ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 206

ซูจื่อซีกำลังเดินไปห้องน้ำเพื่อเก็บผ้าขนหนู เมื่อได้ยินเสียงของซู่เป่าก็หยุดชะงักลงพร้อมกับหันหลังเดินกลับไป

ซู่เป่าถามด้วยความแปลกใจว่า“พี่ชาย เมื่อกี้พี่จะไปเก็บผ้าขนหนูไม่ใช่หรือคะ？”

ซูจื่อซีทำหน้าเฉยเมย “คิดว่ามาปูที่นอนเตรียมไว้ก่อนดีกว่า！”

ซู่เป่า “ออ……”

เธอเพ่งดูผีน้าสาวใส่ชุดนอนและมีผ้าขนหนูพาดไว้บนบ่าผืนหนึ่ง จากนั้นก็เดินเงียบๆเข้าไปในห้องนอนและนั่งอยู่ข้างเตียง

“เฮ้ มีคนเช่าบ้านมาใหม่แล้ว？แต่ทำไมถึงเป็นเจ้าเด็กน้อยสองคนนี้” น้าสาวบ่นพึมพำ

ซู่เป่ามองดูทิศทางของเตียงนอนและพูดตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “ขอรบกวนหน่อยนะคะ แค่สองวันเองไม่นานหรอก！”

ซูจื่อซีกำลังเดินไปข้างเตียงแล้วก็หยุดชะงักอีกครั้ง จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องน้ำอีกรอบ วางผ้าขนหนูก่อนดีกว่า！！

เสี่ยวอู่ทำท่าเอียงคออย่างรู้สึกสงสัย “จิ๊บจิ๊บ นายเดินกลับมาอีกแล้ว”

ซูจื่อซีขี้เกียจจะสนใจเจ้านก

เสี่ยวอู่ “ฉันรู้แล้ว นายกลัวผี”

ซูจื่อซียิ้มอย่างเย็นเยียบ “ในโลกนี้ไม่มีผีหรอก”

ถึงจะเคยโดนฝันร้ายทำให้หวาดผวา

และแม้ว่าจะมาที่นี่กับซู่เป่า---

ถึงเขาจะไม่เชื่อแต่ก็ไม่คิดจะลบหลู่ และในใจลึกๆก็ยังเชื่อว่าในโลกนี้ไม่มี...

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ก็มีลุงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ

ซูจื่อซี！！！

อ๊ากกก...

เขากำลังฝันอยู่？ภาพลวงตา？？？

ถ้าคนที่เห็นลุงคนนี้คือซูเหอเวิ่น ป่านนี้ก็คงกระโดดสูงสามฟุตพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังซู่เป่าอย่างแน่นอน

แต่ซูจื่อซียังคงยืนอยู่กับที่ ใบหน้าเหมือนรูปปั้นหินที่แข็งทื่อและไร้ความรู้สึก

นอกจากลุงคนนี้แล้ว เขายังมองเห็นน้าสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงนอน

เมื่อกี้ในห้องนอนไม่มีใครอยู่เลยชัดๆ แล้วพวกเขาสองคนโผล่ออกมาได้อย่างไร？？？

ถ้าหากว่าเป็นผี แล้วทำไมเขาถึงสามารถมองเห็นพวกเขาได้ล่ะ？

เหมือนเซลล์ประสาทส่วนต่างๆของซูจื่อซียังตอบสนองได้ไม่เต็มที่...

