นเทาเล็กน้อย รีบคืนโทรศัพท์ให้ซูจื่อซีทันที

ซูจื่อซี “？”

ว้าว นี่เป็นครั้งหนึ่งที่โทรศัพท์กลับมาอยู่ในมือของเขาเร็วที่สุด!

เขายังนึกว่าถ้าโทรศัพท์อยู่ในมือของคุณปู่แล้ว ก็อย่าคิดจะเอากลับคืนมา!

ซูเหอเวิ่นถามขึ้นว่า “เป็นยังไงบ้างครับ”

คุณท่านซูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วิดีโอประเภทนี้ ก็พอให้แกตื่นตกใจเป็นกระต่ายตื่นตูมแล้วเหรอ!”

ซูเหอเวิ่นหมดคำพูดจะโต้แย้งไปชั่วขณะ

คุณปู่ครับ เมื่อกี้คุณปู่มือสั่น ผมเห็นนะ!

สุดท้ายซูเหอเวิ่นก็ไม่ได้แฉคุณท่านซู

ซูจื่อซีได้โทรศัพท์กลับมา ซูจื่อหลินไม่ให้เขาขึ้นไปข้างบน เพราะรู้ว่าพอเขากลับเข้าห้องไปก็เอาแต่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา เจ้าเด็กน้อยเหลวไหลเกินไปจริงๆ

ซูจื่อซีหัวเราะแบบดูถูก ปลายลิ้นดันฟันบน เขาพูดขึ้นอย่างอันธพาลเป็นอย่างมาก “ก็ได้ พ่อเก่ง ผมไม่ขึ้นไปก็ได้!”

พูดจบก็หยิบโทรศัพท์แล้วออกไปเลย เขาไปเล่นเกมอยู่ในสวนดอกไม้

ซูจื่อหลินจนใจ “แม่ครับ แม่ดูเขาหน่อยสิครับ!”

นายหญิงซูกลอกตาขาว “แกเกิดมาเองแกก็สั่งสอนเองสิ”

พูดตามตรง เธอเองก็สอนไม่ไหวเหมือนกัน

หานหานยังรู้จักกลัว แต่ซูจื่อซีไม่รู้จักกลัวเลยสักนิดจริงๆ สอดแทรกมุขตลกทำเป็นล้อเล่น แกพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เขาอยากทำแบบไหนเขาก็จะทำแบบนั้น

ไร้ซึ่งความกลัวใดๆ...

ทันใดนั้นซู่เป่าก็พูดขึ้นว่า “คุณยายคะ ให้เป็นหน้าที่หนูเองค่ะ!”

เธอวางบ๊ะจ่าง ล้างมือแล้วลากซูเหอเวิ่นออกไป

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นว่า “ทำอะไรน่ะ ฉันไม่อยากไปดูเจ้าลูกพี่ลูกน้องบ้านั่นหรอกนะ!”

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “ไปดูหน่อยเถอะน่า”

อันที่จริงเธออยากดูวิดีโอนั่นต่างหาก

ทำให้พี่เหอเวิ่นขนลุกจนโพล่งคำว่าเวรเอ้ยออกมาได้ ต้องไม่ใช่วิดีโอธรรมดาแน่ๆ

ซูเหอเวิ่นเข้าใจในทันที สองลูกพี่ลูกน้องจับมือกันไป เข้าใกล้ซูจื่อซีทีละนิดๆ

ขณะนี้ซูจื่อซีไม่ได้เล่นเกม แต่กำลังกระวนกระวายใจ

ในกลุ่มมีแต่เรื่องกระโดดตึกหอพักดอกท้อที่หนานเฉิงเต็มฟีดไปหมด

(น่ากลัวจังเลย ได้ยินว่าก่อนต่ายผู้หญิงคนนั้นยังจุดเทียนแดงในหอด้วย เผากระดาษเงินหรืออะไรนี่แหละ)

(เหมือนว่าจะชื่อซ่งเยว่ชิงนะ เป็นคนมีชื่อเสียงทีเดียว ได้ยินมาว่าเพราะว่าสวยเกินไปก็เลยหางานที่เหมาะสมไม่ได้สักที...)

(ฮือๆๆ ฉันอยู่หอพักนั่น ฉันคิดว่าซ่ง...มีปัญหาทางจิตนิดหน่อยมาตลอด เป็นอย่างที่คิดจริงๆ...แล้วแบบนี้ใครจะกล้ากลับหอล่ะ!)

