ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 43

จี้ฉางยิ้มหยัน ถามอย่างไม่รู้จะพูดยังไงดี “แล้วเจ้าก็รออยู่ตรงนั้นจริง ๆ เช่นนั้นหรือ?”

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ”

เธอยืนอยู่บนแผ่นกระเบื้องสี่เหลี่ยมแผ่นนั้นอย่างเชื่อฟัง ไม่ได้ขยับออกไปไหนเลย

แต่สุดท้ายคุณพ่อก็ลืมเธอจริง ๆ...

พูดมาถึงตรงนี้รอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าก็ค่อย ๆ หุบลง ถามเสียงแผ่วเบา “คุณพ่อต้องการเอาซู่เป่าไปทิ้งใช่ไหมคะ?”

ที่จริงเธอเองก็รู้อยู่แล้ว วินาทีที่คุณพ่อหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันมอง เธอก็รู้ว่าตัวเองโดนทิ้ง

คุณพ่อไม่ต้องการเธอแล้ว

เธอยืนอยู่กับที่นานมาก รอบตัวมีคนมากมาย แต่เธอไม่รู้จะไปทางไหนดี

จี้ฉางไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว

หึ... จริง ๆ เลย เจ้าเด็กโง่เอ๋ย

“ทีหลังถ้าใครไม่เอาเราแล้ว เราก็ไม่เอาเขาแล้วเหมือนกันเข้าใจไหม? เสี่ยวซู่เป่าเจ้าจำไว้นะ คนที่ทอดทิ้งเจ้าไม่สมควรได้รับการให้อภัย เขาไม่สิทธิ์ทำให้เจ้าหม่นหมอง”

ซู่เป่าพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ ไม่นานใบหน้าของเธอก็กลับมาเปื้อนยิ้มอีกครั้ง

สีหน้าของเด็กก็เหมือนสภาพอากาศเดือนมิถุนา นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน

หรืออาจเป็นเพราะว่าตอนนี้ซู่เป่าแข็งแกร่งขึ้นกว่าก่อนแล้ว ตอนนี้เธอมีคุณตาคุณยายกับคุณลุงอีกแปดคนที่รักเธอ ความเจ็บปวดในอดีตพวกนั้นเธอไม่สนใจแล้ว

“ท่านอาจารย์คะ ถ้างั้นท่านช่วยสอนวิชาแพทย์แผนจีนให้หนูหน่อยได้ไหมคะ! ซู่เป่ารู้จักแพทย์แผนจีน แพทย์แผนจีนไม่ถูกจับ แถมยังได้ออกทีวีด้วย”

จี้ฉางอดไม่ได้ต้องเอามือปิดหน้า จะไม่พูดถึงคำว่าถูกจับทุกเรื่องได้ไหมเล่า!

“ออกทีวีที่ไหน?” เขาถามออกไปส่ง ๆ

ซู่เป่าท่องบทเลียนแบบโฆษณาในทีวีออกมาทันที

“ผ่านการคิดพิจารณาอย่างรอบคอบ ข้าตัดสินใจขัดคำสั่งของบรรพบุรุษ เอาตำหรับลับเฉพาะของตระกูลที่ส่งต่อกันมารุ่นต่อรุ่นอุทิศให้...”

“ข้าคือ “ศิษย์หมอเทวดา” เป็นเหลนของหลานของหมอคนดัง มีตำหรับยารักษาทุกโรคที่สืบทอดกันมาจากต้นตระกูล ไม่ว่าโรคอะไรก็รักษาหายได้!”

“ยาของฉันเม็ดนี้ แก้ปวดหัว แก้ปวดฟัน แก้ปวดเอว แก้ปวดเท้า เด็กอาหารไม่ย่อย ท้องเสีย ไม่ยอมทานข้าว คนแก่ไอมีเสมหะ หอบหืด ไตวาย นกเขาไม่ขัน โรคอะไรก็ใช้ได้หมด!”

จี้ฉาง “...”

