ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 216

ดวงตาของซูจื่อซีค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เขารู้สึกว่าตัวเองดูน่าสมเพชมาก จึงผลักซู่เป่าออกไป

ซูเหอเวิ่นนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เขายังเด็กมาก ๆ มีครั้งหนึ่งคุณป้าสอง และคุณย่าเคยทะเลาะกันครั้งใหญ่

น่าจะเป็นตอนที่น้องหานหานเกิด และบังเอิญเป็นช่วงหลังจากน้าจิ่นอวี้หายตัวไป คุณย่าก็ป่วยหนักและเพิ่งนั่งรถเข็น

เขาจำได้แค่ว่าซูจื่อซีเอาแต่ล็อคประตู ข้าวปลาไม่กิน คุณย่าก็เลยเอาอาหารขึ้นไปให้ข้างบน แต่ป้าสองบอกว่าคุณย่ากำลังทำให้ซูจื่อซีเสียคน

จากนั้นก็บอกว่าลูกของเธอ เธอสอนเองได้ และแม่สามีที่ดีไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของครอบครัวลูกสะใภ้

ตอนนั้นเองที่คุณย่าย้ายไปอยู่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้น และไม่เคยกลับมาอีกเลย ซูเหอเวิ่นจำได้ว่าช่วงแรก หลังจากสุขภาพดีขึ้นคุณย่ายังกลับมาที่บ้านบ้าง แต่ต่อมาก็เป็นอัมพาต และไม่สามารถลุกจากเตียงได้อีกเลย

“เหมือนว่าฉันไปเคาะประตูห้องแก แต่แกไม่เปิดประตู และบอกให้ฉันไสหัวไป” ซูเหอเวิ่นขมวดคิ้ว

ตอนนั้นเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าซูจื่อซีตกลงมาจากชั้นสองจนบาดเจ็บ ป้าสองบอกว่าเขาแค่เป็นหวัด ร่างกายอ่อนแอ จงใจทำให้โมโหเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจอยากเอาชนะหานหาน

เธอไม่ยอมให้ครอบครัวเข้ามาแทรกแซง บอกว่าลูกชายต้องรู้จักลำบาก ลูกสาวต้องมีความรู้ เป็นลูกผู้ชายก็ต้องจิตใจเข้มแข็งหน่อย จะมาพ่อแม่รังแกฉันอะไรกัน...

ซูจื่อซีกลอกตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ

"ทำไมฉันถึงต้องเปิดประตู ถ้าแกสนใจฉันจริงๆ คงพังประตูเข้ามาแล้ว แต่พวกแกไม่สนใจ!"

ซูเหอเวิ่นอ้าปากค้าง

ตอนนั้นอาห้าบอกว่าซูจื่อซีมีแม่ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นลูกในไส้ของป้าสอง และป้าสองจะไม่เพิกเฉยแน่นอน

ซูเหอเวิ่นก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผล ในตอนนั้นเขาเองก็โหยหาอยากจะมีแม่ คิดว่ามันคงจะดีถ้ามีแม่ ใครจะรู้ว่า...

ซูเหอเวิ่นเม้มปาก กระแอมก่อนจะพูดเสียงแข็งว่า "แกยังดีที่มีแม่ พวกฉันไม่มี"

“ฉันยอมไม่มี”

ซูเหอเวิ่น “...”

จุกจนพูดไม่ออก

ซู่เป่าหยิบยาแดง ทายาไปด้วยปลอบใจซูจื่อซีไปด้วย "เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องพูดแล้ว!"

"พี่จื่อซี ถ้าพี่ไม่อยากให้อภัยก็ไม่ต้องให้อภัย! ค่อยให้อภัยเมื่อคิดว่าสามารถให้อภัยได้เท่านั้น โอเคไหม"

เสียงที่น่ารักของซู่เป่าเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ไม่สามารถอธิบายได้ พูดจู้จี้เหมือนนายหญิงซูเลย

"ความโศกเศร้าในอดีตเป็นเหมือนสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ ตอนนี้สัตว์ประหลาดได้พ่ายแพ้แล้ว หลังจากนี้ไปทุก ๆ วันก็จะเป็นวันที่ดี๊ดี"

“พ่อบอกว่าต่อให้แสงสว่างจะน้อยเพียงใด ก็ต้องรวบรวมมันไว้ให้ได้!”

ซู่เป่ามองโลกในแง่ดี พูดไปด้วยตั้งใจทายาไปด้วย

ซูจื่อซียังคงเงียบ มีเพียงเสียงสูดน้ำมูกจากรูจมูกของเขา...

พลางหันไปมองในกระจกโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เขาตกตะลึงตาโต

“นี่เธอทายาให้ฉันแบบนี้เหรอ”

ทั่วทั้งหน้าของเขาเต็มไปด้วยยาแดง ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงไปหมดเนื่องจากเมื่อกี้ต่อสู้กับซูเหอเวิ่น

ดูเผิน ๆ อย่างกับผี!

ซูเหอเวิ่นถึงกับร้องเชี่ยออกมา กระโดดขึ้นโซฟาอัตโนมัติ "ก็ฉันบอกแล้วว่าผีเข้าสิงแก!"

ซูจื่อซี “…”

ทั้งสองทะเลาะกันอีกสักพัก แม้ว่าปากจะพ่นคำด่าว่าอีกฝ่ายโง่ ทว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะแน่นแฟ้นยิ่งกว่าเดิม

ก่อนเข้านอน ซู่เป่านอนอยู่บนเตียงพลางยื่นมือไปแหย่คุณปู่เต่าที่นอนอยู่ใต้เตียง

“คุณปู่เต่า ทำไมการเป็นพ่อแม่ของคนอื่นไม่ต้องสอบล่ะ”

“พี่หานหาน พี่เหอเหวิน และพี่เหอเวิ่นพวกเขาทุกคนต้องสอบ แล้วทำไมพ่อแม่ไม่ต้องสอบล่ะ”

คนอย่างลุงสองกับป้าสอง แล้วยังมีคนแบบพ่อของเธอตอนอยู่ตระกูลหลินอีก เป็นพ่อแม่ที่สอบตกอย่างเห็นได้ชัด

พ่อแม่ที่สอบไม่ผ่าน ก็ไม่สามารถมีลูกได้สิถึงจะถูก

ทำไมถึงไม่มีสอบนะ

คุณปู่เต่านอนโผล่หัว ขา และหางอยู่บนพื้น

ไม่มีนกแก้วมารบกวนหัวของมันในตอนกลางคืน มันรู้สึกผ่อนคลายมาก

เพียงแต่มันไม่สามารถตอบคำถามของซู่เป่าได้ แม้ว่าจะตอบได้ มันก็พูดได้อย่างเดียวคือมันไม่รู้...