ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 444

นายหญิงซูโพกผ้ากันเปื้อน เดินออกมาจากในห้องครัว ขมวดคิ้วพร้อมถาม “ทำไมต้องอุ้มลูกหนีด้วย?”

นายหญิงจ้องไปทางซูอีเฉิน “ให้ซู่เป่าดูเรื่องไร้สาระอะไรอีกแล้ว”

ซูอีเฉิน “……”

เขาเหล่มองไปทางซูเหอเวิ่นทีหนึ่ง “ผมไม่ได้เป็นคนพูดนะครับ”

ซูเหอเวิ่นชะงัก

ดีเลย นี่พ่อเขาจะให้เขารับความผิดงั้นเหรอ

แม้เขาจะเป็นคนพูดก็จริง แต่ว่า เขาไม่ได้เป็นคนเล่าเรื่องน้ำเน่าพวกนั้นให้ซู่เป่าฟังนี่นา

สายตาอันตรายของคุณยายมองมา ซูเหอเวิ่นยกมือขึ้นในทันที “คุณยาย ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น! อะ-อาเนี่ยต่างหากที่เปิดฟังนิยายบนรถ ผมก็แค่ฟังชื่อนิยายไป!”

อาเนี่ย “……?”

ซูเหอเวิ่นมองมาทางเขาด้วยสีหน้าขอความช่วยเหลือ

ข่วยไม่ได้ หากเขาบอกว่าพ่อเขาเป็นคนเปิดฟังนิยายล่ะก็ คุณยายไม่เชื่อแน่!

จึงทำได้เพียงต้องลำบากอาเนี่ยแล้ว

มุมปากอาเนี่ยกระตุก จากนั้นพูดขึ้นนิ่งๆ “นายหญิง ผมเป็นคนฟังเองครับ หลังจากนี้ผมจะใส่ใจเรื่องนี้มากขึ้นครับ”

นายหญิงกล่าวบ่น “แกก็อายุสี่สิบจะห้าสิบแล้ว ผู้ชายวัยกลาง กลับยังอ่านนิยายมุมมองผู้หญิงอีก”

นิยายรักพวกนี้ นายหญิงย่อมคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

นิยายทุกเล่มที่อวี้เอ๋อร์เคยอ่านเมื่อตอนที่เธอไม่สบาย นายหญิงต่างเคยแอบอ่านมาก่อน……

อาเนี่ยหัวเราะซื่อๆ พร้อมกล่าว “เมื่อก่อนฟังจนเป็นนิสัย ตอนนี้เลยรู้สึกว่ามันก็สนุกดีน่ะครับ”

แววตาของนายหญิงมืดหม่นลง จริงด้วย ช่วงที่อวี้เอ๋อร์ป่วยหนักที่สุดแค่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านนิยายที่เธอชอบที่สุดะเธอยังทำไม่ได้

แต่เธอจะเปิดฟังเอา

พวกเราทุกคนต่างก็เริ่มรู้สึกชิน

นายหญิงซูไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่เรียกทุกคนมากินข้าว

“ซู่เป่าเด็กดี รีบไปล้างมือแล้วมากินข้าว วันนี้อากาศเริ่มเย็นแล้ว พวกเรากินหม้อไฟกัน”

“ซูจื่อซีนอนในโรงพยาบาลนานขนาดนั้น ก็คงเบื่ออาหารจืดๆ…ยายทำขาหมูตุ๋นซอสไว้ให้”

ซูจื่อซีอื้มทีหนึ่ง จากนั้นวิ่งไปล้างมืออย่างเชื่อฟัง

เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าความรู้สึกเวลากลับบ้านมันดีขนาดนี้

ซูจื่อซีกินข้าวไปด้วย พร้อมคิดเรื่องที่ตนเคยไปวังยมบาลมาด้วย