ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 203

สนามบินนานาชาติหนานเฉิงอู๋เหวย

ซู่เป่าถือป้ายอันหนึ่ง บนป้ายแปะขั้นตอนการ์ตูนที่วาดด้วยมือใบหนึ่ง มู่กุยฝานเป็นคนวาด

ในรูปวาดเครื่องบินลำใหญ่ลำหนึ่ง จากนั้นก็เป็นรถขนส่ง จากนั้นก็เป็นสายพานลำเลียงสัมภาระ จากนั้นก็...

ซูจื่อซีเดินตามหลังซู่เป่าอย่างหมดอาลัยตายอยาก ในมือถือโทรศัพท์ กำลังต่อสู้อย่างขยันขันแข็ง

“ขึ้นมาสิไอ้โง่!” เขาใส่หูฟัง ไม่ได้ยินว่าเสียงของตัวเองดังมากๆ

คนผ่านไปมาหันกลับมามองอย่างประหลาดใจ

ซู่เป่ารีบโบกไม้โบกมือ “ขอโทษค่ะๆ พี่ของหนูเขาไม่มีมารยาทเลย”

พูดไปพลางหยิบขนมปังออกมาจากกระเป๋าสะพาย จากนั้นยัดเข้าไปในปากซูจื่อซี

ซูจื่อซี “@￥#%…！”

ในปากยังบ่นพึมพำ แต่ไม่มีคำที่ไม่น่าฟัง

ซู่เป่าไปรับกระเป๋าสัมภาระตามป้ายที่เขียนด้วยมือ จากนั้นไปรับเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่ตามมากับการขนส่งสัตว์ การขนส่งสัตว์ระดับพี่เลี้ยง ขณะนี้มันกำลังคุยเล่นเซไฮกับนกแก้วตัวอื่นๆ

ต้องพูดว่า มีมันเพียงแค่ฝ่ายเดียวที่คุยเล่นเซไฮ

นกแก้วตัวอื่นเป็นนกแก้วคอกคาทีล สวยงามเป็นอย่างมาก ขนปีกอันสวยงามสีเหลืองอ่อน เส้นหงอนเรียบแปล้ มีรอยแดงลักษณะรูปวงกลมวงหนึ่งอยู่ตรงส่วนแก้มทแยงมุมลงหลังดวงตาทั้งสองข้าง มองแล้วเหมือนใบหน้าน้อยๆ ที่อมชมพู

“ฮะฮาย เหมยลวี่ เธอเองก็เพิ่งตื่นเหรอ” เสี่ยวอู่กางปีกต่อหน้านกแก้วคอกคาทีล

นกแก้วคอกคาทีลไม่สนใจมัน

เสี่ยวอู่ยกขนตรงปลายหัวขึ้นมาอีก บนหัวปรากฏหงอนอันสวยงามออกมา พลางพูดขึ้นว่า

“โอ๊ะ เครื่องบินสมควรตายนี่ ทำทรงผมของฉันยุ่งเหยิงไปหมด ฉันสาบานว่าตอนกลับฉันจะขึ้นเครื่องบินพิเศษ ใช่ฉันสาบาน”

ติดนิสัยแปลออกมาแล้วมันไม่เข้ากัน

ซู่เป่าพูดด้วยเสียงเบาๆ “เสี่ยวอู่...”

เสี่ยวอู่แสดงขนอันเรืองแสงของมันไปทางนกแก้วคอกคาทีลอีกครั้ง “ทำไมเธอเอาแต่ไม่พูดไม่จาล่ะ หรือว่าเธอพูดไม่ได้! พระเจ้า! ให้ฉันสอนเธอเอาไหม!”

ซู่เป่า “…”

เสี่ยวอู่ “ฮาย ฟังที่ฉันพูดนะ เธอต้องชอบฉันแน่ๆ ถ้าไม่...งั้นฉันจะไปคิดหาวิธีใหม่”

ซู่เป่า “เสี่ยวอู่...”

