ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 40

เหวยหว่านมองไปที่หานหานที่กำลังวิ่งมา ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอไปที่ตระกูลซูอีกครั้งในวันนี้และต้องการขอให้นายหญิงซูปล่อยให้เธอเจอหานหาน แต่ไม่คิดว่าตระกูลซูทั้งครอบครัวจะไปตั้งแคมป์กัน

เหวยหว่านจำได้ว่าตอนที่ซู่เป่ายังไม่มา วัน ๆ แทบไม่มีใครอยู่บ้านเลย ตอนนี้ไม่เพียงทุกคนจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเท่านั้น แต่ยังออกไปตั้งแคมป์ด้วยกันอีก

หากเมื่อก่อนพวกเขาเป็นแบบนี้ เธอและซูจื่อหลินจะเย็นชาต่อกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงจุดที่พวกเขาเป็นอยู่ตอนนี้ไหม

คงจะต้องรู้สึกดีมาก และรักกันดูดดื่มแน่ ๆ

“แม่!” เสียงของหานหานทำให้เหวยหว่านกลับมามีสติอีกครั้ง

เธอยื่นมือออกมาอย่างรวดเร็ว “ลูกรัก!”

หานหานอยู่กับเหวยหว่านมาตั้งแต่เด็ก เธอจึงโผเข้าสู่อ้อมแขนของแม่อย่างดีใจ

ดวงตาของเหวยหว่านเป็นสีแดง ลูกผู้น่าสงสารของเธอไม่ได้เจอแม่มาสองวันแล้ว คงคิดถึงแม่มากเลยใช่ไหม

“หานหาน สองวันมานี้ลูกกินอิ่มนอนหลับดีใช่ไหม” เหวยหว่านถาม

หานหานคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่ายหัว

“ปู่กับย่าบอกว่าบอกว่าตอนกินข้าวให้กินข้าวดี ๆ หลังเวลาอาหารจะไม่ให้กินแล้ว”

เหวยหว่านไม่อยากจะเชื่อ “ถึงลูกหิวก็ไม่ให้กินเหรอ”

หานหานส่ายหัว

ถ้าตอนมื้ออาหารงอแงไม่ยอมกินข้าวขึ้นมา ก็คงต้องอดข้าวหิวโซไปจริงๆ

ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้ที่จะกินข้าวอย่างเชื่อฟัง...

เหวยหว่านรู้สึกเศร้ามากขึ้นและอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

“คุณย่าของลูกไม่ไหวเลย ทำกับเด็กแบบนี้ได้ยังไง! ลูกยังเด็กและยังต้องโตอยู่! พวกเขาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“ถ้าไม่อยากกินข้าวตอนเวลาอาหารมันก็เป็นเรื่องปกติ ตอนหลังก็ค่อยกินก็ได้! แบบนี้มันโหดร้ายเกินไป!”

“หานหาน ไปกันเถอะ แม่จะพากลับไปบ้านคุณยาย”

เหวยหว่านทั้งเศร้าและโกรธ เธอไม่อยู่ที่นี่แค่สองวัน และพวกเขาก็ทำร้ายหานหานแบบนี้!

หานหานที่เคยติดแม่ของเธอมาก ตอนนี้กลับปฏิเสธที่จะไป

หานหานมองกลับไปอย่างลังเลและส่ายหัว “แม่ หนูไม่ไป หนูอยากเล่นที่นี่”

ใบหน้าของเหวยหว่านกลายเป็นน่าเกลียดทันที

เธอไม่เข้าใจ พวกเขาทำกับหานหานแบบนี้ ทำไมหานหานถึงไม่ยอมไป

เหวยหว่านหายใจเข้าลึก ๆ แสร้งทำเป็นน่าสงสารและพูดสะอึกสะอื้น “หรือว่าหานหานไม่ต้องการแม่แล้วใช่ไหม”

การที่แม่พูดประโยคนี้ เป็นการทำร้ายลูกมากที่สุด

หานหานส่ายหัวทันที “ไม่ใช่!”

เหวยหว่านพูด “งั้นเอาแบบนี้ไหม แม่จะพาลูกไปเที่ยวสวนสนุก”

หานหานโกรธ “หนูไม่เอา!”

เธอก็แค่อยากเล่นที่นี่!

ทำไมแม่ถึงไม่ให้เธอได้เลือกสิ่งที่ต้องการทุกครั้งเลย

เหวยหว่านเกลี้ยกล่อม “หานหานเด็กดี ไม่งั้นอีกสองวันแม่จะพาลูกมาเล่นที่นี่อีก! เรากลับกันก่อนเถอะนะ”

เมื่อเห็นว่าซูจื่อหลินและคนอื่น ๆ เดินไปมาแล้ว เธอก็รู้สึกกังวล

หานหานที่เพิ่งอยู่ได้เพียงสองวันจู่ ๆ ก็ร้องไห้อีกครั้ง “หนูไม่! หนูไม่เอา! หนูอยากเล่นที่นี่!”

ซูจื่อหลินพูดอย่างเย็นชา “เหวยหว่าน คุณสร้างปัญหามากพอหรือยัง!”

หนังสือหย่าก็ปฏิเสธที่จะเซ็น สำนักงานกิจการพลเรือนก็ปฏิเสธที่จะไป

ซูจื่อหลินทำได้เพียงต้องฟ้องหย่าและตอนนี้ศาลกำลังดำเนินการตามขั้นตอน

การฟ้องหย่าอาจใช้เวลาถึงสามเดือนจึงจะได้ข้อสรุป

เมื่อเธอถูกเจอตัวแล้ว เหวยหว่านจึงเลิกหลบหนีอีกต่อไป

“ฉันทำไม ในฐานะแม่ของลูก ฉันจะมาดูลูกไม่ได้เหรอ”

เหวยหว่านจับมือหานหาน “หานหานไป! ลูกอยากเล่นอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ งั้นแม่จะอยู่เป็นเพื่อนลูกเอง!”

หานหานพยายามดึงตัวเองออกแต่ก็ทำไม่ได้ ร้องไห้เสียงดัง “หนูไม่อยากเล่นกับแม่ หนูอยากเล่นกับซู่เป่า!”

เหวยหว่านรู้สึกโกรธมาก เธอดึงหานหานให้เดินไปที่ทะเลสาบด้วยตัวเอง!

เล่นกับซู่เป่าอะไรกัน

เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์อย่างซู่เป่ามีแต่จะทำให้หานหานหลงผิด!

ไม่เจอกันแค่สองวันหานหานก็ไม่ชอบแม่แล้ว มันต้องเป็นการยุยงของซู่เป่าอย่างแน่นอน

นอกจากซู่เป่าแล้ว ตระกูลซูก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย!

พวกเขาต้องพูดเรื่องแย่ ๆ มากมายเกี่ยวกับเธอต่อหน้าหานหานแน่นอน!

“หานหาน ลูกจำไว้ ซู่เป่าเป็นเด็กไม่ดี เธอจงใจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับพ่อ ลูกไม่ต้องไปเล่นกับเธอรู้ไหม”