ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 45

นายหญิงซูพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ซู่เป่า เรากลับกันได้แล้ว”

ซู่เป่าได้ยินว่าผี เธอไม่กลัวเลยสักนิด

ผีก็ดีสิ ท่านอาจารย์ชอบผีที่สุด

เห็นว่าจี้ฉางลอยไปข้างหน้า ซู่เป่าก็สาวเท้าตามไปทันทีพลางพูดว่า “คุณยายอย่าซนนะคะ รอซู่เป่าอยู่ตรงนี้นะ”

นายหญิงซูเห็นแบบนั้นก็คิดว่าแย่แล้ว

“ซู่เป่า!” ท่านรีบตามไปพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาซูอีเฉิน

พอผ่านเขตพุ่มไม้ไปพลันรู้สึกว่าท้องฟ้ามืดมิดขึ้นมาทันใด

เมื่อกี้นายหญิงซูยังเห็นซู่เป่าอยู่ข้างหน้าอยู่เลย แค่พริบตาเดียวก็หายไปแล้ว

ในป่าว่างเปล่ามีแต่ท่านคนเดียว นกอะไรก็ไม่รู้บินผ่านไปเสียงดังขวับ ทำเอานายหญิงซูตกใจแทบร้องไห้

“ซู่เป่า ๆ!”

นายหญิงซูตะโกนเรียก

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังสวบสาบมาจากหลังพุ่มไม้ ท่านมองตามไปอย่างหวาด ๆ กลับเห็นว่าเป็นซู่เป่ากำลังฮึบแบก ‘ผีน้อย’ ออกมา

ผีน้อยตนนั้นมีเลือดเต็มตัว มือที่ห้อยต่องแต่งเป็นสีดำ

เสื้อผ้าเปียกโชก ผมลงมาปรกหน้า

ซู่เป่าแบกเขาออกมาแทบไม่ต้องเปลืองแรง ดังนั้นภาพที่นายหญิงซูเห็นก็คือ ‘ผีน้อย’ ตนนั้นซ้อนทับอยู่บนหลังของซู่เป่าแบบลอย ๆ...

ในสมองของนายหญิงซูก็คิดถึงคำนึงขึ้นมาทันทีนั้นก็คือ ‘ผีขี่หลัง’

“ซู่เป่า...” นายหญิงซูเอามือทาบอก เสียงสั่น

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นมากระทันหัน ถึงได้เห็นว่านายหญิงซูตามเข้ามาด้วย แถมยังทำสีหน้าตกใจมากด้วย

เธอจึงรีบเอา ‘ผีน้อย’ ที่แบกอยู่บนหลังโยนทิ้ง ตึก... ‘ผีน้อย’ ร่วงลงไปกองกับพื้นส่งเสียงดังก้อง...

แต่ซู่เป่าไม่ได้สนใจ รีบวิ่งมากอดนายหญิงซูไว้

นายหญิงซูคิดว่าเธอกลัวเลยทำท่าจะปลอบ แต่กลับได้ยินซู่เป่าส่งเสียงกล่อมขึ้นมา

“โอ๋ ๆ คุณยายไม่ดื้อนะคะ คุณยายไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่ต้องกลัว”

“ซู่เป่าอยู่นี่แล้ว”

นายหญิงซู “...”

ตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไร แต่โดนซู่เป่ามาทำแบบนี้ท่านก็ตาแดงขึ้นมา

“ซู่เป่าอย่าทิ้งยายสิ” นายหญิงซูกอดซู่เป่าพูดเสียงคลุมเครือ

ฮือ ๆ คนแก่ล่ะกลัวจริง ๆ กลัวว่าซู่เป่าจะเป็นอะไรไป

ซู่เป่าเองก็รู้สึกผิด จึงตบนายหญิงซูเบา ๆ “ซู่เป่าไม่ดีเอง ขอโทษนะคะคุณยาย...”

เธอรับปากคุณแม่ไว้แล้วว่าจะดูแลคุณยายดี ๆ แต่เมื่อกี้กลับทิ้งคุณยายไว้คนเดียว

ฮือ ๆ ซู่เป่าเป็นเด็กไม่ดี ไม่มีความรับผิดชอบ

ซูอีเฉินตามมาถึงอย่างรวดเร็ว มาถึงก็เห็นสองยายหลานกอดกันกลม ทั้งคนแก่ทั้งเด็กกอดกันร้องไห้

“...”

“เกิดอะไรขึ้น?” เขารีบเดินเข้าไป บังเอิญเห็น ‘ผีน้อย’ ที่อยู่ไม่ไกล จึงรีบเอาตัวไปบังนายหญิงซูกับซู่เป่าไว้

สมาชิกตระกูลซูคนอื่นที่กำลังตามมาข้างหลังก็มาถึงพอดี

นกแก้วเกาะอยู่บนกิ่งไม้ใกล้ ๆ กันกระพือปีกพึ่บพั่บพลางส่งเสียงร้อง “โย่ว ๆ มีผีน้อย ๆ ชิกกิ้ดาว”

ซูอีเฉิน “...”

เขาหรี่ตาเดินไปข้างหน้า ใช้ปลายเท้าเขี่ยผีน้อยที่นอนอยู่บนพื้น เอาเขาพลิกให้หงายหน้าขึ้นมา

ก็พบว่าไม่ใช่ผีเผอที่ไหนแต่เป็นเด็กเล็กคนหนึ่ง

“เป็นเด็กผู้ชายคนนึง” ซูอีเฉินร้องบอก “ไม่ต้องกลัว”

นายหญิงซูจับมือซู่เป่าไว้พลางถามว่า “เด็กผู้ชายเหรอ ตายหรือยัง?”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ยังไม่ตายค่ะ”

เมื่อกี้เเธอก็คิดว่ามีผีจริง ๆ ซะอีก แต่พอวิ่งไปดูก็เห็นว่าเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

ท่านอาจารย์บอกว่าช่วยชีวิตคนหนึ่งชีวิตบุญหนักกว่าสร้างวิหารเจ็ดชั้น เธอเลยแบกเขาออกมา ไม่คิดว่าจะทำให้คุณยายตกใจ

ซูอีเฉินนั่งลงยอง ๆ จับชีพจรของเด็กคนนั้นบอกว่า “ยังไม่ตายจริง ๆ”

ซูอิ๋งเอ่อร์ขมวดคิ้ว “ในป่าแบบนี้มีเด็กโผล่มาได้ไง”

พี่น้องตระกูลซูพิจารณาเด็กที่นอนอยู่บนพื้น ในเมื่อยังไม่ตายงั้นก็ต้องช่วยเขาไว้