ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 206

ซูจื่อซีกำลังเดินไปห้องน้ำเพื่อเก็บผ้าขนหนู เมื่อได้ยินเสียงของซู่เป่าก็หยุดชะงักลงพร้อมกับหันหลังเดินกลับไป

ซู่เป่าถามด้วยความแปลกใจว่า“พี่ชาย เมื่อกี้พี่จะไปเก็บผ้าขนหนูไม่ใช่หรือคะ？”

ซูจื่อซีทำหน้าเฉยเมย “คิดว่ามาปูที่นอนเตรียมไว้ก่อนดีกว่า！”

ซู่เป่า “ออ……”

เธอเพ่งดูผีน้าสาวใส่ชุดนอนและมีผ้าขนหนูพาดไว้บนบ่าผืนหนึ่ง จากนั้นก็เดินเงียบๆเข้าไปในห้องนอนและนั่งอยู่ข้างเตียง

“เฮ้ มีคนเช่าบ้านมาใหม่แล้ว？แต่ทำไมถึงเป็นเจ้าเด็กน้อยสองคนนี้” น้าสาวบ่นพึมพำ

ซู่เป่ามองดูทิศทางของเตียงนอนและพูดตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “ขอรบกวนหน่อยนะคะ แค่สองวันเองไม่นานหรอก！”

ซูจื่อซีกำลังเดินไปข้างเตียงแล้วก็หยุดชะงักอีกครั้ง จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องน้ำอีกรอบ วางผ้าขนหนูก่อนดีกว่า！！

เสี่ยวอู่ทำท่าเอียงคออย่างรู้สึกสงสัย “จิ๊บจิ๊บ นายเดินกลับมาอีกแล้ว”

ซูจื่อซีขี้เกียจจะสนใจเจ้านก

เสี่ยวอู่ “ฉันรู้แล้ว นายกลัวผี”

ซูจื่อซียิ้มอย่างเย็นเยียบ “ในโลกนี้ไม่มีผีหรอก”

ถึงจะเคยโดนฝันร้ายทำให้หวาดผวา

และแม้ว่าจะมาที่นี่กับซู่เป่า---

ถึงเขาจะไม่เชื่อแต่ก็ไม่คิดจะลบหลู่ และในใจลึกๆก็ยังเชื่อว่าในโลกนี้ไม่มี...

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ก็มีลุงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ

ซูจื่อซี！！！

อ๊ากกก...

เขากำลังฝันอยู่？ภาพลวงตา？？？

ถ้าคนที่เห็นลุงคนนี้คือซูเหอเวิ่น ป่านนี้ก็คงกระโดดสูงสามฟุตพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังซู่เป่าอย่างแน่นอน

แต่ซูจื่อซียังคงยืนอยู่กับที่ ใบหน้าเหมือนรูปปั้นหินที่แข็งทื่อและไร้ความรู้สึก

นอกจากลุงคนนี้แล้ว เขายังมองเห็นน้าสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงนอน

เมื่อกี้ในห้องนอนไม่มีใครอยู่เลยชัดๆ แล้วพวกเขาสองคนโผล่ออกมาได้อย่างไร？？？

ถ้าหากว่าเป็นผี แล้วทำไมเขาถึงสามารถมองเห็นพวกเขาได้ล่ะ？

เหมือนเซลล์ประสาทส่วนต่างๆของซูจื่อซียังตอบสนองได้ไม่เต็มที่...

ลุงคนนั้นกวาดสายตามองดูเขาอย่างไม่พอใจ “มีคนเช่าบ้านมาใหม่อีกแล้วหรือ？

น่ารำคาญจริงๆ มีคนเข้าๆออกๆอยู่ทุกวัน เงินก็ไม่จ่ายสักบาททำแต่เรื่องผิดศีลธรรม！”

ซู่เป่ารีบวิ่งไปที่กระเป๋าสัมภาระ จากนั้นก็เปิดดูสิ่งของที่ลุงใหญ่เตรียมไว้ให้ แล้วก็หยิบกระดาษเงินออกมาปึกใหญ่

“ขอโทษด้วยที่มารบกวน！พวกเราจะจ่ายเงินให้นะคะ！”

เธอหยิบกระดาษเงินและใช้ชาดแดงวาดเป็นรูปวงกลมที่พื้น และเว้นช่องว่างไว้ที่ด้านตะวันออกเฉียงเหนือ

หลังจากนั้นก็เผากระดาษเงินพร้อมกับสวดคาถาขมุบขมิบอยู่ในปาก

เมื่อเห็นซู่เป่าเผากระดาษเงิน ซูจื่อซีจึงเริ่มตอบสนองขึ้นมา

เขาตัวสั่นระริกและขนลุกไปทั่วตัว

“เธอ เธอทำอะไร！”เขารู้สึกหวาดกลัวในใจ

ซู่เป่าตอบว่า “เผากระดาษเงินให้ลุงกับน้าสาว เป็นค่าที่พักของพวกเราชั่วคราว”

ซูจื่อซีเกร็งหลังตึงและมือกับเท้าก็ขยับเดินไปพร้อมกันคล้ายหุ่นยนต์ เพื่อไปนั่งอยู่ข้างๆซู่เป่า

เมื่อเห็นผีสองตัวที่กำลังเพ่งมองดูเขาอยู่ ซูจื่อซีจึงก้มหน้าลงอย่างไวและหันไปหาซู่เป่า

“ทำ...ทำไมต้องวาดเป็นรูปวงกลมด้วย？” เขาหาเรื่องพูดเพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงดี

ซู่เป่าจึงพูดอธิบายตอบว่า “วาดวงกลมเพื่อให้เขาสามารถหยิบเงินนี้ได้ ไม่อย่างงั้นเงินนี้ก็จะถูกลมพัดหายไปได้！”

ซูจื่อซี “……”

“พี่ชายจำไว้ให้ดีนะ ถ้าจะเผาเงินให้ผีต้องวาดเป็นรูปวงกลมก่อน และถ้าหากว่าคนรับไม่อยู่ ก็ต้องเขียนชื่อและวันเดือนปีเกิดของเขาไว้...ไม่อย่างงั้นเขาจะไม่ได้รับเงินนี้”

ซูจื่อซี “…แล้วคนที่เผากระดาษเงินในวันที่สิบสี่เดือนเจ็ดตรงถนนสี่แยกล่ะ？พวกเขาไม่ได้วาดรูปวงกลมเลย”