ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 456

ซูเหอเวิ่นลืมเรื่องอื่นไปชั่วขณะ แล้วรีบไปพยุงซู่เป่าขึ้นมาด้วยสีหน้าปวดใจแล้วรีบมองดูว่าฟันหน้าเธอยังอยู่ดีไหมด้วยความประหม่า

“อ้า——อ้าปากหน่อย…อืม ฟันหน้ายังอยู่ดี!”

ซู่เป่าร้องไห้ “หนูรู้สึกว่าเจ็บตรงฟันหน้ามาก พูดแล้วก็รู้สึกเหมือนลมออก…พี่ดูจิ ตองนี้หนูพอดแล้วมานดูเหมือนมีลมออก ฮือๆๆ”

ซูเหอเวิ่น “…”

อันนี้มันไม่ใช่ลมออก แต่น่าจะเป็นเพราะเธอเจ็บมากกว่านะ…

ซูเหอเวิ่นปวดใจแต่ก็ขำจนลืมเรื่องของเหยาซือเยว่และแม่ไปเลยโดยสิ้นเชิง เขามองอีกทีแบบละเอียดก็เห็นว่ามันบิ่นไปนิดหน่อยจริงๆ

บิ่นไปนิดหน่อยเล็กเท่ามดเอง…

ซูเหอเวิ่นรีบปลอบใจทันที “ไม่เป็นไรๆ แค่บิ่นไปนิดหน่อยเอง ไม่กระทบอะไรหรอก”

ซู่เป่าร้องไห้ “จริงเหรอ? จะกระทบกับการกินข้าวของหนูไหม?”

ซูเหอเวิ่นยกมุมปาก “ไม่กระทบ…”

“กระทบกับการกินขนมของหนูไหม?”

“ไม่กระทบ”

ซู่เป่าคิดไปคิดมาแล้วก็ถามอีกว่า “จะกระทบกับการขี้โม้ของหนูไหม?”

ซูเหอเวิ่นค่อยๆตอบว่า “จะขี้โม้ดังกว่านี้อีกหลายเท่าก็ไม่กระทบหรอก”

ซู่เป่า ：”งั้นค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย!”

คนรอบข้างรู้สึกกลั้นขำไม่ไหวแล้ว

น่ารักจังเด็กคนนี้ มีแต่จุดสนใจอะไรที่แปลกๆทั้งนั้นเลย!

ซืออี้หรันมองสาวน้อยน้ำตาคลออย่างเงียบๆ เมื่อกี้ล้มแรงจริงๆ ร้องไห้จนตาแดงขนาดนี้ ต้องเจ็บมากแน่ๆ เลย

จู่ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก็เลยควักกระเป๋า…แล้วหยิบลูกอมผลไม้ออกมาสองเม็ด!

กระดาษแก้วมีแสงกระพริบๆ ภายใต้แสงแดดดูสวยมากๆ ในลูกอมสองเม็ดมีเม็ดหนึ่งที่มีกระดาษแก้วสีเหลืองเหมือนกับแจ็คเก็ตของซู่เป่าเลย ส่วนอีกเม็ดหนึ่งเป็นสีชมพู น่าจะเป็นรสสตรอเบอรี่ที่เธอชอบที่สุด

เขาเดินเข้าไปแล้วยื่นลูกอมให้ซู่เป่า “อย่าร้องไห้เลย เอาลูกอมไปกินนะ”

ซู่เป่าอึ้ง

เอ๊ะ พี่คนนี้เป็นใครกัน ดูหน้าคุ้นๆ

เหมือนผีน้อยที่เธอเคยเอากลับมาตอนไปตั้งแคมป์ตอนนั้นเลย

ไม่แน่ใจก็เลยดูอีกที

ไม่ใช่สิ เป็นพี่ชายที่เคยให้ลูกอมเธอตอนนั้นต่างหาก ซู่เป่านึกขึ้นมาได้ก็เลยพูดด้วยความดีใจว่า “ขอบคุณค่ะ พี่อี้หรัน!”

ซืออี้หรันดีใจที่เธอจำชื่อเขาได้ แสดงว่าเธอนับเขาเป็นเพื่อนแล้ว

เขาไม่มีเพื่อนเลย ซู่เป่าเป็นคนแรก และก็เป็นเพราะเธอที่ทำให้เขาเริ่มนับซูเหอเหวินเป็นเพื่อนด้วยครึ่งหนึ่ง——

สาเหตุที่แค่ครึ่งหนึ่งก็เพราะว่าเขาเป็นคนไม่ค่อยพูด ซูเหอเหวินก็ไม่ค่อยพูดเหมือนกัน เวลาไปทำกิจกรรมด้วยกันก็จะอยู่ข้างกันตลอด ถึงแม้จะไม่พูดคุยอะไรกันเลยก็ตาม แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนพวกเขาสองคนก็จะยืนอยู่ข้างกันตลอด

ซืออี้หรันซ่อนความดีใจไว้ไม่แสดงออกมาทางสีหน้า แต่พยักหน้าเล็กๆกลับไปว่า “ไม่เป็นไร”

ซู่เป่าคว้าลูกอมมาแล้วก็รู้สึกเหมือนว่าจะไม่เจ็บแล้วจริงๆ

เธอก็เลยดีใจตะโกนบอกว่า “พี่เล็ก พี่ใหญ่ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

อาเนี่ยได้ไปคุยเรื่องรับกลับกับคุณครูแล้วเรียบร้อย หลังเซ็นชื่อเสร็จก็พาซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นรวมถึงซู่เป่าออกไป

เหยาซือเยว่ที่ล้มอยู่บนพื้น ：เฮ้ย ไม่มีใครสนใจเธอเลยเหรอ!

เธอไม่อยากถูกตำรวจพาตัวไป