ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 510

ในวินาทีที่ผีขี้ขลาดถูกกลืนลงไปนั้น ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจขึ้นมา

จี้ฉางทำตัวแปลกๆ ไหนจะตำราที่ส่องแสงสีทองเล่มนั้น

และการปกป้องซู่เป่า คอยสอนเหตุผลต่างๆ นานา สภาพการณ์ต่างๆ ในโลกมนุษย์

บวกกับตำหนักพญายมที่อยู่ตรงหน้า...

ตลอดมาพวกเข้าสงสัยแต่ไม่กล้ายืนยัน วันนี้ในใจของทุกคนมีคำตอบแล้ว

ซู่เป่า ก็คือพญายมในอนาคต!

“ซู่เป่า ต้องมีชีวิตต่อไปนะ...” ในอากาศราวกับยังมีเสียงกระซิบของผีขี้ขลาดที่สะท้อนอยู่ “ไม่ต้องกลัว...เดินไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญ...”

ผีหลายใจเองก็ทนไม่ไหวแล้ว เธอหัวเราะและพูดพึมพำกับตัวเองอย่างกระซิบ “ไม่นึกเลยว่าจะทำได้เพียงอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเด็กน้อยแค่ตรงนี้...เด็กดี ต้องชนะให้ได้นะ”

ผีขี้แยกับผีทึ่มไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกกลืนลงไปแล้ว ผีสาวชุดแต่งงาน น้าสาวขี้เหร่ วิญญาณพยาบาทน้อยยิ่งไม่รู้เลยว่าอยู่ไหน

ผีดวงซวยหัวเราะด้วยความผิดหวัง “อยากกินลูกอมอีกสักเม็ดจัง...”

เหยาหลิงเยว่ขวางอยู่หน้าประตูตำหนักพญายม เธอถูกผีสาวผมขาวทับเป็นชั้นๆ มองไม่เห็นเงาเลยแม้แต่น้อย

พวกผีขี้ขลาดเขายอมแพ้แล้ว

แต่ว่า...

ทันใดนั้น พวกเขาราวกับได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของซู่เป่าอีกครั้ง

ทันใดนั้นผีขี้ขลาดที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แล้วกลืนลงไปเบิกตาโพลง

ไม่...ไม่ได้!

เขาจะยอมแพ้ไม่ได้!

หากไม่มีเขาแล้วจริงๆ ซู่เป่าก็ต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง หากออกไปไม่ได้จะทำยังไง

เมื่อนึกถึงภาพนั้นแล้ว...เด็กน้อยของเขาต้องอยู่เพียงลำพัง เดินเงอะๆ งะๆ อยู่ในความมืด สะอึกสะอื้นพลางตะโกน ‘พี่พัน’…

ทันใดนั้นนัยน์ตาของผีขี้ขลาดก็ประกายลำแสงหนึ่งออกมา เขาโมโหแล้วนะ!

เขาราวกับกลายเป็นตัวร้ายอย่างนั้น เขาใช้กำลังที่มีทั้งหมดกินลงไป!

ไม่ว่าจะเป็นใคร ของอะไร กลืนลงไปให้หมดเท่านั้น!

ผีสาวผมขาวที่กลืนผีขี้ขลาดกำลังมองตัวเองอย่างพอใจ ตัวใหญ่ขึ้นอีกเท่าตัว พละกำลังก็แข็งแกร่งขึ้นอีกเท่าตัว

เธอจ้องเหยาหลิงเยว่ที่กำลังจะถูกกลืนแล้วหัวเราะอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง และกำลังจะกระโจนเข้าไป

ทันใดนั้นร่างของเธอก็แตกลำแสงสีดำออกมาเป็นเสี่ยงๆ ไม่นานแสงสีดำก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสียงดังปังฉีกเธอออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน!

ผีสาวผมขาวเบิกตาโพลง ไม่อยากจะเชื่อ

ไม่นึกเลยว่า...เธอจะถูกย้อนฆ่า!

ไม่นึกเลยว่าผีร้ายตัวเล็กๆ ตนหนึ่งจะย้อนฆ่าเธอได้!

นี่มันเป็นไปไม่ได้!

ผีสาวผมขาวกรีดร้องเสียงหนึ่ง ร่างวิญญาณที่แหลกเป็นชิ้นถูกผีขี้ขลาดกลืนลงไปแล้ว!

