ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 384

สิ่งที่ซู่เป่าไม่รู้คือ เหล่าผีร้ายกำลังเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ ใครแพ้คนนั้นต้องเสียลูกอมเม็ดหนึ่ง

ผีดวงซวยเสียอมยิ้มไปสิบกว่าอันแล้ว กระทั่งยังติดอยู่อีกสองสามอัน บนใบหน้าแปะกระดาษอยู่กี่แผ่น ก็ติดอมยิ้มอยู่เท่านั้น

หลังจากที่ถูกซู่เป่าสะบัดออกมาอย่างกะทันหัน เขาเอ๋อไปชั่วขณะ จากนั้นก็รีบทิ้งไพ่นกกระจอกที่อยู่ในมือทั้งหมด แล้วถามขึ้นอย่างดีใจสุดขีดว่า “ซู่เป่า มีอะไรเหรอ มีภารกิจเหรอ ฉันไปเองๆ!”

เหล่าผีหมดคำพูด นี่มันบิดพลิ้วอย่างไม่รู้ไม่ชี้ไม่ใช่เหรอ พวกเขายังหวังพึ่งผีดวงซวยสร้างความร่ำรวยอยู่อีก!

ซู่เป่าชี้ไปที่หน้าจอ แล้วถามขึ้นว่า “คนที่หนีไปวันนี้น่ะ ใช่เขาไหม”

ผีดวงซวยขยับมาข้างหน้า พาดตัวบนศีรษะของมู่กุยฝาน

“ใช่ๆ เป็นเขา!” เขารีบพูดขึ้น “พ่อหนุ่มคนนี้มีความสามารถ โปรยกระดาษเหลืองให้กลายเป็นหุ่นกระดาษได้ ไม่รู้ว่าเขาทำได้ยังไง”

ผีดวงซวยกระตือรือร้นมากจริงๆ เขาอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนั้นอย่างละเอียดในเสี้ยววินาที จากนั้นก็ถูมืออย่างตื่นเต้น “ซู่เป่า ภารกิจครั้งนี้มีรางวัลไหม”

เมื่อเขาพูดออกมาแบบนี้ ผีหลายใจก็ด่าขึ้นมาอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว “เอาหน้าหน่อยไหม แค่ตอบคำถามนายก็จะเอารางวัลเหรอ!”

ผีดวงซวยกำลังพูด ทันใดนั้นก็มีกำปั้นหนึ่งต่อยเข้ามาบนหน้าเขาอย่างแรง!

ผีดวงซวยกรีดร้องเสียงหนึ่งก่อนจะลอยออกไป...

มู่กุยฝานชักหมัดกลับมา แต่จิตสังหารอันดุร้ายในดวงตากลับยังไม่หายไป สีหน้าของเขาเย็นชา

“ให้ตายเถอะ??” ผีดวงซวยถึงกับงง!

เกิดอะไรขึ้น ไม่นึกเลยว่าเขาจะถูกมนุษย์คนหนึ่งต่อยจนลอยออกไป นี่มันไม่มีเหตุผลแล้ว!

ผีหลายใจเผยอปาก พูดขึ้นอย่างงงงันว่า “...โจมตีอย่างแม่นยำ! เขาทำได้ยังไง เท่ชะมัด!”

เธอมองมู่กุยฝานด้วยดวงตาเปล่งประกาย จับหัวใจพลางทำสีหน้าท่าทางบ้าผู้ชาย

ผีขี้ขลาดถอยหลังไปสองก้าวอย่างเงียบๆ

ซู่เป่าได้สติกลับมาจากความมึนงง แล้วพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “ ว้าว! พ่อเก่งจังเลย!”

เดิมมู่กุยฝานนึกว่าเธอจะถามว่าทำไมเขาถึงต่อยผีได้

ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่ถามอะไร ใบหน้าน้อยๆ เปล่งประกาย ทำท่าเลื่อมใสอย่างสุดฤทธิ์

มู่กุยฝานหยิกใบหน้าน้อยๆ อันเจ้าเนื้อของเธอ จากนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า “แน่นอนอยู่แล้ว พ่อไม่มีทางให้เด็กดีเสียหน้าหรอก

ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะกอดมู่กุยฝานเอาไว้ แล้วจูบบนหน้าเขาทีหนึ่ง

ตอนนี้เองทำผีหลายใจอิจฉาจะแย่อยู่แล้ว!

ริมฝีปากของมู่กุยฝานกระตุกรอยยิ้มเส้นหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “หนูกลับไปเล่นที่ห้องก่อนนะ อีกครึ่งชั่วโมงพ่อก็ช่วยหนูลากตัวคนนั้นออกมาได้แล้ว”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมๆ! พ่อสู้ๆ”

เจ้าเด็กน้อยไถลลงมาจากอ้อมแขนของมู่กุยฝานด้วยความรวดเร็ว แถมยังปิดประตูให้เขาอย่างใส่ใจอีกด้วย และไม่ลืมที่จะพูดขึ้นว่า “พี่พัน พี่หลายใจ ไปกันเถอะๆ!”

ผีดวงซวยปีนขึ้นมา แล้วตะโกนพูดขึ้นว่า “ฉันล่ะๆ!”

ซู่เป่าปิดประตูดังปังพอดี

ผีดวงซวย “...”

เมื่อเขาทะลุประตูออกไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น ก็เห็นซู่เป่ากำลังจะเปิดประตู เห็นเขาออกมาแล้วจึงแล้วๆ กันไป จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะ ลืมพี่ไปเลย!”

ผีดวงซวยถือโอกาสรีดไถ “ฉันเสียใจ เอาลูกอมมาให้ฉันเลย”

ซู่เป่าจับกระเป๋ากางเกงด้านซ้าย ไม่มีอะไรเลย

จากนั้นก็จับกระเป๋ากางเกงด้านขวา...แล้วหยิบลูกอมที่ซ่อนเอาไว้ให้เขาไปเม็ดหนึ่ง

ดวงตาทั้งสองของผีดวงซวยเปล่งประกาย เขารีบขยับขึ้นไปทันที

“เอานี่ ให้พี่!” ซู่เป่าตบศีรษะของผีดวงซวย “ครั้งหน้าห้ามนั่งบนหัวพ่อหนูอีกนะ!”

จะถูกต่อยให้

ตอนนี้พ่อเก่งกาจมากๆ เขาเป็นนักพรตผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง!

ผีดวงซวยถือลูกอมอย่างมีความสุขพลางพูดขึ้นว่า “อืมๆ ครั้งหน้าฉันจะอยู่ให้ห่างเขาแน่นอน!”

เมื่อครู่ถูกต่อยจึงไม่สบอารมณ์ แต่ตอนนี้หลังจากได้ลูกอมก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง

จากนั้น...

ลูกอมในมือของเขายังไม่ทันหายอุ่น

ก็ถูกผีหลายใจแย่งไปดังฟิ้ว!

ผีดวงซวยโกรธเป็นอย่างมาก “เธอมันโจร!”

ในมือของผีหลายใจจับกระดาษสีขาวอยู่ เธอทำสีหน้าเหยียดหยาม “ลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อกี้นายติดลูกอมฉันกี่เม็ด คืนด้วยเม็ดนี้ยังติดอีกสามเม็ด”

พูดจบก็ลอยเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