ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 41

ตะหลิวอันเล็กกระแทกเข้าที่หัวของเหวยหว่านจนทำให้เธอรู้สึกโซเซ

ทันทีที่เหวยหว่านคลายข้อมือหานหานก็ล้มลงกับพื้น ขณะที่เธอเซไปสองสามก้าวและเกือบจะถูกรถที่แล่นเข้ามาชน

แต่ด้วยเหตุนี้เธอจึงล้มลงกับพื้นและหน้าผากแตก...

คนขับรถโกรธมากจนลงจากรถและต่อว่า “อยากตายเหรอไง!”

ซูจื่อหลินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและอุ้มหานหานไว้

หานหานรู้สึกหวาดกลัว

ซูอีเฉินมองไปที่ตะหลิวอันเล็กบนพื้น

นี่คือตะหลิวที่ซูอี้เซินตั้งใจเอามาให้ซู่เป่า โดยวางแผนที่จะพาเธอไปทำยำด้วยกัน ซึ่งเป็นของในบ้านเด็กเล่น

ไม่คิดว่าจะทำให้เหวยหว่านหัวแตกเลือดไหล...

ซู่เป่ากุมมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ และรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ลุงใหญ่ ดูเหมือนว่าซู่เป่าจะใช้กำลังมากเกินไป...”

ลุงใหญ่บอกว่าห้ามแสดงพลังต่อหน้าคนอื่น ไม่ใช่สิ ใช้กำลัง

ฮือ ๆ เธอแหกกฎซะแล้ว

ซูอีเฉินมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไม่สบายใจของซู่เป่า แตะศีรษะของเธอแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร เธอสมควรแล้ว”

ตอนนี้มีคนจากตระกูลซูอยู่รอบ ๆ จึงไม่ต้องกลัว

ในระยะไกล เหวยหว่านนอนอยู่บนพื้นกุมศีรษะของเธออย่างเงอะงะ ตัวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด

สมองของเธอมีเสียงหึ่ง ๆ เลือดไหล และเมื่อเธอยื่นมือไปแตะที่ศีรษะก็เจอรอยบุ๋มอยู่บนศีรษะของเธอ

ตอนที่บินมาชนหน้าผากก็ชนเข้ากับก้อนหิน และหน้าผากก็ปริแตกเป็นรอยขนาดใหญ่

เหวยหว่านหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยเสียงร้องไห้ว่า “จื่อหลิน ฉันเจ็บมาก... กอดฉันหน่อย...”

ตระกูลซูที่กำลังคุยกันด้วยเสียงกระซิบ หยุดชั่วคราวและมองไปที่เหวยหว่านโดยไม่พูดอะไร

ซูจื่อหลินมักจะไม่พูดมาก แต่เขาเป็นคนพูดตรงไปตรงมา “คุณไม่ได้ป่วยนี่ กอดคุณเหรอ สู้ผมกอดแม่หมูดีกว่า”

เหวยหว่าน “...”

นายหญิงซูพูดอย่างเย็นชา “เหวยหว่าน การหย่าร้างระหว่างเธอกับจื่อหลินก็เป็นที่แน่นอนแล้ว อย่าบังคับให้ฉันฉีกหน้าเธอเลย มันจะยิ่งทำให้เธออยู่ในเมืองหลวงได้ยากขึ้น”

เหวยหว่านหลุบตาลงต่ำเพื่อซ่อนความคับข้องใจและความขุ่นเคืองในดวงตา!

เธอเป็นแบบนี้ บาดเจ็บสาหัส เลือดอาบหน้า!

พวกเขาไม่เพียงแค่ไม่สนใจ แต่ยังจะทำให้เธออยู่ในเมืองหลวงไม่ได้อีก

ยังมีจิตสำนึกกันอยู่บ้างไหม!

พวกเขาบอกว่าการทำลายชีวิตสมรสของผู้อื่นเป็นบาปมหันต์ยิ่งกว่าการทำลายวัดหนึ่งแห่งเสียอีก แล้วทำไมพวกเขาถึงยังบีบบังคับให้เธอหย่ากับซูจื่อหลิน!

แต่ทุกอย่างมาถึงจุดนี้แล้ว และมันก็กลับไปไม่ได้อีก...

เหวยหว่านเสียใจ ถ้าเธอรู้เร็วกว่านี้ เธอไม่ควรฟังความคิดแย่ ๆ ของแม่เธอเลย!

จะมีคนในตระกูลซูคนไหนที่จะช่วยให้เธอกลับไป จะมีลูกแบบไหนที่ขาดแม่ไม่ได้!

เธอควรคุกเข่าที่หน้าบ้านตระกูลซูในวันที่เธอถูกไล่ออกในวันนั้น และไม่ยอมออกไปถึงจะถูก!

ขณะที่เหวยหว่านกำลังเสียใจและไม่ยินยอม รถตำรวจคันหนึ่งก็บีบแตรมาจากระยะไกล เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนก็ลงจากรถและตรงไปที่เหวยหว่าน

พวกเขาตะโกนเสียงเย็น “อย่าขยับ! เหวยหว่าน คุณถูกจับแล้ว!”

