ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 314

หญิงสาวพูดอย่างไม่ใส่ว่า “วันนี้ทุกคนแต่งตัวแบบนี้ทั้งนั้น ไม่ใช่ฉันคนเดียวสักหน่อย”

พูดจบเธอก็หันหลังกลับและเดินจากไป

เธอยังคงบ่นกับเพื่อนของเธอไม่หยุดว่า “น่าเบื่อจริง คนประเภทไหนก็มีทั้งนั้น ตอนนี้จะแต่งชุดอะไรก็เป็นอิสระของแต่ละนั้นชอบแต่งชุดอะไร หรือจะแต่งตัวแบบไหนออกจากบ้านมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน ทำไมถึงได้มีคนมายุ่งว่าคนอื่นจะแต่งตัวยังไงอีกนะ เสียอารมณ์ชะมัด”

เพื่อนของเธอเห็นด้วย “นั่นสิ ๆ พวกคนหัวโบราณที่ไม่เข้าใจคนชอบอนิแมะแบบเราฉันเจอมาเยอะแล้ว ไม่คิดว่าคราวนี้จะเป็นเด็ก ฉันละเศร้าแทนจริง ๆ ไม่รู้ว่าโดนผู้ใหญ่ล้างสมองไปขนาดไหนแล้ว...”

เสียงบ่นพวกเขาค่อย ๆ ไกลขึ้นเรื่อย ๆ

ซู่เป่าไม่พอใจจึงพูดเสียงดังว่า “แต่นี่คือศาลหลักเมือง มันเป็นสถานที่ที่คุณปู่เหวินเฉิงและลุงนักรบต่อสู้ด้วยชีวิตเพื่อปกป้องมาก่อน!”

คนที่เดินผ่านไปมาหยุดฝีเท้าด้วยความประหลาดใจและมองไปที่ซู่เป่ากับหญิงสาวทั้งสองอย่างงง ๆ

หญิงสาวสองคนหน้าแดง ไม่พอใจ “ได้โปรดอย่าเอาจริยธรรมมาผูกมัดความคิดคนอื่นได้ไหม? งานจัดแสดงตุ๊กตาในวันนี้ถูกจัดขึ้นตามความชอบของพวกเรา ก็แค่ความชอบของคนกลุ่มเล็ก ๆ ทำไมต้องเอาเรื่องจริยธรรมมาผูกมัดเราด้วย!”

อีกคนก็พูดต่อว่า “ชอบใส่ชุดอะไรผิดกฎหมายตรงไหน? งานแสดงตุ๊กตาวันนี้บวกกับงานแสดงอนิเมะด้วย ทุกคนสวมเสื้อผ้าที่พวกเขาชื่นชอบ คุณมีสิทธิ์เห็นต่างได้แต่คุณก็ต้องเคารพวัฒนธรรมที่แตกต่างกันด้วย?”

คนมุงส่วนใหญ่เข้าใจทันทีแล้วก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ สนับสนุนคนในแวดวงของตัวเอง

“ความชอบไม่ได้ผิดอะไร! ความชอบคืออิสรภาพส่วนบุคคล!”

“ได้โปรดเลิกหัวโบราณสักที อย่าเอาความคิดคร่ำครึมาผูกมัดเรา!”

คนหนุ่มสาวที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าต่าง ๆ นา ๆ ต่างไม่พอใจ

ซูอีเฉินพูดเรียบ ๆ ว่า “ชอบอะไรไม่ใช่เรื่องผิด อยากแต่งตัวแบบไหนก็เป็นอิสระของพวกคุณ แต่ก็ต้องดูกาลเทศะด้วย!”

เขามองไปที่จัตุรัสวัดเทพประเมือง “บรรพบุรุษของคุณถูกฆ่าตายและสังเวยชีวิตที่นี่ คุณไม่ละอายบ้างเหรอที่แต่งตัวแบบนี้มาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาวันนี้?”

ซูเหอเวิ่นพูดว่า “มันจะต่างอะไรกับการสวมใส่เสื้อผ้าของศัตรูมาเต้นบนหลุมฝังศพของพวกเขา?”

คนจำนวนมากมองหน้ากันและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“ช่างมันเถอะ อย่าเถียงกับพวกเขาเลย...เสียอารมณ์เปล่า ๆ!”

“วันนี้ฉันตื่นมาแต่งตัวตั้งแต่ตีสี่ตีห้า...ให้ตายเถอะ พอมาได้ยินคำพูดพวกนี้แล้วเหมือนกินแมลงวันเข้าไปเลย”

“ทำไม แค่ฉันแต่งชุดนี้ก็แปลว่าฉันไม่รักชาติเหรอไง? อัปมงคล”

พวกเขาพูดไปพลางพากันแยกย้าย

ซู่เป่ามองไปที่คนเหล่านั้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง “ลุงใหญ่ พวกเขาไม่คิดว่ามันไม่สมควรเลยเหรอคะ?”

ซูอีเฉินอุ้มเธอขึ้นมา ตอบเสียงเรียบ “ถ้าเขารู้สึกว่ามันผิดก็คงไม่แต่งตัวแบบนี้มาที่นี่หรอก”

บอกได้แค่ว่าศัตรูมีเล่ห์เหลี่ยมมาก และไม่เคยหยุดรุกรานเราเลย

และก็มีคนกลุ่มน้อยกลุ่มหนึ่งในประเทศหลงที่โดนครอบงำได้สำเร็จ

ชอบในวัฒนธรรมที่แตกต่าง รสนิยมนอกกระแส ความชอบส่วนตัวอะไรต่าง ๆ ไม่ได้ผิดหรอก แต่ต้องอย่าลืมว่า ที่เราได้นอนดูของพวกนี้อยู่ในบ้านอย่างสบายใจได้เพราะอะไร

ซู่เป่าฟุบอยู่บนตัวซูอีเฉินอย่างไม่พอใจ

จี้ฉางกอดอก บอกแล้วว่าไม่ให้มา คิดไม่ถึงว่าเธอจะออกมากับซูอีเฉินเอง