ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 208

ประตูห้องข้างๆค่อยๆเปิดออกมา ซูจื่อซีจ้องมองประตูบานนั้นอย่างตัวแข็งดั่งรูปปั้นหิน

ซู่เป่าเหลือบไปมองเขาแวบตาเดียว ก็รู้สึกตลกขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เวลาที่พี่เหอเวิ่นเห็นผีก็จะวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงด้วยความกลัวพร้อมกับส่งเสียงร้องดังลั่น

แต่เวลาที่พี่จื่อซีเห็นผีกลับยืนนิ่งเหมือนโดนจี้สกัดจุดและคล้ายกับรูปปั้นที่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่ขยับตัว

ซู่เป่าปิดปากหัวเราะ “พี่ชาย ถ้าหากว่าผีสามารถกินคนได้จริงๆ พี่ก็คงจะโดนกินเป็นคนแรกอย่างแน่นอน”

ซูจื่อซีไม่อยากสนใจเธอ！

ทันใดนั้น ซู่เป่าก็กระโดดไปอยู่ข้างๆซูจื่อซี...

“อ้ำ！”

เขาโดนกัดไปที่แขนหนึ่งที！

ซูจื่อซีตกใจจนขนลุกขนพอง

“…เธอทำอะไร！”

บนแขนเต็มไปด้วยคราบน้ำลายของเธอ จนซูจื่อซีไม่รู้จะพูดยังไงต่อ

ซู่เป่ามองดูฝูงภูตผีที่ระเบียงทางเดิน พวกเขาต่างก็สะดุ้งกับเสียงงับแขนของเธอจนพาหลบหนีไป

เธอหัวเราะชอบใจก่อนจะพูดว่า “ไม่ต้องกลัวนะพี่ชาย น้ำลายของซู่เป่าสามารถปกป้องกันผีได้！”

“ไปไกลๆเลย！” ซูจื่อซีทำตาขวางใส่เธอ

ซู่เป่าพูดขึ้นมาทันทีว่า “ได้เลย！พี่สาว ซู่เป่ามาแล้ว！”

เธอถือกระบี่ไม้ท้อพร้อมกับวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ซูจื่อซี “…”

อ้าว...วิ่งไปจริงๆหรือนี่？

เป็นน้องสาวที่พึ่งพาไม่ได้เลยจริงๆ！

ซูจื่อซีรู้สึกโมโหขึ้นมาและมองดูประตูบานนั้น เขาตัดสินใจว่าจะไม่เข้าไปแล้ว

ไม่เข้า ยังไงก็ไม่เข้า...

ขณะที่กำลังคิดแบบนี้อยู่ จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาที่ข้างใบหูของซูจื่อซีว่า “คุณมาแล้วเหรอ... ”

ซูจื่อซีหรี่ตาให้เล็กลง และระบบประสาทก็ตอบสนองขึ้นมาทันที เขาขยับเท้าวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว “ซู่เป่า... ！！！！”

เขาวิ่งอย่างต่อเนื่องจนเข้าไปถึงห้องข้างๆ...

ด้านในเป็นบ้านแบบสองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก มีโซฟาผ้าฝ้ายสีเทาแบบทั่วไป ขนาดพื้นที่ในห้องคับแคบมาก โซฟาในห้องรับแขกอยู่ตรงหน้าห้องครัวกับห้องน้ำพอดี และก็ไม่มีโทรทัศน์อีกด้วย

ติดกับห้องรับแขกมีประตูห้องนอนสองห้องอยู่ใกล้กัน ประตูห้องหนึ่งปิดเอาไว้ ส่วนอีกห้องหนึ่งเปิดประตูเอาไว้ ประตูห้องนอนอยู่ตรงกับประตูใหญ่ ฉะนั้นเมื่อเดินเข้าบ้านก็จะเจอห้องที่ตกแต่งด้วยสีแดงฉูดฉาด——

ผ้าปูเตียงสีแดงสดรวมถึงผ้าห่มและหมอนด้วย บนกระจกของโต๊ะเครื่องแป้งมีตัวอักษรจีนคำว่าสี่喜แปะเอาไว้（สี่หมายถึงความสุข）และข้างกระจกมีร่องรอยของเทียนสองแท่งที่ถูกเผาไหม้จนหมดเกลี้ยงหลงเหลืออยู่

มีรองเท้าส้นสูงสีแดงวางอยู่ที่ปลายเตียง

เมื่อลมพัดมา คล้ายกับว่ามีเสียงคนถอนหายใจอย่างแผ่วเบาส่งผ่านมาที่ข้างหู

ซูจื่อซีขนลุกวูบวาบไปหลาบรอบและหนังศรีษะก็ชาขึ้นมา จนไม่กล้าหันหน้ากลับไปด้านหลัง

“ซู่เป่า...เธออยู่ที่ไหน！” ซูจื่อซีเรียกหาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ฮือๆๆ เมื่อกี้เพิ่งไล่ให้เขาไปไกลๆ ตอนนี้กลับอยากวิ่งเข้าไปกอดขาเธอไว้

ทันใดนั้นก็มีศรีษะน้อยๆโผล่ออกมาที่ด้านหลังของเขา “หนูอยู่ที่นี่ไง！”

ซูจื่อซี “！！”

เขายืนตัวแข็งทื่อจากนั้นก็พูดอย่างโมโหว่า “ทำไมต้องโผล่ออกมาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียงด้วย！”

เหมือนกับว่าซู่เป่าทำอะรผิดไปจากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “คราวที่แล้วที่ตบไหล่พี่ไป พี่ก็เกิดโมโหขึ้นมา... ”

ถ้าเรียกชื่อเขากะทันหันยังไงเขาก็ต้องตกใจ หรือจะให้ตบไหล่เขาไปเขาก็ต้องตกใจกลัวเหมือนเดิมอีก

ตอนนี้โผล่หัวออกมา พี่ชายก็ยังโมโห

เฮ้อ เธอลำบากใจเหลือเกิน！

ซูจื่อซีถามขึ้นมาว่า “เธอไปไหนมา？”

ซู่เป่าชี้ไปที่ห้องครัว “หนูไปสำรวจห้องครัวมา และเจอไข่สีแดงสองฟองนี้”

เมื่อเธอแบมือทั้งสองข้างออก ก็มีไข่สีแดงอยู่ในมือข้างละฟอง ตามชนบทเมื่อมีการแต่งงานก็จะเตรียมไข่สีแดงแบบนี้เอาไว้

ซูจื่อซีปัดมือของเธอออกไปอย่างไว “เอาไปไกลๆหน่อย！”

ซู่เป่ามองไปรอบๆห้อง จึงวางไข่สองฟองนี้ไว้บนโต๊ะน้ำชา

ฟิ้ว...