ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 212

ยิ่งไม่ให้ถามซู่เป่าก็ยิ่งอยากรู้

เธอถามอย่างประหลาดใจ “ทำไมถามไม่ได้”

ผีหลายใจ “เด็กถามไม่ได้”

“ทำไมเด็กถามไม่ได้ล่ะ ผู้ใหญ่ถามได้เหรอ รอหนูโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะบอกหนูไหม”

ผีหลายใจ “…อะแฮ่ม”

ผีขี้ขลาดรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “หลังจากนั้นล่ะ”

ผีเจ้าเล่ห์หยุดชะงักทันที หน้าตาหดหู่ราวกับกำลังนึกถึงเรื่องราวที่ไม่ดี

ผีหลายใจถามด้วยความอยากรู้ “ยังไงหรอ พอเฉือนเสร็จเจ้าโลกก็หายไปหรอ”

ผีเจ้าเล่ห์ “…”

ผี้ขี้ขลาดหมดคำจะพูด “หุบปากเถอะ อยู่ต่อหน้าเด็กไม่รู้จักระวังคำพูด”

ผีหลายใจยิ้ม แต่ก็ยังหุบปากลงได้

ผีเจ้าเล่ห์สลดชั่วครู่ก่อนจะพูด “ไม่ใช่ พอเฉือนเสร็จก็ได้เข้าวังไปอย่างราบรื่น แถมยังโชคดีที่ได้เข้าไปในตำหนักของฮองเฮา”

เข้าไปอยู่ในนั้นก็ไม่ได้ลำบากอะไร ไม่มีการแข่งขันอะไรมากมายเหมือนตำหนักนางสนม เพียงแค่ดูแลฮองเฮาให้ดีก็พอแล้ว

ฮองเฮาคือนางสนมของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ นางไม่ได้มีอิสระเหมือนคนทั่วไป ทั้งชีวิตก็เป็นได้แค่เพียงแม่หม้ายนอนเหงาอยู่ที่วังหลัง เพราะเหตุนี้ฮองเฮาก็เลยไม่ค่อยมีความสุข

“ได้มาอยู่เคียงข้างฮองเฮาคอยดูแลความเป็นอยู่ของเธอ แค่สถานะก็ต่างกันแล้ว...” ผีเจ้าเล่ห์กล่าว

ในตอนแรกเขาแค่ต้องการอาหาร และเครื่องนุ่งห่มก็เพียงพอแล้ว ทว่าความโลภกลับค่อย ๆ ครอบงำ เขาจึงใช้เล่ห์อุบายเพื่อที่จะได้เป็น ‘ผู้ดูแล’ ใกล้ชิดของฮองเฮา

“ใคร ๆ ก็อยากใกล้ชิดกับฮองเฮา เลยมักจะมีขันทีที่คอยพยายามบีบข้าออกเป็นประจำ ดังนั้นข้าจึงโกหกฮองเฮาว่าเจ้าโลกของข้างอกขึ้นมาใหม่แล้ว”

ผีหลายใจ “ไม่ใช่แล้วมั้ง โกหกแบบนี้ฮองเฮาก็เชื่อเหรอ”

ผีขี้ขลาดก็ประหลาดใจ เฉือนทิ้งแล้วยังงอกขึ้นมาใหม่ได้ด้วยเหรอ

ซู่เป่า “ ? ”

เป่าเป่ายิ่งฟังยิ่งงง เธอไม่เข้าใจจริง ๆ

ซูจื่อซีก็มีสีหน้าประหลาดใจ และงุนงงเช่นกัน

“ในห้องตัดเจ้าโลกน่ะ มีพวกตัดไม่เกลี้ยงแล้วโดนกลับไปตัดใหม่ถมเถไป...”

ผีหลายใจกับผีเจ้าเล่ห์ ความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย！

ตอนเริ่มเป็นไม่กี่วันแรกก็ยังไม่มีอะไร เพราะเขาขอให้ปิดไฟดับไฟให้หมด ฮองเฮาก็จะมองไม่เห็น

ทว่านานวันเข้าฮองเฮาก็เริ่มสงสัย

ผีหลายใจอยากจะถามว่าฮองเฮาสงสัยจากอะไร ขนาดไม่ปกติหรือรูปร่างไม่ปกติ...แต่พอเห็นซู่เป่า ก็อดกลั้นไว้ไม่ถามดีกว่า

ผีเจ้าเล่ห์เล่าต่อ “ข้ากลัวว่าฮองเฮาจะรู้ แล้วฆ่าข้าตาย...พวกนางในและขันทีที่โดนฆ่าตายที่วังหลังของฮองเฮา ไม่มีใครมาถามหาหรอก”

ดังนั้นเพื่อปกปิดต่อไปเขาจึงคิดหาวิธี โดยทำการฆ่าแกะเพื่อเอาหนัง แล้วยัดเส้นยาสูบเข้าไป จากนั้นก็เอาหนังที่ได้มาสวมใส่บนร่างกาย

ผีหลายใจ และผีขี้ขลาดได้ยินดังนั้น ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นผีก็ยังขนหัวลุก

น่ากลัว！

“อย่างนี้นี่เอง แต่งเรื่องโกหกขึ้นมาแล้ว ก็ต้องคอยหาวิธีโกหกปกปิดต่อไปเรื่อย ๆ...”

เขามีรูปร่างผอมบาง และเตี้ยกว่าคนอื่น ดังนั้นเขาจึงชอบที่จะเติมเต็มบางสิ่งที่ขาดหาย

"อำนาจของข้ายิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จากตอนแรกฆ่าแกะ ตอนหลังมาก็เริ่มฆ่าคน"

เพียงเพื่อเอาผิวหนังชิ้นนั้นมาชดเชยคำโกหก

เขาไปที่ห้องเฉือนเจ้าโลก เลือกอันที่พอใจแล้วก็ลงมือฆ่า ถึงอย่างไรเสียก็มีคนมากมายที่ตายเพราะโดนเฉือน

“ข้าถนัดพูดจาปากหวาน ฮองเฮาหลงใหลในตัวข้ามาก แต่เพราะว่าการตายจากการเฉือนเจ้าโลกยิ่งเยอะขึ้น จึงดึงดูดความสนใจของฮ่องเต้”

ผีเจ้าเล่ห์กลัวจนลนลาน จึงรีบถมบ่อน้ำที่ใช้ฝังศพให้เต็ม

ต่อมาก็ยังมีคนสงสัยเขาจนได้ เพื่ออำพรางเขาจึงเอาหนังหน้าของคนที่ฆ่าทิ้งมาติดที่หน้าตัวเองเพื่อปลอมตัว

พอหนังหน้าส่งกลิ่นเหม็นเน่าเขาก็ใช้ธูปดำมากลบกลิ่น

พอหนังหน้าเปื่อย เขาก็โกหกไปว่าแพ้แป้งฝุ่น

หลบซ่อนเช่นนี้ไปเจ็ดวัน ฮ่องเต้งุนงงที่หาตัวเขาไม่เจอ ในที่สุดบ่อน้ำก็ถูกขุดขึ้นมา…