ลุงคนนั้นกวาดสายตามองดูเขาอย่างไม่พอใจ “มีคนเช่าบ้านมาใหม่อีกแล้วหรือ？

น่ารำคาญจริงๆ มีคนเข้าๆออกๆอยู่ทุกวัน เงินก็ไม่จ่ายสักบาททำแต่เรื่องผิดศีลธรรม！”

ซู่เป่ารีบวิ่งไปที่กระเป๋าสัมภาระ จากนั้นก็เปิดดูสิ่งของที่ลุงใหญ่เตรียมไว้ให้ แล้วก็หยิบกระดาษเงินออกมาปึกใหญ่

“ขอโทษด้วยที่มารบกวน！พวกเราจะจ่ายเงินให้นะคะ！”

เธอหยิบกระดาษเงินและใช้ชาดแดงวาดเป็นรูปวงกลมที่พื้น และเว้นช่องว่างไว้ที่ด้านตะวันออกเฉียงเหนือ

หลังจากนั้นก็เผากระดาษเงินพร้อมกับสวดคาถาขมุบขมิบอยู่ในปาก

เมื่อเห็นซู่เป่าเผากระดาษเงิน ซูจื่อซีจึงเริ่มตอบสนองขึ้นมา

เขาตัวสั่นระริกและขนลุกไปทั่วตัว

“เธอ เธอทำอะไร！”เขารู้สึกหวาดกลัวในใจ

ซู่เป่าตอบว่า “เผากระดาษเงินให้ลุงกับน้าสาว เป็นค่าที่พักของพวกเราชั่วคราว”

ซูจื่อซีเกร็งหลังตึงและมือกับเท้าก็ขยับเดินไปพร้อมกันคล้ายหุ่นยนต์ เพื่อไปนั่งอยู่ข้างๆซู่เป่า

เมื่อเห็นผีสองตัวที่กำลังเพ่งมองดูเขาอยู่ ซูจื่อซีจึงก้มหน้าลงอย่างไวและหันไปหาซู่เป่า

“ทำ...ทำไมต้องวาดเป็นรูปวงกลมด้วย？” เขาหาเรื่องพูดเพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงดี

ซู่เป่าจึงพูดอธิบายตอบว่า “วาดวงกลมเพื่อให้เขาสามารถหยิบเงินนี้ได้ ไม่อย่างงั้นเงินนี้ก็จะถูกลมพัดหายไปได้！”

ซูจื่อซี “……”

“พี่ชายจำไว้ให้ดีนะ ถ้าจะเผาเงินให้ผีต้องวาดเป็นรูปวงกลมก่อน และถ้าหากว่าคนรับไม่อยู่ ก็ต้องเขียนชื่อและวันเดือนปีเกิดของเขาไว้...ไม่อย่างงั้นเขาจะไม่ได้รับเงินนี้”

ซูจื่อซี “…แล้วคนที่เผากระดาษเงินในวันที่สิบสี่เดือนเจ็ดตรงถนนสี่แยกล่ะ？พวกเขาไม่ได้วาดรูปวงกลมเลย”

เขาเคยเห็นคนเหล่านั้นที่ไม่ได้วาดอะไรสักอย่าง

ซู่เป่าจึงพูดตอบไปว่า “ฉะนั้นกระดาษเงินที่พวกเขาเผาก็ไปไม่ถึงมือญาติมิตร แต่บริเวณรอบๆที่พวกเขาเผากระดาษเงินจะมีวิญญาณผีเร่ร่อนไร้ญาติมารอรับเงินเหล่านั้นไป”

“พี่ทำเป็นหรือยัง？” ซู่เป่าถามด้วยความเป็นห่วง

ซูจื่อซี “……”

เอ๊ะ! แล้วเขาจะฝึกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร？？

เมื่อไฟได้เผาไหม้กระดาษเงินจนหมดเกลี้ยงแล้ว ซู่เป่าก็เอากระบี่ไม้ท้อเหวี่ยงควงไปมา

“เสร็จแล้ว คุณลุงคุณน้า นี่เป็นเงินค่าเช่าห้องของพวกคุณนะคะ！”

ผีน้าสาวแสดงสีหน้าดีใจ อยู่มาตั้งหลายปี ในที่สุดก็ได้เจอกับคนที่รู้จักมารยาทสักที！

วิญญาณผีเร่ร่อนไร้ญาติอย่างพวกเขาที่ไม่เคยมีคนกราบไหว้ ตายไปก็ไม่มีใครเผากระดาษเงินไปให้ ได้แต่รอเก็บเศษเงินอยู่ตามถนนสี่แยกในวันที่สิบสี่เดือนเจ็ดอย่างยากลำบาก...

