ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 48

หนุ่มน้อยถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด

สีหน้าเขาดำคล้ำและแก้มก็ตอบลงมาก ดูไปแล้วไม่เหมือนกับเป็นเด็กอายุหกเจ็ดขวบเลย

เวินหรูอวิ๋นพูดอย่างสะอื้นว่า “อี้หรัน แม่จะพาหนูกลับบ้านนะ”

รักษาไม่ได้ก็ไม่ต้องรักษาแล้ว คิดๆดูเด็กตัวเล็กขนาดนี้ ทั้งร่างกายมีแต่สายยางเสียบอยู่มากมาย

นอนตัวคนเดียวอยู่ในห้องฉุกเฉินอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย

ช่างทรมานเหลือเกิน

แล้วรถของซือเย่ก็ขับออกมาและเลี้ยวกลับเพื่อมุ่งตรงไปที่บ้านของตระกลูซู

เวินหรูอวิ๋นอุ้มซืออี้หรันไว้ด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า จึงไม่ได้สนใจมองดูว่ารถยนต์นั้นขับไปที่ไหน

จนเมื่อมีคนโทรศัพท์เข้ามา ซือเย่ก็เลื่อนหน้าจอรับสาย แล้วจึงได้ยินเสียงพูดของนายหญิงตระกูลซือที่ฟังดูกระวนกระวายใจอย่างมาก

“อาเย่ แกพาอี้หรันไปที่ไหน？！”

ซือเย่พูดอย่างใจเย็นว่า “คุณหมอบอกว่าไม่มีทางรักษาอี้หรันได้แล้ว ผมจึงพาเขามาที่บ้านตระกูลซู”

เขาได้บอกเล่าประโยคที่ซู่เป่าพูดเอาไว้ทั้งหมด

นายหญิงตระกลูซือหรือคุณย่าของอี้หรัน เป็นคนแก่ที่มีความเชื่องมงายมาก

แม้แต่เวลาจะกินข้าวก็ยังต้องดูฤกษ์ดูยามเสียก่อน

เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของซือเย่ก็ยิ่งโมโหมากขึ้น “แกไปหายัยหนูน้อยจะสามารถช่วยอะไรได้？

เด็กขนาดนั้นจะไปรู้เรื่องได้ไง？ฉันจะตามไต้ซือมาเอง รีบพาอี้หรันกลับมาเดี๋ยวนี้！”

ซือเย่ขมวดคิ้วอย่างโมโห เพราะนายหญิงเคยตามไต้ซือมาหลายคนแล้วสุดท้ายก็ล้วนเจอแต่พวกนักต้มตุ๋น

ซือเย่พูดตอบกลับไปว่า “ไม่จำเป็น”

นายหญิงพูดจาเสียงดังจนเวินหรูอวิ๋นที่อยู่ข้างๆก็ได้ยินทุกคำ

“อะไรคือไม่จำเป็น！ฉันสั่งให้แกกลับมาได้ยินหรือเปล่า！รอบนี้ฉันตามอวิ๋นไต้ซือมา อวิ๋นไต้ซือเป็นใครแกรู้จักไหม？คนอื่นไปขอร้องถึงบ้านท่านยังไม่ออกมาพบหน้าเลย อวิ๋นไต้ซือบำเพ็ญสมถะจนบรรลุเป็นเซียนแล้วเจ้าเข้าใจหรือเปล่า！…แม้แต่อวิ๋นไต้ซือเจ้ายังไม่นับถือ แต่กลับไปนับถือยัยหนูน้อยเหรอ！”

ซือเย่พูดอย่างเย็นชาว่า “แค่นี้แหละ”

พูดจบก็วางสายลงทันที

เวินหรูอวิ๋นอุ้มซืออี้หรันไว้พร้อมกับเอ่ยปากถามขึ้นว่า “พวกเราไปหาซู่เป่า？”

แก้วตาดวงใจของตระกูลซูที่เพิ่งกลับมาไม่นาน เธอก็เคยได้ยินมาบ้าง

ซือเย่ถามเธอว่า “คุณเชื่อยัยหนูน้อยนั่นไหม？”