ซู่เป่าถามขึ้นมาว่า “สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ? ในทีวียังมีฉายอยู่เลย! ว่าแต่ว่าท่านอาจารย์ นกเขาไม่ขันแปลว่าอะไรเหรอคะ?”

จี้ฉางริมฝีปากกระตุก เขาตอบหลอกเด็กไปว่า “นกเขาไม่ขันก็คือนกเขามันไม่ร้องไง”

ซู่เป่าทำหน้าอ๋อขึ้นมาทันที

เธอเข้าใจแล้ว เหมือนที่เขาแข่งนกเขาในทีวีใช่ไหม ที่พานกเขาไปแข่งกันขัน!

“นั่นมันสุดยอดมากเลยนะ” ซู่เป่าทำหน้าชื่นชม

คราวนี้จี้ฉางไม่เพียงแต่มุมปากกระตุก นัยน์ตาของเขาก็กระตุกวูบเหมือนกัน

เจ้าไม่เข้าใจหรอกหนูจ๋า เจ้าจะไปชื่นชมเขาทำอะไร

เขาพูดอย่างไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว “สุดยอดกับผีสิ เจ้าไม่รู้เหรอว่าคนพวกนั้นถูกจับไปแล้วเหมือนกัน?”

ซู่เป่าอึ้งไป

ห๊ะ?

เรียนอันนี้ก็ถูกจับด้วยเหรอ?

ที่ท่านอาจารย์สอนมีแต่อะไรเพี้ยน ๆ สินะ เรียนอะไรก็ถูกจับไปหมด

แต่ว่าทำเพื่อคุณยาย... เธอได้ประกาศออกไปแล้วนี่นา!

ดูจากอารมณ์ที่แสดงบนใบหน้าละอ่อนของซู่เป่าแล้ว จี้ฉางก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคิดอะไรอยู่

เขาล้มเลิกความคิดจะอธิบาย

“แพทย์แผนจีน คือวิชาการแพทย์แผนโบราณของคนหลงเรา...” จี้ฉางเริ่มสอนให้ทันที

ซู่เป่าตั้งใจฟัง จี้ฉางก็พูดอยู่นานสองนาน

สรุปว่าหันกลับมาดูอีกทีก็เห็นว่าซู่เป่าหลับไปแล้ว

“ครอก... ฟี๊...”

จี้ฉาง “...”

แล้วนี่เขาสอนให้ใครฟังล่ะนี่

นายหญิงซูนั่งอยู่ไม่ไกลจากซู่เป่ากำลังนั่งชมวิวสบายอกสบายใจ แล้วหันมามองซู่เป่า

เห็นเจ้าแก้มก้อนคุยกันเจ๊าะแจ๊ะจอแจอยู่กับนกแก้วอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็หลับไป

เธอก็อดเอ็นดูไม่ได้ กระซิบบอกให้คนไปพาซู่เป่าเข้าไปนอนในเต็นท์

ซูอี้เซินแอบย่องมาอย่างเบามือเบาเท้า ถามด้วยความประหลาดใจว่า “หลับแล้วเหรอ?”

เจ้าแก้มก้อนนี่ตลกดีจริงเชียว เมื่อกี้ยังพูดไม่หยุด เผลอแป๊บเดียวหลับเสียแล้ว

นายหญิงซูตอบยิ้ม ๆ “คงเหนื่อยล่ะมั้ง เมื่อกี้วิ่งไปวิ่งมาอยู่”

อีกด้านหนึ่ง หานหานกำลังช่วยกันทำปิ้งย่างกับคุณพ่อซูจื่อหลิน

เธอจ้องมองปีกไก่ย่างอยู่นานมาก ซูจื่อซีเงยหน้าขึ้นมาระหว่างเล่นเกมพอดี จึงแกล้งเยาะว่า “ยังจะกินอีกเหรอ! พวกเราเล่นกันมาตั้งห้าตาแล้วนะ เธอยังกินไม่เสร็จอีกเหรอ”