ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 40

เหวยหว่านมองไปที่หานหานที่กำลังวิ่งมา ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอไปที่ตระกูลซูอีกครั้งในวันนี้และต้องการขอให้นายหญิงซูปล่อยให้เธอเจอหานหาน แต่ไม่คิดว่าตระกูลซูทั้งครอบครัวจะไปตั้งแคมป์กัน

เหวยหว่านจำได้ว่าตอนที่ซู่เป่ายังไม่มา วัน ๆ แทบไม่มีใครอยู่บ้านเลย ตอนนี้ไม่เพียงทุกคนจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเท่านั้น แต่ยังออกไปตั้งแคมป์ด้วยกันอีก

หากเมื่อก่อนพวกเขาเป็นแบบนี้ เธอและซูจื่อหลินจะเย็นชาต่อกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงจุดที่พวกเขาเป็นอยู่ตอนนี้ไหม

คงจะต้องรู้สึกดีมาก และรักกันดูดดื่มแน่ ๆ

“แม่!” เสียงของหานหานทำให้เหวยหว่านกลับมามีสติอีกครั้ง

เธอยื่นมือออกมาอย่างรวดเร็ว “ลูกรัก!”

หานหานอยู่กับเหวยหว่านมาตั้งแต่เด็ก เธอจึงโผเข้าสู่อ้อมแขนของแม่อย่างดีใจ

ดวงตาของเหวยหว่านเป็นสีแดง ลูกผู้น่าสงสารของเธอไม่ได้เจอแม่มาสองวันแล้ว คงคิดถึงแม่มากเลยใช่ไหม

“หานหาน สองวันมานี้ลูกกินอิ่มนอนหลับดีใช่ไหม” เหวยหว่านถาม

หานหานคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่ายหัว

“ปู่กับย่าบอกว่าบอกว่าตอนกินข้าวให้กินข้าวดี ๆ หลังเวลาอาหารจะไม่ให้กินแล้ว”

เหวยหว่านไม่อยากจะเชื่อ “ถึงลูกหิวก็ไม่ให้กินเหรอ”

หานหานส่ายหัว

ถ้าตอนมื้ออาหารงอแงไม่ยอมกินข้าวขึ้นมา ก็คงต้องอดข้าวหิวโซไปจริงๆ

ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้ที่จะกินข้าวอย่างเชื่อฟัง...

เหวยหว่านรู้สึกเศร้ามากขึ้นและอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

“คุณย่าของลูกไม่ไหวเลย ทำกับเด็กแบบนี้ได้ยังไง! ลูกยังเด็กและยังต้องโตอยู่! พวกเขาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“ถ้าไม่อยากกินข้าวตอนเวลาอาหารมันก็เป็นเรื่องปกติ ตอนหลังก็ค่อยกินก็ได้! แบบนี้มันโหดร้ายเกินไป!”

“หานหาน ไปกันเถอะ แม่จะพากลับไปบ้านคุณยาย”

เหวยหว่านทั้งเศร้าและโกรธ เธอไม่อยู่ที่นี่แค่สองวัน และพวกเขาก็ทำร้ายหานหานแบบนี้!

หานหานที่เคยติดแม่ของเธอมาก ตอนนี้กลับปฏิเสธที่จะไป

หานหานมองกลับไปอย่างลังเลและส่ายหัว “แม่ หนูไม่ไป หนูอยากเล่นที่นี่”

ใบหน้าของเหวยหว่านกลายเป็นน่าเกลียดทันที

เธอไม่เข้าใจ พวกเขาทำกับหานหานแบบนี้ ทำไมหานหานถึงไม่ยอมไป

เหวยหว่านหายใจเข้าลึก ๆ แสร้งทำเป็นน่าสงสารและพูดสะอึกสะอื้น “หรือว่าหานหานไม่ต้องการแม่แล้วใช่ไหม”

การที่แม่พูดประโยคนี้ เป็นการทำร้ายลูกมากที่สุด

หานหานส่ายหัวทันที “ไม่ใช่!”

เหวยหว่านพูด “งั้นเอาแบบนี้ไหม แม่จะพาลูกไปเที่ยวสวนสนุก”

หานหานโกรธ “หนูไม่เอา!”

เธอก็แค่อยากเล่นที่นี่!

ทำไมแม่ถึงไม่ให้เธอได้เลือกสิ่งที่ต้องการทุกครั้งเลย

เหวยหว่านเกลี้ยกล่อม “หานหานเด็กดี ไม่งั้นอีกสองวันแม่จะพาลูกมาเล่นที่นี่อีก! เรากลับกันก่อนเถอะนะ”

เมื่อเห็นว่าซูจื่อหลินและคนอื่น ๆ เดินไปมาแล้ว เธอก็รู้สึกกังวล

หานหานที่เพิ่งอยู่ได้เพียงสองวันจู่ ๆ ก็ร้องไห้อีกครั้ง “หนูไม่! หนูไม่เอา! หนูอยากเล่นที่นี่!”

