ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 509

ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดขึ้นไปขวางเอาไว้ทันที ต่อสู้กับผีสาวผมขาว

แต่ผีสาวผมขาวจัดอยู่ในผีขุนศึก เป็นผีที่ยิ่งเก่งกาจกว่าผีร้าย แถมยังเคยเป็นลูกน้องของพญายมอีก

พวกผีหลายใจเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้ยังไง เพียงชั่วพริบตาผีหลายใจก็ถูกกระชากหัวไปแล้ว ผีขี้ขลาดเองก็ถูกฉีกจนขาดเป็นสองท่อน กลิ้งลงไปชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “แปดสิบ!”

ซู่เป่าคว้าค้อนใหญ่ทองคำม่วงออกมา จากนั้นใช้ค้อนทุบลงไปที่ตัวผีสาวผมขาวอย่างแรง

ผีสาวผมขาวสลายกลายเป็นไอพิฆาตสายหนึ่งไปโดยพลัน จากนั้นก็มลายหายไป

ผีดวงซวยตะโกนเชี่ยเอ้ยๆ เขาหลับตาแล้วพุ่งเข้าไป

ผีขี้แยร้องไห้ฮือๆ ไม่นึกเลยว่าเพิ่งถูกรับมาก็ได้เข้าสนามรบทันที ทำไมชีวิตของเธอถึงได้ขื่นขมขนาดนี้นะ...

เธอร้องไห้ไปพลางเคลื่อนตัวไปข้างหน้า พยายามใช้การร้องไห้ไปรบกวนผีสาวผมขาว แต่น่าเสียดายที่ใช้ไม่ได้ผล ถูกหั่นตั้งแต่กลางเอวลงไป

ผีทึ่มวิ่งเปิดแนบ “สู้ไม่ไหว! ฉันจะไปสู้กับที่อยู่ข้างๆ...”

ข้างๆ คือ “คนตาย” ที่เริ่มเคลื่อนไหว

น้าสาวขี้เหร่กับผีสาวชุดแต่งงานเองก็ออกมาเช่นกัน ใบหน้าของวิญญาณพยาบาทน้อยเต็มไปด้วยความงงงันและตระหนกกลัว

ในการเผชิญหน้ากับคนที่เก่งกว่าแบบเห็นๆ พวกเธอออกมาก็เป็นตัวรับกระสุนดีๆ นี่เอง และทำได้เพียงตามผีทึ่มไปขวาง “ศพ” ที่เริ่มขยับพวกนั้นเอาไว้

คนเดียวที่มีกำลังต่อสู้ก็คือเหยาหลิงเยว่

ราวกับเธอสู้กับผีสาวผมขาวไหว เธอกระโจนเข้าไปกัดที่คอของผีสาวผมขาวเอาไว้อย่างช่ำชอง จากนั้นกระชากศีรษะของอีกฝ่ายลงมา

ซู่เป่าควงค้อนใหญ่ทองคำม่วง เธอไม่เคยเผชิญหน้ากับการต่อสู้แบบนี้มาก่อน ฉะนั้นจึงทำไปอย่างไร้แบบแผน ค้อนใหญ่ทองคำม่วงทุบไปอย่างไร้ทิศทาง ทุบได้หนึ่งตนก็นับว่าได้หนึ่งตน

ยันต์ทั้งหมดของเธออยู่ในกระเป๋าสะพายใบน้อยของเธอ เธอไม่มีอะไรติดตัวเลยตั้งแต่ตกลงมาอยู่ที่นี่ เธอตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ผีสาวผมขาวมีเยอะมากๆ อย่างน้อยก็สิบเอ็ดสิบสองตน คนที่ต่อสู้ได้จริงๆ ทางซู่เป่ามีแค่เธอกับเหยาหลิงเยว่เท่านั้น

สองต่อสิบเอ็ดถึงสิบสอง ง่ายต่อการถูกฉวยโอกาส ตอนที่ซู่เป่าโบกค้อนทุบผีอีกตน ผีอีกตนก็เล็งเป้าหมายแล้วพุ่งเข้ามากัด

ผีสาวผมขาวกัดไปบนแขนของซู่เป่าทีหนึ่ง กัดจนเป็นแผลใหญ่แผลหนึ่ง เนื้อหนังฉีกออกจากกัน

นัยน์ตาของเธอโหดเหี้ยมอำมหิต โหดเหี้ยมชนิดที่ว่าจะเอาซู่เป่าให้ถึงตาย

เหยาหลิงเยว่โกรธจนเบ้าตาจะระเบิดออกมา กระโจนเข้าไปอย่างแรงโดยไม่แยแสสิ่งใด และกัดเข้าที่ท้ายทอยของผีสาวผมขาวทีหนึ่ง กอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

