ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 502

หลังกินข้าวเสร็จ นายหญิงซูก็มารับซูเป่าแล้ว

“เล่นสนุกไหม” นายหญิงซูกอดเธอเอาไว้ด้วยความเอ็นดู เพิ่งห่างกันหนึ่งถึงสองชั่วโมง เธอก็ร้อนอกร้อนใจอยากกลับมาแล้ว ขณะเดินช็อปปิงกับเพื่อนสนิทก็ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ใบหน้าน้อยๆ ของซู่เป่าแดงระเรื่อ เธอสวมหมวกสีแดงใบน้อย ดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด “สนุกค่ะ!”

นายหญิงซูอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ

“งั้นเรากลับไปกันเถอะ” นายหญิงซูดูเวลา “เลิกงานแล้วกลับบ้านเร็วหน่อยนะ”

สีหน้าของซูอีเฉินยังคงเดิม หน้ามองตรง “คืนนี้ต้องทำงานล่วงเวลาครับ”

นายหญิงซูพยักหน้า “ได้ เดี๋ยวจะเก็บอาหารเอาไว้ให้แกละกัน”

ซูอีเฉิน “...”

นายหญิงซูพาซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและเหยาหลิงเยว่กลับบ้าน

ซู่เป่าไม่ได้นอนกลางวัน เธอจึงขดตัวหลับไปอยู่ในอ้อมอกของคุณยาย

เธอนอนหลับเคลิ้ม และละเมอพูดขึ้นว่า “คุณยาย...”

นายหญิงซู ‘อืม’ เสียงหนึ่ง จากนั้นก็เงี่ยหูฟัง แต่กลับไม่ได้ยินเธอพูดอะไรอีก

ในขณะที่เธอเบือนหน้ามองนอกหน้าต่าง ทันใดนั้นเจ้าเด็กน้อยก็หัวเราะฮ่าๆๆ ขึ้นมา

นายหญิงซูก้มหน้ามองซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมอก เห็นเพียงแค่เธอยังหลับตาพริ้ม ไม่รู้ว่าฝันถึงอะไรถึงหัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนั้น

เธออดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้ม และหัวเราะตามไปด้วย

รถขับกลับมาถึงบ้านตระกูลซู เมื่อรถจอดซู่เป่าก็ตื่น

นายหญิงซูถามขึ้นว่า “ซู่เป่า เมื่อกี้หนูฝันอะไรเหรอ ทำไมถึงหัวเราะร่ามีความสุขขนาดนั้น”

ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “คุณยาย หนูฝันว่าหนูทำเงินได้เยอะแยะมากมาย!”

ในฝันเธอนั่งอยู่บนเหรียญทองกองหนึ่ง จากนั้นก็ถือเหรียญทองขึ้นมาโปรยขึ้นกลางอากาศอย่างอารมณ์ดี

แต่ต่อมาเธอตายไป คุณยายกับลุงร้องไห้กันอย่างเสียใจมากๆ และยังจ่ายเงินไปเยอะมากๆ

เมื่อซู่เป่าคิดถึงตรงนี้ ก็รีบพูดกำชับว่า

“คุณยายคะ ต่อไปถ้าซู่เป่าตาย อย่าจ่ายเงินให้หนูเด็ดขาดนะคะ! ให้เผาแล้วเอาไปฝังเลย...”

นายหญิงซูอึ้ง ขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นว่า “อยู่ดีๆ มาพูดเรื่องตายไม่ตายอะไรกัน!”

ซู่เป่านับนิ้ว วางแผนธุรกิจที่เธอกับพี่ชายปรึกษาหารือกันเมื่อครู่รอบหนึ่ง

นายหญิงซู “...”

ครั้งนี้ สายตาที่คมดั่งดาบถูกส่งมาทางซูเหอเวิ่น

ซูเหอเวิ่นขนลุกซู่ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับได้ยินเหยาหลิงเยว่พูดอย่างติดอ่างขึ้นมาประโยคหนึ่ง “อึ...อึ...”

เขารีบจูงเหยาหลิงเยว่วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว “ไปๆ แม่ครับ ผมจะบอกแม่นะว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน!”

