ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 213

พอถามซ่งเยว่ซิงว่าเป็นอะไรตาย ซูจื่อซีก็หูผึ่งทันที

ซ่งเยว่ชิงถอนหายใจ หันมองไปทางซูจื่อซีด้วยสายตาที่หมดคำพูด

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเทพบุตรที่เล่นเกมกับฉันเป็นแค่เด็กประถม”

แทบกระอักเลือดเลยทีเดียว

ในขณะที่เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับความเป็นความตาย สุดท้ายเธอก็ถูกผีเจ้าเล่ห์สะกดจิต เธอจึงกระโดดลงมาจากตึกเสียชีวิต

มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย!

“หลังจากฉันตายฉันก็กลายเป็นผีแล้วก็ถูกทำให้กลายเป็นทาสของเขา...”

ซ่งเยว่ชิงมองมายังผีเจ้าเล่ห์ด้วยสายตาหวาดกลัว แล้วพูดต่อ

“ฉันรู้ว่าเขาต้องการใช้ฉันล่อให้ซินจื่อซีมาหา ดังนั้นตอนพวกเธอมาที่นี่ฉันตั้งใจจะหลอกให้พวกเธอกลัวแล้วหนีไป”

ซ่งเยว่ชิงรู้สึกเสียใจมาก เมื่อรู้ว่าเมื่อซูจื่อซี และซู่เป่ามาถึงที่นี่ เธอยังคงกังวลมาก ดังนั้นเธอจึงจงใจเปิดประตูช้า ๆ...

ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วซูจื่อซีจะเป็นแค่เด็กอายุเจ็ดแปดขวบเท่านั้นเอง!

ตอนนั้นเธอตกใจมาก ยืนมองซูจื่อซีอยู่ตรงประตูด้วยความตกตะลึง

ด้านซูจื่อซีก็ตกตะลึงเช่นกัน จ้องเธออยู่นาน ก่อนที่จะตกใจตะโกนร้องเรียกซู่เป่าเสียงดังลั่น...

แม้กระทั่งตอนนี้ซูจื่อซีก็ยังคงอยู่ในอาการหวาดกลัว

เขาถามอย่างใจเย็น “เมื่อกี้ที่พูดว่า ‘คุณมาแล้ว’ ตอนที่อยู่ตรงประตู ก็คือเธอเหรอ”

ซ่งเยว่ชิงพยักหน้า

เธอถูกผีเจ้าเล่ห์ใช้ให้ไปซื้อของ

กลับมาเห็นว่าซูจื่อซียังไม่ไป แถมยังจะเข้าไปในห้อง ก็เลยรีบหลอกเขาให้กลัวหนีไป

ใครจะรู้ว่าเขากลับวิ่งเข้ามา!

“เห้อ ฉันตายอย่างไม่ยุติธรรมเลย...” ซ่งเยว่ชิงมองไปที่ซูจื่อซีเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เดิมทีเธออยากตายไปกลายเป็นผีตายโหง จะได้คอยตามติดข้างกาย ‘เทพบุตร’ ของเธอตลอดเวลา

ใครจะไปคิดว่าเทพบุตรของเธอกลับเป็นแค่เด็กกระโปก!

ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าจริง ๆ

ซูจื่อซีได้ยินดังนั้นก็ตัวสั่นทันที “เธอ เธอคงไม่ได้อยากตามฉันแล้วใช่ไหม”

ซ่งเยว่ชิงชักสายตากลับ “ฉันไม่ได้หน้ามืดตามัวอะไรขนาดนั้น ถ้าเป็นไปได้ส่งฉันไปเกิดใหม่เถอะ...”

เธอมองไปที่ซู่เป่าอย่างอ้อนวอน

ซู่เป่าพยักหน้า “ได้สิ อย่างนั้นฉันส่งเธอไปเกิดใหม่เลยนะ!”

ทว่าในขณะนั้นเอง ผีเจ้าเล่ห์ที่เงียบ ๆ อยู่อีกด้านก็หลุดออกจากตาข่ายกักวิญญาณได้แล้วพุ่งตัวเข้ามาทันที！

เขาจับซ่งเยว่ชิงโยนมาทางซู่เป่าอย่างแรง!

จี้ฉางตกใจ กำลังจะปรากฏตัว

กลับเห็นแสงสีดำโผล่มาจากน้ำเต้า และหยกดำในมือของซู่เป่าก็หายไปแล้ว

จี้ฉางผงะไปชั่วขณะ และพยายามกลั้นไว้

ซ่งเยว่ชิงยังไม่ทันโดนตัวซู่เป่า เชือกแดงก็เกิดแสงวาบขึ้นมาแล้วฟาดเข้าไปที่เธอจนลอยออกไป ซ่งเยว่ชิงกรีดร้องอย่างทรมาน

คราวนี้ผีเจ้าเล่ห์มองออกอย่างชัดเจน ความดีใจผุดขึ้นมาลึก ๆ

“ที่แท้นี่ก็คือของวิเศษของเจ้า...”

อันหนึ่งน้ำเต้าวิญญาณที่สามารถสะสมวิญญาณได้ ส่วนอีกอันก็เชือกแดงที่สามารถป้องกันการโจมตีได้

เป็นไปตามที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด...

ขอเพียงแค่เขาไม่โจมตี ซู่เป่าก็ไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้

ถ้าหากว่าเขาได้น้ำเต้ากับเชือกแดงนั่น...

แสงสีเขียวปรากฏขึ้นมาในดวงตาของผีเจ้าเล่ห์เขามองไปทางซูจื่อซี

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สวรรค์ช่วยข้าแล้ว！ยัยหนู วันนี้จะเป็นวันตายของแก”

รอเขาได้ของวิเศษก่อนเถอะ คนแรกที่ต้องตายก็คือยัยหนูนี่!

ผีเจ้าเล่ห์ยิ้มแล้วพุ่งตัวไปทางซูจื่อซี

ท่ามกลางความร้อนใจของซู่เป่า เธอก็โยนน้ำเต้าวิญญาณออกมาตามสัญชาตญาณ

“ไปเลย ปิก้าเต้า!”

ผีเจ้าเล่ห์มองด้วยความเหยียดหยาม นี่จะมาขู่ฉันเหรอ

ทว่าวินาทีถัดไป กลับเห็นว่าน้ำเต้าวิญญาณขยายใหญ่จนเท่าฝ่ามือแล้วทับลงมาที่หัวเขา!

ผีเจ้าเล่ห์ขยับไม่ได้ แถมยังรู้สึกว่าร่างวิญญาณของตัวเองกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

เขาตกใจทันใด รีบร้องขอชีวิต “ซู่เป่า ข้าผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตข้าเถอะ...!!!”