ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 209

ใบหน้าของหญิงสาวเหมือนติดอยู่บนหน้าของซูจื่อซี ซูจื่อซีเปิดตากลมโตและยืนตัวแข็งดั่งหินที่โดนฟ้าผ่า ไม่ขยับเลยแม้แต่นิด...

ผีผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าสวมใส่ชุดซิ่วเหอสีแดงสด

เป็นใบหน้าอันเดียวกันกับที่เขาเห็นเธอในกลุ่ม และเธอก็คือหญิงสาวที่โดดตึกคนนั้น——ซ่งเยว่ชิง！

แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ซ่งเยว่ชิงไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงคู่นั้น แต่กลับใส่รองเท้าแตะสีชมพู…

ยังดีที่ซ่งเยว่ชิงมองไม่เห็นเขา เธอคลานขึ้นมาอย่างหวาดกลัว จากนั้นก็ถูกผีที่ใส่รองเท้าสีแดงเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า

“ฉันหิวแล้ว รีบไปทำอาหารมาให้ฉันกิน！”

“ฉันจะอาบน้ำ ไปเตรียมน้ำให้ฉันเดี๋ยวนี้！”

ซ่งเยว่ชิงรีบลุกขึ้นมาเพื่อจะเตรียมตัวไปห้องครัว แต่ก็ถูกตีกลับมา “บอกให้เธอไปเตรียมน้ำให้ฉัน？”

เธอจึงไปที่ห้องน้ำ แต่ก็ต้องถูกตีกลับมาอีกครั้ง “ฉันบอกให้เธอไปทำอาหารได้ยินไหม？”

ซูจื่อซีตั้งสติขึ้นมาได้ จึงขมวดคิ้วอย่างโมโห

นี่มันแกล้งหาเรื่องรังแกคนอื่นชัดๆ...แต่ รังแกผีเหรอ？

ซ่งเยว่ชิงร้องอย่างน่าสงสาร ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นไข่สีแดงสองฟองที่อยู่บนโต๊ะน้ำชา จึงรีบคลานเข้าไปข้างโต๊ะ แล้วก็เอาไข่นั้นยื่นให้กับผีที่ตบตีเธอ ผีนั้นจึงหยุดด่าเธอได้สักที

“ซู่เป่า…” ซูจื่อซีหันหน้ากลับมา “เธอจับไข่ไก่นั้นได้ยังไง？”

พวกเขาเป็นผีไม่ใช่หรือ？ซูจื่อซีนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้ซู่เป่าเอาไข่สีแดงตั้งไว้บนโต๊ะ...ตอนนี้ถึงฉุกคิดได้ว่า ถ้าไข่ไก่ไม่แตกก่อนจะไม่สามารถตั้งไว้ได้！

แล้วซู่เป่าจึงพูดขึ้นว่า “เมื่อกี้หนูเตรียมไว้แล้ว...พี่ชายอยู่นิ่งๆอย่าขยับนะ”

พูดจบก็คลานออกไป

“ซู่เป่า…！” ซูจื่อซีตกใจขึ้นมา

ซู่เป่าคลานออกไปแล้ว ด้านนอกก็เงียบสงบลงมา

ผีดุร้ายตัวนั้นนั่งกินไข่อยู่บนโซฟาอย่างเมามัน

ส่วนผีที่ใส่รองเท้าแตะสีชมพูนั่งร้องไห้อยู่อีกด้านหนึ่ง และกำลังหมกมุ่นอยู่กับการทำอาหาร——แต่ไม่มีไฟ มีแต่เสียงเคาะหม้อกระทะที่ว่างเปล่า ซึ่งดูแปลกประหลาดอย่างมาก

เมื่อไม่มีซู่เป่าอยู่ข้างกาย ซูจื่อซีจึงรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมา

ที่ผ่านมารู้สึกว่าน้องสาวช่างน่ารำคาญมาก แต่เมื่อไม่มีซู่เป่าก็อยู่ไม่ได้ อยากจะกลายร่างเป็นสร้อยเพื่อคล้องไว้ที่ตัวของซู่เป่าตลอดเวลา

ซูจื่อซีตัดสินใจจะคลานตามออกไป แต่บังเอิญสะดุดกับยันต์เหลืองที่ซู่เป่าวางไว้ตรงด้านหน้า เขาจึงรีบยกมือขึ้นมา...

แต่ปรากฎว่ายันต์เหลืองนั้นได้ขาดไปแล้ว！

----

ซูจื่อซีตัวแข็งทื่ออย่างกับรูปปั้นหิน และไม่กล้าขยับไปมา

และในเวลานี้ ผีที่กินไข่อย่างเมามันก็หยุดชะงักลง รองเท้าสีแดงคู่นั้นก็เคลื่อนไหวเดินขึ้นมา

จากนั้นก็เดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหน้าเขา

ซูจื่อซีนึกถึงวิธีการเอาตัวรอดในฉากหนังผี เขาจึงกลั้นลมหายใจไว้ทันทีจนทำให้หน้าแดง พร้อมกับใช้มือบีบจมูกของตัวเองไว้อย่างแน่น

และแล้วรองเท้าสีแดงคู่นั้นก็เดินจากไป

เมื่อเห็นรองเท้าคู่นั้นเดินไปไกลแล้ว ซูจื่อซีถึงปล่อยมือลงมา แล้วสูดลมหายใจเข้าไปอย่างแรง สักพักก็ได้ยินเสียงแหลมและแหบแห้งผ่านมาข้างหู “ฮ้า…หาเจ้าเจอแล้ว…”

ซูจื่อซีสันหลังเย็นวูบวาบ

เขาหันหน้าไปอย่างตัวเกร็ง และเห็นหน้าชายแก่คราวลุงคนหนึ่งอายุประมาณสี่ห้าสิบปีหมอบอยู่ข้างตัวเขา ดวงตาของเขาบุ๋มเข้าไปผิวพรรณเหลืองและแห้งกร้านเหมือนพึ่งคลานออกมาจากหลุมดิน เส้นผมโดนไถไปครึ่งหัวและที่เหลือก็ถักเปียเป็นเส้นยาวๆ สวมชุดจีนแบบยุคสมัยราชวงศ์ชิง

เมื่อเห็นหน้าเขา ผีผู้ชายก็ยิ้มอย่างแปลกประหลาดและเผยให้เห็นฟันสองซี่ที่ทำมาจากทองคำ

ซูจื่อซี “…”

……

พูดถึงซู่เป่ากันก่อน

เธอแปะยันต์ไว้ที่หน้าผากหนึ่งผืน และวิ่งไปมาภายในห้องอย่างขยันขันแข็ง

“ตาข่ายจับวิญญาณ…ตาข่ายจับวิญญาณ…”

เธอวิ่งลอดผ่านไปมา เชือกแดงที่มองไม่เห็นนี้ถูกโยงไปมาอย่างวุ่นวายเต็มทั่วห้อง