ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 471

เหยาจิ้งอวิ๋นเมื่อเห็นซูเหอเวิ่นเดินออกมา เขารีบวิ่งไปหาซูเหอเวิ่นทันที ลืมกลัวแม้กระทั่งผี!

ตอนที่วิ่งเข้าไปหานั้น ลมก็พัดผ่าน รู้สึกเย็นไปหมดทั้งหัว

“นายท่าน ออกมาแล้ว!” เหยาจิ้งอวิ๋นมองเหยาหลิงเยว่ที่อยู่ด้านหลัง เอาออกมาได้?

เหยาจิ้งอวิ๋นทั้งดีใจและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน

สิ่งที่เขาดีใจคือ อาคมที่เขาร่ายเอาไว้นั้น นายท่านสามารถทำลายออกมาได้! นายท่านพึ่งกี่ขวบกันเชียว? ก็เก่งกาจขนาดนี้แล้ว! เวลาที่ตระกูลเหยาจะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งอยู่ไม่ไกลแล้ว!

แต่สิ่งที่ไม่พอใจก็คือ อาคมนั้นเขาเป็นคนทำมันขึ้นมา ซูเหอเวิ่นยังไม่ได้ขออนุญาตเขา——ตอนนี้เขาเป็นผู้ใหญ่ในบ้านของอีกฝ่าย จากนี้ไปก็จะเป็นคนที่คอยให้คะแนะนำและเสนอแนะเขา ซูเหอเวิ่นควรที่จะเรียนรู้การขออนุญาต หรือขอคำแนะนำปรึกษาจากเขาด้วย

ไม่อย่างนั้นสิ่งที่ทำ อาจจะมาจากความวู่วาม!

ต่อให้เหยาหลิงเยว่จะเป็นแม่แท้ๆ ของเขา แต่ว่าการกระทำที่วู่วามเช่นนี้ จะให้เกิดขึ้นไม่ได้!

เมื่อมองซูเหอเหวินที่อยู่ด้านข้าง……อีกฝ่ายดูสุขุมกว่าเยอะ!

คิ้วที่ขมวดอยู่ของเหยาจิ้งอวิ๋นนั้นขมวดเข้าหากัน แล้วก็คลายออก จากนั้นก็ขมวดเข้าหากันอีก แล้วคลายออก ตอนนี้เอาเรื่องที่จะฝึกฝนซูเหอเวิ่นไว้ที่หลังก่อน

เขายกมือชี้ไปทางยังบรรดาพวกผีร้าย “นายท่าน เจ้าพวกทาสผีร้ายพวกนี้ รังแกผม ปกติท่านตั้งกฎให้พวกมันว่าอย่างไรบ้าง? การเป็นเจ้านาย จะใจอ่อนเกินไปไม่ได้!”

เหยาจิ้งอวิ๋นเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างโมโห “ก่อนหน้านี้ไม่มีคนสอนท่านว่าควรทำอย่างไร บางทีท่านอาจจะใจดีกับพวกมันเกินไป! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะเป็นคนสอนนายท่านเองว่าจะจัดการกับพวกลูกน้องพวกนี้อย่างไร!”

ซูเหอเวิ่นหมดคำจะพูด จินตนาการเก่งเกินไปแล้ว?

ฟ้าจะสว่างอยู่แล้ว ยังฝันไม่ตื่นอีกเหรอ?

ซูเหอเวิ่นกำลังจะพูดว่าพวกผีพวกนี้ไม่ใช่ลูกน้องของเขา แต่กลับโดนซูเหอเหวินดึงมือเอาไว้

ซูเหอเหวินเอ่ยถามเสียงเย็น “จากที่คุณพูด คุณคิดจะทำอะไร?”

เหยาจิ้งอวิ๋นลูบเคราก่อนที่จะพยักหน้าลง พึ่งเก้าขวบสิบขวบก็มีท่าทางที่นิ่งขรึมได้ขนาดนี้ เป็นพรแสวงที่สร้างขึ้นมาได้ด้วยมือ!

“พวกทาสไม่เชื่อฟัง ก็ต้องเชือดไก้ให้ลิงดูสิ”

เหยาจิ้งอวิ๋นหันไปมองทางผีชุดแต่งงานอย่างมุ่งร้าย เมื่อกี้ผีตายโหงตัดผมของเขา โดนผีลูบหัวแบบนี้ จากนี้ไปผมของเขาจะไม่มีวันขึ้นมาอีกแล้ว!

ซูเหอเหวินหัวเราะออกมา “งั้น? ท่านผู้เฒ่าเหยาหมายความว่าให้ฆ่าเธอ เชือดไก่ให้ลิงดู?”

เหยาจิ้งอวิ๋นไม่ได้พูดอะไรอีก

ผีชุดแต่งงานเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ “ข้าไม่ใช่ไก่ แล้วก็ไม่อยากเป็นไก่ด้วย ข้าเป็นผีต่างหาก”

ผีขี้ขลาดลอยไปหยุดหน้าซู่เป่าแล้วลูบหัวเธอเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “พวกเราก็ไม่ใช่ลิง จะฆ่าไก่ไหม สำหรับพวกเราแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้เลย”

ซู่เป่าพยักหน้ารับอย่างแรง

ใช่แล้วๆ

ท่านผู้เฒ่านี้สายตาไม่ดีแน่นอน ทั้งๆ ที่พวกพี่ๆ เขาเป็นผีทั้งนั้น แต่มาพูดถึงไก่ถึงลิงทำไม

คำพูดของเหยาจิ้งอวิ๋นโดนแทรก มันทำให้เขายิ่งไม่พอใจ

เขาหันไปมองผีขี้ขลาด “อย่างนั้นเหรอ? จะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว ลองฆ่าก่อนแล้วจะรู้เอง!”

เหยาจิ้งอวิ๋นจับมือของตนเองเอาไว้ ก่อนที่จะกวาดสายตาดุดันมองพวกผีร้าย “การที่นายท่านรับพวกแกมาเป็นลูกน้อง ถือว่าเป็นเกียรติของพวกแกแล้ว! ไม่อย่างนั้นพวกแกก็คงไม่มีโอกาสในการมีชีวิตต่อ? ถ้าเป็นผีตนอื่น ดวงวิญญาณก็คงจะแตกสลายไปแล้ว!”

“ในเมื่อยอมรับนายท่านเป็นนายแล้ว ก็ต้องเคารพนายท่านไว้เหนือหัว! คำสั่งของนายท่านถือว่าสูงที่สุด แล้วพวกแกมาเล่นหัวคนเป็นเจ้านาย หัวร่อต่อกระซิกกัน แบบนี้มันสมควรแล้วเหรอ?!”

ผีหลายใจ “……”

ผีขี้ขลาด “……”

ผีดวงซวย “……”

ผีทึ่ม “……”

ซู่เป่า “ทำไมต้องให้เหมาะสมกันด้วย”

เหยาจิ้งอวิ๋น “ฉันกำลังพูดอยู่ มาพูดแทรกทำไมกัน!”

ตอนแรกที่ทุกคนนิ่งเงียบไหลไปตามน้ำ เพราะว่าอยากรู้ว่าเหยาจิ้งอวิ๋นจะพูดบ้าพูดบออะไรอีก พวกเขามองอีกฝ่ายเป็นเหมือนตัวตลก