ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 510

ในวินาทีที่ผีขี้ขลาดถูกกลืนลงไปนั้น ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจขึ้นมา

จี้ฉางทำตัวแปลกๆ ไหนจะตำราที่ส่องแสงสีทองเล่มนั้น

และการปกป้องซู่เป่า คอยสอนเหตุผลต่างๆ นานา สภาพการณ์ต่างๆ ในโลกมนุษย์

บวกกับตำหนักพญายมที่อยู่ตรงหน้า...

ตลอดมาพวกเข้าสงสัยแต่ไม่กล้ายืนยัน วันนี้ในใจของทุกคนมีคำตอบแล้ว

ซู่เป่า ก็คือพญายมในอนาคต!

“ซู่เป่า ต้องมีชีวิตต่อไปนะ...” ในอากาศราวกับยังมีเสียงกระซิบของผีขี้ขลาดที่สะท้อนอยู่ “ไม่ต้องกลัว...เดินไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญ...”

ผีหลายใจเองก็ทนไม่ไหวแล้ว เธอหัวเราะและพูดพึมพำกับตัวเองอย่างกระซิบ “ไม่นึกเลยว่าจะทำได้เพียงอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเด็กน้อยแค่ตรงนี้...เด็กดี ต้องชนะให้ได้นะ”

ผีขี้แยกับผีทึ่มไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกกลืนลงไปแล้ว ผีสาวชุดแต่งงาน น้าสาวขี้เหร่ วิญญาณพยาบาทน้อยยิ่งไม่รู้เลยว่าอยู่ไหน

ผีดวงซวยหัวเราะด้วยความผิดหวัง “อยากกินลูกอมอีกสักเม็ดจัง...”

เหยาหลิงเยว่ขวางอยู่หน้าประตูตำหนักพญายม เธอถูกผีสาวผมขาวทับเป็นชั้นๆ มองไม่เห็นเงาเลยแม้แต่น้อย

พวกผีขี้ขลาดเขายอมแพ้แล้ว

แต่ว่า...

ทันใดนั้น พวกเขาราวกับได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของซู่เป่าอีกครั้ง

ทันใดนั้นผีขี้ขลาดที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แล้วกลืนลงไปเบิกตาโพลง

ไม่...ไม่ได้!

เขาจะยอมแพ้ไม่ได้!

หากไม่มีเขาแล้วจริงๆ ซู่เป่าก็ต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง หากออกไปไม่ได้จะทำยังไง

เมื่อนึกถึงภาพนั้นแล้ว...เด็กน้อยของเขาต้องอยู่เพียงลำพัง เดินเงอะๆ งะๆ อยู่ในความมืด สะอึกสะอื้นพลางตะโกน ‘พี่พัน’…

ทันใดนั้นนัยน์ตาของผีขี้ขลาดก็ประกายลำแสงหนึ่งออกมา เขาโมโหแล้วนะ!

เขาราวกับกลายเป็นตัวร้ายอย่างนั้น เขาใช้กำลังที่มีทั้งหมดกินลงไป!

ไม่ว่าจะเป็นใคร ของอะไร กลืนลงไปให้หมดเท่านั้น!

ผีสาวผมขาวที่กลืนผีขี้ขลาดกำลังมองตัวเองอย่างพอใจ ตัวใหญ่ขึ้นอีกเท่าตัว พละกำลังก็แข็งแกร่งขึ้นอีกเท่าตัว

เธอจ้องเหยาหลิงเยว่ที่กำลังจะถูกกลืนแล้วหัวเราะอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง และกำลังจะกระโจนเข้าไป

ทันใดนั้นร่างของเธอก็แตกลำแสงสีดำออกมาเป็นเสี่ยงๆ ไม่นานแสงสีดำก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสียงดังปังฉีกเธอออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน!

ผีสาวผมขาวเบิกตาโพลง ไม่อยากจะเชื่อ

ไม่นึกเลยว่า...เธอจะถูกย้อนฆ่า!

ไม่นึกเลยว่าผีร้ายตัวเล็กๆ ตนหนึ่งจะย้อนฆ่าเธอได้!

นี่มันเป็นไปไม่ได้!

ผีสาวผมขาวกรีดร้องเสียงหนึ่ง ร่างวิญญาณที่แหลกเป็นชิ้นถูกผีขี้ขลาดกลืนลงไปแล้ว!

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่เดิม ชุดขาวเดิมกลายเป็นชุดดำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เขาแบมือ ยื่นนิ้วออกไป กำหมัดแน่น!

ผีขี้ขลาดแผดเสียงเสียงหนึ่ง จากนั้นจ้วงหมัดทุบลงไปบนร่างผีสาวผมขาวอีกตน

“แค่นี้ก็ตายแล้วเหรอ!” เขาพูดขึ้นด้วยความโกรธ “พวกเราตายไป ก็จะเหลือแค่ซู่เป่า! เธอจะทำยังไง!”

ศีรษะของผีสาวผมขาวตนนั้นถูกซ้อมจนลอยออกไป ผีขี้ขลาดดึงผีดวงซวยที่ถูกกลืนไปออกมา “สวะ!”

ผีดวงซวย “???”

เชี่ย ด่าเขาว่าสวะงั้นเหรอ

ผีขี้ขลาดไม่นึกเลยว่าจะด่าเขาว่าสวะ

ผีดวงซวย “โอะๆๆ!!! อย่ามาด่าฉัน!”

เขามีความเป็นชายขึ้นแล้ว ข้างหูได้ยินเพียงแค่ประโยคนั้นของผีขี้ขลาด ถ้าพวกเขาตายไปแล้ว ซู่เป่าอยู่คนเดียวจะทำยังไง!

ผีดวงซวยกัดผีสาวผมขาวเอาไว้ราวกับหมาบ้า จากนั้นกลืนลงไปอย่างบ้าคลั่ง!