ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 210

ผีผู้ชายโดนตีจนกระเด็นลอยออกไป และมองดูซู่เป่าอย่างสังสัย

เมื่อกี้เขาคงจะประมาณเกินไป เอาใหม่ๆ

เขาทำตาเคร่งขรึมดุดัน ไอพิฆาตระเหยออกมาทั่วร่างกาย จากนั้นก็ร้องเสียงดังก้องและกระโจนเข้าหาซู่เป่า

รอบนี้เขาใช้พลังออกมาอย่างสุดกำลัง ถ้าไม่สามารถกลืนเด็กน้อยคนนี้เข้าไปได้ เขาก็จะ...

กำลังคิดอยู่ดีๆ ก็มีแสงสีแดงส่องประกายขึ้นมา ผีผู้ชายโดนตีจนกระเด็นลอยออกไปอีก แล้วก็ตกลงในตาข่ายที่ซู่เป่าผูกเอาไว้！

ซู่เป่ายังคงยืนอยู่ที่เดิม แถมยังไม่ได้กะดิกนิ้วมือเลยด้วยซ้ำ！

ผีผู้ชายเพ่งมองเธออยากหวาดกลัว “เจ้า…！”

เด็กคนนี้มีฝีมือสูงส่ง สงสัยคงจะมีของดีซ่อนเอาไว้อย่างแน่นอน！

แล้วเธอก็กระพริบตาพร้อมกับเอ่ยปากถามว่า “จะมาอีกไหม？”

ผีผู้ชาย “…”

ช่างไม่รู้จักยางอาย ยังทำหน้าซื่ออีก！

ซู่เป่า “ถ้านายไม่มา ฉันจะมาเอง！”

ผีเจ้าเล่ห์คงจะซ่อนตัวอยู่ในร่างผีลุงตัวนี้ หมายความว่าเขาต้องมีผิวหนังภายนอกอยู่หลายชั้น และเขาน่าจะซ่อนอยู่ใต้ผิวหนังชั้นในสุด

ซู่เป่าไม่รู้ว่าเขาทำได้ยังไง แต่เขาก็ส่อพิรุธออกมาให้เห็นแล้ว ตอนนี้เธอจะต้องดึงผีเจ้าเล่ห์ออกจากผิวหนังชั้นในสุดให้ได้

ซู่เป่าพุ่งเข้าไปด้วยสีหน้าดุดัน จากนั้นก็จับขาของผีผู้ชายเอาไว้ และสะบัดอย่างแรงในจังหวะที่เขาไม่ทันตั้งตัว——

“ฉันจะตี！ตีๆๆ！” เธอทำท่าเหมือนกำลังสะบัดต้นหอม ทำให้ผีผู้ชายกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น

ผีผู้ชายตอบโต้อย่างโกรธแค้น ซู่เป่าจึงปล่อยมือลงทันที ปรากฎว่าผีผู้ชายก็ถูกเชือกแดงปัดกระเด็นลอยออกไปอีก

“…”

ในจังหวะที่ผีผู้ชายล้มลงอย่างมึนงง ซู่เป่าก็เข้าไปจับเขามาเหวี่ยงอย่างแรง

ขนาดจี้ฉางที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดยังต้องอึ้งตามไปด้วย ลูกศิษย์ตัวน้อยคนนี้ ฝีมือยอดเยี่ยมจริงๆ！

ไม่เพียงแต่มีฝีมือยอดเยี่ยม อีกทั้งยังดวงดีเป็นพิเศษ ที่ไม่ถูกผีเจ้าเล่ห์ทำร้าย

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงประหลาดขึ้นมา ผีผู้ชายเหมือนกำลังลอกผิวหนังออกมา จากนั้นก็มีเงาดำลอยออกมา

ในมือของซู่เป่าเหลือแค่“หนังคน”เปล่าๆ——ของผีลุงที่อาศัยอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรก

“โอ๊ย…” น้ำเสียงลุงฟังดูอ่อนเพลียมาก “ฉันไม่ไหวแล้ว...ผีร้ายตัวนี้ร้ายกาจจริงๆ...เขาเอาร่างกายของฉันผ่าตรงกลาง แล้วเอามาสวมใส่เป็นเสื้อ... ”

หลังจากลุงพูดจบประโยคก็กลายเป็นไอพิฆาต จากนั้นก็ถูกน้ำเต้าวิญญาณดูดเข้าไป

ซูจื่อซีมองอย่างตะลึง

วินาทีนี้ เขากำลังนึกถึงตัวละครในเกมส์ที่ชื่อ ต๋าจี๋ ลูน่า เอียนซี...

