ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 265

เมื่อเห็นว่าซูลั่วถือถุงหอมไว้แต่ไม่ได้ขยับตัวทำอะไรต่อ ซู่เป่าจึงพูดว่า “ลุงสี่ ลุงเอาถุงหอมคล้องคอไว้สิคะ!”

หลังจากพูดจบก็ยังคงพยายามที่จะเขย่งปลายเท้าเพื่อคล้องถุงหอมไว้ที่คอของซูลั่ว

มุมปากของซูลั่วกระตุก “ขอบคุณนะซู่เป่า แต่ลุงสี่ต้องถ่ายละคร ยังไม่สะดวกใส่นะ”

ของเขียว ๆ เงา ๆ แบบนี้ จะใส่ก็คงไม่ได้ พกติดตัวไว้ในกระเป๋าแบบนี้เอาแล้วกัน

ซูลั่วส่งถุงหอมให้ผู้จัดการและบอกให้เขาใส่ไว้ในกระเป๋า

ซู่เป่าพยักหน้า “เยี่ยมมาก! แต่ลุงสี่อย่าลืมสวมมันหลังจากถ่ายเสร็จนะคะ!”

“ครึ่งเดือนเจ็ด เปิดประตูผี ตอนนี้ก็ใกล้จะสารทจีนแล้ว ผีบนถนนจะเยอะมากขึ้นเรื่อย ๆ ถุงหอมที่ซู่เป่าทำช่วยปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายได้”

ซูลั่ว “พี่อ้วน กลับมา...เอาถุงหอมมาให้ผม”

พี่อ้วนผู้จัดการของซูลั่ว “?”

ซูลั่วผูกถุงหอมไว้กับเข็มขัดของเขานิ่ง ๆ และมัดมันไว้สองรอบเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่หลุด

เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังมองมาที่เขา ซูลั่วก็พูดโอ้อวดว่า “หลานรักของผมเป็นคนทำมันเอง แถมยังตั้งใจเอามาให้ผม ผมจะทำเธอผิดหวังไม่ได้”

มุมปากของนายหญิงซูกระตุก

ทุกคนต่างก็อึ้งไปชั่วขณะ

อาจารย์ซู เมื่อกี้คุณไม่ได้พูดแบบนี้นี่!

ไหนคุณบอกว่าไม่สะดวกใส่ตอนถ่ายละครไง!

ซูเหอเวิ่นมองไปที่ลุงสี่ของเขาราวกับมองเห็นเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง

เสี่ยวอู่ส่ายหัว “ถ้าคุณกลัวก็แค่พูดออกมาตรง ๆ ~ ไม่มีประโยชน์ที่จะแก้ตัวปล่อยข่าวลือให้ได้ลูกโทษเพิ่มขึ้น ถ้าคุณกลัวก็แค่พูดออกมาตรง ๆ ฉันจะบอกเอากุสโตให้คุณพรุ่งนี้ได้นะ...”

มุมปากของซูลั่วกระตุก

โจวอวี่ฉวยโอกาสนี้เดินเข้ามาพร้อมกับชานมหนึ่งแก้ว “ว้าว นี่ซู่เป่าสินะ! พี่คือพี่โจวอวี่นะ ซู่เป่าจำพี่ได้ไหม”

“ซู่เป่าอยากดื่มชานมไหม อันนี้อร่อยมากเลยนะ!”

เมื่อซู่เป่าได้ยินเสียงนี้ เธอก็จำได้ทันที คุณน้าคนนี้มีรองเท้าแตะติดคออยู่ไม่ใช่เหรอ

เธอปฏิเสธ “ไม่ได้ค่ะ คุณยายหนูบอกว่าเด็กไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มชานม! คุณน้าไม่รู้เหรอคะ”

โจวอวี่ยิ้มอย่างเก้อเขิน ชำเลืองมองนายหญิงซูและบีบเสียงพูดว่า “อ่า...ฉันไม่รู้เลย ขอโทษนะขอโทษ”

ซู่เป่า “คุณน้า คุณน้ายังขากรองเท้าแตะที่อยู่ในคอออกมาไม่ได้อีกเหรอคะ”

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ารองเท้าแตะติดคอได้อย่างไร

แต่พี่เหอเวิ่นบอกว่ามันต้องใช่แน่ ๆ

โจวอวี่กัดริมฝีปากของเธอ “อ่านี่...เสียงของพี่ก็เป็นแบบนี้แหละ...”

กู้ชีชีกลอกตา ยัยคลิปหนีบนี่ไม่ได้อาการหนักมากขนาดนั้นนี่ แต่ทำไมตอนนี้ถึงเป็นหนักขนาดนั้นล่ะ

เธอเดินเข้ามาอย่างกระมิดกระเมี้ยนและพูดอย่างเขินอายว่า “อาจารย์ซู~ นี่หลานสาวของคุณเหรอ ว้าว หลานสาวของคุณน่ารักมากเลย! ฉันอิจฉาจัง! ฉันอยากมีเด็กน้อยที่สวยงามและน่ารักแบบนี้บ้างจังค่ะ!”

ซูลั่ว “...”

กู้ชีชีจ้องไปที่ซู่เป่าด้วยดวงตาเป็นประกาย

น่ารัก!

น่าสัมผัส!

เป้าหมายที่เสแสร้งของโจวอวี่ก็คือซูลั่ว

เป้าหมายที่เสแสร้งของกู้ชีชีก็คือซู่เป่า...

ซู่เป่ามองไปที่กู้ชีชีด้วยความสงสัย “พี่สาว พี่มีรองเท้าแตะติดอยู่ในคอด้วยหรือเปล่าคะ”

กู้ชีชีโบกมือ “ไม่มี ๆ เมื่อกี้ดื่มชานมไปเยอะเลย”

เธอจ้องไปที่ผมมวยเล็ก ๆ สองข้างบนหัวของซู่เป่าและข่มอารมณ์ไม่ให้พุ่งเข้าไปบีบมัน

ซู่เป่าพยักหน้า “คุณยายพูดถูก ชานมไม่ดีต่อสุขภาพ ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องดื่มแล้วนะ!”

กู้ชีชีอึ้งไปพักหนึ่ง หา?

เจ้าก้อนแป้งกำชับด้วยใบหน้าจริงจังและมันดูน่ารักเกินไป!

“ได้สิ ๆ!” กู้ชีชีตอบด้วยความดีใจ และสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะบีบผมมวยเล็ก ๆ บนหัวของซู่เป่าด้วยความคันมือ

ซู่เป่าที่ยังคงมีคำถามมากมายถามขึ้นมาอีกครั้ง “พี่สาว พวกพี่กำลังถ่ายละครทีวีอยู่เหรอคะ ถ่ายยังไงเหรอ”

เธอมองไปที่กองถ่าย หยุดไปสักพักแล้วถามอีกครั้ง “พี่กำลังถ่ายละครผีอยู่หรือเปล่า”

กู้ชีชีฉวยโอกาสนั่งลงด้านข้างและอุ้มซู่เป่าไว้ในอ้อมแขน “ใช่จ้ะ เรากำลังถ่ายละครทีวี แต่มันไม่ใช่ละครผีนะ แต่เป็นละครวีรบุรุษผู้กล้าต่อต้านญี่ปุ่น”

ซู่เป่าตกตะลึง “ละครวีรบุรุษผู้กล้าต่อต้านญี่ปุ่นคืออะไรเหรอคะ”

กู้ชีชีทำท่าทาง “มันก็คือ...ฉีกวิญญาณ เธอรู้จักไหม”