ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 527

นายหญิงซูโมโหพูดออกมาหมด จนมู่เหม่ยหัวทำตัวไม่ถูก

ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียวจริงๆ ก็เลยรีบเอากล่องของขวัญกำไลข้อมือยื่นให้อย่างลนลานแล้วทำหน้ายิ้มพูดต่อว่า “นายหญิงซู ฉันได้ยินจากเสี่ยวฝานว่าท่านคิดถึงหลานสาวเกินไปจนไม่สบาย ฉันก็เลยคิดได้ว่าควรจะรีบมาเยี่ยมท่าน ช่วยให้ท่านมองในแง่ดีขึ้น…ไม่ว่าอย่างไร ร่างกายก็สำคัญที่สุด ฉันเชื่อว่าหลังซู่เป่ากลับมาก็คงไม่อยากเห็นท่านเป็นแบบนี้หรอก!”

นายหญิงซูพยักหน้า “เธอพูดถูก”

มู่เหม่ยหัวแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเศร้าสร้อย “ฉันเข้าใจความรู้สึกของท่าน ฉันก็เป็นแม่คนเหมือนกัน เลยเข้าใจดีว่าตอนที่ลูกของตัวเองหายไปจะรู้สึกยังไง”

นายหญิงซูเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วก็ทิ้งกล่องของขวัญที่เธอให้มาไว้บนโต๊ะชาสะเปะสะปะอย่างกับวางคุกกี้เลย

หยวนหยวนรีบพูดทันทีว่า “คุณยายซู นี่เป็นของขวัญที่หนูกับเพื่อนเลือกอยู่นานเลยนะ มันสวยจริงๆนะคะ!”

นายหญิงซูมองไปที่เด็กที่อยู่ตรงหน้าก็ถึงกับพูดไม่ออก

ดังคำโบราณที่ว่าพ่อแม่เป็นเช่นไร ลูกก็เป็นเช่นนั้น

เด็กคนนี้อายุก็พอๆ กับซู่เป่า แต่กลับเรียนรู้อะไรที่ไม่ควรจากแม่มา คงจะได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่ได้เห็นหรือได้ยินอยู่ประจำ เลยกลายเป็นว่าไปในทางที่บิดเบี้ยว…เพราะต้นตอก็เบี้ยวมาอยู่แล้ว

“สวยมากเลยเหรอ ฉันไม่เชื่อ!” นายหญิงซูโพล่งออกไป

หยวนหยวนรีบวิ่งเข้ามาหาทันที อยากจะเข้ามาคลอเคลียนายหญิงซูด้วยความไร้เตียงสา พร้อมกับเปิดกล่องของขวัญไปด้วย

“เป็นกำไลสีม่วงอันหนึ่ง คุณยายซูว่าสวยไหมคะ?” แววตาหยวนหยวนเปล่งประกายมองไปที่นายหญิงซู

นายหญิงซูขยับไปข้างๆแล้วเหลือบมองกำไลแวบหนึ่ง “ก็ไม่เลวนะ กำไลแบบนี้ปกติฉันมักจะให้เป็นของขวัญกับแม่ครัวและให้เป็นของขวัญวันเกิดกับคนรับใช้คนละหนึ่งอันเลยน่ะ ก็โอเคอยู่นะ”

มู่เหม่ยหัว “…”

หยวนหยวน “…”

ที่มุมชั้นสองมีระเบียงกระจกยื่นออกมา ซู่เป่าก็เลยไปแอบยื่นหัวออกมาเพื่อมาแอบดู

ข้างบนหัวเล็กๆของเธอ ก็มีหัวเล็กๆอีกอันหนึ่งซ้อนกันนั่นก็คือ หัวของซูเหอเวิ่นนั่นเอง

ข้างบนหัวซูเหอเวิ่นก็มีหัวของหานหานซ้อนอยู่

ข้างหลังหัวของหานหาน…

เป็นคุณลุงทั้งหลายและพ่อมู่ที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ข้างหลัง

ทุกคนมองไปที่นายหญิงซูที่กำลังระเบิดอารมณ์ “……”

ไม่คิดเลยว่านายหญิงยังเป็น “นักหยินหยาน” ซะด้วย พูดจาเหน็บแนมเก่งจริงๆ!

ซู่เป่า ได้เรียนรู้อีกแล้ว!

หยวนหยวนก้มหน้าและหน้าแดงเหมือนแม่ของเธอ

แต่เด็กก็คงไม่เข้าใจการประชดประชันที่ซ่อนอยู่ในคําพูดของพวกผู้ใหญ่ เธอคงแค่รู้สึกว่าคุณยายซูก็ดูถูกเธอและแม่ของเธอด้วย

หยวนหยวนเสียใจมาก ทำไมคุณยายซูถึงเป็นคนแบบนี้

เธอยังอยากจะนับนายหญิงซูเป็นคุณยายบุญธรรมและเคารพเธออย่างดีในอนาคตข้างหน้า

แต่คุณยายซูกลับเหมือนกับคนอื่นๆ ที่ก็ดูถูกเธอและแม่เธอ

เธอเข้าไปกอดคุณยายซู แต่คุณยายซูก็ไม่กอดเธอกลับเลย

“คุณยายซู หนูรู้ว่าน้องซู่เป่าหายไปแล้ว ทำให้คุณยายเศร้า” หยวนหยวนพูดเบาๆว่า “ก็เลยอารมณ์ไม่ดีใช่ไหมคะ?”

“แม่หนูเคยบอกว่าคนตายไปแล้วไม่สามารถกลับมาได้แล้ว คุณยายซูไม่ต้องเสียใจไปนะคะ น้องซู่เป่าจะต้องไปสวรรค์ที่สวยงามและมีชีวิตที่ดีแน่ๆค่ะ!”

นี่คือสิ่งที่เธอได้ยินมาจากในหนังตอนที่แม่พูดกับลูกชายที่สูญเสียน้องหมาไป

มีน้องหมาของเด็กชายคนหนึ่งถูกรถชนตาย แม่ของเขาเลยปลอบเขาไปว่า น้องหมาจะต้องไปสวรรค์ที่สวยงามแน่ๆ…

หยวนหยวนเพิ่งเรียนไปก็ใช้เลย

ตอนเข้ามาเห็นว่าบรรยากาศในบ้านตระกูลซูดูเงียบเหงายังไงไม่รู้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซู่เป่ากลับมาแล้ว

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยคิดไปเองว่าตัวเองปลอบใจได้อย่างมีน้ำใจ

“ถ้าน้องซู่เป่ายังอยู่ คงไม่อยากให้คุณยายอยู่ในสภาพแบบนี้แน่ๆ…ถ้าคุณยายซูรู้สึกเสียใจ เดี๋ยวทีหลังหยวนหยวนมาอยู่เป็นเพื่อนคุณยายดีไหมคะ?”

“เอ่อ…เดี๋ยวหยวนหยวนร้องเพลงให้คุณยายฟังดีกว่า?”

หยวนหยวนสีหน้าไร้เตียงสา เอียงหัวมองไปที่นายหญิงซู