ซูจื่อหลินพูดอย่างเย็นชา “เหวยหว่าน คุณสร้างปัญหามากพอหรือยัง!”

หนังสือหย่าก็ปฏิเสธที่จะเซ็น สำนักงานกิจการพลเรือนก็ปฏิเสธที่จะไป

ซูจื่อหลินทำได้เพียงต้องฟ้องหย่าและตอนนี้ศาลกำลังดำเนินการตามขั้นตอน

การฟ้องหย่าอาจใช้เวลาถึงสามเดือนจึงจะได้ข้อสรุป

เมื่อเธอถูกเจอตัวแล้ว เหวยหว่านจึงเลิกหลบหนีอีกต่อไป

“ฉันทำไม ในฐานะแม่ของลูก ฉันจะมาดูลูกไม่ได้เหรอ”

เหวยหว่านจับมือหานหาน “หานหานไป! ลูกอยากเล่นอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ งั้นแม่จะอยู่เป็นเพื่อนลูกเอง!”

หานหานพยายามดึงตัวเองออกแต่ก็ทำไม่ได้ ร้องไห้เสียงดัง “หนูไม่อยากเล่นกับแม่ หนูอยากเล่นกับซู่เป่า!”

เหวยหว่านรู้สึกโกรธมาก เธอดึงหานหานให้เดินไปที่ทะเลสาบด้วยตัวเอง!

เล่นกับซู่เป่าอะไรกัน

เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์อย่างซู่เป่ามีแต่จะทำให้หานหานหลงผิด!

ไม่เจอกันแค่สองวันหานหานก็ไม่ชอบแม่แล้ว มันต้องเป็นการยุยงของซู่เป่าอย่างแน่นอน

นอกจากซู่เป่าแล้ว ตระกูลซูก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย!

พวกเขาต้องพูดเรื่องแย่ ๆ มากมายเกี่ยวกับเธอต่อหน้าหานหานแน่นอน!

“หานหาน ลูกจำไว้ ซู่เป่าเป็นเด็กไม่ดี เธอจงใจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับพ่อ ลูกไม่ต้องไปเล่นกับเธอรู้ไหม”

“ถ้าตอนแรกซู่เป่าไม่มา ลูกก็จะเป็นเจ้าหญิงคนเดียวในตระกูลซู! ลูกรู้จักน้าจิ่นอวี้ของลูกไหม เมื่อก่อนเธอเคยเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวในตระกูลซู ทั้งครอบครัวรักเธอ อยากซื้ออะไรก็ซื้อได้ อยากได้อะไรคุณปู่คุณย่าก็จะให้หมด”

“ยังมีคุณย่าอีก! การไม่ให้ลูกกินข้าวเป็นเรื่องที่ทำร้ายเด็ก! ต่อไปถ้าลูกโตขึ้นก็ไม่ต้องไปสนใจคุณย่าลูกอีก!”

“แม่เท่านั้นที่จะรักและดูแลลูกได้ดีตลอดไป! เมื่อลูกโตขึ้น ลูกจะทำดีได้แค่กับแม่เท่านั้น!”

หานหานรู้สึกหวาดกลัวกับเสียงกัดฟันของเหวยหว่านจนเธอร้องไห้ ในขณะที่มืออีกข้างของเธอถูกดึงเอาไว้

ซูจื่อหลินเป็นคนพูดน้อยและพูดไม่เก่ง ดังนั้นเขาจึงแย่งตัวเธอมาเลย

จู่ ๆ หานหานก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

เธอร้องไห้จนแทบขาดใจ

เหวยหว่านตะโกนร้องด้วยความโมโห “ปล่อยนะ หานหานเจ็บแล้ว!”

ปากก็พูดไปแบบนั้น แต่ก็ดึงหานหานอย่างสุดชีวิต แล้วซูจื่อหลินก็ปล่อยมือ

เหวยหว่านเซและล้มลงกับพื้น

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ซูอีเฉินและพี่น้องของเขาก็มารวมตัวกัน คุณท่านซูดันรถเข็นของนายหญิงซู ทุกคนขมวดคิ้วไปที่เหวยหว่าน

ถูกขับไล่ไปแล้ว ก็ยังดันทุรังมาอีกเหรอ

คุณท่านซูพูดอย่างเย็นชา “มัวทำอะไรอยู่ ไปพาหานหานมานี่!”

