ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 442

แพทย์หญิงชะงักไปครู่หนึ่ง

ชะงักไปเลยจริงๆ เธอไม่เคยคิดมาก่อน ซูอีเฉินจะมีความสามารถมากขนาดนี้!

กลิ่นไอที่เย็นชา มีความเป็นผู้ใหญ่ มั่นคง ออร่ารุนแรง ไม่เพียงแต่จะหน้าตาหล่อเหลา ทุกๆ การกระทำของเขาต่างบ่งบอกว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถมากๆ

บนโลกนี้มีผู้ชายที่หน้าตาดีมากมาย และมีผู้ชายที่การงานสำเร็จมากมาย

แต่ส่วนมากผู้ชายที่หน้าตาดีนั้นจะมีเพียงเนื้อหนังที่โดดเด่น ส่วนการงานจะไม่ได้ดีหรือเรียกได้ว่าไม่มีการงาน ส่วนผู้ชายที่ประสบความสำเร็จแล้วนั้นส่วนมากจะเจ้าชู้ พุงก็ใหญ่ยิ่งกว่าหญิงท้องห้าเดือนซะอีก

หน้าตาหล่อเหลา ตัวล่ำสูงโปร่ง หนำซ้ำยังความสามารถโดดเด่นอีก บนโลกนี้พบได้ไม่มากเลยจริงๆ!

ผู้ชายแบบนี้ พี่สาวของเธอกลับยอมปล่อยทิ้งงั้นเหรอ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ

โชคดีที่ตอนนี้นาฬิกาเรือนนี้อยู่ในมือของเธอ…

ความคิดเหล่านี้ผ่านหัวของแพทย์สาวไปอย่างไว

จากนั้นเธอจึงแสดงท่าทีเพิ่งได้สติ พยักหน้าแล้วตอบ “ฉันชื่อเหยาซือเยว่ คุณหมอหลี่ไปผ่าตัด ผู้ป่วยที่ออกจากโรงพยาบาลวันนี้ฉันเป็นคนจัดการแทน”

สีหน้าของเธอ ‘เย็นชา’ ลงอีกครั้ง ราวกับกำลังตั้งใจทำงานจริงๆ

ไม่รอให้ซูอีเฉินพูดอะไรต่อ เธอก็เดินไปข้างซูจื่อซีพร้อมกล่าว “มาเจ้าหนู ตรวจร่างกายอีกครั้ง ก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว”

ซูจื่อซีไม่ยินยอมนัก เขาพูดอุบอิบ “เมื่อกี้ก็ตรวจไปแล้วไม่ใช่หรือไง…”

ไม่เคยเจอวันออกจากโรงพยาบาลแล้วยังต้องตรวจขนาดนี้…

เหยาซือเยว่เผยยิ้ม วางบันทึกลงบนโต๊ะ พร้อมกับใส่เครื่องฟังตรวจ ท่าทีเป็นมิตรมาก “ใครใหัคุณเป็นคุณชายน้อยของตระกูลซูล่ะ ท่านผอ.กำชับเอาไว้หลายครั้งว่าให้ดูแลดีๆ ฉันเองก็ต้องทำให้ดีที่สุดไง”

ประโยคนี้ของเธอ ฟังแล้วเหมือนที่เธอใส่ใจขนาดนี้เพราะการกำชับจากผอ.ล้วนๆ และในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความทะนง…[ดูสิ ฉันก็ไม่ได้อยากตรวจให้พวกแกหลายรอบนะ แต่ผอ.กำชับเอาไว้ฉันจะทำอะไรได้]

ซู่เป่าฟังความหมายแฝงในคำพูดไม่ออก

รู้เพียงแค่หลังได้ยินประโยคนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

เธอจ้องไปที่แพทย์หญิงพักหนึ่ง จากนั้นถามอย่างสงสัย “คุณน้าหมอ มือของคุณน้าไม่สะดวกงั้นเหรอ ทำไมต้องยกมือขวาสูงขนาดนั้นล่ะ บางครั้งก็ตั้งใจสะบัดด้วย หรือตรวจแบบนี้มันจะดูมืออาชีพกว่า”

ซู่เป่าไม่เข้าใจ รู้สึกเพียงคุณน้าคนนี้จะตรวจก็ตรวจสิ ทำไมต้องยกมือขึ้นเป็นระยะ ราวกับคุณหมอที่ต้องยกมือไว้ตอนผ่าตัดแบบในละครน่ะ

คุณลุงใหญ่บอกว่าที่คุณหมอเหล่านั้นต้องยกมือค้างไว้ เพราะพวกเขาฆ่าเชื้อมา การยกมือจะช่วยให้มือคงสภาพปลอดเชื้อโรคไว้ได้ดีกว่า…ประมาณนี้น่ะ!

แต่คุณน้าหมอคนนี้ไม่ได้ผ่าตัดสักหน่อย…

เพราะคำพูดของซู่เป่า ซูจื่อหลินจึงหันหน้าเหล่ไปทางเหยาซือเยว่ทีหนึ่ง

ไม่พูดถึงเขายังไม่สังเกต แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าท่านี้ของเธอมันเกินความจำเป็นจริงๆ

เหยาซือเยว่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพียงแต่เธอก็ยังพูดต่อ “อืม…ชินแล้วน่ะ บางครั้งก็ต้องไปผ่าตัด…”

ซู่เป่าส่ายหน้า “แต่คุณลุงใหญ่หนูบอกว่า คุณหมอที่ทำการผ่าตัดจะไม่ใส่เครื่องประดับ ถ้าคุณน้าหมอชินแล้วทำไมถึงใส่นาฬิกาล่ะ”

ที่เหยาซือเยว่ยกมือไว้ตลอดเพราะอยากให้ซูอีเฉินเห็นนาฬิกาของเธอ เมื่อกี้ตอนที่เธอเดินเข้ามาเธอเผลอสติหลุด จึงไม่แน่ใจว่าซูอีเฉินเห็นนาฬิกาบนข้อมือของเธอหรือยัง

หลังเข้ามา ซูอีเฉินก็ก้มหน้าลงไม่ได้มองเธออีก เธอจึงจำเป็นต้องยกขึ้นแกว่ง มิฉะนั้นหากออกจากโรงพยาบาลนี้ไป เธอจะไปเจอซูอีเฉินได้ที่ไหนอีก

ตอนนี้ซู่เป่าพูดถึงเรื่องนาฬิกา กลับทำให้เธอรู้สึกโล่งอก เธอสะบัดสองทีจากนั้นกล่าว “ขอโทษที…นาฬิกานี้ฉันได้มาจากคนที่สำคัญต่อฉันมากน่ะ เพราะเป็นนาฬิกาผู้ชาย มันหลวมไปสำหรับฉัน…ฉันเลยยกจนเป็นความเคยชินน่ะ”

ซูจื่อซี ซูเหอเวิ่น “……”

เหมือนเธอจะตอบไม่ตรงคำถาม แต่คำตอบก็ไม่มีปัญหาอะไร

ความคิดของซู่เป่ากลับชัดเจนมาก ดวงตาของเธอประกาย “คุณน้าหมอ เมื่อกี้คุณน้าไม่ได้พูดแบบนี้นะ คุณน้าบอกเพราะคุณน้าทำการผ่าตัดมาเยอะเลยเคยชินกับการยกมือน่ะ ตอนนี้คุณน้ากลับบอกว่าเป็นเพราะนาฬิกาหลวม…เพราะอะไรกันแน่นะ”

เหยาซือเยว่ “……”