ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 214

เพียงแค่เห็นที่เบาะหลัง คู่รักวัยกลางคนกำลังจ้องตรงมาที่เขา ทั้งคู่ใบหน้าซีดเซียว ที่สำคัญก็คือพวกเขาไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ราวกับว่าพวกเขาตายไปนานแล้ว...

ใช่ ก็คนที่ตายมานานแล้วนั่นแหละ

จู่ ๆ คนขับรถแท็กซี่เถื่อนก็นึกขึ้นได้ว่าสถานที่ที่ทั้งคู่ขึ้นรถเมื่อครู่อยู่ใกล้กับอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จบนถนนว่างหลิง และที่นั่นไม่มีตลาดกลางคืนเลย!

ไม่มีแม้แต่ผับ คาราโอเกะ เดี๋ยวนะตลาดกลางคืนงั้นเหรอ！

เขาเบรกรถอย่างกะทันหัน รถหยุดดังเอี๊ยด!

ลุงผีกลอกตาด้วยความงง มองออกไปที่ถนน “ทำไมมันถึงหยุดกะทันหันล่ะ”

หลังของคนขับรถแท็กซี่เถื่อนเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ และพูดตะกุกตะกัก "แดง ไฟแดง..."

ป้าผีมองด้วยความสงสัย ไฟแดงเหรอ ยังอยู่ห่างจากทางแยกตั้งไกล

“เอ๊ะ หรือว่าตายนานเกินไป สายตาไม่ดีแล้วเหรอ” ป้าผีพูดเสียงอ่อย

ลุงผีเข้าขยับมาใกล้มาก “ฉันช่วยดูให้”

ป้าผีควักลูกตาออกมาแล้วส่งไปให้ลุงผี

ที่เบาะด้านหลังทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ก็เลยทำให้คนขับแท็กซี่เถื่อนมองไปแล้วไม่เจออะไร

แต่คนขับแท็กซี่เถื่อนนั้นตกใจจนหัวใจจะวายแล้ว เขามองกระจกหลังแล้วไม่เจออะไรเลย

ทว่ารถของเขามันไม่เหมือนรถปกติ

ที่เบาะหลัง เขาแอบติดตั้งกล้องวงจรขนาดเล็กไว้

พอเวลามีสาวหน้าตาดี ๆ หรือสาวนุ่งกระโปรงสั้นมาใช้บริการ เขาก็จะแอบดูผ่านมือถือ...

เพียงทำเป็นกด ๆ มือถือก็ถ่ายภาพหรืออัดคลิปได้แล้ว

คนขับรถแท็กซี่เถื่อนก็จะสร้างกลุ่มขึ้นมากับพวกเพื่อน ๆ เพื่อส่งรูปภาพและผลัดกันรับชมภาพอันงดงามเหล่านี้

เมื่อก่อนพวกเขาตื่นเต้นมากกับเรื่องพวกนี้ ทว่าตอนนี้มันกลายเป็นฝันร้ายของเขาไปแล้ว

จากภาพกล้องวงจรสามารถเห็นได้ชัดเจนเลยว่าหญิงวัยกลางคนควักลูกตาของเธอออกมา

ส่วนชายวัยกลางคนก็กำลังช่วยเช็ดอย่างพิถีพิถัน

หลังจากนั้นก็ใส่มันกลับไปให้เธอ

ตอนนี้คนขับแท็กซี่เถื่อนรู้สึกราวกับว่าตัวเองตกลงไปในน้ำ ทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าก็มีเหงื่อผุดออกมาไม่หยุด

ขณะนั้นเองหญิงวัยกลางคนก็ชะโงกหน้าไปดู "ไฟแดงนานขนาดนั้นเลยเหรอ"

คนขับแท็กซี่เถื่อน “นี่นี่นี่ คือคือคือว่า รถของฉันดูเหมือนจะเสียแล้ว...”

ลุงผีขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว อะไรนะรถเสียงั้นเหรอ!

ป้าผียังโอเคอยู่ เธอลองมอง “ห่างจากหอพักเถาฮวาไม่ไกลแล้ว พวกเราไปกันเองเถอะ!”

ลุงผีพยักหน้า แล้วหยิบธนบัตรห้าใบมาให้คนขับแท็กซี่เถื่อน

เป็นครั้งแรกเลยที่คนขับแท็กซี่รับเงินแล้วมือสั่น

พอเห็นสองคนลงจากรถ แล้วค่อย ๆ เดินไปทางข้างหน้า

พอตั้งใจมองดี ๆ ท่าทางที่พวกเขาเดินไม่เหมือนคนปกติเลย เท้าพวกเขาไม่ติดพื้น แต่กลับลอย...

คนขับรถแท็กซี่เถื่อนตัวสั่นมองเงินที่อยู่ในมือ เหมือนที่เขาคิดไว้เลยว่าเป็นเงินผี

“โอ้ โอ้พระเจ้า...”

ตอนนี้คนขับรถแท็กซี่เถื่อนกลับบ้านไม่ถูกแล้ว

หลังจากนั้นมาเขาก็ป่วยหนัก แล้วก็ไม่กล้าที่จะขับรถแท็กซี่เถื่อนอีกแล้ว พร้อมทั้งเอากล้องวงจรปิดที่อยู่ด้านหลังไปเผาทิ้งจนหมด

แม้แต่กลุ่มที่แชร์วิดีโอกันก็ออกจากกลุ่มแล้ว จิตใจหดหู่ และใช้ชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัวทุกวัน...

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้มันเกิดทีหลัง

สองวันก่อนที่ซู่เป่าจะจากไป มีการขุดหลุมใต้แผ่นหินศิลาขนาดใหญ่ระหว่างอาคารสองหลังที่หอพักเถาฮวา จากนั้นก็ใส่เหรียญทองแดงลงไป

ซูจื่อซีถาม “นี่คือ...”

ซู่เป่าตอบ “สะกดไอพิฆาตหยินเอาไว้สักหน่อย แบบนี้จะได้ไม่มีคนกระโดดตึกเยอะขนาดนั้นแล้ว”

เหรียญทองแดงสะกดผีชั่วร้าย โดยเฉพาะเหรียญทองแดงนี้เธอลงอักขระตามที่ท่านอาจารย์เคยสอนมาก่อนหน้านี้

ที่นี่มีผีมากเกินไป แต่ละตนมีชะตากรรมที่แตกต่างกัน ถ้าจะปราบผีที่นี่ให้หมด น้ำเต้าวิญญาณของเธอก็เต็มพอดีน่ะสิ

แต่ว่าซู่เป่าคิดว่าทำแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่

เหรียญทองแดงสะกดไว้ ต่อให้มีคนกระโดดตึก วิญญาณก็ไม่ต้องถูกขังไว้ที่นี่ แถมยังไม่ต้องเป็นทาสให้ผีตนอื่น

ซูจื่อซีถาม “อย่างนั้นไม่กลัวคนอื่นจะขุดมันไปเหรอ”

ซู่เป่าพูดไปด้วยความมั่นใจ “ไม่ได้หรอก”

ซูจื่อซีไม่เข้าใจ “ทำไมไม่ได้ล่ะ”

ซู่เป่า “หนูบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้หน่า พี่ไม่เข้าใจหรอก”