ไม่มีใครสามารถเทียบกับซู่เป่าได้เลย...

“น้องสาว…” ซูจื่อซีขยับเข้าไปใกล้ และยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้ำเสียงของตัวเองที่เอ่ยปากพูดออกไปนั้นฟังดูไม่เหมือนปกติ

ซู่เป่าหายใจอย่างเหนื่อยหอบและพูดว่า“พี่ชาย อย่าเข้ามานะ ไปยืนอยู่ฝั่งโน้น”

เมื่อผีเจ้าเล่ห์ได้ยินดังนี้ จึงพุ่งเป้าไปที่อากาศข้างตัวซู่เป่า ถึงเขาจะมองไม่เห็นซูจื่อซี แต่ก็สามารถคาดเดาตำแหน่งอย่างคร่าวๆได้

จากนั้นก็กระโจนเข้าไป！

“แย่แล้ว！” ซูจื่อซีตกใจจนตัวแข็งทื่อ

ในจังหวะที่ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย ซูจื่อซีจึงถูกซู่เป่าใช้เท้าเตะกระเด็นออกไป

นี่เป็นครั้งแรกของซูจื่อซีที่โดนเตะอย่างประทับใจจนน้ำมูกน้ำตาไหลออกมา สิ่งแรกที่เขาทำก็คือจับยันต์เหลืองที่ติดอยู่บนหน้าผากเอาๆไว้ จากนั้นก็หลบเข้าไปในมุมห้องแล้วอยู่อย่างนิ่งๆ

ผีเจ้าเล่ห์ค่อนข้างเอาตัวรอดและหลบหนีเก่ง เมื่อแผนการแรกไม่สำเร็จ เขาจึงพลางตัวหลบซ่อนไว้อย่างรวดเร็ว

ซู่เป่ารู้สึกแปลกใจขึ้นมา

หรือว่าผีเจ้าเล่ห์ตัวนี้จะมีของวิเศษ？

ถึงสามารถหายแวบไปในกลางอากาศได้？

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ประตูที่ปิดไว้ของอีกห้องหนึ่งก็มีเสียงดังเกิดขึ้น พร้อมกับเงาของคนเดินออกมา

“ซู่เป่า！” เขาด่าทอด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเยือกเย็นว่า “เข้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้！”

เมื่อได้ยินเสียงพูดนี้ ซู่เป่าก็รู้สึกตัวเย็นวูบขึ้นมา！

เธอมองดูด้วยความงุนงง แล้วจึงเห็นหลินเฟิงเดินออกมา——พ่อบุญธรรมของเธอ！

“พ่อ…” ซู่เป่าตะโกนเรียกพ่ออย่างไม่คิดอะไร จากนั้นก็ปิดปากเงียบลง

หลินเฟิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ตอนนี้แกปีกกล้าขาแข็งแล้ว และยังกลายเป็นแก้วตาดวงใจของบ้านตระกูลซู ดังนั้นจึงไม่เห็นหัวพ่อคนนี้อีกแล้วใช่ไหม？！”

เขาเดินเข้าใกล้ซู่เป่าทีละเก้า “เจ้าลูกทรพี！ฉันอุตส่าห์เลี้ยงดูแกให้เติบโตอย่างยากลำบาก สุดท้ายแกกลับตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ？ไม่เพียงแต่ไม่รับฉันเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลซู แต่กลับให้ลุงใหญ่ส่งฉันเข้าไปอยู่ในเรือนจำ！”