ถ้าบอกว่าไม่เชื่อ...เขาก็ต้องเลี้ยวรถพาอี้หรันกลับไปที่บ้าน

ซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น เวินหรูอวิ๋นจึงพูดตอบอย่างมั่นใจว่า “ฉันเชื่อ！”

เป็นเพราะว่ายัยหนูน้อยเคยแบกอี้หรันกลับมา

หรือเป็นเพราะว่าเมื่อวานก่อนที่อี้หรันจะป่วยหนัก ซู่เป่าเคยบอกไว้ว่าให้กลับไปหาเธออีกครั้ง

**

อีกด้านหนึ่ง เมื่อวางสายโทรศัพท์ลงนายหญิงตระกูลก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้า

“อวิ๋นไต้ซือ ท่านดูสิ...คงต้องเชิญท่านไปที่บ้านตระกูลซูกับดิฉันหน่อยได้ไหมคะ？”

ข้างกายนายหญิงซือ มีนักพรตรูปหนึ่งกำลังหลับตาภาวนาซึ่งมีขนคิ้วแต่หนวดเครายืดยาว

เมื่อได้ยินแล้ว เขาก็พูดตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “นักพรตอย่างอาตมาตามหลักแล้วไม่ควรเข้าบ้านของฆราวาส ที่อาตมามาที่นี่ก็ถือว่าได้ฝ่าฝืนกฎไปแล้ว...

นายหญิงซือพยักหน้าอย่างศรัทธา “ใช่คะใช่คะ เพราะลูกอกตัญญูของดิฉันคนเดียว！

ที่ดื้อรันจะไปหายัยเด็กน้อยนั่น！”

เธอได้บอกกล่าวเรื่องที่ซือเย่เล่าอย่างสุดจะทน และได้เอ่ยถึงเรื่องที่จะซ่อมแซมวัดให้อวิ๋นไต้ซือเพื่อเป็นการสร้างบุญกุศล...

อวิ๋นไต้ซือจึงได้พูดขึ้นว่า “ก็ได้ สีกาและอาตมาก็ถือว่ามีบุญวาสนาต่อกัน อาตมาจะไปกับสีกาสักครั้ง

เพื่อจะได้ไปเห็นหน้าค่าตาของเจ้าเด็กเมื่อวานซืนที่ช่างใจกล้าพูดจาเหลวไหลนั้นด้วย！”

นายหญิงตระกูลซือรู้สึกขอบคุณอวิ๋นไต้ซืออย่างสุดซึ้ง แล้วก็ได้เดินทางไปที่บ้านตระกูลซู

**

เมื่อซู่เป่าทานข้าวเช้าเสร็จแล้ว ก็มองออกไปนอกประตูบ้านอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“อาจารย์ พี่ชายคนนั้นจะเป็นอะไรไหมคะ？”

ความฝันในเมื่อเช้าทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ‘เด็ก’ในความฝันที่อยู่นิ่งๆไม่พูดไม่จา

ได้แต่จ้องมองเธออย่างเดียว

ซู่เป่ากำลังคิดอยู่ว่า ถ้า‘เด็ก’คนนั้นตายไปแล้วจริงๆ คงจะต้องกลายเป็นผีคอยจ้องมองเธออยู่ในความฝันทุกวันแน่…

จี้ฉางนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆพร้อมกับถือพู่กันหมึกแดงไว้ในมือเพื่อวาดรูปบางอย่าง

แล้วก็ได้เอ่ยปากพูดจาอย่างไม่ได้คิดอะไรมากมายว่า

“อยากรู้เหรอ？เดี๋ยวอาจารย์จะสอนเจ้าทำนายดวง”

“ยังจำเรื่องที่อาจารย์สอนเจ้าในเมื่อวานนี้ได้หรือเปล่า

เบญจศาสตร์อู่ซู——ภูเขา การแพทย์ ชีวิต การทำนาย และการดู”

ซู่เป่า “จำได้คะ…”

