ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 381

ยัยหานหัวโตตกใจร้องไห้โฮ กระโดดขึ้นมาอย่างแรง จากนั้นก็ล้มตึงบนฐานเตียง หัวโนปูดขึ้นมา

ซูเหอเวิ่นเองก็ตกใจจนหน้าซีด กระโดดเข้าไปสวมกอดโดยไม่สนว่าข้างๆ เป็นใคร สุดท้ายกอดพี่ชายของเขาเอาไว้

ซูเหอเหวินอยากผละเขาออก แต่ไม่รู้เป็นเพราะว่ากลัวเกินไปหรือเปล่า ท้ายที่สุดก็ไม่ได้ผละออก

เลวร้ายที่สุดคือซูเยว่เฟยแล้ว

พอหันหน้าไปก็เห็นหน้าของชายหนุ่มที่ซีดเกร็งติดอยู่ข้างๆ เขา ซูเยว่เฟยที่ไม่เคยพูดคำหยาบมาก่อนโพล่งขึ้นมาคำหนึ่ง “เชี่ย!”

ซู่เป่าพุ่งออกมาตั้งนานแล้ว ลูกไฟสองสามลูกในมือทะลวงไปที่ตัวหุ่นกระดาษนั่นราวกับไม่คิดชีวิต

หุ่นกระดาษส่งเสียงกรีดร้อง น่าสยดสยองเป็นอย่างมาก ไม่นานก็ถูกเผามอดกลายเป็นขี้เถ้า

ตามมาด้วยเสียงปังของหน้าต่าง เชือกแดงเส้นหนึ่งขาด จากนั้นกระดูกตีนไก่อันหนึ่งร่วงลงมา

ซู่เป่าโยนผีดวงซวย ผีหลายใจ ผีขี้ขลาด ผีทึ่ม...รวมไปถึงน้าสาวขี้เหร่ออกไปทั้งหมด!

“จับเขา!” เจ้าเด็กน้อยตะโกนเสียงดัง “ใครจับเขาได้จะได้อมยิ้มเป็นรางวัลหนึ่งอัน!”

“ไม่สิ สิบอัน! เราไม่ขาดเงิน!” ซู่เป่าทำสีหน้า ‘ฉันมีเงินเยอะมากๆ’

ผีร้ายทุกตน “...”

ไม่ขาดเงินก็เลยให้อมยิ้มสิบอันงั้นเหรอ

“ใครจะไปสนใจ...” อยู่ๆ ผีทึ่มก็พูดขึ้นมา

ผีขี้ขลาดลอยออกไปเป็นตนแรก นัยน์ตาทั้งสองเผยให้เห็นความดุดันเล็กน้อย กดเสียงต่ำ “ฉันสนใจ!”

ผีดวงซวย “ให้ตายเถอะ อย่ามาแย่งอมยิ้มฉันนะ!”

ผีหลายใจใช้เท้าเหยียบบนศีรษะของผีดวงซวยแล้วทะยานออกไป “รออยู่นี่เถอะนายน่ะ!”

ผีทึ่ม “??” ตามขึ้นไปตามสัญชาตญาณ

ผีร้ายสี่ตนแย่งกันฝ่าออกไปราวกับลูกศรคมสีดำสี่ดอก

พวกเขาเปลี่ยนสีหน้าทะเล้นในวันปกติ เป็นสีหน้าที่แฝงไปด้วยความต้องการฆ่าอย่างแรงกล้าเล็กน้อย

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ ศึกนี้ปลดผนึกตัวตนแห่งกองทัพผีและแม่ทัพผีของพวกเขาแล้ว!

น้าสาวขี้เหร่ที่ตามไม่ทันอยู่ด้านหลัง “นี่...นี่...รอฉันด้วย...เพราะงั้นเวลานี้ฉันแค่ร่วมสนุกและโบกธงตะโกนเชียร์ใช่ไหม...”

หุ่นกระดาษถูกเผาจนมอดเป็นขี้เถ้า ทันใดนั้นในห้องก็ตกอยู่ความมืดอีกครั้ง

ซู่เป่ารู้สึกว่าตัวเองยุ่งมากๆ เธอใช้ไฟจิตดวงเล็กจุดเทียนที่กำลังลุกไหม้อย่างต่อเนื่อง

ไม่นานในห้องก็สว่างขึ้น มีเงาสายหนึ่งสว่างวาบตามขึ้นมา...

ซูเหอเวิ่นเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ เห็นเพียงแต่เจ้าสาวถูกแขวนเอาไว้บนขื่อ ชุดแต่งงานว่างเปล่า มีเพียงศีรษะศีรษะหนึ่งเท่านั้น

เขาเกือบจะฉี่ราดแล้ว

“ข้าตายน่าอนาถยิ่งนัก...” เจ้าสาวร้องไห้ฮือๆ ชุดแต่งงานแดงพริ้วไหวตามสายลม “ช่วยๆ ข้าด้วย...ช่วยข้าด้วย...”

ทุกคน “...”

ซู่เป่า “ลงมาเองสิ”

ทันใดนั้นผีสาวก็ลอยลงมาเองจริงๆ

“ข้านึกออกแล้ว” เธอมองไปที่กองขี้เถ้าที่อยู่บนพื้นนั่น “ตอนเข้าหอ ท่านพี่ไม่ทันระวังไปปัดโดนเทียนเข้า ไฟก็เลยลุกท่วมตัว...”

ในใจซูเหอเวิ่นเครียด ท่อนนี้เธอเคยพูดไปแล้วจริงๆ แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจ

“ท่านพี่ถูกไฟครอกไปในพริบตา เขาขว้างเทียนด้วยความโกรธ”

“แต่ไม่นาน มีเสียงพรึ่บดังขึ้นบนตัวเขาทีหนึ่งจากนั้นก็ถูกเผาไปเลย หน้าก็เปลี่ยนไปกลายเป็นหุ่นกระดาษขาวซีด...”

ขณะถูกไฟเผา เขาก็ส่งเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงออกมา ตามมาด้วยเสียงฉับๆๆ ทันใดนั้นรอบๆ ก็มีหุ่นกระดาษปรากฏขึ้นมากมาย

เจ้าสาวถูกหุ่นกระดาษแทะกินไปทั้งอย่างนี้ สุดท้ายเหลือเพียงแค่ศีรษะถูกแขวนเอาไว้บนขื่อ

เมื่อฟังการอธิบายนี้จบ ทุกคนก็รู้สึกเพียงว่าเย็นยะเยือก เยือกไปถึงกระดูก หนังศีรษะชาแล้วชาอีก

“หุ่นกระดาษ...” ซูเหอเวิ่นนึกถึงหุ่นกระดาษที่อยู่ในห้องหลังบ้านนั่นขึ้นมา

ฉะนั้นท่ามกลางความมืดเมื่อครู่ หุ่นกระดาษกลุ่มนั้นจะกินคนใช่ไหม

ซ้ำยังคนของที่ว่าการที่มาตรวจสอบพวกนั้น ครอบครัวของเจ้าสาวและสาวใช้กลุ่มหนึ่งก็หายตัวไปเช่นกัน ทุกคนถูกกินงั้นเหรอ...

ซู่เป่ามองตีนไก่อันใหม่ที่อยู่บนพื้น