ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 443

เหยาซือเยว่ยิ้มเฝื่อน พร้อมกับกล่าว “นกนี่มันน่าสนุกจังเลยนะคะ”

พูดจบก็คิดจะยื่นมือจับนกแก้ว เพื่อแสดงความใจกว้างและไม่คิดเล็กคิดน้อยของตน

แต่แล้วเธอไม่รู้จักนิสัยของนกแก้ว

นกแก้วนั้นแตะมั่วๆ ไม่ได้ มันจะจิกคน

เสี่ยวอู่จิกไปที่เหยาซือเยว่อย่างแรงทีหนึ่งโดยไม่ทันคิด เหยาซือเยว่ตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว เธอกลัวจนสีหน้าซีดเผือด

เสี่ยวอู่ “ชิ วิชากระจอกริอาจมาโอ้อวดต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญงั้นหรือ อิทธิฤทธิ์มังกรเทวา!!!”

เหยาซือเยว่ “……”

คนอื่นๆ “……”

ซูเหอเวิ่นปรบมือหัวเราะ “ฮ่าๆๆ เสี่ยวอู่เจ๋งชะมัด!”

เขารู้สึกเหม็นขี้หน้าคุณหมอคนนี้มานานแล้ว แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น และไม่ได้เข้ามาแสร้งทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าคุณพ่อของเขา

แต่เขาก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าเป้าหมายของเธอคือคุณพ่อ

“ไปกันเถอะ พี่รอง!” ซูเหอเวิ่นไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

ซูจื่อซีเปลี่ยนชุดเสร็จนานแล้ว เขากระโดดลงจากเตียงพร้อมกล่าว “ไปกันเถอะ”

แต่ใครจะรู้ทันทีที่เขากระโดดลงมา ก็เหยียบโดนสายเครื่องวัดการเต้นหัวใจ

และไม่รู้ว่าทำไมจึงโชคร้ายขนาดนั้น เพียงแค่เหยียบเบาๆ ทีหนึ่ง กลับกระชากให้เครื่องบันทึกคลื่นไฟฟ้าหัวใจบนชั้นตกลงมา

หน้าตาของเครื่องบันทึกคลื่นไฟฟ้าหัวใจคล้ายกับโทรทัศน์จอเล็กๆ ที่เป็นภาพสีขาวดำสมัยยุคเจ็ดถึงแปดศูนย์ และค่อนข้างที่จะหนัก

ซูจื่อซีตกใจ ผลสรุปคือเครื่องบันทึกคลื่นไฟฟ้าหัวใจไม่ได้ทุบโดนหัวเขา กลับทุบโดนนิ้วเท้าของเหยาซือเยว่แทน

ทุบโดนที่นิ้วเท้าของเธอเพียงนิดเดียว แต่เพราะเป็นแบบนี้ จึงยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม

“โอ้ย…” เหยาซือเยว่ร้องอย่างตกใจ เจ็บจนเธอเกือบจะหลุดคำด่าทอนออกมา “บัด……”

ซูจื่อซีหันไปมองทีหนึ่ง เหยาซือเยว่จึงรีบเปลี่ยนคำ “บัดเดี๋ยวฉันไปเสนอกับคุณหัวหน้าพยาบาล ให้จัดสายของเครื่องบันทึกคลื่นหัวใจไฟฟ้าใหม่…”

ไม่มีใครสนใจเธอ ซู่เป่าจูงเสี่ยวอู่ ซูเหอเวิ่นจูงซู่เป่า ซูจื่อหลินจูงซูจื่อซี ซูอีเฉินลุกขึ้นอุ้มซู่เป่าเอาไว้ในอ้อมกอด

เขาออกไปทำงานทางไกลมา ไม่ได้เจอหน้าซู่เป่าไปพักหนึ่ง ตอนนี้เขากลับมารู้สึกไม่ว่าจะอุ้มอย่างไรก็อุ้มไม่พอ

เหยาซือเยว่ยืนอยู่ในห้องผู้ป่วยคนเดียวเช่นนี้ ดูแล้วทั้งอึดอัดทั้งขายหน้า

“บ้าเอ้ย…” เธอกัดฟันกรามแน่น “คิดว่าเจ๋งนักรึไง ดูถูกฉันกันงั้นเหรอ!”

“สักวันหนึ่งฉันจะต้องก้าวเข้าตระกูลซูอย่างสำเร็จ เป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวพวกแก!”

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กสองคนในตระกูลซูมีสายเลือดของตระกูลเหยาไหลอยู่ในตัว!

เธอจะต้องมีความอดทน คอยดูเถอะ!

**

ออกจากโรงพยาบาล

ซูจื่อหลินที่เงียบมาตลอดทางมองไปทางพี่ใหญ่ของเขาทีหนึ่ง พร้อมกล่าวอย่างลังเล “พี่ใหญ่ นาฬิกาเรือนนั้นเหมือนเป็นของพี่เลย”

จู่ๆ ซูจื่อซีก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จริงด้วย เหมือนว่าลุงใหญ่ของเขาจะมีนาฬิกาแบบนั้นที่วางอยู่ในห้องทำงานจริงๆ

ซูเหอเวิ่นชะงักทีหนึ่ง จากนั้นกล่าวอย่างเพิ่งนึกได้ “นาฬิกาสีม่วงเรือนนั้น! ผมก็ว่าทำไมคุ้นจัง ที่แท้ก็เป็นนาฬิกาที่เหมือนกับคุณพ่อนี่เอง!”

ซูจื่อหลินอ้ำอึ้ง “เหมือนปีนั้นนาฬิกานั่นจะผลิตออกมาเพียงสองเรือน”

นาฬิกาสองเรือนนั้นแตกต่างกันเล็กน้อย