ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 383

หลังซู่เป่าเล่นม้าหมุนไปสองรอบ พวกผีดวงซวยเขาก็กลับมาพอดี

เห็นในมือของพวกเขาว่างเปล่า ซู่เป่าก็เอ๊ะเสียงหนึ่ง “เขาหนีไปได้เหรอ”

ผีขี้ขลาดเม้มปาก พูดขึ้นอย่างกระซิบ “หนูน้อย ต้องทำให้เธอผิดหวังแล้ว”

ผีหลายใจพูดขึ้นอย่างเขินๆ “คนคนนั้นมีความสามารถ เขาขวางเราเอาไว้ ไม่นึกเลยว่าจะหนีไปทั้งแบบนี้”

ผีดวงซวยร้องไห้ฮือๆ “พวกเราเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกัน!”

ไม่นึกเลยว่าซู่เป่าจะตอบสนองกลับมาด้วยการพูดปลอบว่า “ไม่เป็นไรนะ!”

เพียงแต่มีความสามารถเก่งกาจอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงขั้นชนะผีร้ายสี่ตนนี้ได้

ซู่เป่าแอบจำเอาไว้ในใจ ต่อไปถ้าเจอคนคนนั้น ต้องระวังความสามารถของเขาเอาไว้

ระหว่างทางกลับ ซู่เป่าซื้ออมยิ้มถุงใหญ่ถุงหนึ่ง เธอเห็นร้านขายขนมสายไหมสีรุ้งพอดี จึงซื้อไปสิบอัน

ผีร้ายสี่ตนตนละอัน น้าสาวขี้เหร่หนึ่งอัน พี่หานหาน พี่ใหญ่กับพี่ซูเหอเวิ่น ลุงสามและเธอคนละอัน

พวกผีหลายใจเขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก ไม่นึกเลยว่าจะมีส่วนของพวกเขาด้วย

พวกเขาจับคนคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ...

ผีกินของของโลกมนุษย์ไม่ได้

เครื่องเซ่นทั้งหมด ได้กลิ่นก็เท่ากับได้กิน แต่ที่ซู่เป่าให้กลับต่างออกไป...

ผีหลายใจกัดขนมสายไหม ใบหน้าเคลิบเคลิ้ม “อ๊า...ฉันจำไม่ได้แล้วว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ลิ้มลองรสชาตินี้...”

ผีขี้ขลาดยัดอมยิ้มที่ซู่เป่าให้เข้าไปในปากอย่างระมัดระวังก่อน ถึงจะค่อยๆ กัดสายไหมเบาๆ คำหนึ่ง

อมยิ้มช่างหวานจริงๆ...

ใบหน้าที่ยังมีความเป็นเด็กเผยให้เห็นความพอใจ

เมื่อกลับถึงบ้านตระกูลซู นายหญิงซูก็รีบเข้ามาสวมกอดซู่เป่า แล้วจูบอย่างแรงทีหนึ่ง

ออกไปตั้งนานขนาดนั้น รู้สึกเหมือนแยกจากหลานรักของเธอไปนานแสนนานอย่างนั้น

“ไปเล่นอะไรกันมาเหรอ” นายหญิงซูถามขึ้นด้วยความเอ็นดู

ซู่เป่าครุ่นคิด “พวกเราไปเล่นบ้านผีสิงกันมาค่ะ พี่ๆ เหมือนเป็นลูกติดของลุงสามสุดๆ!”

นายหญิงซูขมวดคิ้ว “บ้านผีสิง?”

ในใจซูเยว่เฟยตุ้มๆ ต่อมๆ จึงรีบอธิบายขึ้นว่า “พี่ใหญ่ทักมาบอกว่าเอ็นพีซีทั้งหมดเคลียร์พื้นที่หมดแล้วครับ”

เพียงแต่ไม่มีผีปลอม ที่เห็นคือผีจริง...

ขณะนี้เองนายหญิงซูถึงพยักหน้า แต่ก็ยังบ่นอีกประโยคหนึ่ง “ต่อไปไม่ต้องไปเล่นของพรรค์นี้แล้ว มันไม่ดีกับเด็ก!”

แม้สิ่งที่น่ากลัวจะถูกเคลียร์พื้นที่แล้ว แต่หากต้องแปดเปื้อนความเฮงซวย ก็ไม่ดีที่จะทะเล่อทะล่าเข้าไป

ซูเหอเวิ่นกับซู่เป่าพยักหน้าราวกับโขลกกระเทียม “อืมๆๆ!”

วันนี้ซูอีเฉินเลิกงานเช้า กลับถึงบ้านตอนกินมื้อเย็นแล้ว

เขาถามขึ้นสองสามประโยคว่าไปสวนสนุกสนุกไหมอย่างเคย ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “สนุกมาก! แต่แค่คนเยอะเกินไป เวลาที่ต่อคิวขึ้นม้าหมุนมากกว่าเวลาที่เราเล่นซะอีก!”

เดิมยังอยากไปเล่นเครื่องเล่นอื่นอีก แต่ทุกเครื่องเล่นต่างมีคนมากมายเต็มไปหมด

อยากจะต่อคิว แต่เวลาก็ดึกมากแล้ว คงต้องกลับสถานเดียว

ซูอีเฉินพยักหน้า “ชอบสวนสนุก?”

ซู่เป่าหิวแล้ว เธอกัดน่องไก่ไปพลางพูดขึ้นว่า “ชอบค่ะ”

ซูอีเฉิน “ดี”

เกาะที่ก่อนหน้านี้อยากซื้อให้น้องสาวซูจิ่นอวี้ถูกระงับเอาไว้

ตอนนี้เริ่มใหม่อีกครั้งได้แล้ว ซื้อแล้วสร้างสวนสนุกให้ซู่เป่าสักแห่ง

ตอนที่ซู่เป่าอยากเล่นก็แค่ปิดสถานที่ให้เธอโดยเฉพาะ แล้วจำกัดจำนวนตั๋ว

ตอนที่ซู่เป่าไม่เล่น ก็สามารถรองรับนักท่องเที่ยวได้ ถือโอกาสหาเงินไปในตัว

ลุงใหญ่ประธานซู แค่เพียงชั่วพริบตาเดียวก็คำนวณโปรเจกต์สวนสนุกเอาไว้อย่างชัดเจน

ซู่เป่าไม่รู้ว่าลุงใหญ่จะให้ซูซื่อกรุ๊ปทำโปรเจกต์ใหญ่เพียงเพราะประโยคเดียวของเธอ เธอยังเล่าถึงเครื่องเล่นสนุกที่ได้เห็นในสวนสนุกวันนี้กับลุงใหญ่ด้วย

ทันใดนั้นเธอก็คิดอะไรขึ้นได้ แล้วพูดขึ้นว่า “ลุงใหญ่คะ ลุงช่วยหนูหาคนคนหนึ่งได้ไหมคะ”