เสี่ยวอู่สะบัดขน ชะโงกหัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เข้าไปใกล้กับกรงของนกแก้วคอกคาทีล “ฉันค้นพบว่าเธอไม่เหมาะที่จะมีความรัก โอ๊ะ...เหมาะที่จะแต่งงาน”

ในที่สุดนกแก้วคอกคาทีลก็ทนไม่ไหว พูดขึ้นอย่างเสียงดังว่า “ฉันเป็นตัวผู้! แกมันไอ้โง่! ไอ้โง่!”

เสี่ยวอู่ “...”

มันรีบหันหน้าไปทางซู่เป่า “เราไปกันเถอะ รีบไปๆ!”

ซู่เป่า “…”

พนักงานรอบๆ ต่างกลั้นขำ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจริงๆ หัวเราะฮ่าๆๆ ออกมาอย่างไม่เกรงใจ

ซู่เป่ารู้สึกขายหน้าเป็นอย่างมาก!

เธอรีบคว้ากรงของเสี่ยวอู่ ข้าสั้นๆ เล็กๆ วิ่งด้วยความรวดเร็ว วิ่งหนีตึงๆๆ ออกไปจากตรงนั้น

มาถึงโถงใหญ่ข้างนอก

เสี่ยวอู่ “ฮู้ “แม้ภูเขาแม่น้ำซับซ้อนจนเหมือนสิ้นหนทาง ทำข้างหลังไม่ต้องเติมทู ชายชราพูดถึงเด็กหนุ่ม รักษาไตพร่อง ไม่ใส่น้ำตาล เบบี้แคนยูเลิฟมี คิวเท่ากับซีเอ็มเดลต้าที ท้องฟ้าสีครามสุดลูกหูลูกตา ทุ่งหญ้าเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา พวกเธอใครอยากได้ไส้กรอกแฮมบ้าง”

ใบหน้าของซู่เป่ามีทีท่าว่า “ฉันแพ้แกแล้ว” จากนั้นตั้งใจพิจารณา “เสี่ยวอู่ แกเรียนพวกนี้มาจากพี่หานหานเหรอ”

เสี่ยวอู่ส่ายหัวดิกๆ “ความลับของฟ้ามิอาจเปิดเผย!”

ซู่เป่าเกี่ยวกรงนกไว้บนกระเป๋าสัมภาระ มือข้างหนึ่งลากกระเป๋า มืออีกข้างหนึ่งถือเค้กก้อนน้อยและผลไม้ที่ยังกินไม่หมดเอาไว้ เดินไปข้างนอกตามป้าย

ซูจื่อซีถือโทรศัพท์แล้วใส่หูฟัง เดินตามอยู่ข้างหลังอย่างผ่อนคลาย

ไม่มีใครสังเกตเห็น ในฝูงชนมี “คนธรรมดา” ที่เหมือนกับสายลับแฝงอยู่ พวกเขาใส่แว่นตา บนแว่นตามีกล้องจิ๋วตัวหนึ่ง

อีกด้าน ณ บ้านตระกูลซู เบื้องหน้ามู่กุยฝานมีคอมพิวเตอร์สี่เครื่องตั้งอยู่ คอมพิวเตอร์แต่ละเครื่องจะรับภาพการเฝ้าระวังจากแนวหน้าแบบเรียลไทม์

คุณท่านซูมีสีหน้าเคร่งขรึม “ในเมื่อบอกแล้วว่าให้เธอไปตามลำพัง ทำไมยังต้องทำเรื่องอะไรพวกนี้ลับหลังด้วย!”

ในมือของเขาถือหนังสือพิมพ์ ใบหน้าเคร่งขรึม หางตามองคอมพิวเตอร์ของมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานพูดอย่างไม่เงยหน้าขึ้นว่า “คุณท่านครับ เก็บหางตาของคุณหน่อยครับ ผมละเชื่อคุณจริงๆ”

คุณท่านซู “…”