ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 443

เหยาซือเยว่ยิ้มเฝื่อน พร้อมกับกล่าว “นกนี่มันน่าสนุกจังเลยนะคะ”

พูดจบก็คิดจะยื่นมือจับนกแก้ว เพื่อแสดงความใจกว้างและไม่คิดเล็กคิดน้อยของตน

แต่แล้วเธอไม่รู้จักนิสัยของนกแก้ว

นกแก้วนั้นแตะมั่วๆ ไม่ได้ มันจะจิกคน

เสี่ยวอู่จิกไปที่เหยาซือเยว่อย่างแรงทีหนึ่งโดยไม่ทันคิด เหยาซือเยว่ตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว เธอกลัวจนสีหน้าซีดเผือด

เสี่ยวอู่ “ชิ วิชากระจอกริอาจมาโอ้อวดต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญงั้นหรือ อิทธิฤทธิ์มังกรเทวา!!!”

เหยาซือเยว่ “……”

คนอื่นๆ “……”

ซูเหอเวิ่นปรบมือหัวเราะ “ฮ่าๆๆ เสี่ยวอู่เจ๋งชะมัด!”

เขารู้สึกเหม็นขี้หน้าคุณหมอคนนี้มานานแล้ว แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น และไม่ได้เข้ามาแสร้งทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าคุณพ่อของเขา

แต่เขาก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าเป้าหมายของเธอคือคุณพ่อ

“ไปกันเถอะ พี่รอง!” ซูเหอเวิ่นไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

ซูจื่อซีเปลี่ยนชุดเสร็จนานแล้ว เขากระโดดลงจากเตียงพร้อมกล่าว “ไปกันเถอะ”

แต่ใครจะรู้ทันทีที่เขากระโดดลงมา ก็เหยียบโดนสายเครื่องวัดการเต้นหัวใจ

และไม่รู้ว่าทำไมจึงโชคร้ายขนาดนั้น เพียงแค่เหยียบเบาๆ ทีหนึ่ง กลับกระชากให้เครื่องบันทึกคลื่นไฟฟ้าหัวใจบนชั้นตกลงมา

หน้าตาของเครื่องบันทึกคลื่นไฟฟ้าหัวใจคล้ายกับโทรทัศน์จอเล็กๆ ที่เป็นภาพสีขาวดำสมัยยุคเจ็ดถึงแปดศูนย์ และค่อนข้างที่จะหนัก

ซูจื่อซีตกใจ ผลสรุปคือเครื่องบันทึกคลื่นไฟฟ้าหัวใจไม่ได้ทุบโดนหัวเขา กลับทุบโดนนิ้วเท้าของเหยาซือเยว่แทน

ทุบโดนที่นิ้วเท้าของเธอเพียงนิดเดียว แต่เพราะเป็นแบบนี้ จึงยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม

“โอ้ย…” เหยาซือเยว่ร้องอย่างตกใจ เจ็บจนเธอเกือบจะหลุดคำด่าทอนออกมา “บัด……”

ซูจื่อซีหันไปมองทีหนึ่ง เหยาซือเยว่จึงรีบเปลี่ยนคำ “บัดเดี๋ยวฉันไปเสนอกับคุณหัวหน้าพยาบาล ให้จัดสายของเครื่องบันทึกคลื่นหัวใจไฟฟ้าใหม่…”

ไม่มีใครสนใจเธอ ซู่เป่าจูงเสี่ยวอู่ ซูเหอเวิ่นจูงซู่เป่า ซูจื่อหลินจูงซูจื่อซี ซูอีเฉินลุกขึ้นอุ้มซู่เป่าเอาไว้ในอ้อมกอด

เขาออกไปทำงานทางไกลมา ไม่ได้เจอหน้าซู่เป่าไปพักหนึ่ง ตอนนี้เขากลับมารู้สึกไม่ว่าจะอุ้มอย่างไรก็อุ้มไม่พอ

เหยาซือเยว่ยืนอยู่ในห้องผู้ป่วยคนเดียวเช่นนี้ ดูแล้วทั้งอึดอัดทั้งขายหน้า

“บ้าเอ้ย…” เธอกัดฟันกรามแน่น “คิดว่าเจ๋งนักรึไง ดูถูกฉันกันงั้นเหรอ!”

