ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 211

ซู่เป่าค่อย ๆ ก้าวเท้าช้า ๆ อย่างมั่นคงไปหาหลินเฟิง

มุมปากของหลินเฟิงเผยให้เห็นร่องรอยของความพึงพอใจเล็กน้อย

ทว่าในวินาทีต่อมา เขาถูกซู่เป่าคว้าที่ข้อเท้าแล้วจับกระแทกไปที่ตาข่ายกักวิญญาณอย่างแรง

ปั้ง!!

เป็นการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว แต่พลังมหาศาลถึงขนาดตาข่ายกักวิญญาณสั่นสะเทือน

หลินเฟิงคาดไม่ถึงว่าซู่เป่าจะกล้าลงมือกับเขา

“แก...ฉันเป็นพ่อแกนะ” เขาทั้งโกรธและแปลกใจ

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ คุณไม่ใช่พ่อของหนู พ่อของหนูชื่อมู่กุยฝาน ไม่ใช่หลินเฟิง”

เธอคว้าหลินเฟิงอีกครั้ง และกระแทกเขาลงกับพื้น

หลินเฟิงทนไม่ไหวแล้ว เขาเลยตะโกนพร้อมกับพุ่งตัวไปที่ซู่เปา

ซู่เป่าปล่อยมือจากเขาทันที หลินเฟิงซึ่งกำลังพุ่งเข้ามาจึงถูกฟาดด้วยเชือกแดงจนตัวกระเด็นลอยออกไป

ตอนนี้สามารถพูดได้เลยว่าเธอใช้เชือกแดงได้อย่างช่ำชอง…

หลินเฟิงที่ถูกฟาดจนลอยออกไป ยังไม่ทันตกถึงพื้นก็สลัดร่างทิ้งไป ผีเจ้าเล่ห์หลุดไปได้อีกครั้งแล้วรีบซ่อนตัวทันที

เหลือเพียงร่างที่อ่อนแรงของหลินเฟิงนอนฟุบอยู่กับพื้น ปากยังคงพึมพำ "ฉันเป็นพ่อของแก...ฉันเป็นพ่อของแก..."

เขาไม่ยอม...ไม่ยอมมมม!

เห็น ๆ อยู่ว่าเขาต่างหากที่เป็นลูกเขยตระกูลซู และเป็นพ่อของซู่เป่า ชื่อเสียงเงินทองเกียรติยศทั้งหมดมันเป็นของเขา...

กลับกลายเป็นว่ามาตกอยู่ในสถานการณ์ที่แม้แต่จะไปผุดไปเกิดก็ไปไม่ได้!

ท่ามกลางความรู้สึกไม่เต็มใจร่างหลินเฟิงก็กลายเป็นไอพิฆาต แต่ซู่เป่าปิดปากน้ำเต้าวิญญาณเอาไว้ ไม่ดูดซับไอพิฆาตนี้

ในที่สุดไอพิฆาตก็สลายหายไปจากโลกนี้ และต่อจากนี้จะไม่มีคนที่ชื่อว่าหลินเฟิงบนโลกใบนี้อีกต่อไป

ซู่เป่ายืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทว่าในใจรู้สึกผ่อนคลาย และมั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จี้ฉางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปมที่อยู่ในจิตใจมาตลอดได้จบสิ้นลงแล้ว

ไม่ทันไร เจ้าตัวเล็กก็แข็งแกร่งได้มากขนาดนี้...จี้ฉางรู้สึกปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง

ด้านซูจื่อซียิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่

น้องสาวของเขาช่างไร้ความปราณี!

แม้แต่พ่อยังกล้าทำ!