คนตาขาวแม้แต่ชื่อของซ่งเยว่ชิงก็ยังไม่กล้าพิมพ์ออกมา

ซูจื่อซีเพิ่มคนในกลุ่มเกมเยอะมาก คนที่ไหนก็มีหมด สิ่งที่ทุกคนชอบมากที่สุดก็คือการพูดคุยเรื่องระทึกขวัญและน่าตื่นเต้นพวกนี้

เรื่องหอพักดอกท้อแห่งหนานเฉิงครั้งนี้เป็นข่าวใหญ่โตมากๆ ปากต่อปาก กลุ่มต่อกลุ่ม บวกกลับบนแพลตฟอร์มวิดีโอก็ร้อนแรงเป็นอย่างมากอีก ฉะนั้นไม่ว่ากลุ่มไหนเขาก็เห็นข่าวอยู่ในแทบทุกกลุ่ม

เขาลวดมือส่งไปประโยคหนึ่ง (เธอกระโดดตึกทำไม)

ในกลุ่มแย่งกันพูด บ้างก็บอกว่าถูกหัวหน้าที่บริษัทรังแก บ้างก็บอกว่าเธอถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งแฟนไป คิดไม่ตก...

ซูจื่อซีหมดคำพูด นี่มีอะไรให้คิดไม่ตกกัน

เล่นเกมไม่สนุกเหรอ

จนในภาพข่าวที่ส่งมาในกลุ่มเยอะมากๆ ซูเหอเวิ่นกำลังจะกดออกจากจากกลุ่ม แต่ไม่ทันระวังดันไปกดถูกภาพหนึ่งเด้งขึ้นมา

เป็นท่าทางที่ซ่งเยว่ชิงตายอนาถนั่นเอง...

เห็นดวงตากลมโตสองคู่นั้น ซูจื่อซีไม่รู้ว่าเป็นอะไร ในใจเกิดรู้สึกผิดปกติ

ในขณะนี้เอง มีมือข้างหนึ่งตบบนไหล่ของเขา

ซูจื่อซีกระโดดโหยงโดยพลัน กอดเสาของศาลาไว้อย่างตื่นตระหนกตกใจ เพิ่งเห็นชัดๆ ว่าเป็นซู่เป่า

เขาพูดขึ้นด้วยความโกรธ “เธอทำอะไรน่ะ!”

ซู่เป่าชักมือกลับอย่างงงัน แล้วพูดขอโทษอย่างเชื่อฟังว่า “พี่คะ ขอโทษนะคะ...”

ซูเหอเวิ่นรีบพูดขึ้นว่า “อย่าโทษซู่เป่าเลย เมื่อกี้ฉันเป็นคนไม่ให้เธอส่งเสียงเองแหละ!”

ซูจื่อซีบอกว่าบ้าไปแล้วเหรอคำหนึ่ง ขณะนี้เองถึงนั่งลง

ซู่เป่าเองก็นั่งลงข้างๆ พูดขึ้นอย่างเชื่อฟังว่า “พี่คะ ให้หนูดูวิดีโอเมื่อกี้หน่อยได้ไหมคะ”

ในมือถือของพี่เหอเหวินมีแต่กลุ่มเพลงกลอนอะไรสักอย่าง

ในมือถือของพี่เหอเวิ่นก็มีแต่กลุ่มสนใจคณิตศาสตร์ประเภทสมการ สูตรอะไรสักอย่าง

ฉะนั้นเธอจึงต้องมาหาเขา!

ซูจื่อซีไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา เขาพูดขึ้นอย่างเหลืออดว่า “อย่ามายุ่งกับฉัน! ไปซะ”

ทำไมเขาต้องเอาโทรศัพท์ให้เธอดูด้วย เธอถือว่าตัวเองเป็นใครกัน!

ซู่เป่าเม้มปาก “ต้องทำยังไงพี่ถึงจะให้หนูดูเหรอ”

ซูจื่อซีรู้สึกเพียงว่าน้องสาวเป็นอะไรที่น่ารำคาญจะตายอยู่แล้ว ตอนหานหานสองขวบก็เป็นแบบนี้ วันวันเอาแต่ตื๊อเขาไม่เลิกและขว้างปาข้าวของของเขา

ตอนนี้ยังมีซู่เป่ามาอีกคน!

“ไม่ให้ ยังไงก็ไม่ให้ ฉันใช้ให้เธอไสหัวออกไปเธอไม่ได้ยินเหรอ จะให้ฉันส่งเธอไปไหม”

ซูจื่อซีกลอกตาขาว ทิมิถูกเปิดขึ้น (**ชื่อทีมสร้างเกมของจีน)

ทันใดนั้นซู่เป่าก็พูดขึ้นว่า “พี่จื่อซี ถ้าพี่เห็นอะไรที่ไม่สะอาดละก็ จำไว้ว่าให้มาหาหนูนะ!”