“สักวันหนึ่งฉันจะต้องก้าวเข้าตระกูลซูอย่างสำเร็จ เป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวพวกแก!”

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กสองคนในตระกูลซูมีสายเลือดของตระกูลเหยาไหลอยู่ในตัว!

เธอจะต้องมีความอดทน คอยดูเถอะ!

**

ออกจากโรงพยาบาล

ซูจื่อหลินที่เงียบมาตลอดทางมองไปทางพี่ใหญ่ของเขาทีหนึ่ง พร้อมกล่าวอย่างลังเล “พี่ใหญ่ นาฬิกาเรือนนั้นเหมือนเป็นของพี่เลย”

จู่ๆ ซูจื่อซีก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จริงด้วย เหมือนว่าลุงใหญ่ของเขาจะมีนาฬิกาแบบนั้นที่วางอยู่ในห้องทำงานจริงๆ

ซูเหอเวิ่นชะงักทีหนึ่ง จากนั้นกล่าวอย่างเพิ่งนึกได้ “นาฬิกาสีม่วงเรือนนั้น! ผมก็ว่าทำไมคุ้นจัง ที่แท้ก็เป็นนาฬิกาที่เหมือนกับคุณพ่อนี่เอง!”

ซูจื่อหลินอ้ำอึ้ง “เหมือนปีนั้นนาฬิกานั่นจะผลิตออกมาเพียงสองเรือน”

นาฬิกาสองเรือนนั้นแตกต่างกันเล็กน้อย

เพราะนาฬิกาสีม่วงเรือนแรกซูจิ่นอวี้เป็นคนเลือกให้กับซูอีเฉิน ดังนั้นซูอีเฉินจึงชอบนาฬิกาเรือนนั้นมาก

หลังจากนั้นมันเคยหายไปครั้งหนึ่ง แล้วกลับมาอีกครั้ง

ในระหว่างนั้น ซูอีเฉินก็ซื้อนาฬิกาเรือนที่สอง แต่คิดไม่ถึงเลยว่านาฬิกาที่เขาทำหายไปจะกลับมาอีกครั้ง ไม่เพียงแต่จะกลับมา ยังกลับมาพร้อมกับทารกคนหนึ่ง…ทารกคนนั้นก็คือซูเหอเหวิน

ตอนนั้นคนในตระกูลต่างรู้สึกฉงน มีเพียงแต่ซูอีเฉินที่สีหน้าไม่ปกตินัก เขาไม่เพียงแต่จะอุ้มทารกไปตรวจดีเอ็นเอ ผลที่ได้ก็ทำเอาทุกคนในตระกูลซูตะลึง…ที่แท้ทารกคนนี้คือลูกของซูอีเฉิน

จากนั้นซูอีเฉินตามหาคนคนนั้นไปพักหนึ่ง เขาหาคนที่เอาเด็กมาทิ้งไม่เจอ ไม่มีข้อมูลแม้แต่นิด เพียงแต่นาฬิกาสีม่วงที่เขาซื้อมาถูกเก็บ เขากลับไปใส่นาฬิกาเรือนเดิมอีกครั้ง

“หลังจากนั้นนาฬิกาพี่ใหญ่ก็หายไปอีก นายมาถึงที่ตระกูลซูด้วยวิธีเดียวกัน เพียงแต่รอบนี้นาฬิกาไม่ได้กลับมาด้วย”

ซูจื่อหลินเป็นคนเงียบๆ เขาเล่าเรื่องตอนนั้นจบภายในไม่กี่ประโยค แต่ไม่ได้ละเอียดนัก

ซูเหอเวิ่น “อืมมม…”

เพราะงั้นเขาไม่ได้เกิดในหลอดทดลองเหรอ?