กลัวแล้ว กลัวแล้ว

ผ่านไปเนิ่นนานซู่เป่าก็เริ่มเคลื่อนไหว เดินอยู่ในห้องอย่างช้า ๆ

"ตอนนี้ก็เหลือแค่แกตัวเดียวแล้วสินะ...เจ้าผีเจ้าเล่ห์ แกอยู่ไหน”

หลังจากสูญเสียร่างไปสองครั้งติดกัน คราวนี้ก็ควรจะปรากฏโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาแล้วใช่ไหม

ซู่เป่าลากกระบี่ไม้ท้อที่อยู่ในมือ เคาะไปที่ตรงนั้นทีตรงนี้ที

ซูจื่อซีนึกถึงฆาตกรในภาพยนตร์เรื่อง เกม ตัด-ต่อ-ตาย ที่ลากเลื่อยยนต์ตามล่าฆ่าคน จู่ ๆ ก็รู้สึกกลัวจนขนลุกซู่อย่างช่วยไม่ได้

อีกด้านหนึ่ง หญิงสาวที่กระโดดตึกยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่ประตูห้องครัว เธอพูดไม่ได้ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ผีเจ้าเล่ห์ควบคุมเธอแล้ว และพยายามจะสิงร่างเธออย่างเงียบ ๆ

หญิงสาวที่กระโดดตึกคือซ่งเยว่ชิง เธอหลงรักคนที่เล่นเกมด้วยกัน เธอเป็นคนสันโดษ และกลัวการเข้าสังคม สุดท้ายเธอโดนสะกดจิตจึงกระโดดตึก

ผีเจ้าเล่ห์รู้ดีว่าในสายตาของซู่เป่า ซ่งเยว่ชิงนั้นไร้เดียงสา

ตอนนี้เขาไม่สามารถหนีไปจากตาข่ายกักวิญญาณได้ ทำได้เพียงแกล้งเป็นซ่งเยว่ซิง พอซู่เป่าปล่อยเธอเขาก็ค่อยแอบหนีไป…

ไม่ทันตั้งตัว จู่ ๆ กระบี่ไม้ท้อก็ลอยเข้ามา ซู่เป่าคว้าข้อมือของเขาอย่างแรง และเหวี่ยงเขาออกไป!

“เจอตัวแกแล้ว” ซู่เป่าคว้าไม้กวาดพลางจ้องไปที่ผีเจ้าเล่ห์

ผีเจ้าเล่ห์รีบซ่อนตัวทันที ซู่เป่าปายันต์เหลืองออกไป

เมื่อครู่สิ่งที่เธอกำลังนับอยู่ไม่ใช่เงิน ทว่าเป็นยันต์เหลือง ความมืดสลัวใต้เตียงส่งผลให้ซูจื่อซีมองพลาดไป

ยันต์เหลืองทยอยลอยไปติดอยู่ที่ผีเจ้าเล่ห์ ผีเจ้าเล่ห์ต่อต้านอย่างรุนแรง ยันต์ที่ติดตามร่างกายของเขาก็ค่อย ๆ เผาไหม้ทีละผืน ๆ

ซู่เป่าเห็นท่าทีว่ายันต์เหลืองแทบผนึกไม่อยู่ จึงโยนตาข่ายกักวิญญาณออกไปอีกหลายผืน รวมไปถึงพวกผีที่อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณก็ถูกเรียกออกมา

ผีหลายใจที่กำลังเต๊าะผีขี้ขลาด “? ? ?”

ผีขี้ขลาดที่อยากจะหนีแต่หนีไม่พ้น “ซู่เป่า ฉันมาแล้ว!”

น้าขี้เหร่ที่กำลังแทะเปลือกแตงโม “ลุย! สู้มัน!”

ซูจื่อซีก็ตะลึง ไม่คิดว่าซู่เป่ายังมีตัวช่วยอีก…

สามผีร้ายตะลุมบอนกัน

ผีเจ้าเล่ห์มีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว เดิมทีก็มีพลังมาก แต่บาดเจ็บจากการโดนเชือกสีแดงฟาดไปสองที ตอนนี้ถ้าได้ต่อสู้กับผีร้ายทั้งสองตนต้องสูสีแน่ ๆ

ซู่เป่ารีบวิ่งขึ้นไป เห็นโอกาสแล้วจึงลงมือทันที

“ฟัน!” เธอถือกระบี่ไม้ท้อแล้วฟันไปด้านหน้าเขา