ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 382

ผีดวงซวยอยากแย่งชิงความดีความชอบ จึงพุ่งขึ้นไปเป็นตนแรก

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นผีตนแรกที่ชนกับหุ่นกระดาษพวกนั้น

“ให้ตายเถอะ!” เขาตกตะลึงเล็กน้อย “แม่งทำได้ยังไงเนี่ย”

กระดาษที่พับเอาไว้ ไม่นานก็ตั้งขึ้นมาแล้วกลายเป็นหุ่นกระดาษ

ผีหลายใจฉีกหุ่นกระดาษตัวหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งไปทางชายหนุ่มหัวล้านคนนั้นเลย แล้วยิ้มอย่างเย็นชา “ไม่ว่าจะทำมันขึ้นมาได้ยังไง แต่จับโจรต้องจับหัวหน้าโจรก่อน!”

พวกเขาคือผีร้าย ย่อมไม่กลัวหุ่นกระดาษพวกนี้อยู่แล้ว นอกเสียจากอีกฝ่ายคือคนที่เก่งกาจเหมือนกับซู่เป่า ไม่อย่างนั้นหุ่นกระดาษพวกนี้ก็เก่งกาจไม่เท่าวิญญาณพยาบาทหรอก

ผีดวงซวยร้องโอดโอย หุ่นกระดาษเหล่านั้นเห็นผีหลายใจจะพุ่งเข้าไป จึงกรูกันกระโจนไปทางเธอ เขารีบเข้าไปช่วยผีหลายใจทันที แต่ไม่ทันได้ระวังดันไปกระชากผมของเธอหลุดออกมากำหนึ่ง

ผีหลายใจ “...”

ถูกหุ่นกระดาษเหล่านี้ขวางเอาไว้ขนาดนั้น เสียเวลาไปตั้งสองวินาที

ผู้ชายคนนั้นพุ่งออกมาจากบ้านผีสิงแล้ว

ผีขี้ขลาดตามไปติดๆ ข้างนอกคือสวนสนุก มีเด็กเล็กเยอะ

ที่ที่มีเด็กเล็กเยอะไอหยางจะแข็งแกร่ง เขาเองก็ไม่อยากจะชนกับเด็กน้อย หลบหลีกไปสองสามที ผู้ชายคนนั้นก็หายตัวไปท่ามกลางฝูงคนแล้ว

ภายใต้การรุมล้อม ปลาหลุดมือไปแล้ว!

เหล่าผีร้ายมองตากันปริบๆ

“นี่ยังเล็ดลอดไปได้อีกเหรอ หน้าล่ะ หน้าของผีร้ายอย่างเราล่ะ” ผีหลายใจโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เห็นผีดวงซวยตามมาเป็นคนสุดท้าย จึงตบไปที่หน้าของเขาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ฉาดหนึ่ง

ผีดวงซวย “??”

ผีขี้ขลาดขมวดคิ้ว “เขาเจ้าเล่ห์เกินไป...อีกอย่างยังคุ้นเคยกับสวนสนุกแห่งนี้ด้วย”

ผีทึ่มสับสนอยู่ในความสับสน เขาด่าตามประโยคหนึ่ง “ไอ้เศษสวะ!”

ผีดวงซวย “...”

เขาเป็นอะไรไปเหรอ!

เขาพุ่งตัวไปเป็นคนแรก

แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคนที่ถูกดุ

“ไม่สิ ทุกคนก็ตามไปด้วยกัน พอคลาดกันแล้วทำไมถึงมาด่าฉันคนเดียวล่ะ”

ผีดวงซวยถึงกับงง กวดผีร้ายตัวอื่นๆ ถามอยู่ข้างหลัง

ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดกำลังโมโหกระฟัดกระเฟียด ไม่มีใครตอบเขา

ผีขี้ขลาดถอนหายใจ บนในหน้าเผยให้เห็นการตำหนิตนเองอยู่เล็กน้อย “ซู่เป่าเชื่อใจพวกเราขนาดนั้น แต่พวกเรากลับทำให้เธอผิดหวัง”

ผีหลายใจเองก็ไม่สบายใจเช่นกัน “จนปัญญา ผู้ชายเสร็จเร็วหัวล้านนี่มีความสามารถ นายดูเขาเมื่อกี้สิ เดาว่าถูกพวกผีร้ายอย่างเราตามไปก็น่าจะตื่นกลัวอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็ยังฝืนขวางเราเอาไว้”

ผีดวงซวย “แล้วเดี๋ยวจะไปอธิบายกับซู่เป่ายังไง”

ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

พวกเขาเองก็ไม่อยากออกแรงพยายาม

แต่เจ้าเด็กน้อยน่ารักเรียกพวกเขาว่าพี่ชาย พี่สาว

แถมยังเชื่อมันในตัวพวกเขาขนาดนั้น ถึงขั้นปล่อยพวกเขาออกมาเลย โดยไม่กลัวว่าพวกเขาจะฉวยโอกาสหนีไปเลยแม้แต่น้อย

ผีทึ่มกวาดตามองทีหนี่ง จากนั้นกดเสียงแล้วพูดขึ้นว่า “พี่ๆ โอกาสที่ดีขนาดนี้ หรือว่าพวกเราจะไม่หนีกันเหรอ”

ผีหลายใจมองเขาอย่างหมดคำพูดทีหนึ่ง “นายหนีไปเถอะ ต่อไปอย่านึกเสียใจก็แล้วกัน”

ผีดวงซวยหัวเราะเยาะ “สมแล้วที่เป็นผีทึ่ม”

ผีขี้ขลาดพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฉันหนีไปไม่ได้ ไม่รู้ว่ากลับไปซู่เป่ายังจะให้อมยิ้มกับพวกเราอยู่อีกไหม”

ใบหน้าของผีทึ่มเต็มไปด้วยการดูถูก

“ดูท่าทางไร้ค่าของพวกนายสิ! แค่อมยิ้มไม่กี่อันก็ซื้อตัวพวกนายได้แล้ว ศักดิ์ศรีล่ะ”

ผีหลายใจลอยขึ้นมา แล้วพูดพึมพำๆ “ฉันเป็นผีไม่ได้เป็นคนสักหน่อย ยังจะหยิ่งในศักดิ์ศรีอะไรอีก”

ผีขี้ขลาดพูดเตือนอย่างมีเจตนาดี “ลองคิดดูดีๆ สิ ซู่เป่าเป็นคนธรรมดาเหรอ โอกาสไม่ได้มีบ่อยๆ หรอกนะ”

อยู่ในน้ำเต้าวิญญาณมานานขนาดนั้น ยังไม่รู้สถานการณ์แน่ชัดอีกเหรอ

แม้จะไม่สามารถยืนยันตัวตนสุดท้ายของซู่เป่าได้ แต่ทุกคนต่างก็พอรู้สึกได้อยู่บ้าง ตามซู่เป่าย่อมดีกว่าเป็นเพียงผีร้ายที่ทำร้ายคนตนหนึ่งอย่างแน่นอน

อนาคตไม่เหมือนกัน...

ผีขี้ขลาดถามพอเป็นพิธี พูดจบก็ไปเลย

ผีทึ่มตามอยู่ข้างหลังอย่างอืดอาดยืดยาด พึมๆ พำๆ “โอกาสอะไรกัน ก็แค่นักพรตที่เก่งกาจนิดหน่อยแค่นั้น...มีโอกาสอะไร...”