ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 196

ซูเหอเวิ่นจ้องมองไปทีหนึ่ง เห็นท่าทางน่ากลัวที่เด็กผู้หญิงตายอย่างอนาถพอดี เขาตกใจจนขนพองลุกซู่ราวกับแมว

“เวรเอ้ย! น้องช่วยด้วย...” ซูเหอเวิ่นกระโดดขึ้นมา ถอยหลังอย่างต่อเนื่อง พออ้าปากก็สบถออกมา

คุณท่านซูที่อ่านหนังสือพิมพ์ไปพลางกินบ๊ะจ่างไปขมวดคิ้ว ตำหนิด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ขยับไม่ขยับก็สบถออกมา แกไม่ได้ถูกอบรมสั่งสอนหรือไง”

ซูเหอเวิ่นตกใจจนผละโทรศัพท์ออกไปไกลๆ แล้วพูดขึ้นว่า “คุณปู่ครับ ก็...ก็ผมตกใจนี่ครับ ฮือๆ”

สีหน้าของคุณท่านซูเคร่งขรึม น้ำเสียงยังคงขึงขังเช่นเดิม “ลูกผู้ชายอกสามศอก จะตกใจเพราะวิดีโอเดียวเนี่ยนะ”

เขายังไม่เห็นวิดีโอ แต่ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ้าวบางส่วนในโทรศัพท์ จึงตัดสินได้ว่าเป็นวิดีโอหนึ่ง

ซูเหอเวิ่นร้องไห้ “คุณปู่ครับ วิดีโอนี้มันไม่เหมือนกันนะครับ!”

คุณท่านซูเอื้อมมือออกไป “เอามา ขอฉันดูหน่อยว่ามันต่างกันตรงไหน”

นายท่านผู้สง่างาม...

“！”

เด็กผู้หญิงในวิดีโอนี้...น่ากลัวเกินไปนิดหน่อยจริงๆ!

นิ้วของคุณท่านซูสั่นเทาเล็กน้อย รีบคืนโทรศัพท์ให้ซูจื่อซีทันที

ซูจื่อซี “？”

ว้าว นี่เป็นครั้งหนึ่งที่โทรศัพท์กลับมาอยู่ในมือของเขาเร็วที่สุด!

เขายังนึกว่าถ้าโทรศัพท์อยู่ในมือของคุณปู่แล้ว ก็อย่าคิดจะเอากลับคืนมา!

ซูเหอเวิ่นถามขึ้นว่า “เป็นยังไงบ้างครับ”

คุณท่านซูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วิดีโอประเภทนี้ ก็พอให้แกตื่นตกใจเป็นกระต่ายตื่นตูมแล้วเหรอ!”

ซูเหอเวิ่นหมดคำพูดจะโต้แย้งไปชั่วขณะ

คุณปู่ครับ เมื่อกี้คุณปู่มือสั่น ผมเห็นนะ!

สุดท้ายซูเหอเวิ่นก็ไม่ได้แฉคุณท่านซู

ซูจื่อซีได้โทรศัพท์กลับมา ซูจื่อหลินไม่ให้เขาขึ้นไปข้างบน เพราะรู้ว่าพอเขากลับเข้าห้องไปก็เอาแต่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา เจ้าเด็กน้อยเหลวไหลเกินไปจริงๆ

ซูจื่อซีหัวเราะแบบดูถูก ปลายลิ้นดันฟันบน เขาพูดขึ้นอย่างอันธพาลเป็นอย่างมาก “ก็ได้ พ่อเก่ง ผมไม่ขึ้นไปก็ได้!”

พูดจบก็หยิบโทรศัพท์แล้วออกไปเลย เขาไปเล่นเกมอยู่ในสวนดอกไม้

ซูจื่อหลินจนใจ “แม่ครับ แม่ดูเขาหน่อยสิครับ!”

นายหญิงซูกลอกตาขาว “แกเกิดมาเองแกก็สั่งสอนเองสิ”

พูดตามตรง เธอเองก็สอนไม่ไหวเหมือนกัน

หานหานยังรู้จักกลัว แต่ซูจื่อซีไม่รู้จักกลัวเลยสักนิดจริงๆ สอดแทรกมุขตลกทำเป็นล้อเล่น แกพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เขาอยากทำแบบไหนเขาก็จะทำแบบนั้น

ไร้ซึ่งความกลัวใดๆ...

