ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 426

ไป๋ซานซานหิวแสงสุด ๆ ก็เลยพูดเป็นตุเป็นตะ ราวกับนิทานที่เธอจะแต่งให้เป็นอย่างไรก็ได้ตามใจเธอ ชักนำให้คนคิดถึงพล็อตหนังรักโรแมนติก ‘ประธานบริษัททรงอำนาจหลงรักฉัน’

ชาวเน็ตแห่กันคอมเมนต์ในไลฟ์สด

[เขาชอบคุณใช่ไหม]

[น้องเป็นคนดีขนาดนี้ ท่านประธานจะชอบก็ไม่แปลก!]

[ฉันดูวีดิโอเมื่อก่อนของน้องมาหมดแล้ว น้องช่วยหมาแมวมาตลอดเลย จิตใจเมตตาจริง ๆ!]

ไป๋ซานซานอ่านไปก็มีความสุขจนหน้าแดงหูแดงราวกับโดนเวทย์มนตร์ ก่อนจะพูดด้วยความตื่นตระหนก “อุ้ย ไม่เอา อย่าพูดไร้สาระ พี่เขากับฉันเราเจอกันแค่ครั้งเดียวเอง...อย่าพูดมั่ว ๆ นะ”

โดยทั่วไปแล้วนักไลฟ์บางคนสร้างคอนเทนต์ขึ้นมาก็ดังแล้ว ดังนั้นตอนเธอไลฟ์ก็เลยต้องพูดถึงคอนเทนต์ที่กำลังเป็นกระแส แบบนี้ถึงจะสามารถดึงดูดความสนใจจากผู้ชมได้

ตามหลักการแล้ว ไป๋ซานซานควรจะพูดถึงมู่กุยฝานตลอดถึงจะถูก

แต่เธอแกล้งทำเป็นเปลี่ยนคำถาม แสร้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่เหมือนกับคนอื่น

“พอแล้ว ๆ เพื่อน ๆ ฉันก็ไม่พูดกับพวกเธอละ! ไลฟ์ของฉันวันนี้ยังคงเหมือนเมื่อก่อนนะ ก็คือการช่วยเหลือหมาแมว”

“พวกเราได้รับสายจากกลุ่มคนใจดี บอกว่าในพื้นที่มุมลับตาของเขตชุมชนเล็ก ๆ นี้มีแมวที่เพิ่งคลอดลูกอยู่ ไม่กี่วันก่อนฝนตกหนัก แม่แมวก็พาลูกแมวมาหลบอยู่ในหลืบ ไม่รู้วิธีเอามันออกมาเป็นห่วงมันมากเลย”

“ดังนั้นวันนี้ฉันและเพื่อน ๆ จะช่วยเจ้าแมวออกมา หวังว่าพวกมันจะไม่เป็นอะไร”

ไป๋ซานซานหน้าตาเป็นกังวล โดยมีอู๋เหลียงและเจ้าหน้าที่จับแมวมืออาชีพตามมาด้วย จากนั้นก็เริ่มเดินเข้าไปข้างในผ่านทางพงหญ้าข้างประตู

จริง ๆ แค่เดินไปสองก้าวก็เข้าจากทางประตูด้านข้างได้เลย เห้อ แต่พวกเขาไม่เข้า ตั้งใจอ้อมไปที่พุ่มหญ้ารก ๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่ามันไม่ง่ายเลย

ทันใดนั้นไป๋ซานซานก็พูดขึ้นมา “อุ้ย เพื่อน ๆ ! ฉันได้ยินเสียงแมวแล้ว เร็ว ๆ ๆ”

จู่ ๆ หน้าจอก็สั่น ได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจตอนวิ่งของไป๋ซานซาน

ไม่นานกล้องก็เปลี่ยนมาเป็นเห็นหน้าของไป๋ซานซานชัด ๆ เธอพูดอย่างรีบร้อน “เพื่อน ๆ ฉันกับเจ้าหน้าที่ลองดูแล้ว แมวอยู่ด้านล่าง ในหลืบตรงมุมผนัง พวกเราลงไปด้านล่างไม่ได้ คราวนี้ยุ่งยากแล้วล่ะ...”

ไป๋ซานซานก็หันกล้องกลับไป ดังที่คิดไว้ในซอกนั้นมีลูกแมวจำนวนหนึ่ง

ในซอกนั้นมีความลาดชัน ข้างใต้มีน้ำขังอยู่ไม่รู้ว่าลึกหรือไม่ลึก

ดูจากลักษณะลูกแมวน่าจะกำลังครบหนึ่งเดือน เปียกแฉะไปทั้งตัว แม่แมวก็พยายามพาพวกมันขึ้นไปอยู่บนที่สูง ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้มันตกลงไปในน้ำ

พวกลูกแมวยังยืนไม่แข็งแรง เงยหน้าขึ้นอย่างสั่นเทา ร้องเหมียว ๆ ตลอดเวลา

แม่แมวสีหน้าระมัดระวัง จ้องมองมนุษย์จำนวนหนึ่งที่มาบุกรุก มีเสียงขู่ออกมาจากลำคอเบา ๆ

คอมเมนต์ในไลฟ์สดเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

[น่าสงสารจัง รีบไปช่วยพวกมันเร็ว!]

[ลำบากนักไลฟ์แล้วนะ!]

[เมื่อกี้นักไลฟ์เอากล้องมาใกล้หน้าขนาดนั้น ความสวยยังทะลุจอ สวยจากธรรมชาติเลยจริง ๆ! นักไลฟ์ทั้งสวยและจิตใจดี คนดีชีวิตนี้ก็มีแต่ความสงบสุข! ]

[นักไลฟ์ระวังหน่อยนะ อย่าล้มล่ะ!]

ไป๋ซานซานยิ้มอย่างขวยเขิน ก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณทุกคนนะ!”

ด้านนอกจอ เจ้าหน้าที่ที่ยุ่งกับการจับแมวมองหัวหน้าอู๋เหลียง แล้วถามด้วยสายตาว่า ‘จับไหม’

ปกติแล้วแมวตัวเล็ก ๆ อย่างนี้พวกเขาไม่ต้องการ จับกลับไปก็ดูดเลือดไม่ได้ ยังจะต้องเลี้ยงพวกมันอีกเปลืองเงินมาก

อีกอย่างลูกแมวเสียงดังมาก ร้องทั้งวี่ทั้งวันไม่หยุด น่ารำคาญ!

แต่อู๋เหลียงกลับพยักหน้าบอกให้เขาจับเลย

วันนี้เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่การจับแมวจรจัดแล้ว

แมวจรจัดเยอะขนาดนั้นจะออกไปจับเมื่อไหร่ก็ได้

แต่ช่องของไป๋ซานซานกำลังเติบโต ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดก็คือสร้างสถานการณ์ให้เธอ

ไม่ใช่เพียงแค่ช่วยแมวพวกนี้ แต่จะไม่ใช้ตาข่ายจับพวกมันด้วย ต้องทำทีว่าเป็นคนลงไปจับด้วยตัวเอง ยิ่งแสร้งเป็นบาดเจ็บที่ใบหน้าหรือมือได้จะดีมาก