ซูจื่อซีถลึงตาใส่ “บอกให้เธอไสหัวไปไงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ”

ยังมาอะไรที่ไม่สะอาดอะไรอีก

ทำไมเหรอ จะทำให้เขาตกใจเหรอ

ให้ตายเถอะงั้นเขาก็กลัวมากเลยจริงๆ

ซูจื่อซีกลอกตาขาว

ซูเหอเวิ่นโมโหสุดเหวี่ยง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “เราไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก! เดี๋ยวพี่ช่วยเธอหาวิดีโอนั้นเอง ต้องหาเจอแน่ๆ”

ซู่เป่าถูกซูเหอเวิ่นจูงมือไป เธอเดินไปอย่างไม่เต็มใจนัก

ไม่นานมู่กุยฝานก็เดินออกมา

เขาบิดข้อมือ มองซูจื่อซีที่เล่นเกมอยู่จากหัวจรดเท้า

หึ กล้าชักสีหน้าใส่ลูกสาวของเขางั้นเหรอ

คนตระกูลซูไม่มีใครปราบเขาได้แล้วใช่ไหม

“มา เล่นกันสักสองสามตา” เขากล่าว

ซูจื่อซีไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นอาเขยที่เพิ่งมาอยู่บ้านตระกูลซูได้ไม่นานอยู่ในสายตาเลย

มู่กุยฝานพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “นายเล่นเกมเก่งมากไม่ใช่เหรอ ถ้านายเล่นเกมชนะฉันหนึ่งตา ฉันจะเป็นคนออกหน้า ส่งนายไปทีมอีสปอร์ตเอง”

นิ้วของซูจื่อซีหยุดชะงัก

มู่กุยฝานหัวเราะเยาะ “ทำไม ไม่กล้าเหรอ”

ซูจื่อซีโกรธ เขาระดับคอมมานเดอร์หนึ่ง (**เป็นระดับในเกม Honor of Kings) ถูกคนในกลุ่มเกมยกย่องเป็นเทพเจ้า คุณชายในตำนาน ผู้ไม่เคยแพ้ที่ผู้คนเล่าขาน

ไม่นึกเลยว่าจะบอกว่าแค่ตาเดียวเขาก็เล่นไม่ชนะ!

“เล่นก็เล่น!” ซูจื่อซีพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

รอมู่กุยฝานออนไลน์ ขณะนี้เองเขาเพิ่งจะค้นพบ ไม่นึกเลยว่ามู่กุยฝานจะเป็นผู้เล่นใหม่ ชื่อว่า (ปู้ฝานต้าตี้) อะไรสักอย่าง

ซูจื่อซีกลอกตาขาว แค่นี้น่ะเหรอ แบบนี้ยังกล้ามาพูดมากอีก!

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ซูจื่อซีถูกฆ่าจนร้องไห้โฮ

มู่กุยฝานฆ่าเขาไปร้อยรอบเต็มๆ!

เป็นครั้งแรกที่ซูจื่อซีสงสัยในชีวิตแบบนี้ คนถูกฆ่าจนชาไปแล้ว แทบอยากจะปาโทรศัพท์และไม่เล่นเกมอีกต่อไป!

มู่กุยฝานเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา มองเขาอย่างเย็นชา “จำเอาไว้ ครั้งหน้าถ้าเจอซู่เป่า ให้เกียรติให้ฉันหน่อย ไม่อย่างนั้นถ้าฉันเห็นนายหนึ่งครั้ง ฉันก็จะฆ่านายหนึ่งครั้ง!”

ซูจื่อซี “…”

พูดจบมู่กุยฝานก็เดินจากไป

ซูจื่อซีโมโหจนกระอักเลือด เปิดเกมเล่นใหม่อีกครั้ง ฆ่าไปมั่วๆ ราวกับระบายความโกรธ ไม่นึกเลยว่า...

เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็เอาแต่ได้จับคู่กับ (ปู้ฝานต้าตี้) เสมอ ฆ่าเขาจากคอมมานเดอร์หล่นลงมาบรอนซ์เลย แต้มตกตลอดทาง ซูจื่อซีน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้ คนที่รู้จักเขาต่างสงสัยว่าเขาถูกแฮ็ค รอบนี้ซูจื่อซีโกรธจนทุบโทรศัพท์แล้วจริงๆ

โทรศัพท์กลิ้งหล่นไปบนสนามหญ้า ซูจื่อซีโกรธเป็นอย่างมาก ขณะนี้เองถึงสังเกตว่าฟ้าใกล้จะมืดตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ราวกับมีคนเรียกเขาไปกินข้าว แต่ถูกเขาเหวี่ยงกลับไป...

ซูจื่อซีเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะกลับห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ขณะนี้เอง จู่ๆ หางตาของเขาก็เห็นเงาคนคนหนึ่งยืนอยู่ข้างแปลงเพาะดอกไม้...

เขาเบือนหน้าไปมอง ทันใดนั้นก็เห็นเพียงแต่คนคนนั้นยืนในสวนดอกไม้ สวมชุดแดง ผมยาว ดวงตาทั้งสองกำลังสบกับสายตาของเขา

ซูจื่อซีเพิ่งออกมาจากกลุ่มเกม เขาถูกฆ่าจนชาไปแล้ว เลยไม่แน่ใจสถานการณ์นิดหน่อย

เขาจ้องมองผีสาว มองอยู่ครึ่งนาทีเต็มๆ...