เหวยหว่านรู้สึกตื่นตระหนก

เธอถูกจับงั้นเหรอ เข้าใจผิดหรือเปล่า คนที่โดนปาหัวคือเธอต่างหาก!

“จับฉันทำไม...”

เจ้าหน้าที่ตำรวจออกหมายจับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เหวยหว่าน คุณตกเป็นผู้ต้องสงสัยฆ่าหลี่เหมยเมื่อหกปีที่แล้ว หลักฐานปรากฏชัด! ตอนนี้คุณถูกดำเนินคดีตามกฎหมายแล้ว!”

เหวยหว่านรู้สึกตื่นตระหนกสุดขีด

เป็นไปไม่ได้!

ไม่มีหลักฐานว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อหกปีที่แล้ว และยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาหลักฐานในตอนนี้

พวกเขาโกหกเธอหรือเปล่า!

เหวยหว่านดูตกใจมากและพูดว่า “หลี่เหมยอะไร พวกคุณกำลังพูดถึงอะไร ฉันไม่รู้จักหลี่เหมย...”

เจ้าหน้าที่ตำรวจเย้ยหยัน “มีมือคนซ่อนอยู่ในรูปปั้นที่จัตุรัสกลางของเขตใหม่เฉิงซี ในมือถือกระดาษเคลือบมันหนึ่งแผ่น หลังจากการวิเคราะห์ทางเทคนิค เราพบรอยนิ้วมือของคุณบนกระดาษเคลือบมัน!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจหยิบเอกสารอีกฉบับออกมา “มีเงินห่อด้วยกระดาษเคลือบมัน หลังจากที่เราตรวจสอบหมายเลขประจำเครื่องบนธนบัตรแล้ว เราพบว่าคุณนำเงินสองหมื่นหยวนออกมาจากตู้เอทีเอ็มของธนาคารเอ็กซ์ในหลินเซียนเมื่อหกปีที่แล้ว! หลักฐานปรากฏชัดเจน! เอาตัวไป!”

เหวยหว่านรู้สึกใจหาย เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

ผ่านมานานขนาดนี้ จะหาเจอได้ยังไง!

นอกจากนี้ ของในรูปปั้นยังปกปิดมิดชิดขนาดนี้ แล้วจะหามันเจอได้ยังไง?

น่าเสียดายที่มันสายเกินไป

การจ้างคนเพื่อวางยาซูจื่อหลิน ความผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา

อย่างน้อยก็ได้เริ่มต้นสิบปี!

นอกจากนี้ซูจื่อหลิน ได้ยื่นฟ้องหย่าแล้วซึ่งหมายความว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซู และหลังจากเธอเข้าไปก็จะไม่มีใครมาช่วยเธอได้!

สำหรับแม่เธองั้นเหรอ

ถ้าแม่ของเธอไม่สร้างปัญหามันก็ดีไป แต่จะวางใจได้อย่างไร...

เหวยหว่านร้องไห้น้ำตาไหลอย่างหมดหวัง!

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันก็ดีมาตลอด แล้วทำไมจู่ ๆ เธอถึงถูกพบได้ล่ะ!

ด้านนอกรถ

เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังจดบันทึกและแสดงเอกสารให้ซูจื่อหลินเซ็น

ขณะที่ถามว่า “เหวยหว่านได้รับบาดเจ็บที่หลังศีรษะได้ยังไงครับ”

ซูอีเฉินพูดอย่างราบเรียบ “เมื่อกี้มีเรื่องกัน เหวยหว่านจะพาเด็กไปฆ่าตัวตาย พี่รองก็เลยปาอย่างหมดหนทาง”

เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้าขณะบันทึก “ใช้อะไรปาครับ พวกคุณไม่ต้องกังวลไป นักโทษได้รับบาดเจ็บตอนที่เขาถูกจับ พวกเราต้องบันทึกทั้งหมดนี้ครับ”

ซูอีเฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดว่า “มันถูกปาด้วยตะหลิว”

เจ้าหน้าที่ตำรวจ “ตะหลิวอันไหนครับ”

ซูจื่อหลินหยิบตะหลิวบนพื้นขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นก็ตกตะลึง “คุณแน่ใจเหรอ!”

ตะหลิวอันเล็กขนาดนี้ ของเล่นในบ้านเด็กเล่นเนี่ยนะ

อันแค่นี้ปาคนเข้าได้เหรอ

ซูจื่อหลินพูดอย่างหนักแน่น “ผมแน่ใจ”

เจ้าหน้าที่ตำรวจ “...”

ในที่สุด หลังจากจดบันทึกเสร็จเจ้าหน้าที่ตำรวจก็หยิบตะหลิวอันเล็กไปด้วย

ซู่เป่าเม้มริมฝีปาก จ้องมองรถตำรวจที่แล่นออกไปอย่างว่างเปล่าและไม่พูดอะไรอยู่นาน

แง ๆ ตะหลิวน้อยของเธอ...โดนจับเข้าคุกไปแล้ว!