ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 200

นายหญิงซูวางไม้เท้าลงอย่างหดหู่ กลับไปนั่งบนรถเข็นอย่างเศร้าสลดและเหม่อลอย

ในชั่วครู่ทุกคนไม่รู้ว่าต้องสนใจซูจื่อซีที่ถูกตีก่อน หรือสนใจคุณหญิงซูที่ลุกขึ้นยืนก่อน...

และยังเป็นซูอีเฉินที่ทำลายความเงียบ

“ป้าอู๋ ไปหยิบกล่องยามา”

“เจ้ารองกับเจ้าห้า พาคุณแม่กลับห้องไป”

ซูอีเฉินก็มองคุณท่านซูที่มองด้วยความตกตะลึงยังไม่ได้สติกลับมาทีหนึ่ง “เจ้าสี่ พาคุณพ่อกลับไปก่อน”

นายหญิงซูถูกเข็นออกไป ตรงดิ่งกลับห้องเลย นายหญิงซูก้มหน้าไม่พูดไม่จา

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักซูจื่อซี อันที่จริงพอเธอตีเสร็จก็นึกเสียใจ แต่ทำลงไปแล้วจะมานึกเสียใจไม่ได้

พูดก็พูดไม่ได้ โน้มน้าวก็ไม่ฟัง แล้วจะทำยังไงได้อีก...

ในใจของนายหญิงซูเศร้าสลด ทันใดนั้นราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ อารมณ์หยุดชะงักโดยพลัน

ซูอิ๋งเอ๋อร์พูดโน้มน้าว “แม่ครับ ไม่ใช่ความผิดของแม่เลย สถานการณ์แบบนี้เป็นใครก็อดตีไม่ได้”

ซูจื่อหลินเองก็พยักหน้าหงึกๆ “ใช่ครับ”

แต่กลับเห็นนายหญิงซูเงยหน้า นัยน์ตายังแฝงไปด้วยความสงสัยและกระวนกระวายใจเล็กน้อย “เจ้ารองเจ้าห้า เมื่อกี้ฉันลุกขึ้นยืนใช่ไหม”

ซูอิ๋งเอ่อร์และซูจื่อหลิน “…”

ไม่ได้แค่ลุกขึ้นยืนนะ!

ยังตีคนด้วย!

แล้วก็โหดเหี้ยมมากด้วย!

ป้าอู๋หยิบกล่องยามา สีหน้าเต็มไปด้วยความลังเล

ซูอีเฉินพูดขึ้นว่า “ส่งมาให้ผม”

ป้าอู๋ถอนหายใจ “ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เขาไม่มีทางให้คนอื่นทายาให้แน่ นอกเสียจากคุมตัวเขาส่งไปโรงพยาบาลทั้งอย่างนั้นเหมือนครั้งก่อน...”

นั่นคือพ่อคุณทูนหัวตัวน้อยที่ใครก็จัดการไม่ได้ ถึงจะบอกว่าเป็นซูอีเฉิน เขาบอกไม่เช็ดก็คือไม่เช็ด ถ้าเร่งบีบบังคับก็เดินออกไปเลย

มู่กุยฝานพูดขึ้นว่า “ผมเอง!”

ในห้องของซูจื่อซี

มู่กุยฝานถือกล่องยาเข้ามา ซู่เป่าตามมาข้างหลัง

พวกซูอีเฉินเขาถูกมู่กุยฝานไล่ออกไปแล้ว

เวลาแบบนี้ ให้คนนอกอย่างเขาเข้ามาจะดีกว่า อย่างน้อยก็ตัดสินใจได้เด็ดขาด

ซูจื่อซีอิงอยู่บนโซฟา แผ่มือด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ออกไปซะ!”

ซู่เป่ามองมู่กุยฝาน

เดิมมู่กุยฝานไม่ฟังคำของเขาอยู่แล้ว มู่กุยฝานนั่งลงแล้วหยิบยาน้ำใส่ลงไปบนแขนเลย

ซูจื่อซีเจ็บจนเด้งตัวตรงอย่างแรง

“ผมบอกแล้วไงว่าให้พวกอาออกไปซะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ ใครต้องการความใส่ใจของพวกอากัน”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไป

มู่กุยฝานดึงให้เขานั่งลง กดเอาไว้บนโซฟา

เทพแห่งสงครามมู่ไม่รู้จักคุณธรรมในการต่อสู้ ทายาอย่างรุนแรง

“เวลาฉันจะทำอะไรไม่เคยต้องถามความยินยอมของคนอื่น” เขาพูด “มีเพียงแค่ฉันจะทำหรือไม่”

ซูจื่อซี “…”

ซู่เป่า ว้าว

ได้เรียนรู้อีกแล้ว

วิธีการทายาของมู่กุยฝานไร้ความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก ถึงยังไงยาแก้ฟกช้ำดำเขียว ก็ต้องถูเข้าไปถึงจะได้ผลอยู่แล้ว

ซูจื่อซีเจ็บจนน้ำตาไหลพรากออกมา

เขาร้องไห้ไปพลางตะโกนไปด้วย “ใครให้พวกอามาช่วยผมทายา ใครให้พวกอามาใส่ใจผม! ผมซูจื่อซีไม่ต้องการให้ใครมาเห็นใจ ผมอยู่คนเดียวก็ใช้ชีวิตผ่านมาได้เป็นอย่างดี”

ซู่เป่ามอง รู้สึกเพียงว่าอึดอัดในใจ

คุณยายบอกว่า ก่อนหน้านี้หลังจากตีเขาจนเข้าโรงพยาบาล ทุกคนก็นึกเสียใจ จากนั้นทุกคนต่างก็ใส่ใจเขา เวลาพูดจาก็ใช้เสียงอ่อนเสียงหวาน

แต่เขาต่อต้านและทำท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก

บางทีคนอื่นเห็นแต่ท่าทีวางกล้ามของซูจื่อซี แต่เธอมักคิดว่า อันที่จริงพี่จื่อซีอยากให้ทุกคนเอาใจใส่เขา

เห็นซูจื่อซีเจ็บจนทำท่าทีแยกเขี้ยวยิงฟัน ปล่อยเสียงร้องไห้โฮ ซูเป่าจึงควักลูกอมที่ซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อเป็นอย่างดีออกมาเม็ดหนึ่ง ปอกเปลือกออกแล้วส่งให้ข้างปากซูจื่อซี

ซูจื่อซี “ไสหัวออกไป! ฉันไม่กิน!”