จี้ฉางมองหน้าเธออย่างสงสัย

เมื่อวานตอนที่เขายังสอนไม่จบเธอก็นอนหลับไปก่อน แล้วจะจำได้ยังไง

จี้ฉางจึงพูดว่า“ชีวิตคือการศึกษาชีวิตตามวันเดือนปีเกิดของมนุษย์เพื่อทำนายโชคชะตา

และได้ยินเสียงของคุณท่านซูกับนายหญิงซูพูดขึ้นอย่างเบาว่า “คุณซือ…อี้หรันเป็นยังไงบ้าง？”

“ซู่เป่าอยู่บ้าน ป้าอู๋ไปตามซู่เป่ามาหน่อย... ”

ซู่เป่ารีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว“คุณยายหนูมาแล้ว！”

นายหญิงซูรีบประคองตัวเธอไว้ “ช้าๆหน่อยสิ ทำไมถึงได้วิ่งเร็วแบบนี้”

ซู่เป่าหันมองไปที่ซือเย่กับผู้หญิงข้างๆตัวเขาที่กำลังอุ้มซืออี้หรันไว้

“เจ้าเต่าแก่บอกกับซู่เป่าว่า พี่ชายกำลังจะมาแล้ว ฉะนั้นซู่เป่าจึงรีบวิ่งออกมาก่อน”

คุณท่านซูกับนายหญิงซูเกิดความสงสัยขึ้นมา อะไรคือเจ้าเต่าแก่？

เมื่อเวินหรูอวิ๋นเห็นหน้าซู่เป่า ก็รู้สึกเหมือนได้จับต้นไม้ช่วยชีวิตไว้ในมือ

“ซู่เป่า ได้โปรดช่วยชีวิตอี้หรันด้วย…”

สงสารหัวอกของคนเป็นพ่อแม่ เวินหรูอวิ๋นกระวนกระวายจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

อี้หรันอยู่ในอ้อมอกของเธออย่างไม่ขยับตัวเลยแม้แต่นิดเดียว！

ซู่เป่าวิ่งเข้าไปภายในบ้านพร้อมกับพูดว่า “เข้ามาเร็วๆ！”

ซือเย่รับซืออี้หรันมาอุ้มแล้วก็รีบวิ่งตามซู่เป่า

นายหญิงซูกับคุณท่านซูก็วิ่งตามไปติดๆ

เมื่อซู่เป่าวิ่งเข้าไปในบ้านก็มุ่งไปที่ห้องครัว อาจารย์บอกว่าเรียกวิญญาณต้องหาอ่างมาเผาใส่กระดาษเงิน

และยังต้องเอาเสื้อผ้าของพี่ชายด้วย...

ป้าอู๋จึงถามด้วยความร้อนใจว่า “คุณหนู คุณหนูหาอะไรเหรอคะ？”

ซู่เป่าจึงตอบว่า “หนูหาอ่างเหล็กกับกระดาษเงิน และเดี๋ยวจะต้องใช้เสื้อผ้าของพี่ชายอีกหนึ่งตัวด้วยคะ... ”

ตอนที่พูดอยู่นั้นเธอก็มองไปที่ซืออี้หรัน

และมองเห็นธูปก้านหนึ่งโผล่ออกมาอยู่บนหัว

ซู่เป่าอึ้งไปสักพักและถามอย่างเบาเสียงว่า“อาจารย์ อะไรอยู่บนหัวของพี่ชายเหรอคะ？”

จี้ฉางตอบว่า“สิ่งนั้นเรียกว่าธูปหยิน ก่อนที่คนจะตาย บนหัวจะมีธูปหยินโผล่ขึ้นมา

ถ้าหากว่าธูปดอกนี้ไหม้จนหมดเมื่อไหร่คนนั้นก็ต้องตายจากไป

เขาพูดอธิบายพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย

ถึงจะตกอยู่ในความอันตรายเพียงใดแต่ถ้ายังไม่ถึงเวลาที่ต้องตาย แม้จะก้าวไปอยู่ในประตูนรกไปก็ไม่มีธูปหยินโผล่ออกมาให้เห็นได้ง่ายๆ

ถ้าบนหัวมีธูปหยินโผล่ออกมา ก็แสดงว่าจะต้องตายอย่างแน่นอน

เด็กคนนี้ ยังไงก็คงไม่รอด？