ท่ามกลางสถานการณ์คับขันซู่เป่าก็นึกถึงตาข่ายจับวิญญาณขึ้นมา เมื่อยกมือขึ้นตาข่ายจับวิญญาณก็ลอยออกไป จึงขวางเหล่าผีสาวผมขาวที่ล้อมกันเข้ามาเอาไว้ได้ก่อน

จากนั้นก็ขว้าง ‘ซาลาเปา’ สีเหลืองทองออกไปลูกหนึ่ง จนทุบผีสาวผมขาวที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับป้าสะใภ้ใหญ่ตายไป!

น้ำเตาวิญญาณหมุนติ้วๆๆ ขึ้นมา พยายามดูดไอพิฆาตของผีสาวผมขาวที่สลายไปอย่างสุดแรงเกิด ไม่นานก็กลายเป็นแสงสีแดงสดสว่างวาบขึ้นมา

ซู่เป่าคว้าน้ำเต้าวิญญาณแล้วโยนออกไป “ไปสิปิกาน้ำเต้า! แกเป็นน้ำเต้ามืออาชีพแล้ว จะกินอย่างเดียวแล้วไม่ทำงานไม่ได้!”

น้ำเต้าวิญญาณ “？”

เมื่อเห็นน้ำเต้าวิญญาณ นัยน์ตาของผีสาวผมขาวตนหนึ่งก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด เธอกระโจนเข้าไปที่น้ำเต้าวิญญาณอย่างแรง

เธอกลืนน้ำเต้าวิญญาณเข้าไปในคำเดียว ไม่นานน้ำเต้าวิญญาณก็ดิ้นอย่างแรง และจับผีสาวผมขาวฟาดลงไปกับพื้น

มันทำอะไรผีสาวผมขาวไม่ได้ และผีสาวผมขาวเองก็กลืนมันไม่ได้เช่นกัน

ห้องดำน้อยๆ ในน้ำเต้าวิญญาณสั่นไหว สะกดผีหน้าซื่อใจคดเอาไว้ไม่อยู่แล้ว นัยน์ตาของผีหน้าซื่อใจคดเป็นประกายเล็กน้อย มันรีบฉวยโอกาสหนีไปทันที

ไม่นึกเลยว่าเพิ่งจะออกมาก็ถูกผีสาวผมขาวกลืนไปในคำเดียวเลย

“อ๊า...ช่วยด้วยๆ!”

“พวกเธอเห็นคนใกล้ตายแล้วจะไม่ช่วยไม่ได้นะ...”

ยังพูดไม่ทันจบ ผีหน้าซื่อใจคดที่ตระหนกกลัวก็หายไปในปากของผีสาวผมขาว ทันใดนั้นผีสาวผมขาวก็ตัวใหญ่ขึ้นมาอีกเท่าตัว เธอเอามือป้องปากเอาไว้ จากนั้นก็บีบน้ำเต้าวิญญาณอย่างแรงเพื่อจะกลืนมันลงไป

ผีดวงซวย “เชี่ย!”

ผีทึ่ม “เชี่ย!”

ผีสาวชุดแต่งงาน “โชคดีที่ข้าออกมาแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเราก็คงถูกกลืนไปด้วยใช่หรือไม่”

ซู่เป่าถือค้อนใหญ่ทองคำม่วงพลางพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “น้ำเต้าวิญญาณอดทนเอาไว้นะ หนูมาแล้ว!”

เธอออกแรงเหวี่ยงค้อนใหญ่ ใช้ค้อนทุบพลางตะโกนแปดสิบเสียงหนึ่ง เมื่อตะโกนแปดสิบเสียงหนึ่งก็กระหน่ำค้อนทุบๆๆ

เจ้าเด็กน้อยตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ดิ้นรนพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่

ผีหลายใจเห็นแล้วก็ปวดใจ ยังคงได้ยินเสียงแปดสิบๆ แต่คงไม่มีใครมาได้ในทันที ตรงนี้จึงมีแค่เธอเพียงคนเดียว

ในที่สุดซู่เป่าก็ทุบผีสาวผมขาวจนตายไปอย่างยากลำบาก ทุบลงไปเป็นครั้งสุดท้ายจึงทุบผีสาวผมขาวที่กำลังกัดน้ำเต้าวิญญาณเพื่อจะกลืนลงไปตาย

เธอหอบแฮกๆ เหนื่อยจนทรุดลงไปกับพื้น รู้สึกว่าร่างกายอ่อนปวกเปียก