ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 315

จี้ฉางหรี่ตาและพูดว่า “แท่นบูชานี้กำลังทำพิธีกรรมบางอย่าง ตุ๊กตาเที่อยู่ตรงหน้าหล่านี้ก็คือมนุษย์ต้องสังเวยสำหรับพิธีกรรมนี้...”

การเอา “คน” มาเป็นเครื่องสังเวยมันโหดร้ายเกินไปจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะสังคมเรามีกฎหมาย ปัจจุบันนี้พวกเขาอาจจะยังใช้คนที่ยังมีชีวิตอยู่เป็นเครื่องสังเวยอยู่

อย่างไรก็ตามงานนี้มีคนเป็นที่จะเป็นเครื่องสังเวยอยู่คนหนึ่งนั่นก็คือกู้ชีชี

จากนั้นหลังจากการบูชายัญชาตาชีวิตและความโชคดีทั้งหมดของกู้ชีชีจะถูกแย่งไป ไม่เกินสองเดือนเธอก็จะเสียชีวิตจากการเจ็บป่วย อุบัติเหตุหรืออื่น ๆ

ตอนนี้กู้ชีชียังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เธอนั่งอยู่ในตำแหน่งพรีเซ็นเตอร์และถ่ายรูปกับคนอื่น ๆ ด้วยรอยยิ้มเป็นกันเอง

จี้ฉางขมวดคิ้วและพูดว่า “ซู่เป่า เดี๋ยวเจ้าต้องเข้าไปนะ อาจารย์สอนวิธีทำลายพิธีกรรมนี้ให้...แค่ดึงธูปหน้าศาลเจ้าออก แล้วก็เจ้าเห็นด้ายสีแดงนั่นไหม? ดึงมันให้ขาด แล้วจับตุ๊กตาบูชายัญหมุนทิศใหม่...ซู่เป่า ??

ก่อนที่จี้ฉางจะพูดจบเขาก็เห็นซู่เป่าพุ่งออกไปแล้ว

เขาเบิกตากว้าง “!!”

ซู่เป่าพูดจ้อย ใบหน้าน้อยดุเสียไม่มี “รื้อ ๆ ท่านอาจารย์บอกว่ารื้อให้หมด!”

เจ้าแก้มก้อนร้องฮ่า รื้อศาลเจ้าพังทลาย

จากนั้นเธอก็เหยียบธูปที่ตกลงบนพื้นและกระทืบเท้าทั้งสองข้าง

เจ้าตัวเล็กก็เหยียบขึ้นไปบนเก้าอี้และปีนขึ้นไปบนโต๊ะยาวก่อนที่ใครจะทันสังเกตุ เพล้ง ๆ ๆ... หลังจากเสียงอึกทึกน่าตกใจผ่านไป ตุ๊กตาที่อยู่หน้าแท่นบูชาทั้งเจ็ดหรือแปดตัวร่วงลงกับพื้นแตกกระจาย

ซู่เป่าหันหน้าไปมอง อ๋อ ๆ ท่านอาจารย์บอกอีกว่าให้ดึงด้ายแดงให้ขาด

ซู่เป่าคว้าเชือกสีแดงมาใช้ฟันกัด เธอใช้ทั้งมือทั้งฟันทั้งกัดทั้งดึง

เจ้าตัวเล็กราวกับสัตว์ร้ายตัวเล็ก ๆ ที่ใช้เขี้ยวและกรงเล็บรื้อทำลายของ เธอทำลายแท่นบูชาทั้งหมดคนเดียว

จี้ฉางอึ้งจนอ้าปากค้าง

มือของซูเหอเวิ่นที่กำลังหยิบเอากะละมังสแตนเลสออกมาแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

ซูเหอเหวินเและซูอีเฉินหนังตากระตุก

กู้เซิ่งเสวี่ยกำลังคิดว่า ‘เดี๋ยวฉันจะทำแบบนี้ ๆ และแบบนั้น แล้วค่อย’...พอเงยหน้าขึ้นมอง บ้าเอ้ย ผลงานของเธอล่ะ!

เธอไม่ได้ผลงานอีกแล้ว!

กู้เซิ่งเสวี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ตัวสั่นทันที

เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย ให้ตายสิ!

ในขณะนี้ผู้คนที่อยู่หน้าจัตุรัสมีรู้สึกตัวแล้ว คนที่มาร่วมงานจัดแสดงตุ๊กตา (อนิเมะ) ต่างพากัน ตื่นตระหนกและโกรธเกรี้ยวพากันร้องตะโกน

“ลูกใครทำไมร้ายกาจแบบนี้! ทำอะไรของเธอเนี่ย!”

“พระเจ้าช่วย เจ้าเด็กน่ารังเกียจจริง ๆ!”

“ให้ตายสิ ผู้ปกครองอยู่ไหนเนี่ย? ดูลูกดูหลานยังไงเนี่ย!”

ใครบางคนพุ่งเข้าไป้วยท่าทางดุร้าย และคว้าแขนของ ซู่เป่าพยายามที่จะกระชากเธอออก!

ซูอีเฉินหน้าตาแข็งกร้าว เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า

แต่มีเงาดำเงาหนึ่งเร็วกว่าเขาอีก เขาพุ่งไปเร็วราวกับสายฟ้าสีดำ เขาอุ้มซู่เป่าไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับสลัดคนคนนั้นออกไปพร้อม ๆ กัน!

มู่กุยฝาน!

เขามาได้ไง

เมื่อเห็นว่าเพื่อนที่จะเข้ามาห้ามเด็กร้ายกาจถูกสะบัดกระเด็น หลายคนก็โมโหจนปรี๊ดแตก

สาว ๆ เจ้าของตุ๊กตาที่ตกแตกต่างก็กอดเศษตุ๊กตาของตัวเองร้องไห้ ทุกคนต่างพากันด่าทอ บางคนถึงกับด่าซู่เป่าด้วยคำหยาบคาย

“เด็กร้ายกาจสมควรตาย! ตอนเด็กชอบก่อเรื่องแบบนี้ โตไปก็เป็นเดนคน!”

สายตาของมู่กุยฝานเย็นยะเยือกราวกับที่เก็บน้ำแข็งที่ห้อยลงมาใต้ชายคาในฤดูหนาวยามเดือนสิบสอง เขาขยับเท้าอย่างแรรงแล้วเศษตุ๊กตาเซรามิกก็ลอยไปหาคนคนนั้นโดนเข้าตรงหน้าพอดี!

มันชนหน้าเธอแรงมาก เลือดไหลออกมามาจากปาก เธอคน ๆ นั้นกรีดร้องอย่างขมขื่น และเอาปิดปากของเธอด้วยความตื่นตระหนกตกใจ