ทันใดนั้นซู่เป่าก็พูดขึ้นว่า “คุณยายคะ ให้เป็นหน้าที่หนูเองค่ะ!”

เธอวางบ๊ะจ่าง ล้างมือแล้วลากซูเหอเวิ่นออกไป

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นว่า “ทำอะไรน่ะ ฉันไม่อยากไปดูเจ้าลูกพี่ลูกน้องบ้านั่นหรอกนะ!”

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “ไปดูหน่อยเถอะน่า”

อันที่จริงเธออยากดูวิดีโอนั่นต่างหาก

ทำให้พี่เหอเวิ่นขนลุกจนโพล่งคำว่าเวรเอ้ยออกมาได้ ต้องไม่ใช่วิดีโอธรรมดาแน่ๆ

ซูเหอเวิ่นเข้าใจในทันที สองลูกพี่ลูกน้องจับมือกันไป เข้าใกล้ซูจื่อซีทีละนิดๆ

ขณะนี้ซูจื่อซีไม่ได้เล่นเกม แต่กำลังกระวนกระวายใจ

ในกลุ่มมีแต่เรื่องกระโดดตึกหอพักดอกท้อที่หนานเฉิงเต็มฟีดไปหมด

(น่ากลัวจังเลย ได้ยินว่าก่อนต่ายผู้หญิงคนนั้นยังจุดเทียนแดงในหอด้วย เผากระดาษเงินหรืออะไรนี่แหละ)

(เหมือนว่าจะชื่อซ่งเยว่ชิงนะ เป็นคนมีชื่อเสียงทีเดียว ได้ยินมาว่าเพราะว่าสวยเกินไปก็เลยหางานที่เหมาะสมไม่ได้สักที...)

(ฮือๆๆ ฉันอยู่หอพักนั่น ฉันคิดว่าซ่ง...มีปัญหาทางจิตนิดหน่อยมาตลอด เป็นอย่างที่คิดจริงๆ...แล้วแบบนี้ใครจะกล้ากลับหอล่ะ!)

คนตาขาวแม้แต่ชื่อของซ่งเยว่ชิงก็ยังไม่กล้าพิมพ์ออกมา

ซูจื่อซีเพิ่มคนในกลุ่มเกมเยอะมาก คนที่ไหนก็มีหมด สิ่งที่ทุกคนชอบมากที่สุดก็คือการพูดคุยเรื่องระทึกขวัญและน่าตื่นเต้นพวกนี้

เรื่องหอพักดอกท้อแห่งหนานเฉิงครั้งนี้เป็นข่าวใหญ่โตมากๆ ปากต่อปาก กลุ่มต่อกลุ่ม บวกกลับบนแพลตฟอร์มวิดีโอก็ร้อนแรงเป็นอย่างมากอีก ฉะนั้นไม่ว่ากลุ่มไหนเขาก็เห็นข่าวอยู่ในแทบทุกกลุ่ม

เขาลวดมือส่งไปประโยคหนึ่ง (เธอกระโดดตึกทำไม)

ในกลุ่มแย่งกันพูด บ้างก็บอกว่าถูกหัวหน้าที่บริษัทรังแก บ้างก็บอกว่าเธอถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งแฟนไป คิดไม่ตก...

ซูจื่อซีหมดคำพูด นี่มีอะไรให้คิดไม่ตกกัน

เล่นเกมไม่สนุกเหรอ

จนในภาพข่าวที่ส่งมาในกลุ่มเยอะมากๆ ซูเหอเวิ่นกำลังจะกดออกจากจากกลุ่ม แต่ไม่ทันระวังดันไปกดถูกภาพหนึ่งเด้งขึ้นมา

เป็นท่าทางที่ซ่งเยว่ชิงตายอนาถนั่นเอง...

เห็นดวงตากลมโตสองคู่นั้น ซูจื่อซีไม่รู้ว่าเป็นอะไร ในใจเกิดรู้สึกผิดปกติ

ในขณะนี้เอง มีมือข้างหนึ่งตบบนไหล่ของเขา