ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 215

ซูจื่อซีออกไปแค่ครั้งเดียวพอกลับมาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ตอนกินข้าวก็แกะกุ้งให้น้องสาว

เดิมทีจะหมกมุ่นเล่นเกมตลอดเวลา ตอนนี้กลับมาตั้งครึ่งวันแล้วยังไม่เห็นเขาเล่นโทรศัพท์เลย

ท่าทางก็ดูเป็นลูกผู้ดีสุด ๆ เลยให้ซูจื่อหลินจ่ายค่าขนมให้

จะบอกให้รู้ว่าก่อนหน้านี้ซูจื่อซีไม่เคยขอเงินจากครอบครัวเลย จะเป็นจะตายก็ไม่ยุ่งกับคนในครอบครัว

คนตระกูลซูเข้าใจดี ถ้าซูจื่อซีเริ่มจะขอเงินจากครอบครัว นั่นแสดงว่าเขาได้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

คนตระกูลซูต่างคนต่างมองหน้ากัน

คุณท่านซู...เด็กไม่เอาไหนคนนี้ได้รับการรักษาแล้วเหรอ ออกไปข้างนอกกับซู่เป่าสองวันก็รักษาหายแล้วเหรอ

นายหญิงซู...เพราะเสี่ยวซู่เป่าของเธอเก่งไง！

ซูอิ๋งเอ่อร์...เหยดดด เจ้าเด็กนี่โดนผีสิงแน่ ๆ !

ซูเหอเวิ่น...สมมุติถ้าซูจื่อซีถูกผีสิง อย่างนั้นเขาจะเป็น x หรือ y นะ

……

ตอนโพ้เพล้

ซูเหอเวิ่นมีอาวุธครบมือ เตรียมกะละมังเหล็กขนาดใหญ่ที่สามารถตรวจจับได้ว่าผีอยู่ที่ไหน และหยิบกล้องถ่ายผีของเขาไป ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์แห่งศตวรรษนี้เลยก็ว่าได้

ยันต์เหลืองกองหนึ่งในมือซ้าย กระบี่ไม้ท้อในมือขวา และกระเทียมสดอีกกิโลครึ่งห้อยอยู่ที่ศีรษะ และคอ

ซูเหอเวิ่นคิดว่าอุปกรณ์ของเขายังน้อยเกินไป ต่อไปเขาต้องขยันประดิษฐ์ให้มากขึ้นกว่านี้อีก…

ซู่เป่าได้ยินเสียงเคาะประตู พอเปิดออกไปก็เห็นท่าทางตลก ๆ ของซูเหอเวิ่น

“พี่ชาย พี่กำลังทำอะไรเนี่ย” ซู่เป่าถามด้วยความตกใจ

ซูเหอเวิ่น "ไม่ต้องพูด รีบตามฉันมา!"

เขาดึงมือซู่เป่า ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องของซูจื่อซี

ประตูห้องของซูจื่อซีได้ติดตั้งใหม่ขึ้นมา และมันไม่ได้ล็อคจากด้านในเหมือนเมื่อก่อน

ซูเหอเวิ่นหมุนลูกบิดดัง คลิ๊ก แล้วเปิดประตูเข้าไป

ซู่เป่าพูดด้วยความงุนงง "พี่ มันไม่สุภาพที่จะเข้าไปในห้องของคนอื่นโดยไม่เคาะประตู!"

ซูเหอเวิ่น "ชู่วว..."

จะจับผีจำเป็นจะต้องสนใจด้วยเหรอว่าสุภาพไหม

ในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงซ่า ซ่า ดังมาจากห้องน้ำ ซูจื่อซีกำลังอาบน้ำอยู่

ซูเหอเวิ่นกระวนกระวายเล็กน้อย เขาพูดตะกุกตะกัก "ธะ...เธออยู่กับที่อย่าขยับ...ฉันจะไปไล่เขาออกมา!"

" ? "

พี่ชายกำลังจะทำอะไรกันแน่

พี่จื่อซีกำลังอาบน้ำ ทำไมต้องไล่พี่เขาออกมาด้วยล่ะ

เห็นซูเหอเวิ่นแตะประตูห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ แล้วกระชากประตูห้องน้ำอย่างแรง ถอดกระเทียมที่คอออกแล้วโยนเข้าไป!

