ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 211

ซู่เป่าค่อย ๆ ก้าวเท้าช้า ๆ อย่างมั่นคงไปหาหลินเฟิง

มุมปากของหลินเฟิงเผยให้เห็นร่องรอยของความพึงพอใจเล็กน้อย

ทว่าในวินาทีต่อมา เขาถูกซู่เป่าคว้าที่ข้อเท้าแล้วจับกระแทกไปที่ตาข่ายกักวิญญาณอย่างแรง

ปั้ง!!

เป็นการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว แต่พลังมหาศาลถึงขนาดตาข่ายกักวิญญาณสั่นสะเทือน

หลินเฟิงคาดไม่ถึงว่าซู่เป่าจะกล้าลงมือกับเขา

“แก...ฉันเป็นพ่อแกนะ” เขาทั้งโกรธและแปลกใจ

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ คุณไม่ใช่พ่อของหนู พ่อของหนูชื่อมู่กุยฝาน ไม่ใช่หลินเฟิง”

เธอคว้าหลินเฟิงอีกครั้ง และกระแทกเขาลงกับพื้น

หลินเฟิงทนไม่ไหวแล้ว เขาเลยตะโกนพร้อมกับพุ่งตัวไปที่ซู่เปา

ซู่เป่าปล่อยมือจากเขาทันที หลินเฟิงซึ่งกำลังพุ่งเข้ามาจึงถูกฟาดด้วยเชือกแดงจนตัวกระเด็นลอยออกไป

ตอนนี้สามารถพูดได้เลยว่าเธอใช้เชือกแดงได้อย่างช่ำชอง…

หลินเฟิงที่ถูกฟาดจนลอยออกไป ยังไม่ทันตกถึงพื้นก็สลัดร่างทิ้งไป ผีเจ้าเล่ห์หลุดไปได้อีกครั้งแล้วรีบซ่อนตัวทันที

เหลือเพียงร่างที่อ่อนแรงของหลินเฟิงนอนฟุบอยู่กับพื้น ปากยังคงพึมพำ "ฉันเป็นพ่อของแก...ฉันเป็นพ่อของแก..."

เขาไม่ยอม...ไม่ยอมมมม!

เห็น ๆ อยู่ว่าเขาต่างหากที่เป็นลูกเขยตระกูลซู และเป็นพ่อของซู่เป่า ชื่อเสียงเงินทองเกียรติยศทั้งหมดมันเป็นของเขา...

กลับกลายเป็นว่ามาตกอยู่ในสถานการณ์ที่แม้แต่จะไปผุดไปเกิดก็ไปไม่ได้!

ท่ามกลางความรู้สึกไม่เต็มใจร่างหลินเฟิงก็กลายเป็นไอพิฆาต แต่ซู่เป่าปิดปากน้ำเต้าวิญญาณเอาไว้ ไม่ดูดซับไอพิฆาตนี้

ในที่สุดไอพิฆาตก็สลายหายไปจากโลกนี้ และต่อจากนี้จะไม่มีคนที่ชื่อว่าหลินเฟิงบนโลกใบนี้อีกต่อไป

ซู่เป่ายืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทว่าในใจรู้สึกผ่อนคลาย และมั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จี้ฉางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปมที่อยู่ในจิตใจมาตลอดได้จบสิ้นลงแล้ว

ไม่ทันไร เจ้าตัวเล็กก็แข็งแกร่งได้มากขนาดนี้...จี้ฉางรู้สึกปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง

ด้านซูจื่อซียิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่

น้องสาวของเขาช่างไร้ความปราณี!

แม้แต่พ่อยังกล้าทำ!

กลัวแล้ว กลัวแล้ว

ผ่านไปเนิ่นนานซู่เป่าก็เริ่มเคลื่อนไหว เดินอยู่ในห้องอย่างช้า ๆ

"ตอนนี้ก็เหลือแค่แกตัวเดียวแล้วสินะ...เจ้าผีเจ้าเล่ห์ แกอยู่ไหน”

หลังจากสูญเสียร่างไปสองครั้งติดกัน คราวนี้ก็ควรจะปรากฏโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาแล้วใช่ไหม

ซู่เป่าลากกระบี่ไม้ท้อที่อยู่ในมือ เคาะไปที่ตรงนั้นทีตรงนี้ที

ซูจื่อซีนึกถึงฆาตกรในภาพยนตร์เรื่อง เกม ตัด-ต่อ-ตาย ที่ลากเลื่อยยนต์ตามล่าฆ่าคน จู่ ๆ ก็รู้สึกกลัวจนขนลุกซู่อย่างช่วยไม่ได้