แต่ในยุคปัจจุบันนี้ น้อยมากที่จะมีคนไปเผากระดาษเงินตามถนนสี่แยก

ผีน้าสาวกับผีลุงก็เดินเข้าช่องทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่เว้นไว้ แล้วจึงหยิบเงินนั้นไปอย่างหน้าตายิ้มแย้ม

“อืม ช่างเป็นเด็กสาวที่มีมารยาทดีจริงๆ！มาๆๆ พวกเธอนอนพักที่นี่นะ ส่วนฉันกับลุงก็จะไปพักที่ห้องข้างๆสักสองวัน！” น้าสาวยิ้มจนหางตาโค้งงอ

ลุงใหญ่เองก็อารมณ์ดีเหมือนกัน จึงหัวเราะและพูดว่า “มีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกมาได้นะ！”

ซูจื่อซี...

เหมือนได้เปิดหูเปิดตา

ประตูของโลกใบใหม่ได้เปิดออกแล้ว...

เขาทำสีหน้างุนงง

ซู่เป่าคิดไปคิดมาก่อนจะถามขึ้นว่า “ห้องข้างๆมีใครพักอยู่เหรอคะ？”

คุณลุงคุณน้าที่ได้รับเงินแล้วก็ให้ความร่วมมืออย่างดีและพูดว่า “ห้องข้างๆเหรอ หมายถึงวิญญาณหยินเดิมหรือคนเช่าปัจจุบัน？”

ซู่เป่าถามอย่างสงสัยว่า “วิญญาณหยินเดิม？”

ตึกนี้ไม่ใช่สร้างไว้ให้คนอยู่เหรอ

คุณลุงจึงพูดขึ้นว่า “ที่ดินผืนนี้เคยเป็นสุสานฝังศพคนตายมาก่อน...ต่อมาก็ได้ถูกพัฒนาเอามาสร้างในโครงการ？”

ซู่เป่าพยักหน้า

คุณน้าพูดอีกว่า “ก่อนที่จะขุดหลุมฝังเสาบ้านพวกเขาได้เชิญนักพรตคนหนึ่ง สุสานฝังศพเก่าแก่นี้มีกระดูกของคนจำนวนมากมาย ลำพังวิญญาณหยินก็มีนับพันราย ถ้าต้องออกจากที่นี่ก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน”

“วิญญาณหยินไม่สามารถออกจากที่เดิม นักพรตคนนั้นก็ไม่มีความสามารถที่จะเก็บพวกเราไว้ แต่เพราะว่าเขาต้องการได้เงินจึงได้ออกความคิดเห็นให้เจ้าของตึกแห่งนี้”

“อ้างเรื่องความสมดุลของหยินหยาง บอกว่าถ้าตึกสร้างเสร็จแล้ว ก็จะให้วิญญาณหยินแบ่งกันอยู่คนละห้อง ให้ประตูเปิดออกและทางเดินอาคารตั้งแต่ต้นจนปลายต้องเปิดให้ไอหยินเข้าออกได้สะดวก ส่วนห้องพักก็จะต้องสร้างตามมาตรฐานแดนนรก...ฉะนั้นห้องพักส่วนใหญ่ของที่นี่จะมีขนาดเล็กมาก”

ซู่เป่าฟังอย่างตะลึง “ทำแบบนี้ก็ต้องมีผลกระทบต่อคนเป็นสิ！อีกทั้งยังมีผีอยู่เยอะแยะขนาดนี้ เจ้าของตึกก็เห็นด้วยเหรอ？”

