ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 427

ในหลืบชั้นสี่

มู่กุยฝานติดตั้งปืนบาซูก้าตัวหนึ่ง (กล้องความละเอียดสูงระดับ HD) พิงไว้อยู่ที่ริมหน้าต่าง บันทึกภาพใบหน้าและเสียงของทุกคนที่อยู่ด้านล่างได้อย่างชัดเจน

ไลฟ์สดงั้นเหรอ ใครมันจะทำไม่เป็น

มู่-นักไลฟ์ภาคสนาม-กุยฝาน พูดเสียงต่ำน้ำเสียงทุ้มลุ่มลึกน่าฟัง “เพื่อน ๆ กด 666 มาเลย นักไลฟ์จะพาพวกคุณไปพบกับความจริง”

นอกจากนี้เขายังแชร์ลิ้งค์ไลฟ์สดของไป๋ซานซานลงในไลฟ์สดของเขาด้วย ใจกว้างจริง ๆ

ทุ่มเงินสักหน่อยเพื่อจะได้ดึงดูดกระแสคนเข้ามาดู อย่างไรซะเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน

ซู่เป่าประสานมือเข้าด้วยกัน แล้วก็พูดเลียนแบบพ่อ “เพื่อน ๆ กด 666 มาเลย~”

เสียงน่ารักนุ่มนวล ชั่วพริบตาไลฟ์สดก็ครึกครื้นขึ้นมาทันที

ในซอกด้านล่างตึก

กระดิ่งยืนอยู่ตรงหน้าไป๋ซานซานมองเธออย่างเย็นชา

ไป๋ซานซานปวดจนน้ำตาไหลแล้ว ในหัวมีเสียงวิ้ง ๆ เธอเอามือกุมหัวคุกเข่าร้องไห้อย่างทรมานอยู่บนพื้น “โอ๊ย ปวดมาก!”

เธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นแมวลายสลิดที่อยู่ด้านหน้าก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

แมวเชี่ยตัวนี้มันมาจากไหนเนี่ย!

ทำให้เธอชนเจ็บหัวจนบวมเป็นซาลาเปาแล้ว...ไป๋ซานซานลูบหัวด้วยมืออันสั่นเทา ไอ้ตัวดี เลือดเต็มมือเลย!

เธอร้องไห้แล้วพูดไปด้วย “พี่อู๋ ฉันได้รับบาดเจ็บ ฉันตอนนี้เวียนหัวมาก...”

อู๋เหลียงยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเธอ

เสื้อผ้าของไป๋ซานซานฉีกขาดเป็นรู เนื้อตัวก็สกปรกเปียกแฉะ เลือดที่อาบมือเด่นชัดขึ้นมาเลย

ยิ่งมองไปที่หลังศีรษะ คอ เสื้อผ้ามีแต่คราบเลือดเต็มไปหมด

ไอ้ตัวดี ชนแรงชิบหาย!

“เธอไม่เป็นไรนะ” อู๋เหลียงรีบถาม “รีบขึ้นมา เร็วเข้า!”

ถึงแม้ปากเขาจะพูดด้วยความรีบร้อนใจ แต่สายตากลับบอกให้ไป๋ซานซานอดทนต่ออีกหน่อย

ไป๋ซานซานตอนนี้เวียนหัวมาก ๆ แต่พอเห็นสายตาของหัวหน้า ก็เลยพูดว่า “ฉัน...ฉันไม่เป็นไร ต้องโทษฉันที่ทำให้พวกลูกแมวตกใจ...ฉันจะต้องช่วยพวกมันออกไปให้ได้...”

ชาวเน็ตในไลฟ์สดรู้สึกซาบซึ้งมากเลย

[นักไลฟ์ รีบขึ้นมาเถอะ! พระเจ้า เลือดไหลขนาดนี้รีบไปโรงพยาบาลเร็วเข้า!]

[ร้องไห้ขนาดนี้ยังเป็นห่วงน้องแมว ต้องเป็นคนที่มีจิตใจเมตตาอ่อนโยนมากขนาดไหนเนี่ย ถึงทำได้ขนาดนี้...]

[โทรเรียกกู้ภัยมาไม่ได้เหรอ!]

[ฤกษ์งามยามดีส่งเทศกาลงานเลี้ยงไปให้นักไลฟ์เป็นรางวัล!]

[ไม่ได้เป็นเสี่ยมาหลายปีวันนี้จะส่งจรวดให้นักไลฟ์สักลูก!]

[ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอส่งเรือสำราญให้นักไลฟ์เป็นรางวัล!]

ชั่วพริบตาเสียงเอฟเฟกต์ของขวัญก็หลั่งไหลมาไม่หยุด!

ไป๋ซานซานได้ยินเสียงนี้ก็สบายใจขึ้นมาทันที

“ทุกคนวางใจได้ ฉันจะช่วยลูกแมวขึ้นมาให้ได้...”

เธอพูดพลางปีนไปฝั่งแอ่งน้ำ...

กระดิ่งขวางทางเธอไว้ไม่ให้ไปหาพวกแมวเหมียว จากนั้นก็ใช้อุ้งเท้าตะปรบไปหนึ่งที!

ไป๋ซานซานตกใจรีบหลบไปอีกด้านหนึ่ง...น่าเสียดายเธอลืมไปว่าตัวเธออยู่ในซอก ไม่เพียงแค่ด้านหลัง ทั้งสองด้านก็มีแต่ผนังขรุขระ

หลบครั้งนี้เธอก็เลยชนกำแพงอย่างแรง

ชนครั้งนี้โดนเข้าไปที่ขมับ เธอครวญครางเอามือกุมหัวล้มลงขดตัวเป็นก้อนกรีดร้องอย่างไม่หยุด

กระดิ่งมองเธออย่างเหยียดหยาม เหยียบแอ่งน้ำแล้วก็คาบลูกแมวขึ้นมาหนึ่งตัว ก่อนจะรีบกระโดดขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว คาบลูกแมวขึ้นไปไว้ข้างบน

แม่แมวร้อนใจไม่ไหวแล้ว อยากจะตามขึ้นไป แต่ก็เป็นห่วงลูกแมวที่เหลือ ร้องเหมียวเหมียวตลอดเวลา

กระดิ่งวางลูกแมวไว้ที่มุมพุ่มไม้ จากนั้นก็รีบกลับมาอีกครั้ง คาบลูกแมวตัวต่อไปขึ้นมา แล้วเหลือบมองแม่แมวหนึ่งที

ดูเหมือนว่าแม่แมวจะเข้าใจ จึงคาบลูกแมวตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วตามกระดิ่งขึ้นไป จากนั้นก็เฝ้าอยู่ด้านบน

กระดิ่งกลับมาอีกสองสามครั้ง คาบลูกแมวขึ้นไปจนหมด แม่แมวมองมันอย่างซาบซึ้ง ก่อนที่จะรีบพาลูก ๆ ของตัวเองหนีไป