ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 502

หลังกินข้าวเสร็จ นายหญิงซูก็มารับซูเป่าแล้ว

“เล่นสนุกไหม” นายหญิงซูกอดเธอเอาไว้ด้วยความเอ็นดู เพิ่งห่างกันหนึ่งถึงสองชั่วโมง เธอก็ร้อนอกร้อนใจอยากกลับมาแล้ว ขณะเดินช็อปปิงกับเพื่อนสนิทก็ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ใบหน้าน้อยๆ ของซู่เป่าแดงระเรื่อ เธอสวมหมวกสีแดงใบน้อย ดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด “สนุกค่ะ!”

นายหญิงซูอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ

“งั้นเรากลับไปกันเถอะ” นายหญิงซูดูเวลา “เลิกงานแล้วกลับบ้านเร็วหน่อยนะ”

สีหน้าของซูอีเฉินยังคงเดิม หน้ามองตรง “คืนนี้ต้องทำงานล่วงเวลาครับ”

นายหญิงซูพยักหน้า “ได้ เดี๋ยวจะเก็บอาหารเอาไว้ให้แกละกัน”

ซูอีเฉิน “...”

นายหญิงซูพาซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและเหยาหลิงเยว่กลับบ้าน

ซู่เป่าไม่ได้นอนกลางวัน เธอจึงขดตัวหลับไปอยู่ในอ้อมอกของคุณยาย

เธอนอนหลับเคลิ้ม และละเมอพูดขึ้นว่า “คุณยาย...”

นายหญิงซู ‘อืม’ เสียงหนึ่ง จากนั้นก็เงี่ยหูฟัง แต่กลับไม่ได้ยินเธอพูดอะไรอีก

ในขณะที่เธอเบือนหน้ามองนอกหน้าต่าง ทันใดนั้นเจ้าเด็กน้อยก็หัวเราะฮ่าๆๆ ขึ้นมา

นายหญิงซูก้มหน้ามองซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมอก เห็นเพียงแค่เธอยังหลับตาพริ้ม ไม่รู้ว่าฝันถึงอะไรถึงหัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนั้น

เธออดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้ม และหัวเราะตามไปด้วย

รถขับกลับมาถึงบ้านตระกูลซู เมื่อรถจอดซู่เป่าก็ตื่น

นายหญิงซูถามขึ้นว่า “ซู่เป่า เมื่อกี้หนูฝันอะไรเหรอ ทำไมถึงหัวเราะร่ามีความสุขขนาดนั้น”

ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “คุณยาย หนูฝันว่าหนูทำเงินได้เยอะแยะมากมาย!”

ในฝันเธอนั่งอยู่บนเหรียญทองกองหนึ่ง จากนั้นก็ถือเหรียญทองขึ้นมาโปรยขึ้นกลางอากาศอย่างอารมณ์ดี

แต่ต่อมาเธอตายไป คุณยายกับลุงร้องไห้กันอย่างเสียใจมากๆ และยังจ่ายเงินไปเยอะมากๆ

เมื่อซู่เป่าคิดถึงตรงนี้ ก็รีบพูดกำชับว่า

“คุณยายคะ ต่อไปถ้าซู่เป่าตาย อย่าจ่ายเงินให้หนูเด็ดขาดนะคะ! ให้เผาแล้วเอาไปฝังเลย...”

นายหญิงซูอึ้ง ขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นว่า “อยู่ดีๆ มาพูดเรื่องตายไม่ตายอะไรกัน!”

ซู่เป่านับนิ้ว วางแผนธุรกิจที่เธอกับพี่ชายปรึกษาหารือกันเมื่อครู่รอบหนึ่ง

นายหญิงซู “...”

ครั้งนี้ สายตาที่คมดั่งดาบถูกส่งมาทางซูเหอเวิ่น

ซูเหอเวิ่นขนลุกซู่ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับได้ยินเหยาหลิงเยว่พูดอย่างติดอ่างขึ้นมาประโยคหนึ่ง “อึ...อึ...”

เขารีบจูงเหยาหลิงเยว่วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว “ไปๆ แม่ครับ ผมจะบอกแม่นะว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน!”

สองเท้าของเหยาหลิงเยว่สาวอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตาสองแม่ลูกวิ่งหายไปไม่เห็นเงา

นายหญิงซูทั้งโกรธทั้งขำเป็นอย่างมาก จากนั้นก็หันมามองซู่เป่า...ทำเหมือนว่าเธอพูดเรื่องตลกอย่างนั้น

รอจนคนตระกูลซูคนอื่นกลับมาแล้ว ซู่เป่าก็กำชับคนอื่นด้วยคำพูดแบบเดียวกันอีกรอบ

ทุกคนต่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่ก็นึกว่านี่เป็นเพียงแค่ความคิดแปลกๆ ของเด็กน้อยเท่านั้น

พวกเขาไม่นึกเลยว่าการจากลาจะมาถึงเร็วขนาดนั้น กระทั่งไปฉลองวันเกิดห้าขวบของเธอที่สวนสนุกเกาะหนีกวงไม่ทัน...

“พรุ่งนี้ก็วันเหมายันแล้ว ซู่เป่าอยากกินบัวลอยหรือว่าเกี๊ยวล่ะ”

“น้องซู่เป่าชอบกินของหวาน คุณย่าครับเรามาทำบัวลอยไส้งากับถั่วลิสงกันไหมครับ น่าอร่อยมากๆ”

“คุณยาย หนูอยากกินบัวลอยไส้งากับถั่วลิสง”

ด้านนอกเกล็ดหิมะโปรยปราย แต่ในห้องกลับอบอุ่น

ฤดูหนาวฟ้าจะมืดเร็ว ทันใดนั้นขณะที่ซูอีเฉินกลับถึงบ้านก็เห็นเงาคนสองสาย คนหนึ่งเล็ก คนหนึ่งใหญ่อยู่ไม่ไกลจากประตู

ซู่เป่าเห็นเขากลับมา ก็วิ่งเหยียบพื้นหิมะออกไป “ลุงใหญ่ ลุงกลับมาแล้วเหรอคะ! ฟ้ามืดแล้วทำไมเพิ่งจะกลับมาล่ะคะ”

ซูอีเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น “วันนี้ประชุมจริงๆ เลยดึกนิดหน่อย”

ซู่เป่าชะโงกหน้าออกมา “พ่อหนูก็ยังไม่กลับมา ช่วงนี้ไม่เห็นพ่อเลย”

ซูอีเฉินอุ้มเธอเอาไว้ เดินเข้าไปข้างในพลางพูดขึ้นว่า “พ่อเธอคงกลับดึกหน่อย”