สองเท้าของเหยาหลิงเยว่สาวอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตาสองแม่ลูกวิ่งหายไปไม่เห็นเงา

นายหญิงซูทั้งโกรธทั้งขำเป็นอย่างมาก จากนั้นก็หันมามองซู่เป่า...ทำเหมือนว่าเธอพูดเรื่องตลกอย่างนั้น

รอจนคนตระกูลซูคนอื่นกลับมาแล้ว ซู่เป่าก็กำชับคนอื่นด้วยคำพูดแบบเดียวกันอีกรอบ

ทุกคนต่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่ก็นึกว่านี่เป็นเพียงแค่ความคิดแปลกๆ ของเด็กน้อยเท่านั้น

พวกเขาไม่นึกเลยว่าการจากลาจะมาถึงเร็วขนาดนั้น กระทั่งไปฉลองวันเกิดห้าขวบของเธอที่สวนสนุกเกาะหนีกวงไม่ทัน...

“พรุ่งนี้ก็วันเหมายันแล้ว ซู่เป่าอยากกินบัวลอยหรือว่าเกี๊ยวล่ะ”

“น้องซู่เป่าชอบกินของหวาน คุณย่าครับเรามาทำบัวลอยไส้งากับถั่วลิสงกันไหมครับ น่าอร่อยมากๆ”

“คุณยาย หนูอยากกินบัวลอยไส้งากับถั่วลิสง”

ด้านนอกเกล็ดหิมะโปรยปราย แต่ในห้องกลับอบอุ่น

ฤดูหนาวฟ้าจะมืดเร็ว ทันใดนั้นขณะที่ซูอีเฉินกลับถึงบ้านก็เห็นเงาคนสองสาย คนหนึ่งเล็ก คนหนึ่งใหญ่อยู่ไม่ไกลจากประตู

ซู่เป่าเห็นเขากลับมา ก็วิ่งเหยียบพื้นหิมะออกไป “ลุงใหญ่ ลุงกลับมาแล้วเหรอคะ! ฟ้ามืดแล้วทำไมเพิ่งจะกลับมาล่ะคะ”

ซูอีเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น “วันนี้ประชุมจริงๆ เลยดึกนิดหน่อย”

ซู่เป่าชะโงกหน้าออกมา “พ่อหนูก็ยังไม่กลับมา ช่วงนี้ไม่เห็นพ่อเลย”

ซูอีเฉินอุ้มเธอเอาไว้ เดินเข้าไปข้างในพลางพูดขึ้นว่า “พ่อเธอคงกลับดึกหน่อย”

ซู่เป่าอ๋อเสียงหนึ่ง จากนั้นรีบสลัดตัวลงมา “งั้นหนูไปอุ่นอาหารให้พ่อดีกว่า!”

“จริงสิ พรุ่งนี้ต้องพาป้าสะใภ้ใหญ่ไปชาร์จแบตด้วยนะคะ!”

ซูอีเฉินพยักหน้า มองเธอวิ่งเข้าไป เธอวิ่งไปด้วยพลางตะโกนไปด้วย “ป้าอู๋ๆ ป้าอยู่ที่ไหน”

ป้าอู๋รีบเดินออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความยิ้มแย้ม “มีอะไรเหรอคะ”

ทั้งสองคนพูดไปพลางเดินไปทางห้องครัว

ซูอีเฉินหันกลับมา เห็นเหยาหลิงเยว่ยังยืนอยู่ข้างนอก

“ทำไมเหรอ” เขาหยุดและถามด้วยความสงสัย

หิมะปลิวกระจายว่อน หล่นลงบนผมและบนขนตาของเหยาหลิงเยว่ เธอไม่รู้สึกถึงความหนาว เธอไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิบนโลกเลยแม้แต่น้อย

เธอจ้องซูอีเฉินอย่างแน่วแน่ และพูดขึ้นด้วยความสงสัย “ล้าง...”

ซูอีเฉินเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวอย่างช้าๆ จนไปถึงตรงหน้าเธอ ช่วยเธอปัดเกล็ดหิมะที่อยู่บนผมออก จากนั้นเหลือบมองชายกางเกงของเธอทีหนึ่ง

เธอสวมรองเท้าผ้าฝ้ายสีชมพู ซูเหอเวิ่นเป็นคนซื้อให้เธอ

สะอาดสะอ้าน ทำไมยังต้องล้างอีกล่ะ

“ไปกันเถอะ กลับไปกัน” เขาพูดขึ้น

แต่เหยาหลิงเยว่กลับไม่ไป เธอพูดขึ้นอย่างดื้อดึงอีกครั้งหนึ่ง “ล้าง...!”

ซูอีเฉินก้มหน้ามองเธอ

เหยาหลิงเยว่เองก็เงยหน้ามองเขา

ภายใต้แสงไฟ เกล็ดหิมะถูกย้อมไปด้วยแสงสีเหลืองอุ่นชั้นหนึ่ง หิมะร่วงหล่นลงบนเสื้อแคชเมียร์สีดำของเขา ทำให้เขาดูยิ่งเย็นชาขึ้นอีก

“ล้าง...”

ซูอีเฉินลูบศีรษะของเธออย่างจนใจ น้ำเสียงอันเย็นชาเองก็เริ่มคลายลงเล็กน้อย จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “อยากล้างก็ต้องกลับไปล้าง ไปกันเถอะ”

เขาจูงมือเธอขึ้นมาข้างหนึ่ง จูงราวกับเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างนั้น พากลับห้องอย่างกึ่งลากและกึ่งเกลี้ยกล่อม จากนั้นเรียกให้สาวใช้คนหนึ่งไปเปิดน้ำให้เธอ

“ไปเถอะ” ซูอีเฉินถอดเสื้อโค้ทออก แล้วแขวนไว้บนราวแขวนเสื้อผ้า

แต่เหยาหลิงเยว่กลับไม่ยอมไป จ้องเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ราวกับโกรธ

ซูอีเฉิน “...”

เขามองไปที่ชั้นบนทีหนึ่ง และถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจว่า “ให้ผม...ล้าง?”

เหยาหลิงเยว่จ้องเขาไม่พูดไม่จา

มุมปากของซูอีเฉินยกยิ้ม “เชื่อฟังนะ ตามคนใช้ไป ผมไม่สะดวก”

เหยาหลิงเยว่ทำปากคว่ำ นัยน์ตาอันงดงามเหลือบลง ท้ายที่สุดก็เดินตามคนใช้ไปอย่างเชื่อฟัง

ในห้อง เหยาหลิงเยว่แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำเพียงลำพัง เธอค่อยๆ ไถลลงไป จมอยู่ในน้ำ ฟองอากาศผุดขึ้นมาบุ๋งๆๆ

ไม่นานผิวน้ำก็เงียบสงบ ไม่มีฟองอากาศเลยแม้แต่น้อย...

ในอ่างอาบน้ำเงียบจนน่ากลัว

ทันใดนั้นก็มีเสียงซู่ดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง เหยาหลิงเยว่ยืนขึ้นมา น้ำหยดลงมาจากผิวที่ขาวซีดและเรียบเนียนของเธอ จากนั้นก็กลับไปในอ่างอาบน้ำอีกครั้ง

เธอพยักหน้าและพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “ล้าง...เสร็จแล้ว!”

จากนั้นก็ออกไปสวมเสื้อผ้า

“ฮะฮะไฮ!” กรงเล็บทั้งสองของเสี่ยวอู่เกาะอยู่บนราวเสื้อผ้า มันห้อยหัวทักทายเหยาหลิงเยว่ “กินหรือยัง”

เหยาหลิงเยว่จ้องมองมัน

เธอเผยอปาก พูดติดอ่าง “ล้าง...?”

เสี่ยวอู่ “ล้างอะไร?”

เหยาหลิงเยว่ “ล้าง!”

เสี่ยวอู่กระพือปีกพึ่บพั่บบินลงมาเกาะบนไหล่ของเหยาหลิงเยว่ จากนั้นเอียงศีรษะมองเธอ

ทันใดนั้นมันก็ส่ายหัว “มนุษย์แสนซับซ้อน ไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไร”

พูดจบก็บินจากไป

เหยาหลิงเยว่ “...”

เจ้าสิบแปดมงกุฎ...นี่

บอกว่า...จะสอนเธอพูด...