อีกด้านหนึ่ง หญิงสาวที่กระโดดตึกยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่ประตูห้องครัว เธอพูดไม่ได้ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ผีเจ้าเล่ห์ควบคุมเธอแล้ว และพยายามจะสิงร่างเธออย่างเงียบ ๆ

หญิงสาวที่กระโดดตึกคือซ่งเยว่ชิง เธอหลงรักคนที่เล่นเกมด้วยกัน เธอเป็นคนสันโดษ และกลัวการเข้าสังคม สุดท้ายเธอโดนสะกดจิตจึงกระโดดตึก

ผีเจ้าเล่ห์รู้ดีว่าในสายตาของซู่เป่า ซ่งเยว่ชิงนั้นไร้เดียงสา

ตอนนี้เขาไม่สามารถหนีไปจากตาข่ายกักวิญญาณได้ ทำได้เพียงแกล้งเป็นซ่งเยว่ซิง พอซู่เป่าปล่อยเธอเขาก็ค่อยแอบหนีไป…

ไม่ทันตั้งตัว จู่ ๆ กระบี่ไม้ท้อก็ลอยเข้ามา ซู่เป่าคว้าข้อมือของเขาอย่างแรง และเหวี่ยงเขาออกไป!

“เจอตัวแกแล้ว” ซู่เป่าคว้าไม้กวาดพลางจ้องไปที่ผีเจ้าเล่ห์

ผีเจ้าเล่ห์รีบซ่อนตัวทันที ซู่เป่าปายันต์เหลืองออกไป

เมื่อครู่สิ่งที่เธอกำลังนับอยู่ไม่ใช่เงิน ทว่าเป็นยันต์เหลือง ความมืดสลัวใต้เตียงส่งผลให้ซูจื่อซีมองพลาดไป

ยันต์เหลืองทยอยลอยไปติดอยู่ที่ผีเจ้าเล่ห์ ผีเจ้าเล่ห์ต่อต้านอย่างรุนแรง ยันต์ที่ติดตามร่างกายของเขาก็ค่อย ๆ เผาไหม้ทีละผืน ๆ

ซู่เป่าเห็นท่าทีว่ายันต์เหลืองแทบผนึกไม่อยู่ จึงโยนตาข่ายกักวิญญาณออกไปอีกหลายผืน รวมไปถึงพวกผีที่อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณก็ถูกเรียกออกมา

ผีหลายใจที่กำลังเต๊าะผีขี้ขลาด “? ? ?”

ผีขี้ขลาดที่อยากจะหนีแต่หนีไม่พ้น “ซู่เป่า ฉันมาแล้ว!”

น้าขี้เหร่ที่กำลังแทะเปลือกแตงโม “ลุย! สู้มัน!”

ซูจื่อซีก็ตะลึง ไม่คิดว่าซู่เป่ายังมีตัวช่วยอีก…

สามผีร้ายตะลุมบอนกัน

ผีเจ้าเล่ห์มีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว เดิมทีก็มีพลังมาก แต่บาดเจ็บจากการโดนเชือกสีแดงฟาดไปสองที ตอนนี้ถ้าได้ต่อสู้กับผีร้ายทั้งสองตนต้องสูสีแน่ ๆ

ซู่เป่ารีบวิ่งขึ้นไป เห็นโอกาสแล้วจึงลงมือทันที

“ฟัน!” เธอถือกระบี่ไม้ท้อแล้วฟันไปด้านหน้าเขา

เพียงแค่ผีเจ้าเล่ห์บังเอิญไปโดนตัวเธอ เขาก็ถูกโจมตีกลับด้วยเชือกสีแดง

พลังของเชือกแดงน่ากลัวมาก เมื่อกี้ผีเจ้าเล่ห์โดนโจมตีไปแค่สองครั้งยังเจ็บสาหัสเลย ยิ่งตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง โดนโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว…

เขาตั้งใจจะหลบซู่เป่า ทว่าซู่เป่ากลับมาโผล่ตรงหน้าเขา

ผีเจ้าเล่ห์เศร้าสลด “เจ้ามันลอบกัด!”

ซู่เป่าก็รีบตอบกลับ “ลอบกัดแล้วไง ทำไมฉันจะลอบกัดไม่ได้ล่ะ”

ผีเจ้าเล่ห์ “...”

