ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 380

หุ่นเมื่อโดนซู่เป่าจับ ก็เกิดเสียงเคร้งๆ ๆ แล้วพังลง ไม่รู้ว่าวางไว้นานมากเกินไปหรือเปล่า พอจับก็พังเลย

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลายก่อนที่จะเอ่ยออกมา “แปลกจัง นี่คือหุ่นจริงๆ เหรอ?”

เขาเดินเข้าไปใกล้ซู่เป่าแล้วหลบอยู่ด้านหลังเธออย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะยื่นมือไปจับที่แขนของหุ่น

เป็นหุ่นที่เนื้อหยาบมาก และเปราะมาก แค่จับก็พังแล้ว

มองออกเลยว่าวางไว้นานมากแล้ว

“ฉันจับได้…..ถ้าอย่างนั้นก็เป็นหุ่นจริง นี่เป็นอุปกรณ์ของบ้านผีสิงเหรอ?”

ซูเหอเวิ่นค้นหาบัตรกติกาขึ้นมาดูอีกครั้ง ไม่มีอธิบายถึงหุ่นในห้องเลย

น่าจะเป็นอุปกรณ์ของบ้านผีสิงนี้…..

“ไปเถอะ” อยู่ๆ ซู่เป่าก็เอ่ยออกมา

หานหานอยากจะไปใจจะขาดเลย เมื่อได้ยินที่ซู่เป่าพูดเธอเห็นด้วยเป็นอย่างมาก พวกเขาเลยเดินกลับมาที่ประตูหน้าลาน

“ต่อไปต้องกลับไปดูที่ห้องหอใหม่อีกครั้ง” ซูเหอเวิ่นถามอย่างกังวล

ซู่เป่า “อืมๆ!”

ก่อนที่จะเดินออกจากชั้นสามนี้ อยู่ๆ ซู่เป่าก็หันหลังกลับไปมองหุ่นที่อยู่ในห้องนั้นอีกครั้ง

ทุกคนเดินกลับไปที่ห้องหอที่เข้ามาตอนแรกอีกครั้ง เพียงแต่ว่าครั้งนี้มีผีหญิงมาด้วยพร้อมกัน

ทุกอย่างนี้มันเป็นเหมือนความฝัน ลุงสามที่ปกติสง่างามตลอดเวลานั้น ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด

ทุกคนค้นไปทั่วห้องหอ ซู่เป่าเอ่ยถามออกมา “พี่เจ้าสาว ทำไมที่เรือนด้านหลังถึงมีหุ่นอยู่ด้วย?”

ซูเหอเวิ่นหูผึ่งขึ้นมาทันที

ผีหญิงชะงักงันไป ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ข้าเองก็ไม่รู้…….”

ซูเหอเวิ่นถอนหายใจ

ขนาดผีหญิงยังไม่รู้เลย หมายความว่ามันไม่ได้มากับผีหญิง บางทีอาจจะเป็นอุปกรณ์ของบ้านผีสิงก็ได้

ในเมื่อเห็นอุปกรณ์ของบ้านผีสิง ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่กลัวแล้ว——ไม่ว่าบ้านผีสิงจะเตรียมอะไรไว้มันก็เป็นแค่อุปกรณ์ที่ถูกสร้างขึ้นบนโลกมนุษย์ แต่ที่อยู่ตรงหน้าเขาเนี่ยเป็นผีจริงๆ นะ

ซูเหอเวิ่นพึมพำ “อุปกรณ์ของบ้านผีสิงนี้ทำได้เหมือนจริงมากเลย หุ่นที่อยู่นานขนาดนั้น แตะนิดเดียวก็พัง ทำได้ยังไงกัน”

อีกอย่าง การที่ทำให้แค่แตะก็พังเนี่ยมันก็เปลืองของมากไปหรือเปล่า ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาเล่นบ้านผีสิงแล้วแตะ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องทำใหม่มาทุกวันเหรอ

“เจอแล้ว” อยู่ๆ ซูเหอเหวินก็เอ่ยออกมา

ซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและหานหานรีบวิ่งเข้าไปดูทันที ลุงสามรีบปรับสีหน้าและอารมณ์ จากนั้นก็ตามไปดู….

“เป็นหองขี้เถ้าที่ถูกไฟเผามา” ซูเหอเวิ่นย่อตัวลง ก่อนที่จะจับขี้เถ้ามาบีบอย่างสงสัย “กระดาษที่ถูกเผา?”

ถ้าเกิดว่าเนื้อเรื่องที่พวกเขาได้รู้มาถูกต้องล่ะก็ ตอนที่คนของทางการเปิดประตูเข้ามานั้น สิ่งที่เห็นก็มีเพียงเศษกระดูกที่เต็มไปทั่วพื้น และเจ้าสาวที่ถูกแขวนเอาไว้เท่านั้น

ฆาตกรคงไม่มีทางมาเผากระดาษอยู่ในที่เกิดเหตุหรอก

ยัยหานหัวโตกุมหัว “อ้าก…..เริ่มจะไปกันใหญ่แล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!”

ซูเหอเหวิน “หาอีก”

ไม่นานนัก ทุกคนก็พบเทียนที่หล่นอยู่ที่พื้น ด้ายสีแดงที่ถูกแขวนเอาไว้บนหน้าต่าง รวมทั้งกระดูกที่แปลกประหลาด

“นี่คืออะไร?” ซูเหอเวิ่นตะลึงงัน

ซูเยว่เฟยเหลือมอง “เหมือนตีนไก่…..”

ซู่เป่าเอ่ยถาม “พี่เจ้าสาว ตอนที่พวกพี่เข้าพิธีสมรสกันได้กินตีนไก่ไหม?”

ผีหญิงส่ายหน้า

ทุกคนมองเบาะแสที่อยู่บนพื้นแล้วมองหน้ากันไปมา

ด้ายแดง ตีนไก่ แล้วก็กองขี้เถ้า

ยัยหานหัวโตร้องไห้ไปก็พูดไป “พวกเราไม่ต้องเล่นแล้วไหม กลับกันเถอะ! ซู่เป่าขอพี่ยืมค้อนใหญ่นั่นหน่อย พวกเราทุบกำแพงแล้วออกไปกันเถอะ”

ซูเยว่เฟย ความคิดดี

ใครจะรู้ว่าซู่เป่ากลับส่ายหน้าไปมา “ไม่ไป! จะต้องหาตัวเจ้าบ่าวให้เจอ”

ซูเหอเวิ่น “ใช่!”

ถ้ามองจากตอนนี้แล้วล่ะก็ ไม่แน่นี่อาจจะเป็นงานใหญ่ จะทิ้งเคพีไอไปไม่ได้!

“วางใจเถอะ มีซู่เป่าอยู่ ไม่เป็นอะไรหรอก…..” ซูเหอเวิ่นไม่แน่ใจเท่าไหร่ เขาหันไปหาซู่เป่า “ใช่ไหม?”

ซู่เป่าก็ต้องพยักหน้ารับอยู่แล้ว “อืมๆ!”

เธอมั่นใจว่าปกป้องทุกคนได้ เพียงแต่ว่า…..พวกเขาก็อาจจะเจออะไรที่น่าตกใจหน่อยเท่านั้นเอง…..

ผีหลายใจกุมหัว เขาคิดจนหัวแทบแตกแล้ว “คิดไม่ออก เมื่อกี้พวกเราก็ไปวนดูมารอบนึงแล้ว ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรน่ารักๆ แอบอยู่เลย”