ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 428

อู๋เหลียงหยิบอุปกรณ์จับแมวขึ้นมาอีกครั้ง และยิ้มเยาะเย้ยใส่เจ้ากระดิ่ง

ไป๋ซานซานรู้สึกอึดอัดมาก และหัวของเธอเริ่มรู้สึกวิงเวียน ดังนั้นเธอจึงนั่งมองดูอยู่เฉยๆ

“เถ้าแก่ เร่งมือหน่อยเถอะ…ฉันเวียนหัวจริงๆ” ไป๋ซานซานกล่าว

ผู้ช่วยกล่าว “สบายใจได้ เราจับแมวได้มากมายขนาดนั้น อุปกรณ์ก็มีครบพร้อมใช้ ไม่มีทางหลุดรอดไปแม้แต่ตัวเดียว!”

อุปกรณ์ของพวกเขามีพร้อมทั้งตาข่ายดักแมว กับดักหนู และแม้แต่อุปกรณ์ไฟฟ้าช็อตก็มี

จับได้ก็จับ ไม่ต้องกังวลว่าแมวจะได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า ตราบได้ที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ยังเจาะเลือดออกมาได้

กระดิ่งมองดูคนไม่กี่คนที่ล้อมรอบมันด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามอย่างเย็นชา

ในฐานะแมวที่สร้างสถานการณ์เก่ง... ไม่สิ... ในฐานะแมวที่มีไอคิวสูงมาก พวกเขาคิดว่าอุปกรณ์เล็กๆ พวกนี้จะจับมันได้จริงๆอย่างนั้นเหรอ

แต่ซู่เป่าที่อยู่ชั้นบนยังคงกังวลอยู่

เมื่อเห็นคนสี่คนที่อยู่รอบๆ กระดิ่งก็หมดความอดทนและนำผีทั้งหมดออกจากน้ำเต้าวิญญาณ ทันทีที่มันเห็นผีดวงซวย จึงโยนผีดวงซวยออกไปโดยไม่ต้องคิดเลย

ผีดวงซวย “???”

เดี๋ยวนะ ทำไมทุกครั้งคนที่โดนเรียกใช้งานถึงเป็นเขาตลอดล่ะ

พวกผีหลายใจกำลังเล่นเกมแวร์วูฟกันอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ

ทันใดนั้นเขาก็ถูกดึงออกมา ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามีอะไรผิดปกติ เจ้ากระดิงถูกรายล้อมไปด้วยคนร้ายสี่คนตรงหน้า พวกเขากำลังถือกับดักแมว กระบองไฟฟ้าที่ยาวเหมือนไม้เบสบอล

“ให้ตายเถอะ ท่าทางแบบนี้ ตั้งใจจะฆ่ากระดิ่งหรือเปล่า”

“มาเร็ว ผีดวงซวย ทำให้พวกเขาเอาไฟช็อตตัวเองกันเถอะ”

ดวงตาของผีดวงซวยดูตื่นเต้น นี่มันจะสนุกกว่าการเล่นแวร์วูฟหรือเปล่านะ

"รอดูข้าได้เลย!"

เขาเข้าสิงคนที่ถือกระบองไฟฟ้ายาวโดยทันที

คนที่มีหน้าที่จับกระดิ่งมาพุ่งเป้าไปที่กระดิ่ง และเปิดไฟฟ้าช็อตมันทันที !

กระบองไฟฟ้าชนิดนี้ได้รับการดัดแปลงมาก่อน มีแหอยู่ข้างหน้า โดยทุกอณูของตาข่ายมีไฟฟ้าไหลผ่านอยู่ทั้งหมด

และกระแสไฟฟ้าไม่ใช่กระแสที่เอาไว้ใช้สำหรับช็อตปลา จึงมากพอที่จะทำให้แมวตัวหนึ่งมึนงงได้

ทว่าใครจะไปรู้ว่าเขาจะลื่นล้มกะทันหัน!

"อุ๊ย!"

เขาล้มลง และกระบองไฟฟ้ายาวในมือของเขาถูกเหวี่ยงออกไป

อู๋เหลียงที่อยู่ใกล้ที่สุด ย่อม่านตาลง เขารู้ตัวดีว่าไม่สามารถหลบได้แล้ว...

เมื่อได้ยินไฟช็อต อู๋เหลียงก็กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

เสียงเปรี๊ยะ เปรี๊ยะ ของตาข่ายไฟฟ้านั้นรุนแรงมาก อู๋เหลียงล้มลงกับพื้นและกระตุกจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า

คนจับแมวนั้นตกใจกลัวมาก รีบเข้าไปช่วยอู๋เหลียง "เถ้าแก่ครับ โอเคไหม เถ้าแก่!"

ผู้ช่วยที่มีกระบองไฟฟ้าก็รีบวิ่งเข้ามาเช่นกัน ใครจะรู้ว่าจู่ๆ กระดิ่งก็กระโดดและเขาก็ล้มลงด้วย และกระบองไฟฟ้าก็พุ่งตรงไปที่ร่างของอู๋เหลียง

เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ...