"ฉันจะทุบแก!" ซูเหอเวิ่นตะโกน "ฉันจะทุบแกให้ตาย! ออกมาเดี๋ยวนี้!"

ซูจื่อซินมีสีหน้าหวาดกลัว เขายังคงเปลือยกายอยู่ แต่ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง

หลังจากนั้น กระเทียมหลายสิบหัวก็ถูกขว้างใส่ตัวเขา

กว่าจะหลบกระเทียมได้หมด ก็มีกระบี่ไม้ท้อลอยเข้ามาพร้อมกับเสียงฟิ้ว

ไม่รู้ว่าควรพูดว่าขว้างมาแม่นหรือไม่แม่น ซูจื่อซินรู้แค่ว่าเจ้าโลกตัวน้อยของเขาเกือบจะหายไป

“เชี่ยเอ้ย!” ซูจื่อซีโกรธจัด “ใครวะ! ใครมันมาลอบโจมตีฉัน!”

เป๊ง...

กะละมังเหล็กใบใหญ่ลอยมากระทบศีรษะของเขา

ซูจื่อซีลื่นล้มก้นจ้ำเบ้า รู้สึกว่ามีดาววิ๊งวิ๊งรอบหัว

“…￥%￥！！”

fu*k!

ในห้องน้ำเละตุ้มเป๊ะไปหมด

ซูจื่อซีด่ากราด และเริ่มต่อสู้กับซูเหอเวิ่น

"ซู่เป่า! ช่วยด้วย! ผีตนนี้ได้แสดงพลังของมันแล้ว! รีบมาช่วยพี่ด้วย!"

ซู่เป่ารีบวิ่งเข้าไป แต่แล้วเสียงที่ลนลานของซูจื่อซีก็ดังขึ้น "ซู่เป่า ห้ามเข้ามา!"

เจ้าตัวเล็กชะงักทันที เท้าข้างหนึ่งก็ค้างอยู่เหนือพื้น สรุปแล้วเธอจะต้องเข้าไปหรือไม่เข้าไปกันแน่เนี่ย

หลังจากนั้นไม่นาน

ซูจื่อซีสวมชุดคลุมอาบน้ำ บนจมูกมีรอยฟกช้ำหน้าก็บวมเป่ง

ซูเหอเวิ่นเนื้อตัวมอมแมม เบ้าตาโดนต่อยจนเขียว

พี่ชายสองคนจ้องหน้ากัน คนหนึ่งนั่งข้างเตียง อีกคนนั่งบนโซฟา

"พวกพี่กำลังทำอะไรเนี่ย"

ซูจื่อซีเดือดจัด "ไอ้โง่ซูเหอเวิ่นมันบอกว่าพี่ถูกผีสิง! เชี่ยเอ้ยหมดคำจะพูดจริง ๆ !"

ซูเหอเวิ่นกัดฟันด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อ "ก็แกนั่นแหละทำตัวผิดปกติไม่ใช่เหรอ ห๊ะ ตอนกินข้าวอยู่ดี ๆ ก็แกะกุ้งให้น้อง! คีบอาหารให้ แถมกินข้าวเสร็จยังเล่นตุ๊กตาบาร์บี้เป็นเพื่อนน้องอีก! เรื่องแบบนี้แกทำได้ด้วยเหรอ"

ซูจื่อซีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ซูเหอเวิ่นก็รู้สึกโกรธมากเช่นกัน เมื่อคิดว่าซูจื่อซีโดนผีสิง เขาก็แค่เป็นห่วงมาก เลยหวังดีจะช่วยขับไล่ผีให้เขา

ผลที่ได้ล่ะ ถูกซ้อมจนหน้าบวม

ในที่สุดซู่เป่าก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่แท้พี่เหอเวิ่นก็คิดว่าพี่จื่อซีถูกผีสิงนี่เอง!

ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอเอือมระอา มองพี่ชายทั้งสองคนของเธอไม่ต่างกับการมองคนงี่เง่าสองคน