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่เดิม ชุดขาวเดิมกลายเป็นชุดดำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เขาแบมือ ยื่นนิ้วออกไป กำหมัดแน่น!

ผีขี้ขลาดแผดเสียงเสียงหนึ่ง จากนั้นจ้วงหมัดทุบลงไปบนร่างผีสาวผมขาวอีกตน

“แค่นี้ก็ตายแล้วเหรอ!” เขาพูดขึ้นด้วยความโกรธ “พวกเราตายไป ก็จะเหลือแค่ซู่เป่า! เธอจะทำยังไง!”

ศีรษะของผีสาวผมขาวตนนั้นถูกซ้อมจนลอยออกไป ผีขี้ขลาดดึงผีดวงซวยที่ถูกกลืนไปออกมา “สวะ!”

ผีดวงซวย “???”

เชี่ย ด่าเขาว่าสวะงั้นเหรอ

ผีขี้ขลาดไม่นึกเลยว่าจะด่าเขาว่าสวะ

ผีดวงซวย “โอะๆๆ!!! อย่ามาด่าฉัน!”

เขามีความเป็นชายขึ้นแล้ว ข้างหูได้ยินเพียงแค่ประโยคนั้นของผีขี้ขลาด ถ้าพวกเขาตายไปแล้ว ซู่เป่าอยู่คนเดียวจะทำยังไง!

ผีดวงซวยกัดผีสาวผมขาวเอาไว้ราวกับหมาบ้า จากนั้นกลืนลงไปอย่างบ้าคลั่ง!

ฉันจะกิน! ฉันจะกินๆๆ!

ผีขุนศึกสุดยอดไปเลย พวกเขายังเป็นผีร้ายที่พญายมรับไว้อย่างเป็นทางการ เป็นผีร้ายที่ได้รับเงินเดือนอย่างเป็นทางการ เป็นผีร้ายที่มีห้าประกันหนึ่งกองทุน!

พวกเธอแทะเขาได้ฝ่ายเดียว? เขาไม่เชื่อว่าเขาจะแทะพวกเธอไม่ได้!

สถานที่เกิดเหตุวุ่นวายไปหมด ผีดวงซวยหายสาบสูญไปราวกับวัวโคลนลุยทะเล ถึงยังไงถ้าเธอไม่ถูกกินฉันก็ต้องถูกกิน งั้นก็ไม่สนใจอะไรแล้ว คว้าได้อะไรก็กินอันนั้น

ผีขี้ขลาดหมุนตัวไปทางผีสาวผมขาวอีกตนหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดละก็คนที่เธอกลืนน่าจะเป็นผีหลายใจ ตอนนี้กำลังขยายร่างใหญ่ขึ้น...

ผีขี้ขลาดคว้าผีสาวผมขาวตนนี้ขึ้นมาโดยไม่พูดไม่จา จากนั้นทุ่มลงไปกับพื้นอย่างแรง!

แม้ผีหลายใจจะถูกกลืนลงไปแล้ว แต่ก็ยังต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่นึกเลยว่าจู่ๆ จะรู้สึกว่าทั้งตัวสั่นสะท้าน ไอพิฆาตที่ห่อตัวเธอไว้แน่นถูกฉีกออก

ไม่ว่าจะเป็นผีขุนศึกหรือว่าผีร้าย ผีจากยมโลก ผีอาฆาต...โดยพื้นฐานแล้วล้วนเป็นกลุ่มไอหยิน ไออาฆาตหรือไอพิฆาต

หลังผีสาวผมขาวถูกฉีก ผีหลายใจก็ตกตะลึง

ใบหน้าของผีขี้ขลาดปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้า ในช่วงย้อนแสงทั้งตัวเปล่งประกายปิ๊งๆ ดูดีเป็นอย่างมาก

ผีหลายใจถึงกับงงไปโดยพลัน “ให้ตายเถอะ...”

ไอ้นี่กลายเป็นคนหล่อและมีเสน่ห์ตั้งแต่เมื่อไรกัน

“พูดจริงๆ นะ นายลองพิจารณาพี่สาวอย่างฉันดูสักหน่อยไหม” ผีหลายใจรีบปีนขึ้นมา กลืนกินอย่างดุเดือดไปพลางยังไม่ลืมพูดไปเรื่อยเปื่อยท่ามกลางความวุ่นวาย

ไม่มีใครตอบเธอ

ผีขี้ขลาดกระโจนไปทางเหยาหลิงเยว่ แล้วลากเธอออกมาจากผีสาวผมขาวที่กองกันเป็นชั้นๆ

ห้าผีร้ายรวมตัวกันอีกครั้ง ย้อนฆ่าออกมาจากผีสาวผมขาวทั้งอย่างนั้น และต่อสู้กับผีสาวผมขาว...