“อ๊ากกก”

ไป๋ซานซานตกตะลึง เธออยู่ในอาการมึนหัวเล็กน้อย และสงสัยว่าตัวเองมีอาการประสาทหลอนหรือไม่ ไม่อย่างนั้นเจ้านาย ผู้ช่วย และคนจับแมวทั้งสามคนนี้จะโดนไฟฟ้าช็อตพร้อมกันได้อย่างไร

ครึ่งนาทีต่อมา ทั้งสามล้มลงกับพื้นและกระตุก ไม่สามารถพูดอะไรได้

กระดิ่งเดินเหยียบวัชพืช เข้าใกล้พวกเขาทีละก้าว วางตัวลงและจ้องมองทั้งสามอย่างเย็นชา !

หัวใจของอู๋เหลียงเริ่มสั่นไหวทันที ราวกับว่าแมวตัวนี้จะนำลางร้ายมาให้พวกเขา

แน่นอนว่าในวินาทีต่อมา กระดิ่งก็กระโจนเข้าหาพวกเขา ใช้เล็บเกาใบหน้าและร่างกายของพวกเขา จนกระทั่งเลือดหยดลงมาแล้วจึงวิ่งหนีไป

ใบหน้าของพวกอู๋เหลียงถูกเหยียบย่ำ และแผลที่ลึกที่สุดก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ พวกเขาโกรธมาก ไม่รู้ว่าทำไมแมวตัวนั้นถึงได้บ้าเลือดถึงเพียงนี้ !

แค้นอะไรพวกเขานักหนา !

“เถ้าแก่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม...” บรรดาลูกน้องของอู๋เหลียงยิ้มด้วยความเจ็บปวด

คนจับแมวลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นว่าอู๋เหลียงมีเลือดเต็มตัว เขาก็รีบพูดว่า "เถ้าแก่ ทำไมคุณไม่ไปโรงพยาบาลก่อนล่ะ ให้ตายเถอะ แมวตัวนี้ต้องเป็นแมวบ้าแน่ ๆ รีบไปฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้ากันเถอะ…”

ในเวลานี้ ไป๋ซานซานมีเลือดเหลืออยู่บนจมูกของเธอ เธอเอามือเช็ดมันโดยไม่รู้ตัว และทันใดนั้นก็ตื่นตระหนก" เถ้าแก่ พาฉันไปโรงพยาบาลก่อน ฉัน... ฉันรู้สึกเวียนหัว ... "

พูดจบเธอก็ล้มลงไปกับพื้น

ฉากนั้นเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

อู๋เหลียงเจ็บปวดมาก ไม่มีเวลาไปดูไป๋ซานซาน

กฎของโลกไม่ดี ดังนั้น... กฎของยมโลกจะไม่ดีด้วยไหมนะ?

เด็กน้อยหันไปมอง โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่...

**

ณ โรงพยาบาล

อู๋เหลียงได้รับการฆ่าเชื้อและพันผ้าพันแผลแล้ว

ส่วนไป๋ซานซานก็เข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว...

แพทย์ออกมาแจ้งอาการป่วยหนักและพูดอย่างจริงจังว่า "ครอบครัวของไป๋ซานซานคือใคร"

อู๋เหลียงรีบพูดขึ้น "ผมเป็นเจ้านายของเธอ เกิดอะไรขึ้น?"

แพทย์กล่าวว่า “คนไข้ถูกตีที่หลังศีรษะและขมับ ซึ่งเป็นสองจุดสำคัญมาก มาโรงพยาบาลไม่ทัน...ดังนั้นต้องเตรียมจิตใจให้พร้อม!”

"เธออาจไม่สามารถรอดได้ หรือถ้ารอดมาได้ ก็อาจเป็นอัมพาตครึ่งซีก..."

หัวใจของอู๋เหลียงหยุดเต้นลงและมือก็เย็นเฉียบทันที

เดิมทีคิดว่าการทำเงินในบัญชีของไป๋ซานซานเพิ่งเริ่มต้นสร้างเอง เธอคือบ่อเงินบ่อทอง!

ถ้าเธอเป็นอัมพาตเธอจะทำอะไรได้อีก แบบนี้เขาเหมือนตายไปแล้วครึ่งชีวิต ไม่มีอีกแล้ว!

ตายไปเสียเลยยังจะดีกว่า...

ผู้ช่วยข้างๆ ตะลึง “แค่ชน เป็นไปได้ยังไง ทำไมสาหัสขนาดนี้”

ลมหนาวพัดมา และด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆ เขาก็รู้สึกหนาว

ในเวลานี้ ผู้ช่วยของอู่เหลียงรู้สึกราวกับว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ และเขาก็หันศีรษะไปทันที

ที่บันไดด้านหลังเขามีดวงตาคู่หนึ่ง...

ศีรษะของเขาชาด้วยความหวาดกลัว เขากระโดดขึ้นและกรีดร้อง

อู๋เหลียงหันไปมองเขา ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "กำลังทำอะไรอยู่!"

ผู้ช่วยจ้องมองไปยังบันไดในอาการตัวสั่น "เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก..."

เมื่อกี้เป็นภาพหลอนของเขาหรือเปล่า...?