สุดท้ายผีเจ้าเล่ห์ก็ถูกกระบี่ไม้ท้อปักอยู่บนตาข่ายกักวิญญาณ

ซู่เป่าจับผีเจ้าเล่ห์มัดไว้ราวกับบ๊ะจ่าง เพื่อให้มั่นใจว่าหากเขาคิดจะหนีก็ไม่สามารถหนีไปได้

ซูจื่อซีขยับมาใกล้ซู่เป่า จึงได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของผีเจ้าเล่ห์

เป็นชายร่างผอม ตาข้างหนึ่งโบ๋เข้าไปจนเห็นกระดูกโหนกแก้มโผล่ออกมา

เขาไว้ผมเปียและสวมเสื้อคลุมสีแดงดูคล้ายเครื่องแบบขันทีในสมัยราชวงศ์ชิง

"คุณป้าหลายใจ บนตัวของเขามีของดีอยู่ รีบหาเร็วเข้า"

ผีหลายใจเข้าไปค้นโดยไม่บ่นอะไรสักคำ "ของดีงั้นเหรอ ไหนดูซิมีของดีอะไรบ้าง..."

ว่าจบก็ค้นหาในที่ลับ

ถึงกับตกใจ “อั๊ยหยา เป็นขันทีเหมือนที่คิดไว้เลย!”

“ที่แท้ขันทีเป็นแบบนี้นี่เอง!”

“จุ๊ ๆ จุ๊ ๆ ๆ ๆ ๆ…”

ผีเจ้าเล่ห์ที่ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา โมโหจนขึ้นเสียง “ไสหัวไป!”

เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

ไม่เคยอับอายอะไรแบบนี้มาก่อน…!

ผีขี้ขลาดเจอฉากนี้เข้าไปก็รีบหุบขาโดยไม่รู้ตัว…

ซู่เป่า °д°

คุณป้าหลายใจกำลังค้นหาสิ่งแปลกปลอมอยู่!

เธอหมายจะหาของวิเศษที่ทำให้ผีเจ้าเล่ห์ ‘ล่องหน’ ได้!

ผีหลายใจหาไปพลางส่ายหน้า “ไม่ต้องกังวล เจ๊ไม่สนใจเธอที่แม้แต่ด้ามก็ยังไม่มีหรอก”

“ทั้งน่าเกลียดทั้งไม่มีแม้แต่ไข่ ฉันจะเอาไปทำอะไร!”

ผีเจ้าเล่ห์ “…”

ผีหลายใจตาเป็นประกาย หยิบเครื่องเคลือบสีดำชิ้นหนึ่งมีลักษณะกลม ๆ ดูเหมือนหยกออกมาจากแขนของผีเจ้าเล่ห์

“หาเจอแล้ว!” เธอหยิบหยกดำออกมาแล้วส่งให้ซู่เป่า

ซู่เป่าพิจารณาดูแต่ก็ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร จึงทำได้เพียงเก็บมันไว้ก่อน

ผีเจ้าเล่ห์สิ้นหวังแล้ว

"บอกมา ว่าแกตายยังไง แล้วรู้จักฉันได้ยังไง"

เขาหันหน้าหนีด้วยความดื้อรั้น “จะฆ่าจะแกงกันก็แล้วแต่แก ถึงยังไงข้าก็จะไม่...”

ซู่เป่าเหยียดข้อมือออกไป "ฮ่า!"

ผีเจ้าเล่ห์เผลอหันหน้าไป ผลก็คือไปโดนเข้ากับข้อมือของซู่เป่า ใบหน้าของเขาบวมจากการถูกเชือกสีแดงฟาด

“…”

เขากัดฟัน “ข้าจะไม่...”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็กดหัวของเขา กระแทกลงไปที่เชือกแดงอย่างแรง

ซู่ว...

แสงสีแดงวิบวับขึ้นมา

ขณะนั้นเองผีเจ้าเล่ห์ก็โดนก้อนผมจนยุ่งเหยิง พร้อมกับความรู้สึกชาไปทั่วร่าง

แบบนี้ก็ได้เหรอ!

“ข้าพูดแล้ว ๆ” ผีเจ้าเล่ห์ทนไม่ไหวแล้ว!

แทบจะกระอักเลือดแล้ว ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้แต่แรกจะต่อต้านไปทำไม

โดนซ้อมมาตั้งนานเพื่อ...

ไม่มีอะไรไร้ประโยชน์ไปกว่านี้อีกแล้ว!

“ข้าเกิดเมื่อปี 1844 พ่อเกิดข้ามาแต่ไม่เลี้ยง กินก็ไม่เคยอิ่มท้อง เพื่อให้ชีวิตอยู่รอดข้าก็เลยเฉือนเจ้าโลกของข้า แล้วก็เข้าวังไปเป็นขันที”

ซู่เป่าถามด้วยความงุนงง “เฉือนโลก เฉือนยังไง”

หมายความว่าอะไรเนี่ย…

ผีหลายใจกระแอม “เป่า นี่มันไม่เหมาะที่จะถาม...”