เขามีคุณแม่เป็นคนคลอดออกมา

ซูอีหลินมองไปทางซูอีเฉิน “พี่ใหญ่ นาฬิกาเรือนนั้น…ไม่เอากลับมาเหรอ”

นั่นเป็นนาฬิกาที่น้องสาวเลือกให้เขากับมือเชียวนะ

ซูอีเฉินพูดเสียงเบา “เอากลับมาแน่”

ใบหน้าของซูเหอเวิ่นเต็มไปด้วยสีหน้าที่ยากจะบรรยาย จนถึงตระกูลซู หลังทุกคนลงจากรถแล้วกำลังเดินไปที่โถงหลัก “พ่อ อย่าบอกนะว่าพ่อเคยมีเรื่องท่านประธานกับยัยตัวแทนกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ”

ซูอีเฉินมองไปทางเขาทีหนึ่ง จากนั้นกล่าวอย่างเย็นชา “ไม่มีทาง”

ซู่เป่าหันหน้า เอ่ยถามอย่างสงสัย “อะไรคือ ท่านประธานกับยัยตัวแทนเหรอ”

ซูเหอเวิ่นกล่าวตอบ “เนื้อเรื่องที่นิยายรักชอบเขียนน่ะ พระเอกนางเอกรักกันในคืนเดียว หลังจากนั้นพระเอกให้นาฬิกานางเอกพร้อมสั่งให้เธอมาหาเขา! แต่นางเอกไม่ยอม หลังออกจากโรงแรมนางเอกก็ถูกเพื่อนสนิทหรือไม่ก็น้องสาวเห็น”

“เพื่อนสนิทเธอเห็นนาฬิกา จึงแย่งชิงไป!”

“นางเอกมีศักดิ์ศรีมาก ยังไงก็ไม่ยอมรับของที่พระเอกให้”

“จากนั้นบอดิการ์ดของพระเอกก็มาถึง เห็นว่าในมือของเพื่อนสนิทเธอเป็นนาฬิกาของเจ้านาย จึงเข้าใจผิดว่าเพื่อนสนิทเป็นนางเอก เขาจึงร้องตะโกนขึ้นมาว่า ‘สวัสดีครับนายหญิง’!”

ซู่เป่า “……?”

ซูอีเฉิน “……”

เสี่ยวอู่ฟังอย่างได้อรรถรส “แล้วยังไงต่อล่ะ!”

ซูเหอเวิ่นเล่าต่อ “ที่แท้เป็นเพราะพระเอกมีเรื่องต้องจัดการเลยรีบออกจากโรงแรม แต่เขาสั่งให้บอดิการ์ดไปรับผู้หญิงคนหนึ่ง พร้อมทั้งบอกว่าผู้หญิงคนที่ถือนาฬิกา เป็นนายหญิงบริษัทในอนาคต!”

“ก็เป็นนิยายเนื้อเรื่องประมาณนี้น่ะ! ต้นเรื่องก็จะเป็นพระเอกเข้าใจผิด แล้วจะต้องมีตัวประกอบมาเป็นตัวแทนนางเอกน่ะ!”

ซูเหอเวิ่นยิ่งพูดยิ่งเกรี้ยวกราด ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้นเขาและพี่ชายคงรับบทเป็นลูกชายที่แสนน่ารักทั้งสองคนในเนื้อเรื่อง

ส่วนชื่อนิยายคือ <ท่านประธาน นายหญิงอุ้มลูกหนีไปอีกแล้ว!>

ซู่เป่า “ว้าว” แม้จะไม่เข้าใจ แต่รู้สึกเหมือนเจ๋งมากเลย

เสี่ยวอู่ “ว้าว” แม้จะไม่เข้าใจ แต่เหมือนอนาคตจะเอาไปเล่าต่อได้

ซูเหอเวิ่นมองไปทางพ่อของเขาอย่างไม่ไว้ใจ “เพราะงั้นพ่อ พ่อจะเป็นแบบนี้ไหม!”

ซูอีเฉินก้าวขายาวเข้าไปในประตู จากนั้นทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง “สำหรับฉัน มีแต่จะเป็นฝ่ายตามทัน”

นิยายที่อวี้เอ๋อร์อ่านตอนไม่สบายน่ะ…เขาเองก็แอบอ่านจนจบแล้ว…

ชีวิตจริงจะมีเนื้อเรื่องเยอะขนาดนี้ที่ไหนกัน

มีแต่เพียงเล่ห์กลของเขาทั้งนั้น หากเขาดูไม่ออกว่าเหยาซือเยว่คิดอะไรอยู่ เขาก็ไม่ต้องเป็นประธานซูซื่อกรุ๊ปแล้วล่ะ