ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 470

เด็กทั้งสามคนพยายามเดินออกมาหน้าถ้ำ แต่ก็เสียแรงไปมาก กว่าจะจับเหยาหลิงเยว่ให้นิ่งลงได้

พวกเขาใช้ความพยายามอย่างมาก กว่าจะทำให้เธอนอนลงตัวตรงๆ ไม่กระโดดไปมาได้

ซู่เป่ารู้สึกว่าแปลกประหลาดมาก “คำรามแล้วลุกขึ้นมาได้เลย อย่างเมื่อกี้ไม่ได้เหรอ?”

นี่มันคำสาปประหลาดอะไรกัน?

หลังจากทำลายคำสาปไปแล้ว คุณป้าก็ลุกขึ้นมาเองไม่ได้

ซู่เป่าเองก็รู้สึกเสียดาย เพราะการที่ลุกพรวดขึ้นมาได้เลยทั้งๆ ที่นอนอยู่นั้น ไม่มีใครทำได้เลย

นี่เป็นความสามารถที่สุดยอดมากเลยนะ!

ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น อยู่ๆ เหยาหลิงเยว่ก็ลุกพรวดขึ้นมา

ซู่เป่าตะลึงงัน ก่อนที่จะหันไปมอง

เฮ้อ~ความสามารถหายไปแล้วจริงๆ!

เมื่อกี้สามารถลุกพรวดขึ้นยืนได้เลย ตอนนี้ทำได้แค่นั่ง

การที่นอนๆ อยู่เล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง เธอเองก็ทำได้

“ไปกันได้แล้วๆ!” ซู่เป่าโบกมือ “พวกเราออกไปกันก่อนเถอะ!”

เหยาหลิงเยว่มองมือของซู่เป่าที่โบกไปมา เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอ่าง

ออกไป…..

ต้องออกไป

เธอเริ่มที่จะกระโดดขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ดูคุณป้าคนดีสิ ตอนนี้เธอทำท่ากระโดด ทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่ และเขยิบไปข้างหลังแทน

ซู่เป่า “……”

ซูเหอเวิ่น “……”

ซูเหอเหวิน “……”

ตอนนี้เสื้อผ้าของคุณป้านั้นเลอะเทอะหมดแล้ว ซู่เป่ารู้สึกทนมองไม่ไหวแล้ว

ถ้าออกไปแล้ว ก้นจะไม่เป็นแผลเละหมดเหรอ?

แต่ไม่เสียทีที่เหยาหลิงเยว่เป็นคนตายที่ยังมีชีวิต ท่าทางเหมือนไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวด ยังคงเอาก้นไถไปอย่างนั้นไปยังทางออก

ขาของเธอโดนหินบาดจนเป็นแผล เลือดไหล จากนั้นไม่นาน เลือดก็หยุดไหล

แล้วแผลของเธอ ก็ตกสะเก็ดอย่างรวดเร็วอย่างน่ามหัศจรรย์……

ซูเหอเหวินจ้องเลือดที่อยู่บนพื้น เขาทันสังเกตเห็นว่าเมื่อกี้ตอนที่น้องดึงหนอนกู่ออกจากร่างของเหยาหลิงเยว่นั้น ผิวของเธอแตกออกมาจนเป็นแผล

แต่ไม่นานก็เหลือเพียงรอยเลือด ไม่มีเลือดไหลแล้ว

ซูเหอเหวินคิดว่าอีกฝ่ายผอมจนเหลือแต่กระดูกแบบนี้ คงจะไม่มีเลือดให้ไหลเท่าไหร่แล้ว หรือบางทีเขาคิดว่าผีดิบไม่มีเลือดด้วยซ้ำ…….

แต่ตอนนี้พึ่งรู้ว่า อีกฝ่ายมีความสามารถในการผสานแผลได้อย่างรวดเร็วจนน่ากลัว!

ซู่เป่าย่อตัวลงหน้าถ้ำ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “เอาล่ะคุณป้า ลุกขึ้นมาเดินได้หรือยังคะ?”

เธอล่ะอยากแบกคุณป้ากลับไปเลยให้มันจบๆ ไป!

แต่ว่าคุณป้าสูงกว่าเธอมาก ถ้าเกิดว่าเธอแบกอีกฝ่าย หน้ากับเท้าของคุณป้าจะต้องลากพื้นอย่างแน่นอน

หากว่าแบกกลับไป พอถึงบ้าน เท้าก็คงเสียดสีกับพื้นจนเหลือแต่กระดูกแล้ว

อีกอย่างพี่ชายทั้งสองคนก็ไม่อนุญาต เพราะว่าเหยาซือเยว่และเหยาจิ้งอวิ๋นยังอยู่ข้างนอกอยู่เลย ถ้าให้พวกเขาเห็นว่าเด็กตัวนิดเดียวสามารถแบกคนโตไหวได้ มันจะไม่ดี

ซู่เป่าจึงทำตาม จากนั้นเธอกับพี่ชายทั้งสองคนจึงช่วยกันออกแรงดึงคุณป้า จนสุดท้ายลุกขึ้นยืนขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก

คุณป้าลุกขึ้นยืนตัวตรง แม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่ผีดิบแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรสติถึงยังไม่กลับมาอีก

และการเดินก็ยังใช้เป็นการกระโดด ยังดีที่ว่าไม่ได้ตัวแข็งน่ากลัวเหมือนผีดิบแล้ว เหมือนกำลังเดินไปกระโดดไปเท่านั้นเอง

เมื่อออกมาจากถ้ำ คุณป้าเหมือนจะดีขึ้นหน่อย หรือบางทีอาจจะเริ่มเข้าใจ ‘การสื่อสาร’แล้ว ดังนั้นเธอจึงเชื่อฟังเป็นอย่างมาก

ซู่เป่าบอกให้เธอเดิน เธอก็เดิน(กระโดด)

ซู่เป่าบอกให้เธอเลี้ยว เธอก็เลี้ยว (หันคอ แล้วกระโดดไปด้านข้างแทน)

ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินเดินนำอยู่ด้านหน้า ซู่เป่าเดินตามด้านหลังคุณป้า เดินไปก็หันไปถามท่านอาจารย์ไปว่าสติของคุณป้าจะกลับมาไหม

สุดท้าย เมื่อเงยหน้าก็เห็นก้นของคุณป้าโชว์อยู่ตรงหน้า……

“อ้ะ……”

ดูสิ บอกแล้วไงว่าเอาก้นลากกับพื้นแบบเมื่อกี้ไม่ได้