เพียงแต่ผีสาวผมขาวเยอะเกินไป ไม่ว่าจะเป็นขุนศึกที่เก่งแค่ไหนก็ยังต้องกลัวยุทธวิธีคลื่นมนุษย์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีกองทัพผีปรโลกที่มีจำนวนไม่แน่ชัดอีก

ผีหลายใจปวดหัวจนแทบระเบิด “นี่ไม่สู้ให้ฉันตายไปเลยดีกว่า...”

นอกตำหนักพญายม เหล่าผีร้ายฆ่าจนฟ้ามืดแผ่นดินหม่น ฆ่าจนลืมว่าตัวเองเป็นใคร จำได้เพียงแค่ต้องปกป้องตำหนักพญายมเอาไว้ให้ได้...

กองทัพผีปรโลกเป็นชั้นๆ กระโจนขึ้นมา พวกเขาเหมือนกับเปลวเทียนท่ามกลางสายลม ไม่รู้ว่าตัวเองจะอดทนต่อไปได้นานแค่ไหน...

ซู่เป่ายืนอยู่หลังประตูตำหนักพญายม ไม่ได้ยินเสียงข้างนอกเลยแม้แต่นิด

“ป้าสะใภ้ใหญ่...” เธอสะอึกสะอื้น “พี่พัน...”

“อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว...”

ข้างหูเธอมีเสียงหัวเราะพิลึกกึกกือของหญิงสาว ฮ่าๆๆ ดังขึ้นมา

“โอ๊ะโอ เหลือแค่เธอแล้ว” น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นดูชั่วร้าย “พวกเขาไม่ต้องการเธอแล้ว เธอคือตัวซวย เธอเป็นคนทำให้พวกเขาทุกคนต้องตาย”

ซู่เป่ากัดริมฝีปาก น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

“เพราะงั้นเธอจะมีประโยชน์อะไร ส่งมาสิ ส่งของของเธอออกมา”

จู่ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งปรากฏขึ้นแล้วจับไหล่ของเธอเอาไว้ จากนั้นจับหมุนเธอกลับไป “นี่...เห็นไหม บัลลังก์พญายมนั่น”

ซู่เป่าเงยหน้า รอบๆ มืดสนิท ท่ามกลางความมืดสนิทมีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นมา ฟังไม่ชัดว่าเป็นเสียงของอะไร

สิ่งเดียวที่เปล่งแสงคือเก้าอี้ขนาดใหญ่ตัวนั้น นั่นก็คือบัลลังก์พญายม

“เธอขึ้นไปสิ...ควักหัวใจของเธอออกมาวางไว้ข้างบน บอกว่าเธอไม่ต้องการแล้ว...ยอมมอบให้ด้วยความสมัครให้...”

“เธอต้องทำแบบนี้เท่านั้น ป้าสะใภ้ใหญ่ของเธอ พี่พัน ผีร้ายที่ตายเพราะเธอทุกตนถึงจะมีชีวิตขึ้นมา”

ซู่เป่ายืนตะลึง นัยน์ตาค่อยๆ ประกายแสงออกมา “น้าหมายความว่า พวกเขายังฟื้นขึ้นมาได้อีกงั้นเหรอ”

เธอไม่รู้สถานการณ์ข้างนอก คิดว่าทุกคนตายไปหมดแล้ว

เสียงหัวเราะของหญิงสาวพิลึกกึกกือฮี่ๆ “ใช่แล้ว เพราะงั้น เร็วเข้า ขึ้นไปซะ! ควักหัวใจของเธอออกมา...”

มือขาวซีดคู่นั้นกดลงบนบ่าของซู่เป่าแล้วดันเธอไปข้างหน้า!

ทันใดนั้นซู่เป่าก็คว้ามือที่อยู่บนบ่าอย่างแรง!

“อานุภาพมังกรฟ้า!” ซู่เป่าตะโกนเสียงดังทีหนึ่ง จากนั้นก็สลัดมือข้างนั้นออกไป!

ตู้ม...

ผีสาว “...”

อานุภาพมังกรฟ้าบ้าอะไรกัน...!