ซูจื่อหลินก้าวไปข้างหน้าทันที แต่เหวยหว่านกลับกอดหานหานแน่น

เธอร้องไห้ “ฉันถอยมาจนถึงจุดนี้แล้ว พวกคุณยังต้องการอะไรอีก ต้องบีบให้เราสองแม่ลูกตายเลยเหรอไง"

เส้นเลือดที่หลังมือของซูจื่อหลินปูดขึ้น มีเสียงหักกระดูกเบา ๆ และกำมือแน่นมาก!

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาเหลือบมองไปยังหมายเลขที่โทรเข้าและรับสาย

“ฮัลโหล สวัสดีคุณซู! พวกเราทางนี้คือ 110...”

ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ซูจื่อหลินจ้องเหวยหว่านอย่างใกล้ชิดและพูดอย่างเฉยเมย “งั้นพวกคุณทุกคนมาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย!”

หัวใจของเหวยหว่านเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่เสมอ!

ซูจื่อหลินพูดอย่างเย็นชา “ปล่อยหานหาน!”

เหวยหว่านมองไปที่ริมทะเลสาบในระยะไกล ร่องรอยของความร้ายกาจฉายแววในดวงตาของเธอ

ไม่ให้เธอพาหานหานไปใช่ไหม

บีบบังคับเธอใช่ไหม

เหวยหว่านกอดหานหานแน่น และลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจการต่อสู้ขัดขืนของหานหาน!

“พวกคุณบังคับฉันเองนะ...”

ด้านหลังนายหญิงซู ซู่เป่ากำลังถือตะหลิวขนาดเล็ก ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวดระวังและสงสัย

ก่อนหน้านี้ใบหน้าของป้าสะใภ้รองมีแต่เงาดำ แต่ตอนนี้รอบตัวเธอก็มีหมอกดำเช่นกัน

หมอกดำนี้มันคืออะไรกันนะ

จี้ฉางที่อยู่ข้าง ๆ หรี่ตามอง “ชิ... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะลากลูกสาวไปตายด้วย”

เขาหยิบสมุดบันทึกออกมาพลิกดู “วันนี้ไม่ใช่วันตายของพวกเธอนี่ แต่กลับจิตอัตฆาตกรรม”

ถ้าให้พูดก็คือ เหวยหว่านลากหานหานไปที่ทะเลสาบเพื่อฆ่าตัวตาย...

บางทีเธออาจไม่ได้ต้องการฆ่าตัวตาย แต่ใช้วิธีนี้เพื่อขู่ตระกูลซู

ใบหน้าของซู่เป่าเต็มไปด้วยความสับสน “จิตอัตฆาตกรรมคืออะไรเหรอคะ”

จี้ฉางปิดสมุดบันทึก เมื่อเขายกมือขึ้นสมุดบันทึกก็หายไป และพูดอย่างราบเรียบว่า “มันหมายถึงการฆ่าตัวตาย”

ซู่เป่าตกตะลึง จากนั้นจึงมองไปที่เหวยหว่าน “ป้าสะใภ้รองกำลังจะพาพี่หานหานไปฆ่าตัวตายเหรอ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา นายหญิงซูก็ตกใจ “หยุดเธอ!”

สีหน้าของเหวยหว่านเปลี่ยนไป และซู่เป่าก็มองเห็นจุดประสงค์ของเธอ

เธออุ้มหานหานขึ้นทันทีและรีบตรงไปที่ทะเลสาบ!

แต่ทว่าพี่น้องในตระกูลรู้ถึงแผนการของเธอและตอบสนองอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดเธอ!

เหวยหว่านวางมือของเธอบนคอของหานหาน ร้องไห้และตะโกนเสียงดัง “อย่าเข้ามานะ! ทำไมพวกคุณถึงต้องบีบบังคับฉันด้วย ทำไม!”

เธอถอยร่นไปข้างถนนทีละก้าว ร้องไห้แทบขาดใจ และรู้สึกว่าทั้งโลกทำผิดต่อเธอ

เธอแค่อยากเป็นนายหญิงรองของตระกูลซูแค่นั้น เธอทำอะไรผิด

เรื่องในหกปีก่อนมันผ่านมานานแล้ว ทำไมถึงยังไม่ได้ใช้ชีวิตดี ๆ และให้อภัยต่อความผิดพลาดในอดีตของเธอไม่ได้!

“ปี๊บ”

ในตอนนี้ก็บังเอิญมีรถยนต์ขับเข้ามา!

เหวยหว่านคนใจร้าย อุ้มหานหานขึ้นแล้วพุ่งตรงไปที่รถ!

หัวใจของซูจื่อหลินบีบแน่นขึ้น และดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไป

ในขณะนั้นเองตะหลิวอันเล็กก็บินมาจากไหนไม่รู้

เสียงตุ้บ~ กระแทกไปที่หัวของเหวยหว่าน...