ผีน้าสาวพูดขึ้นว่า“ขอแค่คนเป็นอย่าพักอาศัยอยู่นานๆก็พอ ตึกแห่งนี้มีคนเข้าๆออกๆเป็นประจำ ถ้าอยู่แค่ชั่วคราวก็ไม่มีผลกระทบอะไร วิญญาณผีเร่ร่อนไร้ญาติอย่างพวกเราจะ‘ดำรง’อยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อวันเวลาผ่านไปสักระยะพวกเราก็จะค่อยๆดับสลายสูญสิ้นไปเอง เจ้าของตึกไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องเห็นด้วยอยู่แล้ว”

“แต่มีคนหนุ่มสาวที่เพิ่งเรียนจบ ไม่ค่อยชอบบรรยากาศของหมู่บ้านกลางเมือง แต่ก็ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าเช่าบ้านในย่านชุมชนเมือง...ฉะนั้นคนที่เช่าอยู่ที่นี่ก็จะพักอยู่หลายปีเลย อย่างเช่นหญิงสาวที่พักอยู่ห้องข้างๆนี้”

เมื่อซู่เป่าได้ฟังเรื่องเล่าที่เธอสนใจและชอบมาก หูสองข้างก็ตั้งตรงขึ้นมาพร้อมกับเอามือไว้ใต้คางด้วยท่าทีเหมือนกำลังฟังนิทานอย่างตั้งใจ

ผีน้าสาวเห็นท่าทางที่น่ารักของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากเล่าต่อไปอย่างช้าๆ “หญิงสาวคนนี้อาศัยอยู่ทีนี่สามปีแล้ว เพราะว่าพักอยู่นานเกินไปเลยทำให้เธอสติฟั่นเฟือน”

ซู่เป่าพยักหน้า “ก่อนที่จะเดินทางมาคุณพ่อได้ศึกษาดูมาแล้ว หอพักดอกท้อมีคนเคยโดดตึกเป็นจำนวนมาก”

ซึ่งหมายความว่าผีผู้หญิงที่ติดตามพี่จื่อซีมาไม่ใช่คนแรก

ผีน้าสาวพยักหน้าตอบ “ใช่แล้ว เมื่อพักอยู่ที่นี่นานๆ ถ้าหากว่าจิตไม่แข็งพอก็จะมีอาการวิตกกังวง หดหู่ และอารมณ์เก็บกดต่างๆ... ”

มนุษย์ยังมีคนชั่วและผีชั่วก็มีเหมือนกัน ขอแค่สามารถดำรงอยู่ต่อไปก็พอแล้ว

“หลังจากที่คนเช่าบ้านตายไป ถ้าหากว่าไปเชิญคนทำพิธีที่ไม่ชำนาญ ทำให้รับส่งดวงวิญญาณอย่างไม่ถูกต้อง วิญญาณผู้ตายก็จะถูกจองจำอยู่ที่นี่ และต้องกลายเป็นวิญญาณทาสรับใช้ของวิญญาณหยินที่อาศัยอยู่ก่อนแล้ว”

ซู่เป่าถึงได้เข้าใจอย่างกระจ่าง “ฉะนั้นคนที่พักอยู่ในห้องข้างๆตอนนี้ก็คือวิญญาณหยินที่อาศัยอยู่ก่อนแล้วกับหญิงสาวที่โดดตึก？”

ผีน้าสาวกับลุงใหญ่ต่างรู้สึกแปลกใจ เธอรู้ได้ยังไง？

ผีน้าสาวพูดขึ้นว่า “หญิงสาวห้องข้างๆไม่ชอบออกมาจากห้อง หลังเลิกงานกลับมามักชอบเล่นเกมส์อยู่แต่ในห้อง ได้ยินว่าเธอติดต่อกับสตรีมเมอร์บ่อยๆ…”

ซูจื่ซี “…”

เนย์มาร์สตรีมเมอร์...

คนๆนี้ คงไม่ใช่เขาใช่ไหม！？